Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007

Δε νάιτμερ μπιφόρ Κρίστμας (μανικιούρ, Εκάλιανς και χριστουγεννιάτικες φοβίες...)


Από τα 5 μέχρι τα 10 (μη σου πω και παραπάνω), ο φόβος σου σ’ αυτή τη ζωή είναι μη μείνεις ορφανό.
Από τα 15 μέχρι τα 20 (25 πες) ο εφιάλτης σου είναι να μη σε παρατήσει ο γκόμενος/-α.
Και από τα 25 μέχρι τα 75, έτσι που τα ‘κανε η εκλεκτή μας κυβέρνηση, η τρισμέγιστη αγωνία σου είναι να μη μείνεις από...εργασία.
Οι συγκεκριμένες φοβίες έχουν την τάση να διογκώνονται κατά την διάρκεια των γιορτών – ειδικά τα Χριστούγεννα – και πολλαπλασιάζονται επί δύο αναλόγως της φυσικής κουλαμάρας και του σκατοχαρακτήρα που διαθέτεις.
Το κοπτοραπτείο σεβόμενο απολύτως του προ – Χριστουγεννιάτικους και μετά – Πρωτοχρονιάτικους εφιάλτες συμπάσχει με όλες τις παραπάνω ηλικίες (και τα ζόρια τους) και εύχεται χρόνια πολλά σε όλους, γνωστούς και φίλους, θαμώνες και απλούς περαστικούς και συνιστά απόσταση από τα μουρλόχαπα και όπως έλεγε κι η γιαγιά μου, «όπου δυο και εγώ τρεις».
Επ’ ευκαιρία ανάλυσης φόβων και εμμονών (Δε Νάιτμερ μπιφόρ – και άφτερ – Κρίστμας, κατά το κοινώς λεγόμενον), οφείλω να σας εξομολογηθώ ότι η απομάκρυνση – λόγω χριστουγεννιάτικων πανηγυριών – εκ του κοπτοραπτείου, εμένα προσωπικά μου προκαλεί τεράστια αμηχανία, καθότι όταν δεν «γαζώνω» δεν ξέρω τι να κάνω τα.... ανοικονόμητα χέρια μου, χώρια που συμπεριφέρομαι σαν τινέιτζερ σε δείπνο υπουργών. Γκάγκα δηλαδή.
Αυτό για μένα είναι φόβος. Φοβάμαι, ότι δεν ταιριάζω με το οικοσύστημα και συμπεριφέρομαι...ακατάστατα.
Επί παραδείγματι, το Σάββατο εσύρθην από άλλες «κοπτοραπτούδες» σε Σαλόν Ντε Μποτέ της γειτονιάς και έφριξε το σύμπαν των εξεχουσών πελατισσών από τη μαλακία μου.
(Τι το ‘θελα;).
Βλέπετε, με έπεισε η τιγκελού ότι δεν είναι δάχτυλα κοριτσιού αυτά κι ότι κάποια που γράφει για τις κιουρίες της τιβί πρέπει να έχει και το πρέπον μανικιούρ.
Κάτι το Κρίστμας μουντ, κάτι (ε, ας μην ψευδόμεθα) η κοιμώμενη γυναικεία φιλαρέσκεια εντός του σαρκίου μου, το ομολογώ, τις ακολούθησα.
Αλλά σ’ αυτά τα μαγαζιά πρέπει να έχεις και το πρέπον άτιτιουντ.
Πάω κι εγώ η «γαζώτρια», εισέρχομαι του σαλόν ντε μποτέ και βλακωδώς καλημερίζω τις εργαζόμενες με τεράστιο χαμόγελο.
Αυτομάτως, αντιλαμβάνομαι ότι οι κοκοροφαντασμένες πελάτισσες με κοιτούν με οίκτο. Προφανώς ενόμισαν ότι είμαι η νέα μαθητεύομενη για το πεντικιούρ.
Με καθίζουν σε ένα πουφ (βούλιαξα μέσα το κοντοστούπικο), με μπουκώνουν με μία περιοδικάρα (Ελένη Μενεγάκη είχε στο εξώφυλλο), μου πασάρουν και μια φλιτζάνα καυτό καφέ και εννοείται ότι περιμένω τη σειρά μου.
Κουβέντα δεν μπορώ να πιάσω – τι να πω με τις Εκάλιανς που έρχονται στο Κουκάκι για φθηνό πεντικιούρ;;; - οπότε τι να κάνω η δόλια, κοιτάω και παρατηρώ. Α, κι ακούω (μη ξεχνιόμαστε). Της μιανής το Καγιέν ήταν στο συνεργείο, της αλληνής ο γκόμενος στον Βόλο για... κρίστμας κοκούνιγκ (;).
Κάνω να πω καμιά κρυάδα με την τιγκελού, μου ρίχνει ένα αυστηρό βλέμμα και μαζεύομαι, μη και γίνουμε ρεζίλι.
Πούσου πούστη μου, πως θα περάσει η ώρα; Έξαφνα το αυτί μου συλλαμβάνει έναν ήχο σβββιν – σββιν και βλέπω την πεντικιουρίστα να αγωνίζεται να βγάλει τους κάλους από την πατούσα μιας (μετά συγχωρήσεως) βούζας.
Μου ανεβαίνει το (φιλότιμο) αίμα στο κεφάλι, καθώς η πεντικιουρίστ ιδρώνει, αλλά η βούζα εννοεί να τρώει, καπνίζει, μιλάει στο κινητό και κουνιέται πέρα δώθε (όλα ταυτοχρόνως) κάνοντας δύσκολο το έργο της άμοιρης τσούπας.
Σηκώνομαι με χάρη – τάχα δήθεν για να πάρω άλλο περιοδικό - και τραγουδιστά σφυρίζω στο αυτί της πεντικιουρίστ: «κοπελιά, να λες καλά που δεν τους βγάζεις από το κεφάλι της τους κάλους».
Σκυλοπνίγεται η πεντικιουρίστ – γιατί δεν μπορεί και να γελάσει – κι εγώ επιστρέφω φρόνιμα φρόνιμα στη θέση μου.
Η τιγκελού με κοιτάει παγερά και σφυριχτά, για να μη γίνουμε και ρεντίκολο με ρωτάει: «Την έκανες πάλι την παπαριά σου, έτσι;».
Αρχίζω να έρχομαι στα ίσα μου, γράφω στις παλιές μου κλωστές την τιγκελού και ανάβω τσιγάρο.
Την ώρα που ο αναπτήρας μου θυμίζει ότι ναι, εδώ μέσα υπάρχει κατιτίς το φλογερόν, παγώνει το αίμα μου από τις τσιρίδες κυρίας, της οποίας η Ρωσίς υπάλληλος από λάθος της έκανε δαχτυλιά πάνω στο τελευταίο νύχι.
«Δεν είναι τίποτα, δεν είναι τίποτα», παρεμβαίνει η αρχι-Κιουρία του Σαλόν κι αρπάει το ασετόν για να διορθώσει το... λάθος που προκάλεσε τη βλακώδη έκρηξη της Εκάλιαν.
Κι εκεί που αρχίζουν να με τρώνε τα χέρια μου (γιατί κάπου ήθελα να ρίξω ένα σβούμπο!) έρχεται το ρωσιδάκι, κλαμένο και μου λέει: «Θέλει το γκυρία να περάσσσει;».
Περνάει κανά δίλεπτο για να αντιληφθώ ότι το «κύρια» είμαι εγώ, σηκώνω τον πίττο μου από το πουφ και κάθομαι απέναντι στο κορίτσι.
Την περιεργάζομαι καλά – καλά, της λέω μια βλακεία για να μην κλαίει, ξεκαρδίζεται στο γέλιο κι αρχίζει να μου πιλατεύει το δεξί χέρι με τα σύνεργα της μανικιουριστικής.
«Τι τα κάνομμμε;», με ρωτάει ενώ χαζεύω τα κουλά τεράστια νύχια, στις προθήκες μπροστά μου.
«Ε, ξέρω εγώ; Κάτι απλό...», ψυθιρίζω τρομαγμένη και το βλέμμα μου πέφτει στα μάτια της. Μάτια γαλάζια, τεράστια, ταλαιπωρημένα, ετών (μόλις) 19.
Αφού μου έχει μουλιάσει τα ξερά για να μαλακώσουν, αρχίζει το μασάζ. Ξαφνικά ακούγονται κάτι κρακ κρικ (καταραμένο ντεκερβέν) κι ακούω το ρωσιδάκι να μου λέει: «Το γκυρία είναι κουρασμένο, ε;». Τι να απαντήσω; Ακούγανε και οι Εκάλιανς!
Οι οποίες με γκριμάτσες κορόιδευαν την καημένη τη μικρή, ακριβώς δίπλα της.
Τέλος πάντων μετά από 30 λεπτά της ώρας έχω αποκτήσει τα κρινοδάχτυλα της Πλισέσκαγια και με αυτά σας γράφω τώρα (όχι για να ξέρετε).
Δίνω χίλιες ευχές στο πιτσιρίκι, το οποίο τρέχει να μου φέρει το σκουτί μου και μου το φοράει με προσοχή μην τύχει και χαλάσει το νύχι.
Οι Εκάλιανς έχουν μείνει κόκκαλο από την περιποίηση, εγώ δεν ξέρω που να βάλω τη ντροπή μου και την ώρα που πληρώνω ακούω: «Γκυρρρία, να πιράσετε καλές γκιορτές κι όταν έκετε κρόνο να ξανάρθετε να σας μπάψω δωρεάν».
Συγκινούμαι, ξεχνάω την τιγκελού πίσω μου, φοράω το σκουφί μου μέχρι τα αυτιά και βγαίνω στο κρύο με γαμάτο μανικιούρ και τη λιγοστή μάσκαρα να έχει κυλήσει στα γόνατα.
Κοινώς, πάλι σκατά τα έκανα...


ΥΓ1.: Τηλεόραση οφ αυτές τις μέρες. Χριστούγεννα με τηλεόραση δεν είναι χριστούγεννα. Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους σας και να μου προσέχετε πολύ!!!
ΥΓ2.: Με ενημέρωσαν ότι κυκλοφόρησε το βιβλίο που γράψαμε καμιά τριαντάρια νοματαίοι παρέα. Τι να πω; Είναι το καλύτερο δώρο που μου ‘χουν κάνει. Μόλις ενημερωθώ – γιατί είμαι και κουλίδου μ’ αυτά – θα «ανεβάσω» περισσότερα!
ΥΓ3. : Κι επειδή πρώτα βγαίνει το χούι και μετά η ψυχή, τώρα άκουσα τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο να μιλάει στον Νίκο Χατζηνικολάου και να διαμαρτύρεται ότι ο συνεργάτης του Θέμος Αναστασιάδης ενώ είχε ενημερωθεί για το θέμα του Γενικού Γραμματέα, τις ροζ κασέτες, ωστόσο δεν μπήκε στη διαδικασία να ενημερώσει τον Ταρζάν. Ώπα...
ΥΓ4.: MonahikeLike, επειδή ξέρω ότι θα μου την «πεις» για τα νύχια ένα έχω να σου πω: Το νύχι του αντίχειρα – γαμώτι – μόλις έσπασε! Σε φιλώ!


