Γκιβ ε μπιτ οβ μμμ του μι...

Σε ρυθμό ματζόρε (για να ξεμπερδεύω), γαζώνω κουστουμάκια βαρετά, ραμμένα σε γραμμή αυστηρή και χρώμα γεροντί (τι να κάνω; Πουτάνα ανάγκη!!!).
Όρεξη για λακριντί καμία και μου φαίνεται θα (ξε)χέσω την τιγκελού, η οποία βρίσκει χαρά στο να με πιλατεύει με το τι θα γίνει με τη σενιόρα Στάη και με το τι θα γίνουν τόσα σακάκια παραγγελιά αν το αποφασίσει και δεν ξαναπατήσει στον Alpha.
Σιωπηλά, την κερνάω τουλουμπάκια (πολλά) και νεράκι (κρύο) μπας και φάει και σκάσει και μ’ αφήκει να δουλέψω, να τελειώνω, να πάω καμιά φορά σπίτι μου σήμερα, την καταδίκη μου μέσα!
Βγάζω τα ακουστικά και το ραδιοφωνάκι μου, κάνω ζάπινγκ στους σταθμούς και πέφτω πάνω στον «Πιτσιρίκο», για λίγο σ’ ένα διάλογο του με τη Γκίζα.
Κοντοστέκομαι! Τους παρακολουθώ για λίγο πριν αρχίσει πάλι την πρόζα του και σκέφτομαι: «Γιατί Χριστιανέ μου, δεν τα λες από καρδιάς; Όταν ρολάρεις άνευ κειμένου είσαι σαφώς καλύτερος!».
Μόλις αρχίσει η ανάγνωση, ξαναρχίζω το ζάπινγκ και πέφτω πάνω στον City.

Άι καλά! Από Δευτέρα θα γελάσουμε πολύ, σκέφτομαι γαζώνοντας μετά μανίας…
«Τι γράφεις εκεί;;;;». Η τιγκελού θεωρεί σωστό να ξεκαρφώσει το ακουστικό απ’ το πονεμένο μου αυτάκι και με την τσιριχτή της περιέργεια να προσπαθήσει να πάρει απάντηση.
«Λίστα γάμου», της απαντάω.
«Ποιος παντρεύεται;», επανέρχεται (όχι που θα κώλωνε).
«Η γάτα μου!». Παύση και σιωπή.
«Χα, χα! Είσαι αστεία! Τέλεια θα περάσουμε φέτος!» (Πούστη μου, γαμώ το παρτ τάιμ μου, γαμώ!)
Ε, εκεί τρελαίνομαι!
Με πιάνουν κι οι εγωισμοί μου που θέλω να δικαιολογήσω τον τίτλο της τρελόγκας και: βουτάω το ψαλίδι, κόβω τις τιράντες από το μπλουζάκι μου, ανακατώνω τα μαλλιά μου και ανεβαίνω πάνω στον κοπτοράπτη.
Με ύφος λάγνο α λα Αμάντα Λιρ, αρχινάω: «Γκιβ ε μπιτ οβ μμμ του μι (γιορ ε μίστερι) εντ άι γκιβ α οβ μπιτ μμμ του γιου (ιτς σοου κομφιούζινγκ). Εντ γιορ άις λάικ ε λέιζερ, εβρι τάιμ γκετ μι ντίπερ!!!».
Κόκαλο οι λοιπές γαζώτριες, με εγκεφαλικό ο κουμποτρυπάς και νομίζω ότι είδα μια μύγα να μπαίνει στο στόμα της παρλαπίπας τιγκελούς!
Μετά από τέτοιο σόου, πιστεύω ότι δεν θα με ξαναενοχλήσει κανείς εις το νέο παρτ τάιμ και ψιλοάσχετο με την ειδικότητα μου, εργασιακό μου περιβάλλον.
Την ώρα που μπήκα τσακισμένη εις την οικία μου, η πολυαγαπημένη μου μήτηρ παρακολουθούσε τις ειδήσεις του Alter.
Ειδησεογραφικώς, η ρεπόρτερ μετέδιδε: «Τα τρία τελευταία χρόνια καταστήματα με μεταποιήσεις ρούχων αρχίζουν να κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους στις γειτονιές της Αθήνας…».
Εμένα να ‘ρθεις να ρωτήσεις, κοριτσάκι μου, τι έχει να γίνει φέτος, που σηκωθήκαν τα ποδάρια να βαρέσουν το κεφάλι!
Που τα μπλοκάκια παροχών θα πάνε σύννεφο και κάλλιο να ζητάς να σου δώσουν το βρακί τους παρά δουλειά!
Έλα, παιδί μου, να τρέχουν οι παραγγελιές!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: picasaweb.google.com

Τσούλα πρώτη μέρα προσαρμογής!!!

