"Τι τον έχεις τον Ψινάκη;"

Φαρυγγίτιδα. Δεν θέλω να το δραματοποιήσω, αλλά αν με ρωτήσει ακόμη ένας τι τον έχω τον Ψινάκη, θα κάνω χαρακίρι.
Στο «κοπτοραπτείο», όταν μιλάω (όσο αντέχω, δηλαδή) όλες με κοιτάνε μ’ εκείνο το βλέμμα που φωνάζει «παιδιά να καλέσουμε τον εξορκιστή, ΤΩΡΑ!».
Στο τηλέφωνο, με το που θα πω «παρακαλώ» ακούω «συγνώμη, λάθος» και μετά τουτ – τουτ – τουτ...
Αλλά επειδή, το «αφεντικό» δεν σκαμπάζει από ασθένειες, μου πάσαρε πάνω στον «κοπτοράπτη», «κουστουμάκια» προς... διεκπεραίωση:
- Κύμα απολύσεων φοβούνται οι «ένοικοι» της Λεωφόρου Ιωνίας 166. Ο κ. Μήτσης εκτιμά ότι 88 άτομα στο μισθολόγιο είναι του ματς...
- Μύγες βαρού οι συντάκτες ελεύθερου ρεπορτάζ του Mega. Τι να κάμουν οι καψεροί που τους έχουν «καταπιεί» τα πασοκικά δρώμενα;
- Στο Ραδιομέγαρο, αλλά και στη Χρήστου Λαδά, ο πολιτικός συντάκτης «βαφτίζεται» πολιτιστικός και ο αθλητικός συντάκτης «βαφτίζεται» διπλωματικός, αντιστοίχως. Με τη φόρα που έχουν πάρει, μπορώ κι εγώ να ελπίζω ότι κάποτε, από κοπτοραπτού θα «βαφτιστώ»... καρδιολόγος.
- Στο Alter ο κ. Κουίκ ξαναζεί το δράμα του ποδόγυρου που του πριονίζει την καρέκλα. Μόνο που φέτος ο «ποδόγυρος» δεν λέγεται Λιβανίου, αλλά Μαριέτα Χρουσαλά. Τι τα ‘θελε τα τζουτζουμπρούτζου ο Κουικάρας με τη μοντέλα; Τώρα ο μεσιέ Γιαννίκος του «κόβει» μισή ώρα από την εκπομπή για να ΄χει η Ελλάδα να παίζει....
Θα επανέλθω. Αφού καταπιώ τη χαπούκλα της αντιβίωσης, πανάθεμα τη.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: babycareblog.com

Φιρμάτοι (ΠΑΡΤ ΟΥΑΝ)

