Γουίς μι καλή ξεκούραση!

Πελαταριό μου αγαπημένο, πχιοτικό και απαιτητικό,

Αν άφηκες τα τσίτια σου στο κοπτοραπτείο σε ενημερώνω ότι κακώς έκαμες, καθότι το κατάστημα κλείνει για 20 μέρες (τσε βάλε) και τα ρουχαλάκια σου θα μείνουν όμηροι.
Αν δεν άφηκες τίποτα – και κυρίως χρέη στην κοπτοραπτού – καλά να περάσεις και πάλι ορίστε εκεί κατά τα τέλη Αυγούστου.
Το μηχάνημα το στέλνω για σέρβις, αλλά σε ενημερώνω ότι μαζί μου έχω πάρει ψαλίδια, κλωστές και βελόνες, μπας και χρειαστεί κανά στριφωματάκι, κανάς ποδόγυρος, κανά κουμπί, βρε αδελφέ.
Παραγγελιές αφήνετε κανονικά, και αν (αν λέμε!) σκάσει κανά πατρόν απρόοπτον και βιαστικόν, εδώ θα ‘μαι για να μην στραβογαζωθεί.
Με την ελπίδα ότι θα γυρίσω τόσο μαυρισμένη όσο ο Ντόλτσε, ο Γκαμπάνα κι ο Λάκης Γαβαλάς μαζί, σας φιλώ!

Τα σέβη μου,

Κ.


Υστερόγραφον:

Γείτονες, να ρίχνετε καμιά ματιά στο μαγαζί διότι σέρνονται και μπουκαδόροι. Ευχηθείτε μου καλά μπάνια κι αν δείτε κάποια, με μαγιώ με ψαλίδια τυπωμένα πάνω του, μιλήστε της. Αφού βέβαια σιγουρευτείτε ότι είμαι εγώ και δε σας πλακώσει στις μπάτσες καμιά άγνωστη! Φιλιάααα!


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.spokesmanreview.com

Ολίγον από τηλεόραση και κάργα μουσική!

Δεν ξέρω αν σας το 'χω πει, αλλά υποψιάζομαι ότι εδώ και καιρό, τηλεοπτικώς τουλάχιστον έχομεν αδελφοποιηθεί με την φίλη Ισπανία. Το τι "σαπούνι" σπανιόλικο παίρνουνε και μεταφράζουνε τα ημεδαπά της τηλεόρασης δεν περιγράφεται.

(Χαρήκανε, βλέπεις από την επιτυχία του "Ευτυχισμένοι Μαζί" - ισπανιστί "Los Serrano"και σου λένε πιάσε και μετάφραζε να δούμε άσπρη μέρα).

Έτσι, ο αγαπητός Άλφα με καμάρι περισσό μας ενημέρωσε ότι από τη νέα σεζόν θα μας δείξει το "Υπάρχουν Άντρες κι Άντρες" - λες και δεν το ξέραμε μοναχές μας -, ισπανιστί σα να λέμε "Τόδος λος όμπρες σόις ιγουάλες".

Εννοείται ότι το σιριαλάκι μπορεί να κάνει τρελή πετυχεσά, αλλά βρε παιδί μου, βάλε και λίγο την γκλάβα του ιξ σεναριογράφου να δουλέψει...

Τέλος πάντων, από Σεπτέβρη θα δούμε.

Άλλο, όμως, ήτο το θέμα μου, απόψε. Η Θεία Ντόννα εδώ και καιρό με περικάλεσε να της γράψω τα τραγούδια που με κάνανε κλιτς όταν τα πρωτάκουσα και έκτοτε κάτι μου "ξύνουν" όταν τ' ακούω, εκτός από πληγές.

Γαζώνω κι εγώ το τοπ τεν (μπορεί και να μην είναι τεν, αλλά δείχτε κατανόηση) της Κοπτοραπτούς, αλλά προς Θεού μη μου ζητήσετε να πασάρω λινκιές, γιατί είμαι γκάγκα με τα τεχνολογικά. Σας δίνω τα στοιχεία -ήτοι καλλιτέχνης και τραγούδιον- και βγάλτε την άκρη μοναχά σας.

