Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Fucking railways!


Παίρνω φόρα και χτυπώ το κεφάλι στην πόρτα του τρένου. Ναι, του τρένου! Το ότι οι ελληνικές συγκοινωνίες τον «παίζουν» κανονικά, το ξέρω χρόνια τώρα. Γι’ αυτό και πάντα πίστευα ότι το τρένο είναι το μόνο αξιόπιστο και απολύτως απαραίτητο μέσο. Έλα, όμως, που θυμήθηκαν μεσούσης της σεζόν να κάνουν έργα τα χρυσά μου στον ηλεκτρικό. Και για να φτάσει κανείς στην ώρα του πλέον στη δουλειά του, στο γκόμενο του, στον κολλητό του πρέπει να ‘χει κάνει τάμα δύο 24ωρα πριν.
Μέρες τώρα, βλέπω αλλόφρονες τουρίστες με αμαξίδια, βαλιτσίδια και λοιπά συμπραγκαλίδια, να μπαίνουν κύριοι στην Ομόνοια, ελπίζοντας ότι σε ένα 25λεπτο, βία μισή ώρα θα είναι στον Πειραιά. Και να καταλήγουν ημίτρελοι να τσιρίζουν στο Μοσχάτο ότι θα χάσουν το πλοίο!
Πριτς! Εδώ θα κάτσεις, κερατά, μαζί μου να καείς. Και να σου μείνει και το εισιτήριο ενθύμιο από το Ελλαδιστάν.
Διότι, βλέπεις ο οδηγός βγάζει εκεί μια ανακοίνωση να βρίσκεται, ότι θα σημειωθεί καθυστέρηση και ότι ο συρμός διέρχεται άνευ στάσης στο Θησείο. Δεν σου λέει, όμως πόση ώρα ακριβώς θα είναι αυτή η γαμωκαθυστέρηση. Όοοχι! Σ’ αφήνει να μαντεύεις, να παίζεις με τα νεύρα αυτών που έχεις στήσει, να ανοίγεις κουβέντα με τους άλλους τρελαμένους με ‘σένα, να κάνεις καινούριο ρεκόρ στο «φιδάκι» στο κινητό και άλλα τέτοια εκπαιδευτικά.
Και καλά να ξεκινήσεις πρωί πρωί που είναι σφιχτά τα γάλατα και κάνουν πάρτι οι μισοκοιμισμένοι. Αλίμονο σου, αν ζητάς να επιστρέψεις σπίτι σου το μεσημέρι από την Ομόνοια.
Τα βαγόνια των συρμών είναι γεμάτα με ανθρώπινα τσαμπιά που κρέμονται από παντού.
Έλεος, ρε πούστη!!! Θέλετε, λέει, να κάνετε τον ηλεκτρικό πιο αθόρυβο και πιο γρήγορο, αλλά βάλτε κι έναν ενισχυτικό συρμό, γαμώ τον ζωδιακό μου κύκλο, γαμώ!
Τρεις εβδομάδες τώρα, ξέρω ότι μεταξύ πρώτης και πέμπτης στάσης θα ακούσω κάποια τσιρίδα τρόμου από πίσω, μπροστά, δίπλα, πάνω μου!
Κάποιος ελαφροχέρης θα ‘χει βουτήξει το πορτοφόλι, το κινητό, το φάιλοφαξ (!), το ταμπόν (;;;) κάποιας κυρίας παύλα κυρίου και μέσα στο γενικότερο σύσκατο, θα γίνεται της τρελής με: κυρίες που κυνηγούν Πακιστανούς, κυρίους που προσπαθούν να βάλουν τρικλοποδιές σε τσιγγάνους, πιτσιρικάδες που πολύ τη βρίσκουν να κυνηγάνε πρεζόνια. Του βρακιού το πανηγύρι, κοινώς…
Πλιζ, πλιζ, πλιζ! Έκκληση κάνω η γυναίκα: είναι κρίμα Σαρακοστή πράμα να κολαζόμαστε με βρισίδια ολημερίς και ολονυχτίς στα ρημαδοτρένα! Πάει χαμένη και η νηστεία, μάνα μου!
Η μόνη που ενδεχομένως θα μπορούσε να εκτιμήσει αυτό το χάλι είναι η μακαρίτισσα η Καρένινα. Με τέτοιο ντιλέι στα δρομολόγια, δεν μπορεί! Θα το ξανασκεφτότανε να πέσει…


ΥΓ1.: Κυρία, μιας κάποιας ηλικίας (και υστερίας) μου έστειλε το γραπτό της για να με μαλώσει που το ‘χω ρίξει στην τεμπελιά και που δεν παίρνω… θέση για τα τηλεοπτικά…μαχαιρώματα (Μάνεση, Κακαουνάκη, Καγιά, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα). Εκεί που έκλασαν τα μαχαίρια, δηλαδή, προέκυψαν τα εν λόγω μαχαιρώματα.
Μαντάμ ή που με υποτιμάτε ή που δεν είστε τόσο μαντάμ και παίζετε παιχνιδάκια. Αν νομίζετε ότι ο κόσμος κοιμάται και ξυπνάει με αυτά, με τρομάζει το γεγονός ότι ψηφίζετε. Αρκετά με το σκατατζίδικο και αν δεν με ξαναπροτιμήσετε κυρία, θα ξαγρυπνήσω κανά δυο βράδια, αλλά θα το αντέξω.