Όποιος δεν έχει συνεργαστεί με φίρμα των ΜΜΕ – η οποία τυγχάνει να κάνει και κάτι παράλληλο με την τιβί σ’ αυτή τη ζωή – είναι τυχερός άνθρωπος.
Την πόρτα του «κοπτοραπείου» - παράπονο δεν έχω – την έχουν διαβεί αρκετοί φιρμάτοι πελάτες και πελάτισσες.
Ένα θα «γαζώσω»: Merddddd! Ελληνιστί, σκατάααα!
Προσωπικά κατουριέμαι στα γέλια, όταν σε τηλεοπτικές αγιογραφίες – τα λένε και… «αφιερώματα» - βάζουν τους δόλιους τους συνεργάτες της φίρμας να μιλήσουν για τα υπεργαμάτα αφεντικά τους.
Κανονικά, αυτές τις ενότητες όπου ο συνεργάτης μιλά για τη φίρμα, θα έπρεπε να τις συνοδεύουν με…μεταγλώττιση.
Ας πούμε ακούει ο τηλεθεατής, τον αρχισυντάκτη του κυρίου Παπαδοπαπάρα να λέει: «Πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος!».
Στη μεταγλώττιση από κάτω θα ‘πρεπε να «τρέχει»: «Σκιτζής, μπαταξής, ταληροφονιάς! Βλαμμένα μαθητεύομενα πάρτε δρόμο τώρα! Κίνδυνος – θάνατος»
«Με σημαντικό έργο στα ΜΜΕ», λέει άλλος συνεργάτης έτερης φιρμάρας. Και το βλέμμα φωνάζει: «Τεμπέλης, παπάρας, κλέβει τα κείμενα μας, τα θέματα μας, τα αποκλειστικά και κοτσάρει και την υπογραφή του από κάτω, ο ξεφτίλας!».
Τα καλύτερα είναι εκείνα τα «Είναι ένα από εμάς, προσιτός, κοντά στον πολίτη». Ο καλός ο μεταφραστής, ο «πρόστυχος» σε καθόλου ελεύθερη απόδοση θα είχε σημειώσει: «Άμα τη βρεις τη ψωνάρα στο τηλέφωνο, να με χέσεις! Και μην κάνεις καμιά μαλακία και του μιλήσεις στον ενικό… Θα φας μπούφλα».
Το καλύτερο μου βέβαια είναι το υπέροχα ψευδές: «Είναι χειμαρρώδης. Και διαβασμένος, με πολυεπίπεδες γνώσεις…».
Όπερ σημαίνει: «Είναι ακατάληπτος, ξερόλας, διακοψίας. Στο πόδι τον ενημερώνουμε κι ό,τι αρπάξει το αυτί του από τις συζητήσεις στο Τζέι Κέι».
Την επόμενη φορά που σε κάποια τηλεπερσόνα θα…φιλοτεχνήσουν το τηλεοπτικό πορτρέτο, δώστε βάση στο «γαζί» που πατάνε οι συνεργάτες και θα εννοήσετε.

ΥΓ1.: Όλα καλά με τη «Βραδυνή»; Γιατί μου έχουν «γαζώσει» τ’ αυτιά με κουλές φήμες.
ΥΓ2: Τίτλο βρήκανε, δημόσιες σχέσεις βρήκανε, παρουσιάστρια όχι. Τι τα θέτε εκεί στην Κάντζα τα “Persona Grata”, αφού κατά βάθος το μόνο που επιθυμείτε είναι να γδαρθείτε αναμετάξυ σας;
ΥΓ3: Από σβέρκο έχει ψωνίσει φέτος το Mega. Από τους «31 δρόμους» στις «Γοργόνες» και από εκεί στο “Big Bang”. Ήθελε να κάνει… άνοιγμα το κανάλι και σου λέει «αν δεν πιάσω τους ομογενείς, θα πιάσω τους φαντάρους. Κι άμα μου γυρίσουν κι αυτοί τον πισινό τους θα στραφώ στις… τσιπούρες». Μιλάμε για μούλτι κούλτι τάργκετ γκρουπ…

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: jupiterimages.com

Ας γίνω και μελούρα, χαλάλι...