Α, και το παιχνιδάκι επειδή μ' έχουν πιάσει καλοσύνες, δεν το πασάρω πουθενά για να μη βρίζετε καλοκαιριάτικα ότι σας αγγαρεύω.

Ωστόσο, πολύ θα 'θελα να ξέρω τι ακούει η Abbtha, o Swell, το Καφατάκι και φυσικά (όχι που δεν θα σ' έβαζα μέσα...) ο Μοναχικός Λύκος.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Pas Les Tempes De Vie - Mylenne Farmer

Αν θέλετε να με σκοτώσετε, να το βάζετε να παίζει συνέχεια. Μπορώ να κλαίω με τις ώρες.

2. Μa vie en rose - Zazie

Σα να λέμε η άξια διάδοχος της Μιλέν Φαρμέρ. Το τραγουδάκι πρωτοέπαιξε στην ομώνυμη ταινία "Μa vie En Rose", η οποία επαξίως "ξεσκίστηκε¨" στα βραβεία πριν από χρόνια στο φεστιβάλ Καννών.

3. Corsica - Pedru Goelfuchie

Άπειρες οι προσπάθειες να γίνει ελληνική διασκευή του τραγουδιού, καμία όμως δεν έφτασε τη φωνάρα αυτού του Κορσικανού που έχει καταπιεί το μικρόφωνο! Απλώς θεϊκός!

4. Clubbed to Death - Rob Dugan

Ορχηστρικό. Γαμάτο. Ασχέτως του τίτλου του, γεμάτο ζωή. Οι λοξοί το αναγνωρίζουν και ως το τραγούδι της Τρίνιτι από το Μάτριξ. Τε - λει- ο!

5. One of us - Joan Osbourn

Επειδή όλοι έχουμε αναρωτηθεί τι κάνει ο Πανάγαθος εκεί πάνω. Σε ζόρικες στιγμές, προτιμήστε να μην μου το "σερβίρετε". Με πιάνουν τα υπαρξιακά μου.

6. Lesiem - Fundamentum

Επικό, θυμίζει λίγο μουσική για γκέιμς, ψιλοανατριχιαστικό, αλλά γουστάρω. Πολύ.

7. Kill Bill

Όλο το σιντί. Μπορώ να το καταπιώ. Με μια μικρή αδυναμία στο "Gran Duel" μπάι Primakov. Έξοχο!

8. Stabat Mater Dolorosa - Giovanni Battista Pergolesi.

Αυτό, το μικρό δείγμα από ένα συγκλονιστικό έργο. Το κόλλημα μου με τον τυπάκο είναι άφατο. Σεβαστείτε το. Διοτί τον ακούω συχνάκις, στην τσίτα και οι διπλανοί είναι έτοιμοι να με σουτάρουν. Κάποια στιγμή θα ήθελα να γαζώσω κάτι για την αφεντιά του, αλλά δεν μπόρεσαν άλλοι κι άλλοι, σιγά μη φτουρήσω εγώ. Α, και επειδή είναι το εικονιζόμενο τυπάκι της φωτογραφίας, σας παρακαλώ με σέβας τα σχόλια σας, μη χεστούμε!

(Ας γράψουμε και κανά ελληνικόνε, τώρα...)

9. "Σε θέλω" - Διονύσης Σαββόπουλος / Ελευθερία Αρβανιτάκη / Βαγγέλης Γερμανός.

Διότι κάποτε ήρθαμε και εμείς σε επαφή με την γη της καψούρας...

10. "Πρωινό Τσιγάρο" - Χορωδία Τυπάλδου.

Το 'χουν πει κι η Αλεξίου με τον Νταλάρα, αλλά το προτιμώ από τα πιτσιρίκια. Γενικώς ο Μαυρουδής κάτι μου κάνει. Ειδικώς με αυτό το άσμα.

11. "Με τα μάτια κλειστά" - Γιώτα Νέγκα.

Τη λατρεύω αυτή τη γυναίκα. Σ' αυτό το τραγούδι. Μ' αυτή τη φωνή. Παναγιά μου!

12. "Για που το 'βαλες καρδιά μου" - Ορφέας Περίδης.

