Κάποτε, σε κάποιο μουτζαχεντίν του spin doctoring (my ass) είχα παραπονεθεί για τα μαζικά μηνύματα, παραμονιάτικα εκλογών, προς καψερούς ψηφοφόρους. Από τη Μεγάλη Δευτέρα μετανιώνω πικρά για το παράπονο μου. Τα sms που καταφθάνουν είναι τόσο προσωπικά που ακόμη κι εγώ κοκκινίζω κι αναρωτιέμαι πότε κούνησα την ουρά μου και λαμβάνω τέτοιες προστυχιές Πασχαλιάτικα.
Πρόστυχο μήνυμα Νο1:
«Φιλαράκι, θα με κάνεις πολύ περήφανη, αν στηρίξεις τον αγώνα που ξεκινάω. Κατεβαίνω στη Β’ Αθήνας και θα ήθελα τη βοήθεια σου. Στο μέιλ σου προωθώ και το βιογραφικό μου και είμαι σίγουρη ότι θα το προωθήσεις σε όλες σου τις λίστες».
«Φιλαράκι»; «Θα με κάνεις περήφανη»; «Είμαι σίγουρη»;
(Κάπου εδώ, για εντελώς προσωπικούς λόγους να αναφέρω ότι σ’ αυτή τη ζωή «φιλαράκι» με αποκαλούν δύο άνθρωποι: ο Νικόλας και η Σταυριάνα. Είναι τίτλος κερδισμένος με ζόρι και με χρόνο. «Περήφανη» έχω κάνει τη μαμά, άντε και καμιά δεκαριά φίλους, για λόγους ηλίθιους, τύπου έμαθα ποδήλατο, δεν έκλαψα στο πρώτο εμβόλιο, τίναξα στον αέρα «ευτυχίες» που δεν μου ταίριαζαν, τέτοιες μαλακίες. Όσο για το «σίγουρη», ας μην το αναλύσω, ε;).
Από Μεγάλη Τρίτη έως Μεγάλο Σάββατο τα sms το χαβά τους. Κλισεδιάρικα («νέοι κι άφθαρτοι να μπουν στη Βουλή», «ένα λιθαράκι θα βάλω κι εγώ», «φιλενάδα, αποφάσισα να κατέβω για να τους δώσουμε ένα μάθημα», «έλα να τους τιμωρήσουμε μαζί», «με την ελπίδα ότι μπορούμε και θα τα καταφέρουμε»), ενοχλητικά, αναγκεμένα, ζητιανάκια κανονικά. Σαν το...
Πρόστυχο μήνυμα Νο2 (Κυριακή του Πάσχα)
«Συναδέλφισσα, ξέρω ότι είσαι αντράκι και θα κάνεις το σωστό. Βοήθα με και λίγο απ’ το διαδίκτυο. Παλεύω για το καλό μας».
(Όχι, κύριος. Δεν είμαι «αντράκι». Θέλω δε να σου πω ότι με πιάνει θλίψη τρελή με όλα αυτά τα φοβισμένα κορίτσια που αυτοτιτλοφορούνται έτσι. Γυναίκα είμαι, χοντρά ταλαιπωρημένη, αλλά όχι απελπισμένη. Όχι ψήφο, ούτε τον πυρετό μου δε σου δίνω. Και το διαδίκτυο στενάζει από κάτι κομματοβλαμμένους σαν κι εσένα).
Αφήνω το κινητό στο τραπέζι. Ανοίγω τον υπολογιστή. Μπαίνω στο Facebook στη σελίδα που με το «έτσι θέλω» ο αποστολέας του τελευταίου μηνύματος με έχει κάνει add στο group των υποστηρικτών του. Πριν «απεμπλακώ» από το εν λόγω group κοιτάω τη φάτσα του. (Αιωνίως) άπλυτο, αξύριστο και με κοιλιά τον είχα αφήσει και πλέον από το ρετούς θυμίζει τον παραμελημένο αδερφό του Κώστα Μαρτάκη. Πριν αυτοδιαγραφώ , τον θυμάμαι χρόνια πίσω, στο απέναντι γραφείο να βρίζει με πάθος τους δημοσιογράφους που εξαργύρωναν τη δουλειά τους με μια «χεσμένη βουλευτική έδρα» (sic).
Με πιάνει ντροπή που σε λιγότερο από 3 λεπτά μετά την «αυτοδιαγραφή» μου ‘ρχεται μήνυμα επιθετικό: «Μπορώ να μάθω γιατί;».
Ντροπή που κοτζαμάν μαντράχαλος μετράει τις ψήφους με τα “likes” και παραμονεύει ποιος αποσυνάγωγος την «κάνει» απ’ τον... αγώνα.
Το καλό είναι ότι αυτές οι εκλογές θα είναι σαν πιστολιά. Μία που την άκουσες, μία που έγινε η ζημιά. Δεν θα προλάβουν να ανοίξουν εφημερίδες και να κλείσουν σε δυο μήνες. Δεν θα μας ταλαιπωρήσει πολύ όλος αυτός ο αριβίστας θίασος. Θα πέσει και κανά γιαούρτι παραπάνω. Δεν συμφωνώ και δεν θα το ‘κανα. Αλλά εννοείται ότι αγαπώ τον κόσμο που ξύπνησε και δεν μασάει από φέιγ βολάν και γλιτσιές τύπου «είμαι ένας από εσάς».
Και κυρίως, σχεδόν νοσταλγώ (τι νοσταλγώ; Καίγομαι) τα παλιά μαζικά βιομηχανοποιημένα μασίφ πολιτικάντικα μηνύματα (ούτε πολύ κοντά να πιάσουμε παιδί ούτε πολύ μακριά): «Αγαπητέ συμπολίτη, στήριξε μας με την ψήφο σου»...