Είμαι ιδεολογικώς εναντίον των συγκινήσεων και της κλάψας.
Και πρακτικά να το δεις, δεν κάνει να κλαίω. Λερώνονται οι «παραγγελιές» και μετά βρίζουν οι πελάτες.
Οι συναδέλφισσες «γαζώτριες» και «τιγκελούδες» κατά καιρούς με έχουν «προικίσει» με διάφορα «στολίδια»: γουρούνα, κυνική, ακοινώνητη.
Οπότε νομίζω ότι ήρθε η ώρα – για πρώτη και τελευταία φορά – να κάνω μια εξομολόγηση έστω και λίγο… ξανθοπουλέ.
Μπαίνω στο παρόν «κοπτοραπτείο», το καμαρώνω, το χαϊδεύω, του συμπεριφέρομαι σαν κρυφίως ερωτευμένη (μην το μάθει και κανείς και μου… ματιάξουνε τον έρωτα μου!).
Μπαίνω και στο mediablog και «λιώνω» η «γαζώτρια» από τη συγκίνηση, που έχω μεγάλη παρέα και δεν με τρώει η μοναξιά, τόσες ώρες πάνω στο «μηχάνημα».
Βλέπω τα σχόλια, τις παρατηρήσεις, τα καλαμπούρια, τα μαλλιοτραβήγματα (αυτά βέβαια θα μπορούσαν να λείπουν, γιατί μετά εμείς σκουπίζουμε τις… τρίχες) και κάμπτονται όλες οι κυνικές μου αντιστάσεις.
Το «κοπτοραπτείο» έγινε αφορμή να γνωρίσω – κάποιους κυριολεκτικώς, κάποιους μεταφορικώς – ανθρώπους με πολύ περισσότερα χαρίσματα από έναν…κοπτοράπτη.
Το MonahikoLiko, που τον διαβάζω κάθε πρωί (και όχι μόνο) με ιεροτελεστία: ψήνω καφεδάκι, ανάβω τσιγαράκι, διαβάζω και γελάω ή κλαίω κατά περίσταση.
Τον Swell, που επειδή ομιλεί καλά την αγγλική, εννοώ να κάνω πράκτις μαζί του στα κουτσοαγγλικά μου και ασκήσεις…κύματος σε κάθε του ποστ.
Τη Ρίτσα τη Μασούρα, που κατά βάθος λυσσάω από τη ζήλεια μου για την πολυπραγμοσύνη της και πεθαίνω από την απορία μου πότε προλαβαίνει και γράφει όλα αυτά τα σούπερ που γράφει.
Τον Torch, που ψιλοσυμπάσχουμε, απ’ ότι έχω αντιληφθεί. 14ωρα εγώ στον κοπτοράπτη, στασίδι ατελείωτον ο Πυρσός στο…ασφαλιστικό.
Tzonako, KitsoMitso και τώρα τελευταία «πολύ Χαμηλές Πτήσεις» του Σπύρου Σεραφείμ και ένα σωρό άλλα μπλογκς (που θα τα κοτσάρω σύντομα στο μπλογκρόλ, γιατί μου φτιάχνουν τη μέρα) που μ’ έκαναν να βάλω στην μπάντα τις εφημερίδες και να περιμένω…ενημέρωση, γέλιο, διαφώτιση μόνο από αυτά.
Γιατί «βελονιάζω» τέτοια θα απορήσει κανείς; Απλώς είχα μια δύσκολη εβδομάδα πάνω, κάτω, οριζοντίως και πλαγίως του «κοπτοράπτη».
Κι απ’ το να κάνω το «κοπτοραπτείο» κυτίο προσωπικών παραπόνων, είπα να δω τη θετική πλευρά του «υφάσματος» κι ας μου βγει και μελούρα.

ΥΓ1: Αύριο έχω «γάζωμα» από Μπουρνάζι μεριά. Κι από Μαρούσι. Έτσι, τα δύο άκρα αντίθετα.
ΥΓ2: Προς κουλούς τύπους που κυκλοφορούν σε μπλογκς και διαδίδουν ότι με λένε…Ντέπυ:
Παιδιά, απ’ τα ληγμένα που παίρνετε στείλτε μου κι εμένα. Γράφετε που γράφετε λαλακίες, διασταυρώστε τις πρώτα.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: vintagesewing.info