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.xmasjoys.com

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Βρείτε μου μια δικαιολογία (για τον ΩΡΙΛΑ, τα δήθεν τηλεπεριοδικά... άποψης, τον πάτο του βαρελιού, κλπ )


Τελικά η κουφαμάρα ήταν για ‘μένα στάτους οβ χάπινες. («Ευτυχισμένους» δεν τους λένε χάριν αστειότητας τους βαρύκοους; Ε, αυτό!). Γιατί εκεί προς το Σάββατο που εν τέλει ξεβούλωσε το ζερβί αυτί άρχισε να με πιάνει αντράλα. Μ’ αυτά που άκουγα.
Απ΄την μια η αποπομπή Μαγγίνα, απ’ την άλλη η... παραίτηση της Μάρας Ζαχαρέα, ε, δεν θέλει και πολύ ο ασθενής;
Για να αντιληφθεί κανείς το επίπεδο... εσωτερικής ενημέρωσης – στα ελληνικά μίντια – αρκεί να ακούει τα λεχθέντα στην τιβί και στα χέρια του να κρατά ορισμένες κυριακάτικες εφημερίδες.
Οι οποίες έβλεπαν τον... «Ξένιο Δία» του υπουργείου Απασχόλησης να γερνάει στην καρέκλα του.
Συνεκδοχικώς, (κούφια η ώρα που τ’ ακούει) όλοι εμείς, αυτή τη στιγμή που «γαζώνω» είμεθα με μασέλες και Πι, τον δε υπουργό τον «ξεκόλλησαν» από την καρέκλα του με σκαρπέλο, καθ’ ότι ρίζωσε εκεί (βρε, για δε τι γρήγορα που περνά ο καιρός!). Το ωραίο όμως είναι πόσο υπέροχα αμετακίνητοι και... καλοδιαβασμένοι είναι στις απόψεις τους οι τηλεοπτικοί ταγοί και οι γραφιάδες.
Άκουγα (σημ.: τι το θελα και ξεμπούκωσα το βουλωμένο μου ους;) τα ρεπορτάζ για τη Μάρα Ζαχαρέα, απ΄το Άλτερ.
Και στάθηκα σ’ εκείνη τη διευκρίνηση ότι όταν ξεφώνιζε το δελτίο του Μέγκα, οι ειδήσεις του καναλιού ήταν πρώτες.
Εμ, γιατί, τώρα τι είναι μάνα μου;
Και μήπως η πρωτιά ουδεμία σχέση είχε με το πρόσωπο μπροστά από την κάμερα, αλλά με τον κύριο που βρίσκεται (και βρισκόταν) πίσω από τις κάμερες;
Παναγιωτόπουλος Χρήστος το όνομα του κι ο Λουμίδης στους καφέδες. Αν κάποιος έχει έστω και την παραμικρή ιδέα για το πως καλοκουρδίζεται το δελτίο του εν λόγω σταθμού, το όνομα αυτό το γνωρίζει. Ασχέτως αν συμπλέει με το τελικό αποτέλεσμα.
Ένιγουει, η κουφαμάρα μου αποδείχθηκε ευεργετική και για έναν ακόμη λόγο. Όσο ήμανε κουφή το ‘ριξα στις παλιές εφημερίδες.
Παρένθεση: Την προηγούμενη Τρίτη Λαζόπουλο δεν είχα δει. Είχα όμως διαβάσει πολύ σκληρές κριτικές σε τηλεπεριοδικό αριστερίζουσας – λέμε τώρα - εφημερίδας.
Και φτάνει το Σάββατο που μας πέρασε. Με ανοιχτά αυτιά – πλέον – στήνομαι να δω Λαζό σε επανάληψη και τον ακούω να εξυμνεί ένθετο περιοδικό της ίδιας εφημερίδας.
Και φτάνει και η Κυριακή. Ούτε μία κουβέντα από το τηλεπεριοδικό περί μακάκηδων και φούστηδων.
Άραγε, κάπως έτσι...φιλιώνουν οι κριτικές;
Μπορεί. Τι να ξέρω εγώ από υψηλά μαθηματικά, όταν το μόνο που ξέρω να μετράω είναι το κατοστάρι της μεζούρας;
Η οποία μεζούρα δείχνει ότι όλος αυτός ο καβγάς δεν παίρνει κανέναν να τίθεται υπέρ του ενος ή του άλλου, είτε φωναχτά είτε σιωπηρά.
Όταν η μεζούρα δείχνει πάτο στο βαρέλι, είναι πάτος. Πάει και τελείωσε.
Και στον πάτο του ίδιου βαρελιού δεν είναι για να συγκρίνεσαι είτε είσαι δημοσιογράφος είτε κανάλι είτε καλντεριμιτζού τιμημένη και αξιοπρεπής. Βγες στην επιφάνεια και τα λέμε.

ΥΓ.1 : Τι χαρά! Επιτέλους μπορώ και να «γαζώνω» και να ακούω. Μέχρι πρότινος ούτε το ένα μπορούσα ούτε το άλλο.
ΥΓ.2: Βρείτε μου μία μη φθηνή δικαιολογία να αποφύγω τον ΩΡΙΛΑ αύριο. Με ανατριχιάζει ο τρόπος που χαρχαλεύει μεσ’ τ’ αυτί μου μ’ εκείνη τη μεταλλική αηδία.
Κισίζ του εβριμπόντι.





ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://www.valkan-barel.gr/

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Αυτάκι καημένο...


Παιδιά ντοντ πάνικ! Δεν ψόφησα, δεν σκοτώθηκα, δεν λάλησα εντελώς!

Στα μηνύματα σας με ρωτάτε που είμαι. Ήμανε - και μερικώς εξακολουθώ να είμαι - κωφή. Εδώ και κανά δεκαήμερο είμαι με ωτίτιδα, πυρετούς και το κορυφαίο; Ακούω ό,τι να 'ναι.

Βέβαια, αυτό δεν το λες και κακό, καθότι τα αφεντικά ξελαρυγγιάζονται για να επικοινωνήσουν μαζί σου (χε,χε) κι ακούς ό,τι γουστάρεις.

Πολύ σύντομα - μπορεί και Κυριακή βράδυ, γιατί η αρρώστια αρρώστια κι οι αλητείες αλητείες - θα "γαζώσω" για τις ευεργετικές συνέπειες της κουφαμάρας σε εποχές "ξεφωνητού", φωναχτού "τηλεξεσκίσματος" και λοιπών τζαζ της εγχώριας τηλεοπτικής μπάντας.

Φιλιά κι ας ελπίσουμε ότι αυτό το Σαββατοκύριακο δεν θα πονέσω έτι περαιτέρω και κυρίως δεν θα ακούω ό,τι κάμω κέφι. (Σημ.: Ενίοτε η κουφαμάρα σε κάνει να μιλάς σαν τον Χάρη Ρώμα;;; Αμάν! Τις σταγόνες γρήγορα!).



ΥΓ.: Είναι η τρίτη φορά που τα "παίζω" απ' τον Σεπτέμβριο. Οπότε δύο τινά παίζουν: ή ξεπληρώνω μια 7ετία κτηνώδους υγείας ή κάποιος με φασκέλωσε. Αυτός ο τελευταίος να πάει να χεστεί. Α σιχτίρ πια.




ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://www.eslkidstuff.com/

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Θοτς εντ μπιλίφς (για διάφορα)…


Δεν ξέρω αν έχει λάχει να το αναφέρω, αλλά σ’ αυτή τη ζωή σε δύο πράγματα πιστεύω: στη θεία δίκη και στους άντρες.
Είναι η «τιγκελού», πι χι, λίγο κάθαρμα και μου πηδάει τη ζωή καθεκάστην εντός του «κοπτοραπτείου»; Νόου πρόμπλεμ, μάι φρεντ. Δεν θα κάνω τίποτα άλλο.
Απλώς θα περιμένω να της έρθει μία κοσμική κατραπακιά και μάλιστα από ‘κει που δεν το βάνει ο νους της.
Το αυτό ισχύει και για τη μουτσούνα μου, βέβαια. Κάθε φορά που έχω σκεφτεί (ή έχω προλάβει να σκεφτώ και να κάνω) καμιά βρωμιά, μου βροντάει το σύμπαν μια ξεγυρισμένη και ψάχνομαι για κανά μήνα (σημείωση: δεν το παίζω καλό παιδί, απλώς «γαζώνω» χύδην διαπιστώσεις…).
Στο άλλο στο οποίο έχω τυφλή εμπιστοσύνη σ’ αυτή τη ζωή, όπως προείπα (σημ: τι έπαθα; Σαν τη χήρα Μήτση μιλάω σήμερα) είναι οι άντρες.
Το τι βρισίδι έχουν φάει τα καημένα ανά τους αιώνες δεν φτάνουν δύο σειρές της «ΔΟΜΗΣ» για να καταγραφεί.
Κι όμως το Ντι Εν Ει τους είναι «γραμμένο» με αθωότητα και αγωνία. Αθωότητα, λόγω κατασκευής, αγωνία να μας καταλάβουν (είμαστε τρελές), να μας ευχαριστήσουν (έχουμε το ακαταλόγιστο), να μας φτάσουν (είμαστε και παλαβιάρες και τρεχαλιτζούδες).
Μέρες τώρα τραβώ το ζόρι που τα σουξεδιάρικα περιπτεροκρεμούμενα… φανζίνς έχουν καταγράψει ως ράιτερς μπλοκ.
Τι σκατά; 1ον δεν είμαι ράιτερ, είμαι κοπτοραπτού. 2ον δεν έχω μπλοκάρει, απλώς χαζολόγαγα δώθε κείθε, βολτάριζα, αγάπαγα, συμπέραινα ότι η θεία δίκη κάνει μια χαρά τη δουλειά της (κι ας μην το παίρνουμε πρέφα, παριστάνοντας βλακωδώς του εκδικητικές με τον νυχοκόπτη. Τόσο βούρλα είμαστε!) κι ότι πάντα (ΜΑ ΠΑΝΤΑ!) μπορείς να στηριχθείς σ’ έναν αντρικό λόγο (πολύ Μπλανς Ντυμπουά αυτό, αλλά θα το αφήσω).
Κι ύστερα απ’ όλα αυτά που κάνουν τη ζωή μας εξαιρετική, να πρέπει να ασχοληθώ μ τη Βροχοπούλου (μαμάάάά μου!!!) και με τον Καμπουρακοοικονομέα που ένα τέταρτο της ώρας σήμερα το πρωί (έχομεν Παρασκευή 7 του Δεκέμβρη) είχαν ρεπορτάζ για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που η μόδα το θέλει κρεμασμένο ανάποδα απ’ το ταβάνι (έλεος, δηλαδή!).
Που, σχωράτε με κιόλας, αλλά άμα κάνω κέφι κρεμιέμαι μόνη μου ανάποδα σαν τη νυχτερίδα και μου μένουν και τα φραγκόπουλα στην τσέπη.
Δεν συμπάσχω με όλα αυτά. Δεν συγκινούμαι.
Πες μου για Αρναούτογλου να βάλω τα κλάματα αμέσως. Χρονιάρες μέρες υποφέρει ο Γκρέγκορι. Από τη μία να τον ζορίζει ο μεσιέ Μπούτος, από την άλλη να του λένε ότι δεν θα κάνει τον «Εισοδηματία» και στη γωνία να (μην) τον περιμένει ο τηλεθεατής, ε, του κερατά δεν είναι ζωή αυτή.
Ζωή είναι αυτή που ζουν στον ΣΚΑΪ. Καμιά αντάρα δεν σκιάζει τα όνειρα τους. Οι από πάνω λένε στους από κάτω ότι το δελτίο σκίζει – «ναι, παιδί μου σου λέω, το 7% φτάσαμε» (ΝΑΙ;;;) – και όλα είναι υπέροχα. Καλά τα λέω φίλε, μηχανόβιε;

ΥΓ1.: Όχι, που νομίζατε ότι το κείμενο θα είναι σοβαρόν. Χα,χα. Δεν κρεμιέμαι ανάποδα καλύτερα;
ΥΓ2: Στη Cinderella που σε μέιλ της με ρωτάει πότε θα «γαζώσω» κάτι για τον Λαζόπουλο, της απαντώ ότι για την ώρα παριστάνω το «ευγενικό άγαλμα». Περιμένω να λήξει η σεζόν για να έχω ολοκληρωμένο πατρόν.
ΥΓ3: Γράφτηκε ένα απρεπέστατο σχόλιο για τη Ρούλα Κορομηλά σε εβδομαδιαίο περιοδικό άλλοτε ιστορικής εφημερίδας. Όχι ότι είμαι φαν της κυρίας (επ' ουδενί), αλλά όταν δεν γνωρίζεις πράγματα και καταστάσεις, καλό θα ήταν να μην κάθεσαι στη «γαζωτική», αστέρα της καρεκλάτης δημοσιογραφίας. Εκτός κι αν αγνοείς το ρεπορτάζ που υπηρετεί το περιοδικό σου. Αλλά αν το αγνοείς, γιατί το υπογράφεις και μάλιστα με ψευδώνυμο; Όσοι γνωρίζουν, το ‘πιασαν. Θα επανέλθω
ΥΓ4: Εύχομαι καλό σου κου στις φίλες "κοπτοραπτούδες" και τους φίλους "ράφτες". Είναι το τελευταίο μας σαββατοκύριακο πριν αρχίσουν οι εορταστικές παραγγελιές που θα μας αλλάξουν τον αδόξαστο.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.anewday-anewway.com

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Όταν πεθάνει ο Χαϊλάντερ!