Λίγο όρτσα, αλλά έτσι πρέπει να 'ναι οι τραγουδοποιοί.

Λοιπόν, θείτσα, σπατσάρισα γι' απόψε. Τα σέβη μου και καληνύχτες!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.haendel.it

Σουπερνάτσουραλ!

Εκεί που φυσάει ένα υπέροχο αεράκι και σου δροσίζει τον τηγανισμένο σου κώλο, εκεί κάνει μία ελεεινή άπνοια και ο κώλος σου τηγανίζεται έτι περαιτέρω.
Όπως αντιλαμβάνεστε, υπό αυτές τις καθόλου κόζι συνθήκες, καμία όρεξη δεν έχεις για σοβαρές συζητήσεις, όπως λεφτά, δουλειά, σχέσεις...
Επίσης, καμία όρεξη δεν έχεις για σοβαρή τέχνη. Που αφορά σε πραγματικά θέματα. Α πα πα!
(Προχθές μία φίλη, παλιά κοπτοραπτού - καινούρια παντρεμένη, προσπαθούσε να μας «ψήσει» να πάμε σε μία πειραματική σκήνη που καταπιανόταν με τη διαλεκτική του Ιλιένκοφ, αν θυμάμαι καλά. Δεν είσαι καλά, κοπελιά! Θα φάω το βράδυ μου με τα προβλήματα του σοβιετικού σε ελληνικό έδαφος! Το οποίον σημαίνει: θα φάμε καμιά ώρα μέχρι να πάμε στου βοδιού του κέρατο, θα φάμε άλλες δύο ώρες να βουρλιζόμεθα με τα πχιοτικά κι άλλη μιάμιση μέχρι να γυρίσουμε και θα μας έχει φύγει και κανά 50ευρω πηγαινέλα – ΜΟΝΟ! – έτσι επειδή είναι του πχιοτικού).
Με αυτά και μ’αυτά η ώρα θα ‘χει πάει – στην καλύτερη περίπτωση – μιάμιση το ξημέρωμα και θα ‘χω χάσει και την αγαπημένη μου σειρά.
Σούπερνατσουραλ, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, «Παραφυσικό»!
Α, όλα κι όλα! Δεν μπορώ να πω! Φρόντισε φέτος το Σταρ να τον ξενυχτάμε τον μακαρίτη με δυο αδέλφια που κυνηγάνε διαβόλους και τριβόλους, σα να λέμε ο Βαν Χέλσινγκ εις διπλούν μόνο που δεν κυνηγάει μόνο βαμπίρ...
Εξαίρετη σειρούλα, καναδέζικη αμερικανιά, με γκομενάκια δύο, και υποθέσεις πολλές καθότι τα επεισόδια αυτοτελή...
Τη μία κυνηγούν την Μπλάντι Μέρι, την άλλη κάτι έντομα που στοιχειώσαν μια περιοχή, σούπερ περνάμε τις αδέκαρες και αποπνικτικές νύχτες μας.
Α, εμένα μ’ αρέσουν τα θρίλερ! Παθιάζομαι, πηδάω από καναπέ σε καναπέ, χτυπάω τοίχους και χαλώ και τον ύπνο του γείτονα, που σηκώνεται από τις 4 χαράματα και πλακώνεται στις κουλουμούντρες καθότι Μουσουλμάνος.
Αλλά δε με χαλάει. Ούτε εγω εκείνον. Ο καθείς με τα ζόρια του τα ωραριακά...
Τι έλεγα; Α, ναι! Γαμάτη η σειρούλα, για να μην πω πιο προσοντούχα από το περσινό Νιπ Τακ.

Καθότι με το Σούπερνατσουραλ, μπορείς να φας και μια μπουκιά φαί.

Ένα πατατάκι, ένα νάτσο, κάτι τελοσπάντων.