Για ένα αδειανό πουκάμισο, για ένα Γραφείο Τύπου…

Βάζοντας μπρος τον κοπτοράπτη «απόψε», είχα ένα γαζωτικό δίλημμα:
Να ξεκινήσω από τις… ειδήσεις;
Ή από τα ξέφτια;
Αλλά επειδή από τις ειδήσεις ξεκινούν οι δημοσιογράφοι, κι εγώ είμαι κοπτοραπτού, θα ξεκινήσω από τα δεύτερα.
Τόοοσες μέρες που γίνεται της τρελής με τις…ανακατατάξεις στα Γραφεία Τύπου των καναλιών, η φυσική μου τάση είναι να γαζώσω και να διερωτηθώ τα εξής:
· Πέρα από τις «φιλίες» που οδήγησαν σε παραιτήσεις ή σε αναβαθμίσεις, πέρα από τις φαλτσέτες που σφυρίζουν πάνω από τη Μεσογείων μέχρι την Κάντζα, πέρα από τα στρατόπεδα στα οποία χωρίστηκαν οι «φιλενάδες» των… «φιλενάδων», τι έμεινε;
· Γιατί άραγε κάποιος να θέλει κολλητιλίκια με το Γραφείο Τύπου ενός καναλιού;
· Μήπως βγήκαν ποτέ… αποκλειστικότητες από τα Γραφεία Τύπου;
· Και γιατί ένας υγιής επαγγελματίας να θέλει να «χωθεί» σ’ ένα τέτοιο, ειδικά όταν δεν ξέρει από… «γαζωτική»;
Χωρίς να θέλω τα «ξέφτια» μου να πάρουν αμπάριζα κανέναν, οι άνθρωποι των Γραφείων Τύπου κάνουν τη δουλειά τους, οι συντάκτες τη δική τους και οι «κοπτοραπτούδες» τα «γαζιά» τους…
Τώρα πόσο καλά κάνουν τη δουλειά τους, όλοι αυτοί είναι άλλο καπέλο.
Όμως… Δεν μπορώ να φανταστώ όλους τους παραπάνω σε μία.. παρεΐτσα, γιατί ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!
Και μη με πει κανείς ρομαντική, γιατί θα αρπάξω τις σακοράφες και θα του βελονιάσω τον πισινό.
Και στην τελική – και μην το πείτε παραέξω από το… «κοπτοραπτείο» - οι κιουρίες που ξέρουν πώς να χειριστούν αυτό που λέμε Πι Αρ, είναι μετρημένες στα δάχτυλα της μίας χειρός.
Οπότε, όλος αυτός ο καβγάς, στην ουσία γίνεται για ένα… αδειανό πουκάμισο, για μια θεσούλα (έστω! Θεσάρα…) σ’ ένα Γραφείο Τύπου, για να έναν τίτλο…
Τελεία, παύλα και διπλό γαζί.

Πάμε στις ειδήσεις τώρα:

- Πληρώθηκαν κάποιοι από τους (άλλοτε) συντάκτες των (άλλοτε) «300 ΑΕ». Τώρα, τι πήραν, τι ποσό δηλαδή – είμαι και συνεσταζούμενο κορίτσι – δεν μπορώ να το πω.
- Κι άλλη παραίτηση στον ΣΚΑΪ. Αυτή τη φορά την πόρτα πίσω του έκλεισε ο οικονομικός συντάκτης Άγγελος Καυκάς. Πέρα από τη μία ακόμη παραίτηση, δεν θέλω να πιστέψω ότι άνθρωπος, που δουλεύει στα ΜουΜουΕ και με το λεγόμενο σύστημα "τηγάνι" (κοινώς δουλεύει σε όλα τα μαγαζιά ενός ομίλου, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες και πάει λέγοντας) μπορεί να αμείβεται με επιμίσθιο 100 ευρώ. Ειλικρινά δεν θέλω να το πιστέψω...
- Καινούρια σαλονάκια ετοιμάζουν στον Alpha. Ε, έχουν υψηλά προσώπατα να περιμένουν, οπότε πρέπει να φροντίσουν που θα καθίσει το ποπουδάκι τους…

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.stihl.gr

H τέχνη του...λουκέτου!

Τι είν’ αυτό το "παλτό", να ανοίγουν μια εφημερίδα και σε μία εβδομάδα, δύο εβδομάδες, τρεις μήνες να της βάνουν λουκέτο, δεν μπορώ να το καταλάβω.