Περίμενα να κάνει κανά σοβαρό κρύο για ν΄αποφασίσω να παλουκωθώ και να «γαζώσω» αλλά – με το συμπάθειο – παπάρια…
Έλεγα να «ξηλώσω» μερικά πραγματάκια για το ασφαλιστικό κι όλες αυτές τις «μύξες» - πάλι με το συμπάθειο – αλλά τσαντίζομαι.
Κι όταν τσαντίζομαι κάνω φλεβίτη. Και δε μου φτάνει που θα ψοφήσω πριν βγω στη σύνταξη θα ψοφήσω και μόνη μου, γιατί ποιος θα θέλει μια μπατίρω, με ζαβά ένσημα και ακόμη χειρότερα…με φλεβίτη;
Μέρες τώρα κάθομαι και ακούω μισοπαραδομένη όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια, ίδιο ρεπερτόριο εδώ και χρόνια. Φέτος, αλλάξανε λιγάκι το κουπλέ – γιατί το ρεφρέν ίδιο έμεινε – και μας χάλασε ο ρυθμός, ένεκα που είχαμε συνηθίσει στα… 9/8.
Αφεντικούλια, υπερυπουργάρες, βολεμένοι – παρντόν, βουλευτές ήθελα να πω -, σωματεία, ενώσεις, συνδικάτα έχουν έρθει τα χρυσάφια μου και τσακώνονται πάνω απ’ το «κοπτοράπτη» για το πόσο θα με βγάλουν οι κλωστές για να ‘μαι στη δούλεψη τους…
Κόπτονται τα καμάρια μου τα «παραθυρόβια» για τις γυναίκες που είναι – λέει – οι μεγάλες χαμένες του ασφαλιστικού…
Εκπλήσσονται σαν τις παρθένες σε πορνοστάσιο για την… αδικία, λες και στις εκπομπές τους, στις εφημερίδες τους, στα γραφεία τους δεν δουλεύουν κοριτσάκια, κορίτσια, γυναίκες, μεγαλοκοπέλες… Που πλήρωνονται «όποτε και αν» (σε ορισμένε περιπτώσεις), με σύμβαση κάτω από το κλιμάκιο τους (σχεδόν πάντα) και ένσημα – όπως προείπα – ζαβά!
Το κορυφαίο το έγραψε ο Monahikos Likos που διερωτήθηκε γιατί ο εμπειρότατος κύριος Χατζηνικολάου δεν ρώτησε τον Επίτιμο (σημ.: δεν τολμώ να γράψω το όνομα του, ε, ναι λοιπόν, είμαι προληπτική) πόσες συντάξεις παίρνει…
Monahike Like, με ακούς; Αυτή η ερώτηση θα γίνει όταν πεθάνει ο…Χαϊλάντερ! Μαζί με την κηδεία του τυπά με το πολύτιμο – και άκοφτο για την ώρα – κεφάλι, θα έχει λυθεί και το ασφαλιστικό.
Όσο για κάτι διάφορους πρωινούς και δελτιάτους που «κόπτονται» για τα ταμεία, ας κοιτάξουν λίγο τους (ανασφάλιστους) υπαλλήλους τους και μετά βγαίνουν στις ρούγες να μιλάνε για το ασφαλιστικό.
Αρκετά μ’ αυτό το θέμα. Όταν το λύσουν, σκουντήξτε με. Εκτός κι αν τα ‘χω τινάξει, οπότε το σκούντηγμα δεν θα ‘ναι αρκετό.
(σημ.: Ας’ τα διάλα με τις λαλακίες τους. Δε μου ‘φτανε ο φλεβίτης στα πόδια, να και μια ευρυαγγεία στη μούρη, εκεί προς κούτελο. Σιχτίρι!)

ΥΓ.1: Ρίτσα (Μπιζόγλη) άι λαβ του σι γιου ατ δι έιτ ο’ κλοκ νιουζ. Ντοντ νόου γουάι, μπατ άι ντοντ μις Μάρα.
ΥΓ.2: Πότε θα μου τη βαρέσει με τη Λαζοπουλειάδα. Κάθε βδομάδα, από Τρίτη και δώθε «κολλάνε» πάνω στον Λαζόπουλο πρωινοί, μεσημβρινοί, απογευματινοί και «βγάζουν» κάτι ξεγυρισμένα μισάωρα με την εκπομπή του. Και τα αποκαλούν και ρεπορτάζ. Σχωρά τε με μανάρια, αλλά εμείς στα μέρη μου αυτό δεν το λέμε ρεπορτάζ. Τεμπελχανείο, το λέμε.
ΥΓ.3: Είναι μια κιουρία, πολύ κιουρία που τώρα που ετοιμάζεται να την κάνει με πλάγια η φιληνάδα της (καλή κιουρία κι αυτή) την έχουν ζώσει οι φιδούκλες. Γι’ αυτό έφερε τα πάνω κάτω για μια καλή φωτό με το αφεντικό. Και τα κατάφερε. Μπράβο βρε. Δε σας εύχομαι κάτι, για την ώρα. Όταν έρθει η ώρα, δεν θα τη τσιγκουνευτώ.
ΥΓ.4: Καλή απεργία στους απεργούς, φυσικά.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Αι τσουτσούδαι...


Το καλύτερο ανέκδοτο: διευθυντικές τσουτσούδες. Κουστουμαρισμένες και σοβαροφανείς έχουν βαλθεί να εξορίσουν το γέλιο απ’ την επαγγελματική ζωή.
Αλλά…. Είναι ταγμένες να το προκαλούν.
Οι ρουφιάνες (οι τσουτσούδες) δύο πράγματα μισούν: το γέλιο (που λέγαμε) και τις κοπτοραπτούδες (σημ.: είναι που τις φοβίζει το ψαλίδι!).
Έλα όμως που εγώ (σόρι για το πρώτο ενικό) είμαι γεννημένη χαρούμενη. Αν εξαιρέσεις το πρώτο δίωρο απ’ το ξύπνημα που ‘μαι λίγο μουντρούχα, μετά δώσ’ μου παράσταση.
Δωσ’ μου μελόδραμα να σ’ το κάνω νιανιά.
Μη μ’ αρχίσεις στις αναλύσεις, τα σεμινάρια και τη χριστομάθεια (οι τσουτσούδες ειδικεύονται σ’ αυτά), έχω γίνει Κεντέρης.
Γιατί αν κάτσω, με πιάνουν τα χάχανα, θυμώνει η τσουτσού και καλά ξεμπερδέματα καημένη κοπτοραπτού.
Η τσουτσού, 9 στις 10 είναι κουμπάρα πρωτοκλασάτου (υπουργού, δημοσιογράφου, βουλευτή, κάποιου τελοσπάντων), αστικοποιηθείσα βλάχα (σημ.:το πιο θλιβερό είδος που έλεγε και ο κ. Νίκος Δήμου), αστοιχείωτη και κυρίως κατέχει θέση κλειδί.
Μπουρδολόγα, ακατάσχετη, ερωτύλα, επηρμένη με τέτοια ιδέα για τον εαυτό της (η τσουτσού) που είναι ικανή να διορθώσει κείμενο του…Καραγάτση, κι ας μην έχει πιάσει ποτέ μολύβι στο χέρι της.
Το χειρότερο που μπορείς να πάθεις με τις τσουτσούδες είναι να μην τις φοβηθείς. Είσαι καταδικασμένος – και αν παραμείνεις στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον μ’ αυτές – να βλέπεις σούπερ έξτρα ντούπερ έκδοση Μόντι Πάιθον με Λουί Ντε Φινές και σως από «Μαύρη Οχιά» με Ρόουαν Άτκινσον.
Τέτοια γέλια λέμε.
Μη ξεγελαστεί κανείς: η τσουτσού είναι αληθινό πρόσωπο. Κάποιοι το γνωρίζετε καλά. Μην κωλώνετε! Μπορείτε να την εξοντώσετε τοποθετώντας το… λαπ τοπ επάνω της.
Η εργασιακή θερμότητα (η παραμικρή υποψία εργασίας, διότι η τσουτσού είναι και τεμπέλα), θα την αφανίσει.
Φυσικά, υπάρχει και το ενδεχόμενο να την αφήσετε να σας κουνιέται. Και ειδικά αν είστε εκδότης, αρχίστε να μετράτε απώλειες. Ο νοών νοείτω.


ΥΓ1.: Είχα καιρό να «γαζώσω» Σάββατο μεσημέρι, με τις πυτζάμες, με τις παντούφλες, σε άδειο σπίτι… Γουάου! Αυτό είναι λοιπόν η ησυχία;




ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: ilxor.com

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Αν, αλλά δεν...


Αν το μυαλό μου είχε γίνει κρέμα για τη μούρη και ήμουν βυθισμένη στην μυϊκή αταραξία του μπότοξ, θα μπορούσα να καταλάβω:

- Ποιος παρουσίαζε στον Alpha το εκλογικό αποτέλεσμα για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ...
- Πως έφτασε η Έλλη Στάη να δίνει εξηγήσεις επιλογών στον Γιώργο Αυτιά...
- Πως θα αντιμετωπίσει τις «κωλοτούμπες» των τηλεπαραθύρων ο Τζορτζ Παπανδρέου....
- Γιατί Οικονομέας, Καμπουράκης, Τσίμας μπήκαν στη διαδικασία των σκετσακίων του Μέγκα για το τι εστί ενημέρωση; Η μόνη που «παίζει» πειστικά είναι η Τρέμη....
- Πως θα ένιωθε το βράδυ της Κυριακής η Σοφία Καρβέλα που κάθε τρεις και πέντε «έκοβαν» το μεγαλούργημα στους «31 δρόμους» για να μεταδοθούν οι δηλώσεις των υποψηφίων;
- Όλες αυτές τις συζητήσεις περί μεταβίβασης του Alpha. Δεν ισχύει καμία. Ακόμη.
Κατά τα λοιπά ήταν ένα υπέροχο σαββατοκύριακο.
4 ζευγάρια παπούτσια αγόρασα. Θα μου χρειαστούν για τον ποδαρόδρομο που ‘χω μπροστά μου (η Ρίτσα ξέρει. Α, και Ριτσάκι σ’ ευχαριστώ, ξέρεις εσύ...).

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Παραιτήσεις

Ενίοτε οι παραιτήσεις εκτός από δεκτές γίνονται και οδυνηρές… Για εκείνους που μένουν πίσω και πρέπει να υποστούν τα όσα υφίστατο ο παραιτημένος, αλλά και για εκείνους που πρέπει να αποδείξουν (με τη δουλειά και τον κόπο άλλων βέβαια) ότι αξίζουν τη διευθυντική θέση και ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν διακοσμητικοί. Ένα τέτοιο εργάκι παίζεται σε γωνιακό «κοπτοραπτείο» του άστεως, τη στιγμή που η ποιότητα των «κοστουμιών» θυμίζει ήδη… made in china.
Τι μου ‘ρθε τώρα… Εμένα τίποτα. Αλλουνού του ‘ρθε ντουβρουτζάς, αλλά εδώ δε νοιάζει τις δικές του τις «γαζώτριες», θα νοιάξει την ξένη;
Για να μην πω ότι περισσότερο με νοιάζει που:
- άλλη μισή ώρα κουτσουρέψανε από τον Κουικάρα.
- αργεί το ραντεβού του κυρίου Κοντομηνά με την κυρία Στάη
- η κ. Σταματίνα Τσιμτσιλή απέκτησε εκπομπή μαγειρικής (;;;;)
- η Τένια Μακρή αναδεικνύεται στο νέο σεξ σίμπολ του Άλτερ.

ΥΓ.: Θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα. Τώρα που έγιανα έχω παραγγελιές του ντου με το τσουβάλι.