Με το Νιπ Τακ και να ‘θελες ήταν τόσο αληθοφανή τα σέα μέα των εγχειρήσεων των πλαστικών, που μόλις πήγαινες να βάλεις μια πιρουνιά σπαγκέτι στο στόμα, έβλεπες τα λίπια της 60άρας που έκανε ανόρθωση γλουτών και έκανες να φας μέχρι το επόμενο μεσημέρι.
Τα δε θριλεράκια έχουν κι άλλο προσόν: ξεχνιέσαι! Σαν τα Άρλεκιν, ένα πράμα. Διότι αποκλείεται (!) να σε πάρει στο κατόπι η πεθαμένη θεία που στοίχειωσε το σπίτι σου επειδή πηδιόσανε με τον δεύτερο σύζυγο της.
(Ενώ αν αρέσκεσαι σε ποιοτικά δράματα ή σε πειραματικές σκηνές, ειδικά αυτή την περίοδο, θες δεν θες θα ψυχοπλακωθείς διότι: ο ήρωας θα σου θυμίζει το πόσο σε αδίκησε η τύχη και η ζωή, η ηρωίδα θα σου φέρνει λίγο στο φυζίκ και άλλα τέτοια διόλου ευχάριστα...).
Τέλεια σου λέω, καθόλου ποιοτική μου πελάτισσα! Βλέπεις 45 λεπτά βανκουβεριανής αμερικανιάς (καθότι η παραγωγή είναι καναδέζικη) στην τσίτα, βλέπεις και λίγη κέτσαπ ολούθε – τάχαμ’ δήθεν το αίμα της μακαρίτισσας – και πας και κοιμάσαι σαν πουλάκι.
Άσε που ο κοπτοράπτης αρέσκεται εσχάτως να βλέπει πελάτες της αλλοδαπής κι ας είν’ κι από το Βανκούβερ. Πελάτες 2 μέτρα με πλάτες νααα! Ή πελάτισσες ξανθές με αναλογίες σούπερ (και καθόλου νάτσουραλ). Όχι σαν τις τις χοντρές που όλον τον χειμώνα είχαν κωλοκάτσει πάνω στο δόλιο το μηχάνημα και τώρα χρειάζεται αλλαγή στα λάστιχα, καθότι πιτσικάρισε το συφοριακό.
Είμαι τρε κοντάντ, λέμε! Κι αν μετά τη σειρούλα ακολουθεί κανά επίσης ματοβαμένο εργάκι, δεν το συζητώ: ξαπλάρω στον καναπέ και για να με σηκώσεις χρειάζεται γερανός!
Και γιατί γαζώνω τέτοια ντάλα θέρους; Α, είναι απλό: διότι επληροφορήθην ότι η σειρούλα τελειώνει όπου να ‘ναι, οπότε ας κάνει κάτι η αγαπητή κανάλα για να μην χαρμανιάσουμε κι εμείς τα αντιποιοτικά!
Γιατί αν χαρμανιάσουμε, μας βλέπω να καταλήγουμε απελπισμένα από βαρεμάρα σε τίποτα πειραματικές σκηνές και τίποτα διαλέξεις του τύπου: «Εκλεκτικισμός: Η σούπα του ζητιάνου της Αστικής Ιδεολογίας»...
Και δεν είναι να χάνουν τηλεθέαση οι κανάλες από τέτοια λιμά...

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.tvshowsondvd.net

Ξύσιμο...

Το τελευταίο δεκαήμερο ο κοπτοράπτης ανέπτυξε δική του προσωπικότητα, με έγραψε στα τέτοια του, κατέβασε ρολλά και επιδιδόταν με χάρη και χαρά σ’ αυτό που ονομάζουμε «ξύσιμο».

(Σα δε ντρέπομαι, κοτζαμάν γαϊδούρα να φορτώνω τη σπαρίλα μου στο καημένο το μηχάνημα... Αλλά αγαπητοί πελάτες και πελάτισσες, γείτονες και γειτόνισσες, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια).

Τις μέρες κοιμόμουν – ωσάν το βόδι - και τα βράδια άνοιγα το λάστιχο, καθόμουν στο μπαλκόνι και χάζευα τα πουλιά μου (τα καναρίνια, εννοώ, οφ κορς) να κοιμούνται κουλουριασμένα σαν μπαλάκια.

Α, βλέπω και θρίλερ. Μόνο στην τηλεόραση πλέον, διότι τα επαγγελματικά γκραν γκινιόλ τα έκοψα πριν κανά μήνα με το χασαπομάχαιρο (το ψαλίδι τελικώς δεν ήτο αρκετό...).