«Κύριε Σαμιωτάκη, γυρίσατεεεε;», που αναρωτιόταν και η αείμνηστη η Καρέζη.
Γυρίσαμε πανάθεμα τη σκούφια μας κι αγκομαχούσαμε σήμερα σαν τα ψοφάλογα στο κέντρο της Αθήνας.
Μέχρι να φτάσουμε στο κοπτοραπτείο, είχε φτάσει η γλωσσάρα μας στην άσφαλτο, που ζεματούσε σαν τα νερά της κολάσεως, η τσουλίτσα!
Χαίρετε, καλώς σας βρήκα, κάτσε να γυρίσω και την ταμπέλα στο μαγαζί, να γράφει «ΑΝΟΙΚΤΟΝ» να μην μπερδεύονται οι περαστικοί και λακάνε…
Που λέτε, πολύ κουτοπόνηρον ήτο τούτο το θέρος…
Και πολύ μισιακό. Κουτσουρεμένο δεν το ‘λεγες – αν κρίνω απ’ τα μούτρα μου, που πρώτη φορά κάνανε τέτοιες κινγκ σάιζ… διακοπές – αλλά να, πολύ τσουρούτικο, μάνα μου.
Σαν κάτι να του ‘λειπε.
Πότε ‘γίναν οι Ολυμπιακοί, πότε σπατσάρισαν, χαμπάρι δεν πήρα.
Πότε μας δούλεψαν ψιλό γαζί οι Κινέζοι, οι ψευτοτελειομανείς, νιέντε.
Πότε μας πιάσανε χαπακωμένους και μας έβγαλε γλώσσα κι ο μεσιέ Ρογκ – «εφκαριστούμε Ελλάντα, εφκαριστούμε Ατίνα» - ούτε αυτό το καλοκατάλαβα…
Κι οι κανάλες, λέει, εργάζονται, πυρετωδώς.
Φέτος, σου λένε οι διευθυντάδες, θα είναι η χρονιά της σάτιρας. Βάλε με νου σου τι μαλακία έχουμε να ακούσουμε, δεν έχω λόγια η γυναίκα, για να εκφραστώ.
Ετοιμάζουν κωμωδίες, από αυτές που γελάς από ευγένεια, όταν είναι μπροστά ο σεναριογράφος και μετά ρεύεσαι και σου περνάει…
Θα τρέχουν πάλι άρον άρον στα μισά της σεζόν να μαζεύουν τα ασυμμάζευτα.
Δεν πειράζει, κλωστές να ‘χουμε, να ραβόμεθα φτηνώς και οικογενειακώς…
Διότι έτσι πως το πάνε οι αγαπητοί καναλάρχες, στο τέλος θα ψωνίζουν και αυτοί από τα πανέρια της λαϊκής!
Ούτε καν σ’ εμένα, που λέει ο λόγος, δεν θα τους βγάνει το βαλάντιο τους να ραφτούν
Τέλος πάντων, σκασίλα μου, από την τσέπη μου δεν τα παίρνουν, αλλά αν εξαιρέσεις κάτι «Ματωμένα Χώματα» και κανά δυο παραγωγές ακόμη, τα υπόλοιπα είναι λιμά κι ανεμικά (κάποια δε, ειδικά τα τηλεπαιχνίδια κι ολίγον πρόστυχα στη σύλληψη τους) που καλά θα ήταν να κάνουν ένα κρας τεστ για να μην κλαίνε τις καρέκλες τους. Ιδέα ρίχνω, τσάμπα είναι, δεν κοστίζει…
Λοιπά νέα έχω πολλά, αλλά κάμετε λίγη υπομονή, γιατί η πρώτη μέρα – της προσαρμογής που λένε οι γραμματιζούμενοι – ήταν τραζίκ, η ώρα πήγε 12, γριά να παίξω κανά ποκεράκι δεν υπάρχει πλέον και έχει βράσει ο λιγοστός εγκέφαλος μου.
Σας φιλώ, σας αγαπώ και παραγγελιές δέχομαι, ακόμη κι αν είναι για τις βυζοκρατήστρες της Μαντόνα.

Σημείωσις 1η: Θα μου επιτρέψετε το καλωσοριστήριον κείμενο να το αφιερώσω στην Abbtha. Που τη θέλω ντούρα και χαμογελαστή, για να μην αρχίσω τα λατινικά!

Σημείωσις 2η: Επίσης, μου επιτρέπετε δεν μου επιτρέπετε, στέλνω από ένα σκαστό φιλί στον Μοναχικό Λύκο και τη Θεια μου τη Ντόνα, την καραμπουζουκλού, την τσίφτισσα.
Τα λέμε εντός της εβδομάδος!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: unique74.multiply.com