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

"Τι τον έχεις τον Ψινάκη;"


Φαρυγγίτιδα. Δεν θέλω να το δραματοποιήσω, αλλά αν με ρωτήσει ακόμη ένας τι τον έχω τον Ψινάκη, θα κάνω χαρακίρι.
Στο «κοπτοραπτείο», όταν μιλάω (όσο αντέχω, δηλαδή) όλες με κοιτάνε μ’ εκείνο το βλέμμα που φωνάζει «παιδιά να καλέσουμε τον εξορκιστή, ΤΩΡΑ!».
Στο τηλέφωνο, με το που θα πω «παρακαλώ» ακούω «συγνώμη, λάθος» και μετά τουτ – τουτ – τουτ...
Αλλά επειδή, το «αφεντικό» δεν σκαμπάζει από ασθένειες, μου πάσαρε πάνω στον «κοπτοράπτη», «κουστουμάκια» προς... διεκπεραίωση:
- Κύμα απολύσεων φοβούνται οι «ένοικοι» της Λεωφόρου Ιωνίας 166. Ο κ. Μήτσης εκτιμά ότι 88 άτομα στο μισθολόγιο είναι του ματς...
- Μύγες βαρού οι συντάκτες ελεύθερου ρεπορτάζ του Mega. Τι να κάμουν οι καψεροί που τους έχουν «καταπιεί» τα πασοκικά δρώμενα;
- Στο Ραδιομέγαρο, αλλά και στη Χρήστου Λαδά, ο πολιτικός συντάκτης «βαφτίζεται» πολιτιστικός και ο αθλητικός συντάκτης «βαφτίζεται» διπλωματικός, αντιστοίχως. Με τη φόρα που έχουν πάρει, μπορώ κι εγώ να ελπίζω ότι κάποτε, από κοπτοραπτού θα «βαφτιστώ»... καρδιολόγος.
- Στο Alter ο κ. Κουίκ ξαναζεί το δράμα του ποδόγυρου που του πριονίζει την καρέκλα. Μόνο που φέτος ο «ποδόγυρος» δεν λέγεται Λιβανίου, αλλά Μαριέτα Χρουσαλά. Τι τα ‘θελε τα τζουτζουμπρούτζου ο Κουικάρας με τη μοντέλα; Τώρα ο μεσιέ Γιαννίκος του «κόβει» μισή ώρα από την εκπομπή για να ΄χει η Ελλάδα να παίζει....
Θα επανέλθω. Αφού καταπιώ τη χαπούκλα της αντιβίωσης, πανάθεμα τη.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: babycareblog.com

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007

Φιρμάτοι (ΠΑΡΤ ΟΥΑΝ)


Όποιος δεν έχει συνεργαστεί με φίρμα των ΜΜΕ – η οποία τυγχάνει να κάνει και κάτι παράλληλο με την τιβί σ’ αυτή τη ζωή – είναι τυχερός άνθρωπος.
Την πόρτα του «κοπτοραπείου» - παράπονο δεν έχω – την έχουν διαβεί αρκετοί φιρμάτοι πελάτες και πελάτισσες.
Ένα θα «γαζώσω»: Merddddd! Ελληνιστί, σκατάααα!
Προσωπικά κατουριέμαι στα γέλια, όταν σε τηλεοπτικές αγιογραφίες – τα λένε και… «αφιερώματα» - βάζουν τους δόλιους τους συνεργάτες της φίρμας να μιλήσουν για τα υπεργαμάτα αφεντικά τους.
Κανονικά, αυτές τις ενότητες όπου ο συνεργάτης μιλά για τη φίρμα, θα έπρεπε να τις συνοδεύουν με…μεταγλώττιση.
Ας πούμε ακούει ο τηλεθεατής, τον αρχισυντάκτη του κυρίου Παπαδοπαπάρα να λέει: «Πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος!».
Στη μεταγλώττιση από κάτω θα ‘πρεπε να «τρέχει»: «Σκιτζής, μπαταξής, ταληροφονιάς! Βλαμμένα μαθητεύομενα πάρτε δρόμο τώρα! Κίνδυνος – θάνατος»
«Με σημαντικό έργο στα ΜΜΕ», λέει άλλος συνεργάτης έτερης φιρμάρας. Και το βλέμμα φωνάζει: «Τεμπέλης, παπάρας, κλέβει τα κείμενα μας, τα θέματα μας, τα αποκλειστικά και κοτσάρει και την υπογραφή του από κάτω, ο ξεφτίλας!».
Τα καλύτερα είναι εκείνα τα «Είναι ένα από εμάς, προσιτός, κοντά στον πολίτη». Ο καλός ο μεταφραστής, ο «πρόστυχος» σε καθόλου ελεύθερη απόδοση θα είχε σημειώσει: «Άμα τη βρεις τη ψωνάρα στο τηλέφωνο, να με χέσεις! Και μην κάνεις καμιά μαλακία και του μιλήσεις στον ενικό… Θα φας μπούφλα».
Το καλύτερο μου βέβαια είναι το υπέροχα ψευδές: «Είναι χειμαρρώδης. Και διαβασμένος, με πολυεπίπεδες γνώσεις…».
Όπερ σημαίνει: «Είναι ακατάληπτος, ξερόλας, διακοψίας. Στο πόδι τον ενημερώνουμε κι ό,τι αρπάξει το αυτί του από τις συζητήσεις στο Τζέι Κέι».
Την επόμενη φορά που σε κάποια τηλεπερσόνα θα…φιλοτεχνήσουν το τηλεοπτικό πορτρέτο, δώστε βάση στο «γαζί» που πατάνε οι συνεργάτες και θα εννοήσετε.

ΥΓ1.: Όλα καλά με τη «Βραδυνή»; Γιατί μου έχουν «γαζώσει» τ’ αυτιά με κουλές φήμες.
ΥΓ2: Τίτλο βρήκανε, δημόσιες σχέσεις βρήκανε, παρουσιάστρια όχι. Τι τα θέτε εκεί στην Κάντζα τα “Persona Grata”, αφού κατά βάθος το μόνο που επιθυμείτε είναι να γδαρθείτε αναμετάξυ σας;
ΥΓ3: Από σβέρκο έχει ψωνίσει φέτος το Mega. Από τους «31 δρόμους» στις «Γοργόνες» και από εκεί στο “Big Bang”. Ήθελε να κάνει… άνοιγμα το κανάλι και σου λέει «αν δεν πιάσω τους ομογενείς, θα πιάσω τους φαντάρους. Κι άμα μου γυρίσουν κι αυτοί τον πισινό τους θα στραφώ στις… τσιπούρες». Μιλάμε για μούλτι κούλτι τάργκετ γκρουπ…
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: jupiterimages.com

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

Ας γίνω και μελούρα, χαλάλι...


Είμαι ιδεολογικώς εναντίον των συγκινήσεων και της κλάψας.
Και πρακτικά να το δεις, δεν κάνει να κλαίω. Λερώνονται οι «παραγγελιές» και μετά βρίζουν οι πελάτες.
Οι συναδέλφισσες «γαζώτριες» και «τιγκελούδες» κατά καιρούς με έχουν «προικίσει» με διάφορα «στολίδια»: γουρούνα, κυνική, ακοινώνητη.
Οπότε νομίζω ότι ήρθε η ώρα – για πρώτη και τελευταία φορά – να κάνω μια εξομολόγηση έστω και λίγο… ξανθοπουλέ.
Μπαίνω στο παρόν «κοπτοραπτείο», το καμαρώνω, το χαϊδεύω, του συμπεριφέρομαι σαν κρυφίως ερωτευμένη (μην το μάθει και κανείς και μου… ματιάξουνε τον έρωτα μου!).
Μπαίνω και στο mediablog και «λιώνω» η «γαζώτρια» από τη συγκίνηση, που έχω μεγάλη παρέα και δεν με τρώει η μοναξιά, τόσες ώρες πάνω στο «μηχάνημα».
Βλέπω τα σχόλια, τις παρατηρήσεις, τα καλαμπούρια, τα μαλλιοτραβήγματα (αυτά βέβαια θα μπορούσαν να λείπουν, γιατί μετά εμείς σκουπίζουμε τις… τρίχες) και κάμπτονται όλες οι κυνικές μου αντιστάσεις.
Το «κοπτοραπτείο» έγινε αφορμή να γνωρίσω – κάποιους κυριολεκτικώς, κάποιους μεταφορικώς – ανθρώπους με πολύ περισσότερα χαρίσματα από έναν…κοπτοράπτη.
Το MonahikoLiko, που τον διαβάζω κάθε πρωί (και όχι μόνο) με ιεροτελεστία: ψήνω καφεδάκι, ανάβω τσιγαράκι, διαβάζω και γελάω ή κλαίω κατά περίσταση.
Τον Swell, που επειδή ομιλεί καλά την αγγλική, εννοώ να κάνω πράκτις μαζί του στα κουτσοαγγλικά μου και ασκήσεις…κύματος σε κάθε του ποστ.
Τη Ρίτσα τη Μασούρα, που κατά βάθος λυσσάω από τη ζήλεια μου για την πολυπραγμοσύνη της και πεθαίνω από την απορία μου πότε προλαβαίνει και γράφει όλα αυτά τα σούπερ που γράφει.
Τον Torch, που ψιλοσυμπάσχουμε, απ’ ότι έχω αντιληφθεί. 14ωρα εγώ στον κοπτοράπτη, στασίδι ατελείωτον ο Πυρσός στο…ασφαλιστικό.
Tzonako, KitsoMitso και τώρα τελευταία «πολύ Χαμηλές Πτήσεις» του Σπύρου Σεραφείμ και ένα σωρό άλλα μπλογκς (που θα τα κοτσάρω σύντομα στο μπλογκρόλ, γιατί μου φτιάχνουν τη μέρα) που μ’ έκαναν να βάλω στην μπάντα τις εφημερίδες και να περιμένω…ενημέρωση, γέλιο, διαφώτιση μόνο από αυτά.
Γιατί «βελονιάζω» τέτοια θα απορήσει κανείς; Απλώς είχα μια δύσκολη εβδομάδα πάνω, κάτω, οριζοντίως και πλαγίως του «κοπτοράπτη».
Κι απ’ το να κάνω το «κοπτοραπτείο» κυτίο προσωπικών παραπόνων, είπα να δω τη θετική πλευρά του «υφάσματος» κι ας μου βγει και μελούρα.

ΥΓ1: Αύριο έχω «γάζωμα» από Μπουρνάζι μεριά. Κι από Μαρούσι. Έτσι, τα δύο άκρα αντίθετα.
ΥΓ2: Προς κουλούς τύπους που κυκλοφορούν σε μπλογκς και διαδίδουν ότι με λένε…Ντέπυ:
Παιδιά, απ’ τα ληγμένα που παίρνετε στείλτε μου κι εμένα. Γράφετε που γράφετε λαλακίες, διασταυρώστε τις πρώτα.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: vintagesewing.info

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

Για ένα αδειανό πουκάμισο, για ένα Γραφείο Τύπου…


Βάζοντας μπρος τον κοπτοράπτη «απόψε», είχα ένα γαζωτικό δίλημμα:
Να ξεκινήσω από τις… ειδήσεις;
Ή από τα ξέφτια;
Αλλά επειδή από τις ειδήσεις ξεκινούν οι δημοσιογράφοι, κι εγώ είμαι κοπτοραπτού, θα ξεκινήσω από τα δεύτερα.
Τόοοσες μέρες που γίνεται της τρελής με τις…ανακατατάξεις στα Γραφεία Τύπου των καναλιών, η φυσική μου τάση είναι να γαζώσω και να διερωτηθώ τα εξής:
· Πέρα από τις «φιλίες» που οδήγησαν σε παραιτήσεις ή σε αναβαθμίσεις, πέρα από τις φαλτσέτες που σφυρίζουν πάνω από τη Μεσογείων μέχρι την Κάντζα, πέρα από τα στρατόπεδα στα οποία χωρίστηκαν οι «φιλενάδες» των… «φιλενάδων», τι έμεινε;
· Γιατί άραγε κάποιος να θέλει κολλητιλίκια με το Γραφείο Τύπου ενός καναλιού;
· Μήπως βγήκαν ποτέ… αποκλειστικότητες από τα Γραφεία Τύπου;
· Και γιατί ένας υγιής επαγγελματίας να θέλει να «χωθεί» σ’ ένα τέτοιο, ειδικά όταν δεν ξέρει από… «γαζωτική»;
Χωρίς να θέλω τα «ξέφτια» μου να πάρουν αμπάριζα κανέναν, οι άνθρωποι των Γραφείων Τύπου κάνουν τη δουλειά τους, οι συντάκτες τη δική τους και οι «κοπτοραπτούδες» τα «γαζιά» τους…
Τώρα πόσο καλά κάνουν τη δουλειά τους, όλοι αυτοί είναι άλλο καπέλο.
Όμως… Δεν μπορώ να φανταστώ όλους τους παραπάνω σε μία.. παρεΐτσα, γιατί ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!
Και μη με πει κανείς ρομαντική, γιατί θα αρπάξω τις σακοράφες και θα του βελονιάσω τον πισινό.
Και στην τελική – και μην το πείτε παραέξω από το… «κοπτοραπτείο» - οι κιουρίες που ξέρουν πώς να χειριστούν αυτό που λέμε Πι Αρ, είναι μετρημένες στα δάχτυλα της μίας χειρός.
Οπότε, όλος αυτός ο καβγάς, στην ουσία γίνεται για ένα… αδειανό πουκάμισο, για μια θεσούλα (έστω! Θεσάρα…) σ’ ένα Γραφείο Τύπου, για να έναν τίτλο…
Τελεία, παύλα και διπλό γαζί.