ΥΓ2: Ζητώ ταπεινά συγνώμη που δεν απαντώ στα – όπως πάντα – πετιμεζάτα και καραμπουμπούμ σχόλια σας. Από τη μία ένα προβληματάκι υγείας, από την άλλη μία ψιλή μελαγχολία και στη μέση ένα τρελό πατιλίκι στο κοπτοραπτείο, με αναγκάζει να βλέπω και να μην απαντώ, που δεν είναι και του χαρακτήρος μου. Είναι όμως μια καλή ευκαιρία για να κάνω «ντου» στα δικά σας τα blogo- σπιτάκια.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: cityofathens.gr

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Αδέσποτη μαργαρίτα

Μέσα στη γενικότερη άρνηση, πήγε και άνθισε μια μαργαρίτα - στο θεό της κι αυτή! – που; Στο σιφόνι του μπαλκονιού μου, γλείφοντας λίγο και τη σωλήνωση που με χωρίζει με τον από πάνω.
Και να πεις ότι δεν καθαρίζω τα μπαλκόνια; Τα γλείφω κάθε τρεις και μία με νερά και με χλωρίνες και τα συναφή.
Τόσες γλάστρες γύρω γύρω και η ρουφιάνα η μαργαρίτα πήγε να δέσει τη ζωή της, μεταξύ σιφονιού και σωλήνωσης.
Πίστευα ότι με την παλαβομάρα του Μάρτη, μία ζέστη, δύο κρύο, σαρανταδύο παγωνιά και ξεροβόρι, θα το βάλει κάτω και θα υποκύψει.
Η ρουφιάνα, όμως – και είναι και μωβ – δε λέει να εγκαταλείψει και έχει προσκολληθεί εκεί, κάπου μεταξύ σωλήνωσης και σιφονιού και κάθε πρωί μου βγάζει περιπαικτικά τη γλώσσα, γυρίζοντας προς τον ήλιο.
Το τσουλάκι, όταν κάνει πολύ κρύο, δε πα’ να έχει ήλιο, κλεινει τα φύλλα της και το κόβει στον ύπνο. Σου λέει, χαζή είμαι, να ξεμυτίσω τώρα; Άντε γεια!
Σχεδόν τη βρίσκω κάθε πρωί να τη χαζεύω, έτσι που ‘ρθε με το ζόρι και προσκολλήθηκε στη λοιπή ζούγκλα του μπαλκονάτου κήπου μου και με τσιριμπίμ τσιριμπόμ διάθεση περιπαίζει τις τριανταφυλλιές μου που καήκανε από το πέρα δώθε του καιρού.
Είμαι ντιπ γκαγκά με τη τεχνολογία και μέχρι να φωτογραφίζω, να σκανάρω και ανεβάζω δικές μου φωτό στο «ραφείον» ελπίζω ότι θα μου κάνει τη χάρη να επιμείνει εκεί, στη σωλήνωση που της ήρθε να ξεφυτρώσει.
Πλέον κάθε που τη βλέπω, μου ΄ρχεται στο μυαλό εκείνο το μότο της συντρόφισσας Τσούχτρας: «Από περιέργεια υπάρχω κι από καραγκιοζιλίκι».
Έτσι κι η μαργαρίτα μου, το πιο πολύτιμο της τυποποιημένης βεράντας μου.
Έτσι κι οι υπόλοιποι. Ευτυχώς…

(Το κείμενο πάει σούμπιτο αφιερωμένο στο Θεουλίνι. Και επειδή τη μαργαρίτα θα τη μεταφυτέψω, τα πρώτα παιδάκια – της μαργαρίτας – θα της τα στείλω πακέτο).

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.freewebs.com

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Νιξ μπουζούκι...


Συνήθως η άνοιξη είναι μυστήρια εποχή για μπαρμπάδες, ερωτευμένους, αρρώστους και μωρά παιδιά. Ειδικώς αυτά που περνάνε ιωσούλες. Εσχάτως αποδείχθηκε και για κοπτοραπτούδες, άγνωστον γιατί.
Πάνω που είχα φάει και την ουρά του γαϊδάρου, που ζόρια στον ορίζοντα δεν υπήρχαν άλλα – φαινομενικώς, δηλαδή – με πιάσαν οι σπαρίλες μου.
Ξέρεις, είναι σαν να μην κιοτεύεις την ώρα που ο λέων έχει ανοίξει το στόμα του και έχει βάλει την κεφάλα σου μέσα και να κωλοκάθεσαι ανήμπορος την ώρα που ο λέων τα τίναξε… Μυστήριο πράγμα ο εγκέφαλος.
Όπως και να ‘χει για να πούμε και κανά νέο, τα περί μπουζουξίδικου και μπουζουκίου, ξεχάστε τα.
Ούτε το «Μινόρε της Αυγής» με μέθοδο μελόντικα δεν μπόρεσα να βγάλω.
Τουλάχιστον, δοκίμασα, ένεκα που έβλεπα ότι στο ψαλίδι άλλοι είναι πιο μαέστροι από μένα…
Έχεις εκπομπή; Χραατς! Δεν έχεις!
Έχεις λεφτά; Νομίζεις. Είναι που δεν είδες τις ψαλίδες τους.
Ας μην τα πολυλογούμε. Αφού ξύθηκα αρκετά – κι εγώ και το μπουζούκι – επιστρέψαμε. Εγώ, δηλαδή, γιατί το μπουζούκι θα το «σκοτώσω». Τι να το κάμω; Κάθε που το γρατζουνάω τα γατιά της γειτονιάς, αλλάζουν γειτονιά.
Άσε ανοιξιάτικα μην έχουμε και τετράποδα θύματα…
Καλώς σας βρήκα!