Γράμμα από την Αιδηψό

Από τη χώρα της μουρλής γριάς, του αυχενικού και της ποδάγρας, την τιμημένη Αιδηψό, σας στέλνω τα φιλιά μου!!!
Έχω κάνει τρελό παρεάκι με κυριούλες τρεις: η μια μουστακαλού, η άλλη με μαλλί φλαμπέ και κοραλλί κραγιόν κι η τρίτη η καλύτερη, τρελή οπαδός του «πέρδεσθαι όπου βρείτε!».
Περνάμε ζάχαρη, σας λέω, εγώ και οι γριές – τύφλα να ‘χει το πιο ορκισμένο ξεκώλι της Μυκόνου – μόνο που εκεί κατά την ενάτη νυχτερινή το διαλάμε, γιατί έχουμε και τα αρθριτικά μας, μην τα ξαναλέμε αυτά!
Το πρωί τσακωνόμαστε για το αν θα δούμε «Ρετιρέ» στο Μέγκα ή Άγκλι Μπέτι στον Αντέννα.
Το μεσημέρι αυτές χώνονται μέχρι το λαιμό στην άμμο και εγώ διαβάζω μετά μανίας Χαλόου – ας ειν’ καλά το Λυμπερέϊκο που νοιάζεται για τη μόρφωση μου.
Ενίοτε τις πιάνει η νοσταλγία («Θυμάσαι πόσο τον είχε ο μακαρίτης;») και κάποιες φορές μουτζοπιάνονται για το αν η Μελέτη ήταν καλή επιλογή για το δελτίο του Σταρ ή αν έπρεπε να πάει κατά ΣΚΑΪ μεριά για να στανιάρει η πχιότητα μέσα της.
Βέβαια, το γκραν σουξέ ακούει στο όνομα Μιχάλης Ναλμπάντης («και μαραμένες γριές ανασταίνει»), ενώ ομοφώνως τα γριάδια αναμένουν με αγωνία:
Α) Την θεαματική εμφάνιση της Εύης Βατίδου ως δημοσιογράφου
Β) Την θεαματική εμφάνιση της Κατερίνας Παπουτσάκη ως… Αλίκης
Εκεί κατά το απόγευμα «σφαζόμαστε» για το αν θα δούμε Μπέβερλι Χιλς στον Άλφα, 50 – 50 στο Μέγκα ή λαλημένο Ντετέκτιβ Μονκ στο Σταρ.
Έχω να πω δε, ότι καλύτερα να «σκοτωνόμαστε» για τέτοια ζητήματα, παρά να με ρωτάνε αν ράβω φορέματα με ζαπονέ μανικάκι που ήτο της μοδός το 1920…
Κατά τις 8 – και αν δεν έχουμε ξεχάσει κάποια θαμμένη στην παραλία - στήνουμε ένα ποκεράκι.
Με μαδάνε για κανά μισάωρο (ποντάρουμε σε είδος, ό,τι έχει η καθεμιά: η Φωφώκα τη συλλογή με τις μασέλες, η Νανάκα {όχι η γνωστή} τη συλλογή με τα πιεσόμετρα, η Αμφιάλη τις σκελέες του μακαρίτη, κι εγώ τη συλλογή με τις σακοράφες) και εκεί κατά τις 9, 9.30, κλείνει το… παρθεναγωγείο, τα κοριτσάκια πέφτουν για νάνι (του Χάρου μη με δίνεις!!!).
Αυτή είναι η ώρα μου: κολοβαρώ ποικιλοτρόπως μέχρι τις δώδεκα παρά, οπότε και μπορώ να δω με την ησυχία μου την ξυνοκάβαλη ανακρίτρια Μπρέντα Τζόνσον, που αλλού;
Στο ευλογημένο Σταρ! Που να μας κόβει ο Θεός νύχια και να δίνει σειρές του Μαλέλλη, γιατί οι άλλες κανάλες μας ψόφησαν με τις επαναλήψεις, την καταδίκη μου, γαμώ!

Πι Ες Ουάν: Εννοείται ότι κάνω πλάκα, διότι με πιάσανε οι νοσταλγίες μακριά από το κοπτοραπτείο!

Πις Ες Του: Εξακολουθώ να λέω ότι θα γυρίσω εκεί μετά τον 15αυγουστο. Απλώς βρήκα ίντερνετ καφέ – ας ειν’ καλά οι γριές – και τώρα καθυστερώ τον μαγαζάτορα που θέλει να κλείσει κι ετοιμάζεται να βουτήξει τη σκούπα και να με πάρει στο κυνήγι.

Πις Ες Θρι: Α, και προς Θεού, μην ακούω γελοίες απορίες, του τύπου "πως φτάσαμε μέχρι εδώ" και "σε τι κοινωνία ζούμε". Και φυσικά αναφέρομαι στα περιστατικά Μυκόνου και Σαντορίνης. Όταν κάθε μέρα με ταϊζεις αίμα και σάρκα από την πρώτη σου σελίδα, όταν βάζεις τον κάμεραμαν σε ρόλο χασάπη να κόβει παρουσία μου τη σπαλομπριζόλα, εννοείται ότι αυτό που θα καταλήξει στην τουαλέτα δεν θα είναι... χορταράκια του βουνού. Ξύπνα, ευλογημένε!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: usera.imagecave.com