Πάμε στις ειδήσεις τώρα:

- Πληρώθηκαν κάποιοι από τους (άλλοτε) συντάκτες των (άλλοτε) «300 ΑΕ». Τώρα, τι πήραν, τι ποσό δηλαδή – είμαι και συνεσταζούμενο κορίτσι – δεν μπορώ να το πω.
- Κι άλλη παραίτηση στον ΣΚΑΪ. Αυτή τη φορά την πόρτα πίσω του έκλεισε ο οικονομικός συντάκτης Άγγελος Καυκάς. Πέρα από τη μία ακόμη παραίτηση, δεν θέλω να πιστέψω ότι άνθρωπος, που δουλεύει στα ΜουΜουΕ και με το λεγόμενο σύστημα "τηγάνι" (κοινώς δουλεύει σε όλα τα μαγαζιά ενός ομίλου, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες και πάει λέγοντας) μπορεί να αμείβεται με επιμίσθιο 100 ευρώ. Ειλικρινά δεν θέλω να το πιστέψω...
- Καινούρια σαλονάκια ετοιμάζουν στον Alpha. Ε, έχουν υψηλά προσώπατα να περιμένουν, οπότε πρέπει να φροντίσουν που θα καθίσει το ποπουδάκι τους…
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.stihl.gr

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

H τέχνη του...λουκέτου!





Τι είν’ αυτό το "παλτό", να ανοίγουν μια εφημερίδα και σε μία εβδομάδα, δύο εβδομάδες, τρεις μήνες να της βάνουν λουκέτο, δεν μπορώ να το καταλάβω.

Περίεργο. Γιατί πρόκειται για τόσο εύκολο στην «ραφή» κουστουμάκι, που πλέον δεν χρειάζεται... πατρόν.
Ορίστε, τι μαθαίνεις στις σχολές «μοδιστρικής» για το πως ανοίγεις (και κλείνεις) μια εφημερίδα σε 5 απλά βήματα:

ΒΗΜΑ 1ο

Δεν έχει σημασία ποιος είσαι. Κάνεις μια τηλεοπτική εμφάνιση (και δυο και τρεις) και αναγγέλλεις το...ευχάριστο.
«Κάνω μια μεγάλη εκδοτική προσπάθεια και μαζί μου θα έχω μεγάλες υπογραφές», λες. Και αυτό ήταν! Την επομένη, το κινητό σου βαρεί επιμόνως και στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκονται εθελοντές λαλάκες που σου ζητούν συνεργασία.

ΒΗΜΑ 2o

Μαζεύεις απ’ την αγορά 5-6 συνήθη «ξέφτια» και καμιά δεκαριά ακόμη σούργελα, αναγνωρίσιμα αν είναι δυνατόν. Τα χρίζεις διευθυντές, αρχισυντάκτες, σύμβουλους έκδοσης και τ’ αφήνεις να «ξεμπουκώσουν» τα δημοσιογραφικά απωθημένα τους σε 3-4 νοματαίους που ουσιαστικά τραβάνε και όλο το κουπί! Όλους αυτούς τους παιδεύεις στα δοκιμαστικά φύλλα, τους πηδείς στις συσκέψεις, στην καλύτερη περίπτωση για κανά τρίμηνο. Όλα αυτά με ΑΠΛΗΡΩΤΟ προσωπικό, αν γίνεται! Γιατί ο τύπος που τραβάει το κουπί δεν χρειάζεται κίνητρο. Μόνο ελπίδα ότι ΘΑ πληρωθεί χρειάζεται. Τα έκανες, όλα αυτά; Μπράβο! Τώρα, ζήτα ένα... άρθρο από καμιά δεκαριά φίρμες. Δεν μπορεί, όλο και κάποια θα «κάτσει»...

ΒΗΜΑ 3ο

Βγάζεις το 1ο φύλλο (επιτέλους!) και επειδή ο Έλληνας είναι (κυρίως) περίεργος τύπος και (δευτερεύοντως) διαβασάκιας θα δώσει ακόμη και 3 (!) ευρώ για να σε αγοράσει. Αλλά! Επειδή είναι δύσκολος αναγνώστης (ο Έλληνας) στο 2ο φύλλο που θα κρεμάσεις στα περίπτερα – και εφ’ όσον στο 1 ήσουν μία απ’ τα ίδια -, σου έχει ήδη γυρίσει τον κώλο του. Και σε ‘σένα και στις... φίρμες σου.

ΒΗΜΑ 4ο

Πρέπει να το παραδεχθείς. Σκατά τα έκανες. Αλλά – ειδικά αν έχεις κάνει τη μπάζα σου, το «ξέπλυμα» σου, το κατιτίς σου τελοσπάντων! – ηχέσθης.
Οι συντάκτες σου ζητάνε τα φράγκα τους, αλλά ποιος τους πηδεί! Χτύπα τώρα ένα ΝταΚάπο να ξαλεγράρεις και που θα πάει θα το ξεχάσουνε, ρε παιδάκι μου!

ΒΗΜΑ 5ο

Εξαφανίζεσαι, κλείνεις κινητά, δεν απαντάς σε σταθερά και «βρωμάει» η πιάτσα ότι αναστέλλεις την έκδοση. Δεν επιβεβαιώνεις, δεν διαψεύδεις, κάνεις τον «Αλέκο», αλλά την Τρίτη μέρα ως άλλος... Λάζαρος εξέρχεσαι του «τάφου» σου (που μπορεί ειδικά για σένα να είναι το Μον Παρνές).
Με ύφος περίλυπον συγκεντρώνεις τον «στρατό» σου στα γραφεία της εφημερίδας που θα κλείσεις και ανακοινώνεις: «Λυπάμαι! Μας “κατάπιαν” οι μεγάλες εφημερίδες και δεν μας στήριξαν οι διαφημιστικές».
Και ενώ τελειώνεις το ακατάληπτο λογίδριο σου, στο τέλος κλείνεις με την ιαχή: «Μας πολεμήηησααανε! Τα συμφέεεεροντα! Που θέλουν να φιμώωωσουν κάθε ελεύθερη δημοσιογραφική φωνήηηη!».
Α, την ώρα που θα τους αφήνεις «κόκαλο» πίσω σου, άσε και μια υπόνοια ότι μπορεί να επιστρέψεις με νέα εκδοτική προσπάθεια.
Όλο και κάποιο «μάχιμο» φυντανάκι θα θέλει να σου γυαλίζει τα παπούτσια, την επόμενη φορά.
Αυτά και καλή επιτυχία.


ΥΓ: Πάσα ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις, αφορά σατανική σύμπτωση. Πολύ σατανική.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://www.contra.gr/

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

Νιου Γιορκ, Νιου Γιορκ...


Αν με «φάει» κάτι δεν θα’ ναι ούτε το τσιγάρο, ούτε οι υπερωρίες, ούτε τα ξενύχτια.
(Ούτε η τηλεόραση).
Οι συσκέψεις θα ‘ναι, μάνα μου.
Το ‘χω ξαναπεί, αλλά το ξαναλέω!
Παιδιά, ΒΟΗΘΕΙΑ!
Μην κάνετε – ΛΕΜΕ – άλλες συσκέψεις!
Από μία τέτοια (σύσκεψη) βγήκα την Τρίτη και δεν ήθελα ούτε την...κοιλιά μου.
Για τέτοια διαταραχή, μιλάμε.
«Την κοντή να την ψηλώσεις, την χοντρή να την λεπτύνεις...», επί 4ωρον.
Αλλά ήρθα και μπούκωσα, διότι «γαζώτρια» είμαι και ουχί ο Προκρούστης.
Εξήλθον αλαλάζουσα της αιθούσης των συσκέψεων, μάζεψα τα σκουτιά μου και πήρα τους... 5 δρόμους.
Και επανήλθον την εσπέραν της Κυριακής στο φτωχικό και αφού ο ταλαιπωρημένος πισινός μου είχε πάρει αρκετόν αέρα.
Σίγουρη ότι το «κοπτοραπτείον» ρολλάρει και χωρίς εμένα, «τσάκωσα» μια γαβάθα πατατάκια και ένα αφρίζον μαυροζούμι και άπλωσα το βασανισμένο από τους δρόμους κορμί επί του καναπέος.
Άνοιξα την τιβί και το ζάπινγκ με «ξέρασε» πάλι πάνω σε δρόμους.
Στους... 31 για την ακρίβεια.
Ως κορίτσι πτωχό, που εύκολα ξιπάζεται και που το έχουν μεγαλώσει με το στιχάκι «Αμερική, Αμερική, καλά το ‘λέγαν μερικοί, πως είσαι χώρα μαγική», χαμήλωσα τα φώτα (για να φαίνονται καλύτερα τα νυχτερινά Νιου Γιορκ πλάνα) και ιδού τι παρακολούθησα παύλα συμπέρανα. Εν περιλήψει βέβαια, για να μη φάμε τα χρόνια μας :
- Κοριτσάκι τσίου πίου, ρομαντικό και χαρισάμενο συλλαμβάνει γκόμενο της να ξενοπηδεί. (Πρωτότυπο;)
- Κοριτσάκι, με ματάκι βαμμένο αλά αρκουδάκι Πάντα, αποφασίζει φύγει στις ΗΠΑ για να ξεχάσει και να «ψαχτεί». (Α, κι εγώ που νόμιζα ότι αυτά συνέβαιναν το ’80. Πάει! Κούτιανα!)
- Κοριτσάκι, φτάνει Αμερική, το περιμένουν φίλοι, του δείχνουν ξενώνα και μουρλό συγκάτοικο, ξάδερφο κολλητής κοριτσακίου. Ξάδελφος λιμπίζεται κοριτσάκι. (Έλα!!!)
- Κοριτσάκι κάνει λάθος μείνει μόνο του με ζαβό συγκάτοικο. Συγκάτοικος ψάχνει κιλοτάκια κοριτσακίου στη βαλίτσα και μετά χουμάει. Στο κοριτσάκι. (Πω, πω!)
- Κοριτσάκι φεύγει κλαίγοντας, προλαβαίνει όμως να πάρει μαζί του βαλίτσα Λουί Βιτόν, τίγκα στις μπότες και τα σκουτιά. (Δεν ξανάγινε...)
- Κοριτσάκι τριγυρίζει μόνο του στο εχθρικό Νιου Γιορκ, ώσπου του την πέφτουν. Μαντράχαλοι δυο, βοήθεια καμία, βαλίτσα κάνει φτερά (Γαμώτι!)