Περίεργο. Γιατί πρόκειται για τόσο εύκολο στην «ραφή» κουστουμάκι, που πλέον δεν χρειάζεται... πατρόν.
Ορίστε, τι μαθαίνεις στις σχολές «μοδιστρικής» για το πως ανοίγεις (και κλείνεις) μια εφημερίδα σε 5 απλά βήματα:

ΒΗΜΑ 1ο

Δεν έχει σημασία ποιος είσαι. Κάνεις μια τηλεοπτική εμφάνιση (και δυο και τρεις) και αναγγέλλεις το...ευχάριστο.
«Κάνω μια μεγάλη εκδοτική προσπάθεια και μαζί μου θα έχω μεγάλες υπογραφές», λες. Και αυτό ήταν! Την επομένη, το κινητό σου βαρεί επιμόνως και στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκονται εθελοντές λαλάκες που σου ζητούν συνεργασία.

ΒΗΜΑ 2o

Μαζεύεις απ’ την αγορά 5-6 συνήθη «ξέφτια» και καμιά δεκαριά ακόμη σούργελα, αναγνωρίσιμα αν είναι δυνατόν. Τα χρίζεις διευθυντές, αρχισυντάκτες, σύμβουλους έκδοσης και τ’ αφήνεις να «ξεμπουκώσουν» τα δημοσιογραφικά απωθημένα τους σε 3-4 νοματαίους που ουσιαστικά τραβάνε και όλο το κουπί! Όλους αυτούς τους παιδεύεις στα δοκιμαστικά φύλλα, τους πηδείς στις συσκέψεις, στην καλύτερη περίπτωση για κανά τρίμηνο. Όλα αυτά με ΑΠΛΗΡΩΤΟ προσωπικό, αν γίνεται! Γιατί ο τύπος που τραβάει το κουπί δεν χρειάζεται κίνητρο. Μόνο ελπίδα ότι ΘΑ πληρωθεί χρειάζεται. Τα έκανες, όλα αυτά; Μπράβο! Τώρα, ζήτα ένα... άρθρο από καμιά δεκαριά φίρμες. Δεν μπορεί, όλο και κάποια θα «κάτσει»...

ΒΗΜΑ 3ο

Βγάζεις το 1ο φύλλο (επιτέλους!) και επειδή ο Έλληνας είναι (κυρίως) περίεργος τύπος και (δευτερεύοντως) διαβασάκιας θα δώσει ακόμη και 3 (!) ευρώ για να σε αγοράσει. Αλλά! Επειδή είναι δύσκολος αναγνώστης (ο Έλληνας) στο 2ο φύλλο που θα κρεμάσεις στα περίπτερα – και εφ’ όσον στο 1 ήσουν μία απ’ τα ίδια -, σου έχει ήδη γυρίσει τον κώλο του. Και σε ‘σένα και στις... φίρμες σου.

ΒΗΜΑ 4ο

Πρέπει να το παραδεχθείς. Σκατά τα έκανες. Αλλά – ειδικά αν έχεις κάνει τη μπάζα σου, το «ξέπλυμα» σου, το κατιτίς σου τελοσπάντων! – ηχέσθης.
Οι συντάκτες σου ζητάνε τα φράγκα τους, αλλά ποιος τους πηδεί! Χτύπα τώρα ένα ΝταΚάπο να ξαλεγράρεις και που θα πάει θα το ξεχάσουνε, ρε παιδάκι μου!

