Θοτς εντ μπιλίφς (για διάφορα)…

Δεν ξέρω αν έχει λάχει να το αναφέρω, αλλά σ’ αυτή τη ζωή σε δύο πράγματα πιστεύω: στη θεία δίκη και στους άντρες.
Είναι η «τιγκελού», πι χι, λίγο κάθαρμα και μου πηδάει τη ζωή καθεκάστην εντός του «κοπτοραπτείου»; Νόου πρόμπλεμ, μάι φρεντ. Δεν θα κάνω τίποτα άλλο.
Απλώς θα περιμένω να της έρθει μία κοσμική κατραπακιά και μάλιστα από ‘κει που δεν το βάνει ο νους της.
Το αυτό ισχύει και για τη μουτσούνα μου, βέβαια. Κάθε φορά που έχω σκεφτεί (ή έχω προλάβει να σκεφτώ και να κάνω) καμιά βρωμιά, μου βροντάει το σύμπαν μια ξεγυρισμένη και ψάχνομαι για κανά μήνα (σημείωση: δεν το παίζω καλό παιδί, απλώς «γαζώνω» χύδην διαπιστώσεις…).
Στο άλλο στο οποίο έχω τυφλή εμπιστοσύνη σ’ αυτή τη ζωή, όπως προείπα (σημ: τι έπαθα; Σαν τη χήρα Μήτση μιλάω σήμερα) είναι οι άντρες.
Το τι βρισίδι έχουν φάει τα καημένα ανά τους αιώνες δεν φτάνουν δύο σειρές της «ΔΟΜΗΣ» για να καταγραφεί.
Κι όμως το Ντι Εν Ει τους είναι «γραμμένο» με αθωότητα και αγωνία. Αθωότητα, λόγω κατασκευής, αγωνία να μας καταλάβουν (είμαστε τρελές), να μας ευχαριστήσουν (έχουμε το ακαταλόγιστο), να μας φτάσουν (είμαστε και παλαβιάρες και τρεχαλιτζούδες).
Μέρες τώρα τραβώ το ζόρι που τα σουξεδιάρικα περιπτεροκρεμούμενα… φανζίνς έχουν καταγράψει ως ράιτερς μπλοκ.
Τι σκατά; 1ον δεν είμαι ράιτερ, είμαι κοπτοραπτού. 2ον δεν έχω μπλοκάρει, απλώς χαζολόγαγα δώθε κείθε, βολτάριζα, αγάπαγα, συμπέραινα ότι η θεία δίκη κάνει μια χαρά τη δουλειά της (κι ας μην το παίρνουμε πρέφα, παριστάνοντας βλακωδώς του εκδικητικές με τον νυχοκόπτη. Τόσο βούρλα είμαστε!) κι ότι πάντα (ΜΑ ΠΑΝΤΑ!) μπορείς να στηριχθείς σ’ έναν αντρικό λόγο (πολύ Μπλανς Ντυμπουά αυτό, αλλά θα το αφήσω).
Κι ύστερα απ’ όλα αυτά που κάνουν τη ζωή μας εξαιρετική, να πρέπει να ασχοληθώ μ τη Βροχοπούλου (μαμάάάά μου!!!) και με τον Καμπουρακοοικονομέα που ένα τέταρτο της ώρας σήμερα το πρωί (έχομεν Παρασκευή 7 του Δεκέμβρη) είχαν ρεπορτάζ για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που η μόδα το θέλει κρεμασμένο ανάποδα απ’ το ταβάνι (έλεος, δηλαδή!).
Που, σχωράτε με κιόλας, αλλά άμα κάνω κέφι κρεμιέμαι μόνη μου ανάποδα σαν τη νυχτερίδα και μου μένουν και τα φραγκόπουλα στην τσέπη.
Δεν συμπάσχω με όλα αυτά. Δεν συγκινούμαι.
Πες μου για Αρναούτογλου να βάλω τα κλάματα αμέσως. Χρονιάρες μέρες υποφέρει ο Γκρέγκορι. Από τη μία να τον ζορίζει ο μεσιέ Μπούτος, από την άλλη να του λένε ότι δεν θα κάνει τον «Εισοδηματία» και στη γωνία να (μην) τον περιμένει ο τηλεθεατής, ε, του κερατά δεν είναι ζωή αυτή.
Ζωή είναι αυτή που ζουν στον ΣΚΑΪ. Καμιά αντάρα δεν σκιάζει τα όνειρα τους. Οι από πάνω λένε στους από κάτω ότι το δελτίο σκίζει – «ναι, παιδί μου σου λέω, το 7% φτάσαμε» (ΝΑΙ;;;) – και όλα είναι υπέροχα. Καλά τα λέω φίλε, μηχανόβιε;

ΥΓ1.: Όχι, που νομίζατε ότι το κείμενο θα είναι σοβαρόν. Χα,χα. Δεν κρεμιέμαι ανάποδα καλύτερα;
ΥΓ2: Στη Cinderella που σε μέιλ της με ρωτάει πότε θα «γαζώσω» κάτι για τον Λαζόπουλο, της απαντώ ότι για την ώρα παριστάνω το «ευγενικό άγαλμα». Περιμένω να λήξει η σεζόν για να έχω ολοκληρωμένο πατρόν.
ΥΓ3: Γράφτηκε ένα απρεπέστατο σχόλιο για τη Ρούλα Κορομηλά σε εβδομαδιαίο περιοδικό άλλοτε ιστορικής εφημερίδας. Όχι ότι είμαι φαν της κυρίας (επ' ουδενί), αλλά όταν δεν γνωρίζεις πράγματα και καταστάσεις, καλό θα ήταν να μην κάθεσαι στη «γαζωτική», αστέρα της καρεκλάτης δημοσιογραφίας. Εκτός κι αν αγνοείς το ρεπορτάζ που υπηρετεί το περιοδικό σου. Αλλά αν το αγνοείς, γιατί το υπογράφεις και μάλιστα με ψευδώνυμο; Όσοι γνωρίζουν, το ‘πιασαν. Θα επανέλθω
ΥΓ4: Εύχομαι καλό σου κου στις φίλες "κοπτοραπτούδες" και τους φίλους "ράφτες". Είναι το τελευταίο μας σαββατοκύριακο πριν αρχίσουν οι εορταστικές παραγγελιές που θα μας αλλάξουν τον αδόξαστο.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.anewday-anewway.com