Ιν δε μιντάιμ:

- Αγοράκι από μπόιμπαντ χαμουρεύεται με πολλά κοριτσάκια σε αμερικάνικο χαμαιτυπείο μετά μουσικής. Το χαμαιτυπείον κατέχει Έλλην – ντούγκλα το μουστάκι.
- Αγοράκι μπλέκει σε γκομενοκαβγά, κάνει βαβά χεράκι του, αφού σεκιούριτι έχουν πετάξει όξω αγοράκι και φίλους αγορακίου.
- Αγοράκι πιάνει φίλη του ξενοπηδιέται. (Τι μου θυμίζει; ΚΑΡΜΑ- ΚΑΡΜΑ!)
- Αγοράκι συναντά (το προαναφερθέν) κοριτσάκι (που διεσώθη από έτερο κοριτσάκι – φύλακα άγγελο) σε πάρτι. Και εκεί ανθούν πούπουλα και σουτιέν, κοινώς ανατέλλει ο φτερωτός Θεός Έρωτας πάνω από την Πλανηταρχία (Αχ! Τι γλυκό!).

Στο σημείο αυτό είμαι κατάφορα ιμπρέσντ, ενθουσιασμένη θέλω να πω και σκέφτομαι ότι κάτι ξέραν οι παλιοί που ‘λέγαν ότι Γκαντ Μπλες Αμέρικα!
Μόνο Αμέρικα, όμως.
Ούτε Διευθυντές Προγράμματος ούτε άλλον κανέναν.
Σκέφτομαι επίσης, ότι αν μας πάει έτσι ο χειμώνας, εγώ θα πάω να ανοίξω σουβλατζίδικο στην Αστόρια κι ας κόψει το λαιμό του ο «κοπτοράπτης».
Τουλάχιστον, όλα τούτα τα θαυμαστά, να τα ζήσω λάιβ.
Και να μη χρειάζεται να κουράσω εξαιρετικό σεναριογράφο, διευθυντή φωτογραφίας, σκηνοθέτη, πολύ καλούς ηθοποιούς (για τους υπόλοιπους, λέμε) για να μου εξηγήσουν από ποια στάδια περνάει ένας Έλληνας για να πετύχει στη Γη της Ευκαιρίας.
Μετά από όοοολα αυτά, μπορώ να πω ότι ο Swell είχε δίκιο...βουνό.
Ναι, φίλε μου. Τίποτα δεν άλλαξε, αλλά δοξασμένο το όνομα της Πλανηταρχίας που δεν θα μας αφήσει ποτέ – ΜΑ ΠΟΤΕ! – να βαρεθούμε!


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.destination360.com

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007

Όταν τρώω "φρίκες"


Ο καθείς με τις φρίκες του κι η κοπτοραπτού με τις δικές της.

Μου τα κάνανε ολίγον τι τσουρέκια πασχαλινά και είπα να μαζώξω τα ψαλίδια και τις κλωστές μου, να φουλάρω το σακιδιάκι μου με μουσικούλες ωραίες και κανά κουλούρι για τον δρόμο και να τους αφήσω λίγο στη μιζέρια τους.

Αλλά ο...κοπτοράπτης με κυνηγάει ακόμη και στο... βουνό.

Οπότε από αύριο με το καλό θα έχουμε υλικό για γάζωμα.

Άσε που για να γαζώσω πρέπει πρώτα α) να κατέβω απ' το βουνό, β) να ξεφρικάρω, για να μην γαζώνω... εμπαθώς!

Λογικά αύριο θα τα έχω καταφέρει και δυο. Μέχρι τότε, φιλιά!


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: circadianshift.net

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

Της...τρελής!


Όχι! Δεν με έπιασαν οι φιλολογικές μου ανησυχίες. Άλλωστε, τι δουλειά έχει μια κοπτοραπτού με τις φιλολογίες;
Απλώς δυο μέρες τώρα, «γαζώνοντας» με τη τιβί ανοιχτή, θυμήθηκα το ποίημα που ακολουθεί.
Λέγεται «Ο Γάμος της Τρελής»*, είναι του Γιάννη Τσακασιάνου, επτανήσιου ποιητή – να αναπαύει ο Θεός την ψυχούλα του – κι αν τον είχα δίπλα μου, αυτές τις μέρες και έβλεπε αυτά που μας δείχνουνε θα το…ξανάγραφε.
Διότι, μερικοί – μερικοί της πρωινής ζώνης σου λένε: «Θα βγάλουμε τον μουρλό να μας πει, γιατί έκανε αυτό που έκανε και θα κάνουμε νούμερα! Ποιος θα μας μιλήσει; Ρεπορτάζ κάνουμε!».
Κάτι άλλοι της απογευματινής ζώνης σου λέει: «Τσίρκο δε θέλετε; Εδώ ο θηριοδαμαστής! Φέτος θα σας δείξω από το κορίτσι με τα γένια μέχρι το καγκουρό με τα 8 κεφάλια!».
Ό,τι παράξενο, ό,τι…διαφορετικό, αντέχει ο τηλεθεατής να το ξεσκίζουμε μπροστά του!
Αμ, δε καμάρια!
Οπότε τους αφιερώνω με μπόλικα «γαζάκια» και καλά θα κάνουν να το διαβάσουν…
Ειδικά οι τελευταίοι στίχοι τους αφορούν. Όπως και όλους μας!


Ο γάμος της τρελής

Τι ‘ναι και τρέχουνε, χαρά γεμάτοι,
Με γέλιο ανέκφραστο γέροι και νιοι;
Τι τάχα βλέπουνε με τέτοιο μάτι
Στο τόσο ανάβρασμα ποιος τους κινεί;

Με τόση μάνιτα γιατί κοιτάνε;
Για ποιόνε τρέχουνε ωσάν μουρλοί;
Με τόσο θόρυβο για ποιον γελάνε;
Θέ μου, λυπήσου τους, για μια τρελή!

Στεφάνι ακάνθινο, ψευδή πορφύρα,
Χριστέ σου βάλανε για χλευασμό,
Και ‘σε νυφιάτικα, ω κακομοίρα
Ρούχα και στέφανα για εμπαιγμό.

«Εστεφανώθηκα» τρέχει και κράζει,
Έγιν’ αρχόντισσα, είμαι κυρά!»
Κι ο κόσμος, φρόνιμος, «ουρρά!» φωνάζει,
Και τρέχει πίσω της όλο χαρά.

Να, σαπιολέμονα, χούφτες αλάτι,
Χαλίκια πάνω της καθείς πετά,
Κι εκείνη η δύστυχη, χαρά γεμάτη,
Για τα κουφέτα τους, τους φχαριστά.

Ω, κι αν ξανοίγατε, δυστυχισμένοι,
Στου πεπρωμένου μας τη σκοτεινιά,
Ποια μοίρα βάρβαρη κι εμάς προσμένει
Δε θε να δείχνατε τόση απονιά.

Ποιος συλλογίζεται, που ενώ στην πλάση
Φτωχή και πάνερμη είχε βρεθεί,
Μες το άγριο σκότος της, για να χορτάσει
Έγραψε η μοίρα της: «Να τρελαθεί!».

Κι ακόμ’ – αχόρταγοι! – τρέχουν σιμά της,
Σκορπούν τα γέλια τους στη συμφορά,
Μες τα τρισκόταδα τα λογικά της
Βρίσκει η καρδούλα τους, τροφή, χαρά!

Γεια σας, χορτάσετε, όλοι γελάτε,
Σταυρώσατε τηνε, είναι μουρλή
Λεμόνια ρίχτε της, πέτρες πετάτε,
Και μη φοβόσαστε! Ποιος σας μιλεί!

Σταυρώσατε τηνε! Τέτοια είναι η γη μας.
Αύριο ίσως παίζουνε άλλοι μαζί μας…
Ποιος ξεύρει η μοίρα του τι του κρατεί;

*Ο γάμος της τρελής, 37-40. Γ.Θ. Ζώρας (επιμ.), Ποίησις και πεζογραφία της Επτανήσου. Βασική Βιβλιοθήκη, 14. «Αετός» Α.Ε., 1953. 364.


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: commons.wikimedia.org

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

Η Αίγλη, ο Alpha, η αθίγγανη κι εγώ...


Τα πιο γκαγκά πρόσωπα που πρέπει να πέρασαν την Πέμπτη από την Αίγλη του Ζαππείου (εκεί παρουσιάστηκε το νέο πρόγραμμα του Alpha), πρέπει να ήμανε εγώ και μία συμπαθέστατη αθίγγανη.
Η αθίγγανη μπήκε για να πουλήσει χαρτομάντιλα κι εγώ μπήκα… έτσι, για το ξεκάρφωμα.
Βέβαια, και η αθίγγανη (την οποία οι ευγενείς σεκιούριτι παραλίγο να βγάλουν σουρτή όξω) και εγώ (που πίσω από την πλάτη μου σχολίαζαν τις κλωστές που είχαν κολλήσει στο σακάκι μου… Τι να κάμω κορίτσια; Ας όψεται ο κοπτοράπτης!) γνωρίζαμε αυτό που δεν γνώριζαν πολλές κιουρίες εντός της Αίγλης: δεν μπορείς να γίνεις κάτι που δεν είσαι.
Αυτό το αφιερώνω σε κάποιες τηλεκριτικούς που απ’ έξω είναι κούνια μπέλα κι από μέσα θα έδιναν και το ένα τους χέρι για να επιστρέψουν σ’ αυτή τη ζωή ως… Ελένη Μενεγάκη.
Η οποία ειρήσθω εν παρόδω ήταν ντιβάιν στα κόκκινα, προσηνής (ακόμη και με τις…αθίγγανες) και πάντα χαμογελαστή, ακόμη κι όταν την ρωτούσαν παπαριές με το συμπάθειο.
Ένιγουει, αφού ανακατώθηκε λίγο το στομάχι μου με τον τρόπο που σαβούρωναν μερικοί – μερικοί τα εδέσματα του… ντελικα…σέτεν (καλά παιδιά σπίτια σας δεν έχουτε φαί;;;), πήρα ένα ποτηράκι κρασί και άρχισα να περιφέρομαι αθορύβως πάνω από τα κεφάλια τους.
Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, κοντοστάθηκα για αρκετή ώρα δίπλα στον μεσιέ Χουλιάρα. Ο οποίος εξομολογείτο με μία κάποια μελαγχολία σε τηλεοπτικούς συντάκτες, ότι η κατάσταση στον ενημερωτικό τομέα του Alpha είναι «γεμάτη ανατροπές».
Και ότι το δελτίο θα αλλάξει άμεσα.
Στο σημείο αυτό ξανα…κατόπτευσα τον χώρο. Η Έλλη Στάη πουθενά!
Τι κρίμα κι είχα έρθει και για να χαζέψω… καρφίτσες. Αλλά και συμπεριφορές. Να δω πόσοι θα… δαγκώνονταν άμα τη αφίξει τους…
Αλλά έμεινα με τη γλύκα…
Που είχα μείνει; Α! έλεγε, το λοιπόν, ο κ. Χουλιάρας ότι το δελτίο ειδήσεων θα αλλάξει, θα παρουσιάζονται περισσότερα ρεπορτάζ, περισσότερες ειδήσεις από το εξωτερικό δελτίο – «γιατί ο κόσμος θέλει να μαθαίνει τι γίνεται στον… κόσμο» (sic) – και ότι θα κοπούν τα πολλά παράθυρα…
Μετά πάλι ένιωσα σα να βαριέμαι, σα να θέλω αέρα.
Κι όταν έρχονταν να με χαιρετίσουν χθεσινές «κοπτοραπτούδες», σημερινές «μεγαλοκυρίες» του… ρεπορτάζ, με έπιανε μια αντράλα, μια ανακουρκουμίαση…
Αλλά, ο καλός Θεός βάλθηκε να με κάνει να γελάσω, μόλις μοιράστηκε το… δώρο του καναλιού προς τους τηλεοπτικούς συντάκτες.
Ήταν ένα Bluetooth…
Χα, χα! Και να σκεφτείς ότι μερικοί και μερικές είχαν επί τούτου κουβαληθεί με αυτοκίνητα και… βαστάζους, γιατί πίστευαν ότι θα ήταν κάτι…μεγαλύτερο…
Περαστικά σας, μανάρια και την άλλη φορά με μικρό καλάθι.
Δε βαριέσαι, πέρασε κι εκείνο το απόγευμα, με Λαζόπουλο και «Τι βι Σταρς, Παρουσιάστε!», με κακίες στα τραπέζια για το ποιανής το κραγιόν ήταν στραβό και με άλλες τέτοιες σιχαμάρες, που ακόμη και η αθίγγανη που εισέβαλε, θα είχε το μυαλό να… προσπεράσει.
Βγήκα από την Αίγλη, κοίταξα ζερβά δεξιά αν με βλέπει κανείς, έβγαλα τα ψιλοτάκουνα που μου είχαν πεθάνει τους κάλους, έβαλα τα άνευ τάκου πέδιλα μου και επέστρεψα εις τον φυσικό μου χώρον: το κοπτοραπτείον.
Και ήτο τέτοιο το χάλι μου που κοιμήθηκα πάνω στο μηχάνημα…
Με τις κλωστές να μου γαργαλάνε τη μύτη, μια αθίγγανη στο όνειρο μου να την έχει «πέσει» στον Μικρούτσικο και να του λέει ότι θα του «φάει» την εκπομπή και τις «παραγγελιές» να περιμένουν ντάνα στο εργαστήριο…
Α, στην ευχή! Δεν ξαναπάω πουθενά…

Γλυκός ο ύπνος το πρωί...

