Ξύσιμο...

Το τελευταίο δεκαήμερο ο κοπτοράπτης ανέπτυξε δική του προσωπικότητα, με έγραψε στα τέτοια του, κατέβασε ρολλά και επιδιδόταν με χάρη και χαρά σ’ αυτό που ονομάζουμε «ξύσιμο».

(Σα δε ντρέπομαι, κοτζαμάν γαϊδούρα να φορτώνω τη σπαρίλα μου στο καημένο το μηχάνημα... Αλλά αγαπητοί πελάτες και πελάτισσες, γείτονες και γειτόνισσες, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια).

Τις μέρες κοιμόμουν – ωσάν το βόδι - και τα βράδια άνοιγα το λάστιχο, καθόμουν στο μπαλκόνι και χάζευα τα πουλιά μου (τα καναρίνια, εννοώ, οφ κορς) να κοιμούνται κουλουριασμένα σαν μπαλάκια.

Α, βλέπω και θρίλερ. Μόνο στην τηλεόραση πλέον, διότι τα επαγγελματικά γκραν γκινιόλ τα έκοψα πριν κανά μήνα με το χασαπομάχαιρο (το ψαλίδι τελικώς δεν ήτο αρκετό...).

Διεκπεραιώνω τα απολύτως απαραίτητα με θαυμαστή αργοπορία (ποιος εγώ, που σιχαίνομαι όσους σέρνουν τα παπούτσια τους στον δρόμο)..

Χαζεύω τους ωραίους και τις ωραίες στα λεωφορεία. Ενίοτε χαμογελάω (όχι στους ωραίους. Μόνη μου.) Πότε – πότε τραγουδάω κιόλας.

Μαθαίνω να σβαρνίζω (απ’ τον κοπτοράπτη και τη ζωή μου) ό,τι με μπιπ τα τελευταία 10 χρόνια. Κι όσο κι αν παλεύω να νιώσω ενοχές το μόνο που μου βγαίνει είναι ένα χαζό γκομενέ χαμογελάκι.

Α! Α! Α! Με μίνι και ξώπλατο και σαγιονάρα και χαϊμαλιά έσκασα μύτη σε παλιό επαγγελματικό – πολύ ΚΥΡΙΛΟΥΛΑ στέκι – για να παραδώσω κάτι φακέλους. Κόκαλο οι σερβιτόροι, κόκαλο και οι αναμένοντες! (Τι ζώον τόσα χρόνια να μην πάω μία φορά με παρεό!).

Πληροφορήθηκα ότι μεγάλο κανάλι ετοιμάζει σειρά με θέμα της επικαιρότητας, νωπό ακόμη.. Αυτός που μου το σφύριξε πίστευε ότι θα αρχίσω να βρίζω και θα γράψω καμιά κακία, έτσι για να γίνει τζερτζελές και διαφήμιση. Ένα έχω να σου πω (κοντέ μου) φίλε: Ηχέσθην. Διότι έμποροι του πόνου δεν είναι μόνο οι κλίκες κάποιων μεγαλογιατρών. Βάλτε τη σειρά σας εκεί που ξέρετε και με τα ρέστα πάρ’τε ταβοράκια. Θα σας χρειαστούν.

Σβήνω μέιλς που μου ζητάνε: α) συνέντευξη, β) ραντεβού για ρουσφέττι (από μένα;;; θέλετε γιατρό γκάις), γ) διορισμό σε κανάλι (χα,χα), δ) δημοσκόπηση (έλα μου;).

Μιλάω λίγο, κοιμάμαι πολύ (το ‘παμε αυτό, κοπελιά, πάμε παρακάτου) και μόνο τώρα καταλαβαίνω (ΝΤΑΛΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΑΝΑ ΜΟΥ;) ποιοι μ’ αγαπάνε και ποιοι προσεύχονται να σπάσει ο κοπτοράπτης (γιατί, ρε σεις; Και σιγά τις αποκαλύψεις για τη Ζίμενς που δεν έκανα, δηλαδή...).

Δεν φοράω (ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΟΜΩΣ!) μαύρα. Ιδρώνω όταν βλέπω γκόμενες με μαύρα ρούχα και μπότες (Πιάστε τις! Και πηγαίντε τις στα επείγοντα).

Και ελπίζω, ελπίζω, ελπίζω. Ότι αυτό το καλοκαίρι θα με απαλλάξει απ’ ό,τι παραλίγο να με κάνει κακό άνθρωπο, γουρούνι των κοπτοραπτείων και κομπλεξικό πλην καταξιωμένο εργατάκι...

Σας διαβάζω όλους κάθε μέρα. Ζηλεύω τον Swell (σίριουσλι) που τα ‘γραψε όλα στα... μπανιερά του και πήγε Ρόδο και την Abttha που της την πέφτουν τα πιπίνια στα λεωφορεία (παλιοκόριτσο, τι κάνεις στον κόσμο;;;).

Και εκεί προς το τέλος της εβδομάδας θα λαδώσω τον κοπτοράπτη και θα τραβήξω δυο περιποιημένα γαζιά για την αγαπημένη μου – για φέτος – ξένη σειρά.

Όχι που θα ‘γραφα τίποτα σοβαρό! Δε σφάξανε...


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: farm1.static.flickr.com