ΒΗΜΑ 5ο

Εξαφανίζεσαι, κλείνεις κινητά, δεν απαντάς σε σταθερά και «βρωμάει» η πιάτσα ότι αναστέλλεις την έκδοση. Δεν επιβεβαιώνεις, δεν διαψεύδεις, κάνεις τον «Αλέκο», αλλά την Τρίτη μέρα ως άλλος... Λάζαρος εξέρχεσαι του «τάφου» σου (που μπορεί ειδικά για σένα να είναι το Μον Παρνές).
Με ύφος περίλυπον συγκεντρώνεις τον «στρατό» σου στα γραφεία της εφημερίδας που θα κλείσεις και ανακοινώνεις: «Λυπάμαι! Μας “κατάπιαν” οι μεγάλες εφημερίδες και δεν μας στήριξαν οι διαφημιστικές».
Και ενώ τελειώνεις το ακατάληπτο λογίδριο σου, στο τέλος κλείνεις με την ιαχή: «Μας πολεμήηησααανε! Τα συμφέεεεροντα! Που θέλουν να φιμώωωσουν κάθε ελεύθερη δημοσιογραφική φωνήηηη!».
Α, την ώρα που θα τους αφήνεις «κόκαλο» πίσω σου, άσε και μια υπόνοια ότι μπορεί να επιστρέψεις με νέα εκδοτική προσπάθεια.
Όλο και κάποιο «μάχιμο» φυντανάκι θα θέλει να σου γυαλίζει τα παπούτσια, την επόμενη φορά.
Αυτά και καλή επιτυχία.


ΥΓ: Πάσα ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις, αφορά σατανική σύμπτωση. Πολύ σατανική.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://www.contra.gr/

Νιου Γιορκ, Νιου Γιορκ...

Αν με «φάει» κάτι δεν θα’ ναι ούτε το τσιγάρο, ούτε οι υπερωρίες, ούτε τα ξενύχτια.
(Ούτε η τηλεόραση).
Οι συσκέψεις θα ‘ναι, μάνα μου.
Το ‘χω ξαναπεί, αλλά το ξαναλέω!
Παιδιά, ΒΟΗΘΕΙΑ!
Μην κάνετε – ΛΕΜΕ – άλλες συσκέψεις!
Από μία τέτοια (σύσκεψη) βγήκα την Τρίτη και δεν ήθελα ούτε την...κοιλιά μου.
Για τέτοια διαταραχή, μιλάμε.
«Την κοντή να την ψηλώσεις, την χοντρή να την λεπτύνεις...», επί 4ωρον.
Αλλά ήρθα και μπούκωσα, διότι «γαζώτρια» είμαι και ουχί ο Προκρούστης.
Εξήλθον αλαλάζουσα της αιθούσης των συσκέψεων, μάζεψα τα σκουτιά μου και πήρα τους... 5 δρόμους.
Και επανήλθον την εσπέραν της Κυριακής στο φτωχικό και αφού ο ταλαιπωρημένος πισινός μου είχε πάρει αρκετόν αέρα.
Σίγουρη ότι το «κοπτοραπτείον» ρολλάρει και χωρίς εμένα, «τσάκωσα» μια γαβάθα πατατάκια και ένα αφρίζον μαυροζούμι και άπλωσα το βασανισμένο από τους δρόμους κορμί επί του καναπέος.
Άνοιξα την τιβί και το ζάπινγκ με «ξέρασε» πάλι πάνω σε δρόμους.
Στους... 31 για την ακρίβεια.
Ως κορίτσι πτωχό, που εύκολα ξιπάζεται και που το έχουν μεγαλώσει με το στιχάκι «Αμερική, Αμερική, καλά το ‘λέγαν μερικοί, πως είσαι χώρα μαγική», χαμήλωσα τα φώτα (για να φαίνονται καλύτερα τα νυχτερινά Νιου Γιορκ πλάνα) και ιδού τι παρακολούθησα παύλα συμπέρανα. Εν περιλήψει βέβαια, για να μη φάμε τα χρόνια μας :
- Κοριτσάκι τσίου πίου, ρομαντικό και χαρισάμενο συλλαμβάνει γκόμενο της να ξενοπηδεί. (Πρωτότυπο;)
- Κοριτσάκι, με ματάκι βαμμένο αλά αρκουδάκι Πάντα, αποφασίζει φύγει στις ΗΠΑ για να ξεχάσει και να «ψαχτεί». (Α, κι εγώ που νόμιζα ότι αυτά συνέβαιναν το ’80. Πάει! Κούτιανα!)
- Κοριτσάκι, φτάνει Αμερική, το περιμένουν φίλοι, του δείχνουν ξενώνα και μουρλό συγκάτοικο, ξάδερφο κολλητής κοριτσακίου. Ξάδελφος λιμπίζεται κοριτσάκι. (Έλα!!!)
- Κοριτσάκι κάνει λάθος μείνει μόνο του με ζαβό συγκάτοικο. Συγκάτοικος ψάχνει κιλοτάκια κοριτσακίου στη βαλίτσα και μετά χουμάει. Στο κοριτσάκι. (Πω, πω!)
- Κοριτσάκι φεύγει κλαίγοντας, προλαβαίνει όμως να πάρει μαζί του βαλίτσα Λουί Βιτόν, τίγκα στις μπότες και τα σκουτιά. (Δεν ξανάγινε...)
- Κοριτσάκι τριγυρίζει μόνο του στο εχθρικό Νιου Γιορκ, ώσπου του την πέφτουν. Μαντράχαλοι δυο, βοήθεια καμία, βαλίτσα κάνει φτερά (Γαμώτι!)