Γδυμνός ο κώλος την αυγή. Έτσι δε λέγαν οι παλιοί;
Πω, πω το ξεφτύλισα. Αλλά χωρίς ύπνο δεν κελαηδάει η κοπτοραπτού. Με τις σκατοεκλογές και τα "νέα ταλέντα" των κομμάτων, είχα να κλείσω μάτι καμιά εβδομάδα. Αλλά, όλα κι όλα! Έβαλα τα... καλά μου και πέρασα μια βόλτα κι από το γεύμα που παρέθεσε ο Alpha την Πέμπτη.

Περισσότερα το απόγευμα, που θα 'χει ανοίξει και το ζερβί μάτι, γιατί τώρα είναι κλειστό, λόγω...μαξιλαρογραμμής.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.helpinsureme.co.uk

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007

"Αγάπησα μία καρέκλα"...



Είπα, πριν ξεκινήσω να «γαζώνω», να έχω κοιμηθεί, να έχω στανιάρει, να έχω ψυχραιμία.
Μεγάλο πράγμα η ψυχραιμία στον άνθρωπο. Όταν είναι ψύχραιμος δεν τρώει τα νύχια του, δε γαζώνει αλλού τον γιακά κι αλλού την πατιλέτα, δεν ψηφίζει μαλακίες…
Επίσης, διαλέγει με προσοχή που θα απιθώσει τον πισινό του, ενώ αν θέλει να τον απιθώσει κάπου που είναι οκιουπέ, ξέρει πώς να το κάνει…
Ξέρει πώς να επιτεθεί στον ξένο πισινό που ζεσταίνει την ποθούμενη καρέκλα.
Ας πούμε, δεν είναι πολύ κλάσι, ο εχθρούλης σου να είναι στα γόνατα, να είναι εκ φύσεως σκυλάκι του καναπέ κι εσύ να πηγαίνεις και να του ρίχνεις και μια κλωτσιά στα αποτέτοια. Για να του πάρεις την… Άλεξ Πακ. Η οποία μπορεί και να μη σε χωράει.
Θέλω να πω, αφού έτσι κι αλλιώς ξέρεις ότι εσύ θα κάτσεις στην καρέκλα του, άσ’τονε λίγο να της…μιλήσει. Να της πει πως νιώθει που τη χάνει. Τι ωραία που ζέσταινε τον ποπό του τόσο καιρό.
(Βέβαια, πότε – πότε κάποιος «ανέβαζε» το ρεύμα κι ο κώλος του έπαιρνε φωτιά, αλλά αυτό είναι άλλο ίσιου…).
Κάνε δυο μέρες υπομονή, ρε παιδάκι μου. Και μετά πάρε την καρέκλα και πέτα της τα μάτια έξω. (Το ξέρουμε ότι θα συμβεί, δεν είναι θέμα...).
Αλλά, πριν την «τραβήξεις», σιγουρέψου ότι ο άλλος φοράει παντελόνι.
Μην του το ξεκολλάς μαζί με την καρέκλα!
Συγνώμη κιόλας, αλλά αυτή την περί… καρέκλας ηθική, την γνωρίζει και η τελευταία «κοπτοραπτού».
Η τελευταία, λέω. Γιατί η… πρώτη, ή για την ακρίβεια οι…πρώτες τη τάξει «κοπτοραπτούδες», κάνουν χρυσές δουλειές αυτές τις μέρες.
Μοιράζουν… καρέκλες, «μασάνε» αρχηγούς παύλα προέδρους και φτύνουν και τα καρεκλοπόδαρα, ενώ σε τιμαί λογικαί προμοτάρουν τους αντικαταστάτες τους.
Νάις βέρι νάις.
Κι ενώ ο κόσμος καίγεται, στον Alpha εξακολουθεί να «παίζεται» το… εσωτερικό τηλεπαιχνίδι «Φύγε Συ, Έλα Εσύ».
Είναι κι αυτό παιχνίδι της…καρέκλας. Όχι της τάβλας.
Κοινώς το χούι παραμένει, οι καρέκλες επίσης, οι διευθυντές όχι.
Το λοιπόν, ο κύριος Θωμόπουλος και επισήμως είδε την έξοδο, αλλά όλα κι όλα! Την καρέκλα την έχασε «κοινή συναινέσει», όπως αναφέρει και η ανακοίνωση του σταθμού.
Μετά από αυτό, ο Βασίλης Χιώτης προβάρει την καινούρια (τι άλλο;) καρέκλα της διεύθυνσης ειδήσεων.
Βέβαια, πριν καθίσει, τσεκάρει πάντα αν είναι από κάτω του. Το σωστό θα ήτο να κοιτάει και που ακουμπάει, αλλά μεγάλο παιδί είναι, τα ξέρει αυτά…
Χαρές και πανηγύρια και στη ΝΕΤ.
Δεν πρόλαβε να κρυώσει η καρέκλα της κ. Δρούζα, (η οποία εις το ευγενές Σταρ κάνει διψήφια νούμερα) και οι σοφοί του ΕΣΡ αποφάσισαν να καλέσουν την Κρατικούλα να απολογηθεί.
Διότι, όπως συζητήθηκε σήμερα, η κ. Δρούζα σε εκπομπές της (23/4 και 2/5 2007) ασχολήθηκε με διαβόλους και τριβόλους, ενώ σε όλα αυτά ανακατώθηκε και το ζήτημα της προστασίας ανηλίκων.
Αααχ, πιάστηκα! Στη δικιά μου την καρέκλα γιατί δεν θέλει να κάτσει κανείς;;; Τη χαρίζω, λέμε!



ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.hri.org/Samizdat/images/chair.jpg


Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ 2007...


Πως το λένε αυτό που ενώ ψυχολογικά είσαι σκατά, γελάς συνέχεια;
Υπό αυτήν την έννοια περάσαμε μούρλια σ’ αυτές τις εκλογές.
Αλλού οι φορτέτσες, αλλού τα ψαλίδια, αλλού οι κλωστές.
Στη μία ώρα που κοιμήθηκα η...φαμπρικού, ονειρεύτηκα ότι η καρφίτσα της Στάη είχε πιαστεί στα μαλλιά της (!) Άννας Διαμαντοπούλου και ο Γιωργάκης με τον Κουλούρη, μάλωναν για το ποιος θα την πρωτοβοηθήσει να...ξεμπλέξει....
Τη σκηνή παρακολουθούσε μακάριος ο Βενιζέλος.
Δεν είμαι καλά... Πάω να κοιμηθώ καμιά ώρα και τα ξαναλέμε...


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: bbc.uk.co

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

Φρι... γουάτ;


Όταν ξεκινούσε αυτή η ιστορία με τα φρι πρες, γούσταρα πολύ. Ξαφνικά, είχα έναν λόγο – πέρα από το κοπτοραπτικό βίτσιο – να διαβάζω εφημερίδες. Φρέσκες, ζουμερές, χωρίς κλισεδούρες και κατευθυνόμενες λαλακίες.
Θα πέρασε κάπου ένας χρόνος στο έτσι. Κάθε Πέμπτη, πάνω στον κοπτοράπτη υπήρχαν 2-3 φριπρεσάκια. Τα φυλούσα για να ριλαξάρω στο... διάλειμμα της «γαζώτριας».
Στον χρόνο επάνω διέκρινα μια γλυκιά (ακόμη) βαρεμάρα, μια χαριτωμένη (ακόμη) κούραση.
Εννοείται ότι τότε (ακόμη) πίστευα ότι τα φριπρεσάκια είχαν κερδίσει το στοίχημα των εντυπώσεων στο 100% και της ουσίας στο 70%.
Τα κείμενα δεν μύριζαν ναφθαλίνη και «γραμμή», τα εξώφυλλα σε έκαναν να χαμογελάς, ακόμη και τα λεγόμενα... σοβαρά θέματα ήταν «ραμμένα» έτσι που να αφορούν όλους.
Πάνω στον οίστρο τους για στροφή στα νιάτα και την τεχνολογία, αγκάλιασαν τους bloggers, τους έδωσαν και τεχνολογική «ομπρέλα» να μπουν από κάτω και όλα έμοιαζαν πολύ... ντάξει, ξηγημένα, ελευθέρια.
Πάνω στα δύο χρόνια, άρχισα να μαθαίνω για τις πρώτες απομακρύνσεις συνεργατών (ναι, εδώ ο όρος «απόλυση» δεν υπάρχει), ενώ η βαρεμάρα, βδομάδα με τη βδομάδα, δεν ήταν πια ούτε χαριτωμένη, ούτε γλυκιά. Ήταν απλώς εκεί. Εμφανής.
Και προχθές εκεί μεταξύ ξηλώματος και γαζιού, πληροφορήθηκα τα πρώτα κρούσματα λογοκρισίας.
Τα οποία προσγειώθηκαν στο κεφάλι γνωστού blogger.
Και εκεί συνήρθα. Μάζεψα τα φριπρεσάκια πάνω από τον κοπτοράπτη, μάζεψα τα ξέφτια και τις κλωστές κάτω από τον κοπτοράπτη και όλα μαζί τα οδήγησα προς την έξοδο.
Ελπίζω να μη με μηνύσει κανείς, επειδή παστρικά και χωρίς περιστροφές του λέω ότι δεν θα μπω στη διαδικασία να τον διαβάσω ξανά.
Και εννοώ από μερικούς να καταλάβουν ότι αυτή η καραμέλα «υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γράφονται», δεν συγκινεί πια ούτε τις αγράμματες κοπτοραπτούδες...

ΥΓ.: Είχα πει ότι σήμερα θα γράφαμε καμιά προεκλογική αηδία να χαχανίσουμε λίγο. Αλλά θέλω ν’ αγιάσω και δε μ’ αφήνουν... Τέσπα, θα επανέλθω...
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: jeremiaheads.com

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

Αφιξοαναχωρήσεις και "κλεισίματα"...


