Βρείτε μου μια δικαιολογία (για τον ΩΡΙΛΑ, τα δήθεν τηλεπεριοδικά... άποψης, τον πάτο του βαρελιού, κλπ )

Τελικά η κουφαμάρα ήταν για ‘μένα στάτους οβ χάπινες. («Ευτυχισμένους» δεν τους λένε χάριν αστειότητας τους βαρύκοους; Ε, αυτό!). Γιατί εκεί προς το Σάββατο που εν τέλει ξεβούλωσε το ζερβί αυτί άρχισε να με πιάνει αντράλα. Μ’ αυτά που άκουγα.
Απ΄την μια η αποπομπή Μαγγίνα, απ’ την άλλη η... παραίτηση της Μάρας Ζαχαρέα, ε, δεν θέλει και πολύ ο ασθενής;
Για να αντιληφθεί κανείς το επίπεδο... εσωτερικής ενημέρωσης – στα ελληνικά μίντια – αρκεί να ακούει τα λεχθέντα στην τιβί και στα χέρια του να κρατά ορισμένες κυριακάτικες εφημερίδες.
Οι οποίες έβλεπαν τον... «Ξένιο Δία» του υπουργείου Απασχόλησης να γερνάει στην καρέκλα του.
Συνεκδοχικώς, (κούφια η ώρα που τ’ ακούει) όλοι εμείς, αυτή τη στιγμή που «γαζώνω» είμεθα με μασέλες και Πι, τον δε υπουργό τον «ξεκόλλησαν» από την καρέκλα του με σκαρπέλο, καθ’ ότι ρίζωσε εκεί (βρε, για δε τι γρήγορα που περνά ο καιρός!). Το ωραίο όμως είναι πόσο υπέροχα αμετακίνητοι και... καλοδιαβασμένοι είναι στις απόψεις τους οι τηλεοπτικοί ταγοί και οι γραφιάδες.
Άκουγα (σημ.: τι το θελα και ξεμπούκωσα το βουλωμένο μου ους;) τα ρεπορτάζ για τη Μάρα Ζαχαρέα, απ΄το Άλτερ.
Και στάθηκα σ’ εκείνη τη διευκρίνηση ότι όταν ξεφώνιζε το δελτίο του Μέγκα, οι ειδήσεις του καναλιού ήταν πρώτες.
Εμ, γιατί, τώρα τι είναι μάνα μου;
Και μήπως η πρωτιά ουδεμία σχέση είχε με το πρόσωπο μπροστά από την κάμερα, αλλά με τον κύριο που βρίσκεται (και βρισκόταν) πίσω από τις κάμερες;
Παναγιωτόπουλος Χρήστος το όνομα του κι ο Λουμίδης στους καφέδες. Αν κάποιος έχει έστω και την παραμικρή ιδέα για το πως καλοκουρδίζεται το δελτίο του εν λόγω σταθμού, το όνομα αυτό το γνωρίζει. Ασχέτως αν συμπλέει με το τελικό αποτέλεσμα.
Ένιγουει, η κουφαμάρα μου αποδείχθηκε ευεργετική και για έναν ακόμη λόγο. Όσο ήμανε κουφή το ‘ριξα στις παλιές εφημερίδες.
Παρένθεση: Την προηγούμενη Τρίτη Λαζόπουλο δεν είχα δει. Είχα όμως διαβάσει πολύ σκληρές κριτικές σε τηλεπεριοδικό αριστερίζουσας – λέμε τώρα - εφημερίδας.
Και φτάνει το Σάββατο που μας πέρασε. Με ανοιχτά αυτιά – πλέον – στήνομαι να δω Λαζό σε επανάληψη και τον ακούω να εξυμνεί ένθετο περιοδικό της ίδιας εφημερίδας.
Και φτάνει και η Κυριακή. Ούτε μία κουβέντα από το τηλεπεριοδικό περί μακάκηδων και φούστηδων.
Άραγε, κάπως έτσι...φιλιώνουν οι κριτικές;
Μπορεί. Τι να ξέρω εγώ από υψηλά μαθηματικά, όταν το μόνο που ξέρω να μετράω είναι το κατοστάρι της μεζούρας;
Η οποία μεζούρα δείχνει ότι όλος αυτός ο καβγάς δεν παίρνει κανέναν να τίθεται υπέρ του ενος ή του άλλου, είτε φωναχτά είτε σιωπηρά.
Όταν η μεζούρα δείχνει πάτο στο βαρέλι, είναι πάτος. Πάει και τελείωσε.
Και στον πάτο του ίδιου βαρελιού δεν είναι για να συγκρίνεσαι είτε είσαι δημοσιογράφος είτε κανάλι είτε καλντεριμιτζού τιμημένη και αξιοπρεπής. Βγες στην επιφάνεια και τα λέμε.

ΥΓ.1 : Τι χαρά! Επιτέλους μπορώ και να «γαζώνω» και να ακούω. Μέχρι πρότινος ούτε το ένα μπορούσα ούτε το άλλο.
ΥΓ.2: Βρείτε μου μία μη φθηνή δικαιολογία να αποφύγω τον ΩΡΙΛΑ αύριο. Με ανατριχιάζει ο τρόπος που χαρχαλεύει μεσ’ τ’ αυτί μου μ’ εκείνη τη μεταλλική αηδία.
Κισίζ του εβριμπόντι.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://www.valkan-barel.gr/