Ιν δε μιντάιμ:

- Αγοράκι από μπόιμπαντ χαμουρεύεται με πολλά κοριτσάκια σε αμερικάνικο χαμαιτυπείο μετά μουσικής. Το χαμαιτυπείον κατέχει Έλλην – ντούγκλα το μουστάκι.
- Αγοράκι μπλέκει σε γκομενοκαβγά, κάνει βαβά χεράκι του, αφού σεκιούριτι έχουν πετάξει όξω αγοράκι και φίλους αγορακίου.
- Αγοράκι πιάνει φίλη του ξενοπηδιέται. (Τι μου θυμίζει; ΚΑΡΜΑ- ΚΑΡΜΑ!)
- Αγοράκι συναντά (το προαναφερθέν) κοριτσάκι (που διεσώθη από έτερο κοριτσάκι – φύλακα άγγελο) σε πάρτι. Και εκεί ανθούν πούπουλα και σουτιέν, κοινώς ανατέλλει ο φτερωτός Θεός Έρωτας πάνω από την Πλανηταρχία (Αχ! Τι γλυκό!).

Στο σημείο αυτό είμαι κατάφορα ιμπρέσντ, ενθουσιασμένη θέλω να πω και σκέφτομαι ότι κάτι ξέραν οι παλιοί που ‘λέγαν ότι Γκαντ Μπλες Αμέρικα!
Μόνο Αμέρικα, όμως.
Ούτε Διευθυντές Προγράμματος ούτε άλλον κανέναν.
Σκέφτομαι επίσης, ότι αν μας πάει έτσι ο χειμώνας, εγώ θα πάω να ανοίξω σουβλατζίδικο στην Αστόρια κι ας κόψει το λαιμό του ο «κοπτοράπτης».
Τουλάχιστον, όλα τούτα τα θαυμαστά, να τα ζήσω λάιβ.
Και να μη χρειάζεται να κουράσω εξαιρετικό σεναριογράφο, διευθυντή φωτογραφίας, σκηνοθέτη, πολύ καλούς ηθοποιούς (για τους υπόλοιπους, λέμε) για να μου εξηγήσουν από ποια στάδια περνάει ένας Έλληνας για να πετύχει στη Γη της Ευκαιρίας.
Μετά από όοοολα αυτά, μπορώ να πω ότι ο Swell είχε δίκιο...βουνό.
Ναι, φίλε μου. Τίποτα δεν άλλαξε, αλλά δοξασμένο το όνομα της Πλανηταρχίας που δεν θα μας αφήσει ποτέ – ΜΑ ΠΟΤΕ! – να βαρεθούμε!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.destination360.com