Διεκπεραιώνω τα απολύτως απαραίτητα με θαυμαστή αργοπορία (ποιος εγώ, που σιχαίνομαι όσους σέρνουν τα παπούτσια τους στον δρόμο)..

Χαζεύω τους ωραίους και τις ωραίες στα λεωφορεία. Ενίοτε χαμογελάω (όχι στους ωραίους. Μόνη μου.) Πότε – πότε τραγουδάω κιόλας.

Μαθαίνω να σβαρνίζω (απ’ τον κοπτοράπτη και τη ζωή μου) ό,τι με μπιπ τα τελευταία 10 χρόνια. Κι όσο κι αν παλεύω να νιώσω ενοχές το μόνο που μου βγαίνει είναι ένα χαζό γκομενέ χαμογελάκι.

Α! Α! Α! Με μίνι και ξώπλατο και σαγιονάρα και χαϊμαλιά έσκασα μύτη σε παλιό επαγγελματικό – πολύ ΚΥΡΙΛΟΥΛΑ στέκι – για να παραδώσω κάτι φακέλους. Κόκαλο οι σερβιτόροι, κόκαλο και οι αναμένοντες! (Τι ζώον τόσα χρόνια να μην πάω μία φορά με παρεό!).

Πληροφορήθηκα ότι μεγάλο κανάλι ετοιμάζει σειρά με θέμα της επικαιρότητας, νωπό ακόμη.. Αυτός που μου το σφύριξε πίστευε ότι θα αρχίσω να βρίζω και θα γράψω καμιά κακία, έτσι για να γίνει τζερτζελές και διαφήμιση. Ένα έχω να σου πω (κοντέ μου) φίλε: Ηχέσθην. Διότι έμποροι του πόνου δεν είναι μόνο οι κλίκες κάποιων μεγαλογιατρών. Βάλτε τη σειρά σας εκεί που ξέρετε και με τα ρέστα πάρ’τε ταβοράκια. Θα σας χρειαστούν.

Σβήνω μέιλς που μου ζητάνε: α) συνέντευξη, β) ραντεβού για ρουσφέττι (από μένα;;; θέλετε γιατρό γκάις), γ) διορισμό σε κανάλι (χα,χα), δ) δημοσκόπηση (έλα μου;).

Μιλάω λίγο, κοιμάμαι πολύ (το ‘παμε αυτό, κοπελιά, πάμε παρακάτου) και μόνο τώρα καταλαβαίνω (ΝΤΑΛΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΑΝΑ ΜΟΥ;) ποιοι μ’ αγαπάνε και ποιοι προσεύχονται να σπάσει ο κοπτοράπτης (γιατί, ρε σεις; Και σιγά τις αποκαλύψεις για τη Ζίμενς που δεν έκανα, δηλαδή...).

Δεν φοράω (ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΟΜΩΣ!) μαύρα. Ιδρώνω όταν βλέπω γκόμενες με μαύρα ρούχα και μπότες (Πιάστε τις! Και πηγαίντε τις στα επείγοντα).

Και ελπίζω, ελπίζω, ελπίζω. Ότι αυτό το καλοκαίρι θα με απαλλάξει απ’ ό,τι παραλίγο να με κάνει κακό άνθρωπο, γουρούνι των κοπτοραπτείων και κομπλεξικό πλην καταξιωμένο εργατάκι...

Σας διαβάζω όλους κάθε μέρα. Ζηλεύω τον Swell (σίριουσλι) που τα ‘γραψε όλα στα... μπανιερά του και πήγε Ρόδο και την Abttha που της την πέφτουν τα πιπίνια στα λεωφορεία (παλιοκόριτσο, τι κάνεις στον κόσμο;;;).

Και εκεί προς το τέλος της εβδομάδας θα λαδώσω τον κοπτοράπτη και θα τραβήξω δυο περιποιημένα γαζιά για την αγαπημένη μου – για φέτος – ξένη σειρά.

Όχι που θα ‘γραφα τίποτα σοβαρό! Δε σφάξανε...


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: farm1.static.flickr.com