Τι συμβαίνει, όταν κλείνει ένα περιοδικό; Μια εφημερίδα; Ένα ραδιόφωνο; (Κανάλι δε λέω, γιατί εκεί γίνεται του Κουτρούλη...).
Πόσοι πονάνε; Πραγματικά. Γιατί υπάρχει και ο πόνος της τσέπης του εκδότη, ο οποίος είναι σεβαστός, αλλά μέχρι εκεί.
Κάθε φορά που διαβάζω ένα σπουδαίο ή ένα κατάπτυστο κείμενο κάπου, έχω την τάση να σκέφτομαι: Πόσο έκλαψε ο δημοσιογράφος για να δημοσιευθεί το κείμενο του σ’ αυτή τη μορφή; Πόσες «κόντρες» άντεξε το συγκεκριμένο κείμενο πριν δημοσιευθεί; Πόσα χέρια το... «πείραξαν», το «έκοψαν», το «έραψαν», το «διόρθωσαν»; Πόσο... απλήρωτος ή κακοπληρωμένος είναι και όμως μπορεί να γράφει αυτά που γράφει; Ή ακόμη παραπέρα πόσα μπορεί να πήρε για να γράφει αυτά που γράφει; Μήπως είναι το τελευταίο του κείμενο και μετά απελπισμένος... παραιτηθεί; Ή μήπως πάρει «αέρα» το... βρακί του και μετά το δημοσίευμα νομίζει ότι κυβερνά τον κόσμο;
Φυσικά, μπορεί και να μη συμβαίνει τίποτα απ’ όλα αυτά. Να διαβάζω ένα κείμενο ανάμεσα σε τόσα άλλα, την ώρα που το λεωφορείο με πηγαίνει στο «κοπτοραπτείο».
Απλώς από συνήθεια, όπως πιάνω τα «υφάσματα» και αντιλαμβάνομαι αν πρόκειται για τεριλέν ή για τσίτι, προσπαθώ – καμιά φορά – να «νιώσω» πως γράφτηκε ένα κείμενο. Αλλά αυτά είναι για τους εξπέρ, όχι για τις κοπτοραπτούδες.
Οι οποίες δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί:
- την Παρασκευή ανεστάλη η έκδοση ενός γυναικείου περιοδικού με ιστορία στον Τύπο. Η «Γυναίκα» τον άλλο μήνα δεν θα είναι στα περίπτερα. Εκτός κι αν προκύψει καμιά τρελή σύμπραξη
- ο Τάκης Καμπύλης παραιτήθηκε από τον «Ελεύθερο Τύπο». Προφανώς, όταν άφηνε το «Βήμα», δεν φανταζόταν το σύντομο του πράγματος. Ούτε ότι θα ακολουθούσε τα χνάρια των Σμαϊλη και Μαντέλα, που είχαν προηγηθεί
- άλλοι φεύγουν, άλλοι έρχονται. Την πόρτα (του «Πρώτου Θέματος») έκλεισε οριστικά πίσω του ο Παντελής Ζαγοριανίτης. Για να πάει εκεί απ’ όπου έφυγε ο Τάκης Καμπύλης. Στον «Ελεύθερο Τύπο».
- ομοίως την πόρτα της «Καθημερινής» έκλεισε πίσω του ο Δημήτρης Παπαδοκωστόπουλος. Για να αναλάβει τη διεύθυνση της «Ισοτιμίας».
- νέο λάιφ στάιλ περιοδικό μόδας μελετά εκδοτικός όμιλος. Προφανώς διέκρινε την ανάγκη της ελληνίδας για λίγα ακόμη σκουτιά, παπούτσια, κραγιόν, συμβουλές για επιτυχημένη... παστάδα.
Τέλος. Το παραβάρυνα. Αλλά προσδοκώ σε καινούριο συκώτι αύριο, μεθαύριο και κυρίως το βράδυ των εκλογών. Εκεί θα έχουμε όλοι δικαίωμα στο γέλιο. Τα κανάλια θα έχουν από το πρωί βαριετέ και...ανάλαφρο πρόγραμμα. Εκεί προς την Παρασκευή θα βγάλω πατρόν για το διήμερο.
Καλές αποφάσεις!

ΥΓ.: Τάξτε μου: Ποιοι ξεκινάνε ραδιόφωνο τη Δευτέρα;
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: byanyother.com

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

"Κολλητήρι" και στον καφετζή μας (και στον ζαχαροπλάστη μας), οι θεομπαίχτες!


Που και που το κλείνω το ρημαδομηχάνημα.
Και πάω καμιά τσαρκούλα στο λεγόμενο ιστορικόν κέντρον. Μαζευόμαστε μερικά φιλαράκια, πίνουμε το καφεδάκι μας (α! ιερή στιγμή), λέμε καμιά χοντράδα να ξορκίσουμε το άγχος, παίζουμε καμιά κοντσίνα, κανά σκραμπλ.
Τους κάνω τα νεύρα περγαμόντο με τις λέξεις που πάω και σιάχνω για να τσιμπήσω κανά ποντάκι… Ας πούμε – και με το μπαρδόν κιόλας! – το «ξυνόκαβλος» πιάνεται για λέξη; Όχι, θα μου πείτε! Σωστά!
Αλλά, εμένα κάτι τέτοια μου βγαίνουν… Ένιγουέι, έτσι είπα να κάνω το βράδυ του Σαββάτου. Να κλείσω τον κοπτοράπτη, να κλείσω και τη «Βούλα» (εκ του τιβί, τιβούλα, Βούλα) και να ρομαντζάρω εις το Θησείον.
Και το μετάνιωσα πικρά. Διότι η περιοχή ήτο τίγκα στην προεκλογική βλακεία.
Παντού σταντς, δυνατές μουσικές, παπαριές του τύπου «είμαι νέος και θέλω να προσφέρω». Και παντού μα παντού, κατάχαμα πεταμένα προεκλογικά φυλλάδια!
Όσα δέντρα δεν κάηκαν, οι αφιλότιμοι τα έκαναν φέιγ – βολάν.
Γεμίσανε την Αποστόλου Παύλου με χαρτί πολυτελείας και πάνω τυπωμένες τις μουράκλες τους!
ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!
Να βλέπω απέναντι μου τη γερόντισσα με το Πι και να προσέχει κατάχαμα να μην σαβουρδιαστεί η γυναίκα!
Και εκεί που πατάω πάνω σε όλη αυτή τη σαλάτα, διαπιστώνω ότι πολλά από τα προεκλογικά αυτά φυλλάδια, τα σπαρμένα σε όλο τον πεζόδρομο μιλάμε, ήταν των «Οικολόγων Πράσινων».
Τα βουτάω, πάω στο stand έτοιμη να τσακωθώ, ρωτάω τη μανδάμ που ήταν εκεί πόσο οικολογικό είναι αυτό το θέαμα και αρχίζει να μου αναλύει τις θέσεις της παράταξης! Για τέτοιον πολτό μιλάμε!
Δίνω τόπο στην οργή, βάζω τα σκατοφυλλάδια – όσα μάζεψα – όλων των κομμάτων στην τσάντα μου για να τα πετάξω σπίτι μου και πάω μαζί με την παλιοπαρέα να κάτσω στο στέκι μου, να πιω τον καφέ μου.
Θα ‘τανε δεν θα ‘τανε 9 το βράδυ, όταν βλέπω Νάσο Αλευρά μαζί με μία κυρία κι έναν κύριο να απιθώνουν φυλλάδια, πάνω στα τραπέζια των θαμώνων.
Η κυρία μπροστά, ο κύριος Αλευράς από πίσω κι ο άλλος κύριος παραπίσω.
«Κρατήστε τις θέσεις του Νάσου Αλευρά. Σας ευχαριστούμε!».
Και πάλι δίνω τόπο στην οργή, που οι επικοινωνιολόγοι δεν έχουν σκαρφιστεί κάποιον άλλο τρόπο για να σου απιθώνουν δίπλα στον καφέ τις θέσεις του τάδε και του δείνα. Τις οποίες επειδή «ιδρώνει» το ποτήρι του φραπέ, τις κάνεις και σουβέρ. Το σωστό να λέγεται!
Ε, πέρασε κι η ώρα, μας έπιασε ένα λίγωμα κι είπαμε να κάνουμε μια έφοδο στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς για ένα γλυκάκι.
Πάνω στο μπίρι – μπίρι για το αν το προφιτερόλ είναι φρέσκο, ο ζαχαροπλάστης μου λέει ότι τον πήρε τηλέφωνο ο Μεϊμαράκης (!) και του ζήτησε τη στήριξη του σε αυτές τις εκλογές.
Εκεί δεν δίνω τόπο στην οργή! Βουτάω τη σοκολατόπιτα και εξαφανίζομαι μεσ’ την τσαντίλα.
Λες, «θα ξεφύγω από την σκατοτιβί» κι αυτοί έχουν αλώσει τα πάντα: τους δρόμους σου, τον καφετζή σου, τον ζαχαροπλάστη σου… Του πούστη, δηλαδή!
Πηγαίνοντας στο σπίτι και ενώ έχω ξεκαπακώσει το γλυκό, κάνω το λάθος να ανοίξω την «Βούλα». Την έχω αφήσει σε κάργα ένταση κι εκείνη τη στιγμή παίζει το σποτάκι της Νέας Δημοκρατίας. Με εκείνη τη μουσική που νομίζεις ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι έξω από την πόρτα σου και ετοιμάζεται για «ντου». Ξανακλείνω ιδρωμένη. Και σκέφτομαι ότι έχω μόλις μία εβδομάδα για να αποφασίσω πως θέλω να μου τα λένε τα ψέματα:
Από μακριά και να πίνω τον καφέ μου ήσυχη ή από τόσο κοντά που να ψιθυρίζουν γλυκερίνες στο αυτί του ζαχαροπλάστη μου;

ΥΓ.: Επειδή, την έκλεισα τη… «Βούλα» για κανά 12ωρο δε σημαίνει ότι συγγένεψα με τον Ασχετίξ. Έχω συλλέξει διάφορα… μενίρ, πολιτικά και δημοσιογραφικά. Θα τα πούμε αύριο το μεσημεράκι στο mediablog.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Τι ντιμπέιτ, τι τηλεμαραθώνιος; Τι 'χες Γιάννη μ', τι 'χα πάντα...


Μερες τώρα με έχει «χτυπήσει» μια – πως να το πω; - «κοινωνική» τεμπελιά. Ίσως να φταίει το πολύ κόψε – ράψε. Ίσως να φταίει που τηλεμαραθώνιος και ντιμπέιτ μου ‘πέσανε μαζεμένα...
Δε θέλω να σηκώσω το τηλέφωνο. Μιλάμε ότι αρνούμαι!
Η πλακοραφού και η τιγκελού που έχουν «ζαλωθεί» με τις δικές μου «κοινωνικές» αγγαρείες θέλουν να με δείρουν. Μιλάμε ότι διαταράσσεται το κλίμα στο εργαστήριο.
Με έχει καταλάβει θλίψη φθινοπωρινή. Και μπαστακωμένη στο ρημαδομηχάνημα, χωρίς να έχω επιλογή ζάπινγκ (μην τολμήσει να μου πεις κανείς «ας το έκλεινες το ρημάδι», είμαι μαζόχα!), διαπίστωσα με τρόμο, τα εξής απλά για το ντημπέιτ:

I. Η αμηχανία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των τηλε- εκτεθειμένων. Όποιοι κι αν είναι αυτοί. Πρωθυπουργοί, δημοσιογράφοι, γυναίκες σε απόγνωση.
II. Όταν είσαι καραγκιόζης, μένεις καραγκιόζης. Είτε είσαι σε ντιμπέιτ είτε σε καλλιστεία είτε σε τηλεοπτική επαιτεία, η φυσική σου τάση είναι μία: να τα κάνεις σκατά!.
III. Το «ευχαριστώ» στην τηλεόραση δεν είναι ένα ρήμα με αυτονόητη σημασία. Τηλεοπτικώς είναι ένας αστικά ευγενής τρόπος για να υποδείξεις σε κάποιον να το βουλώσει!
IV. Ακόμη κι αν έχεις δίκιο για τα επί της ουσίας λάθη, όταν έχεις ξεκατινιαστεί με το μισό σύστημα, μοιραία σε χαρακτηρίζουν υστερική και σε άτσαλη κλιμακτιριακή φάση. Κι είναι κρίμα.

«Γαζώνοντας» τον τηλεμαραθώνιο, η «ούγια» του υφάσματος «ράφτηκε» με τα εξής ηθικά τηλεδιδάγματα:

I. Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου ΠΡΕΠΕΙ να μιλάει. Αν δεν μιλάει (συνεχώς) θα πεθάνει. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τον ακούει κανείς. Ακόμη κι εγώ που όταν «γαζώνω» κάτι πρέπει να απασχολεί τα αυτιά μου.
II. Τα κανάλια αγνοούν την παροιμία «κάνε το καλό και ρίχτο στο γυαλό». ΠΡΕΠΕΙ το «καλό» να το κανιβαλίσουν. Δηλαδή, τι θα γινότανε αν δε βγάνανε στο γυαλί εκείνους τους – σε σύγχιση από την τραγωδία των πυρκαγιών – παπούδες, να τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο;
III. Η τηλεόραση δεν θα αποβάλλει στα επόμενα 50 χρόνια το γκάγκα από μέσα της. Ακόμη κι εγώ που είμαι κομπλίτλι χάχας, δεν μπορώ να δω κανένα ευχάριστο, όταν έχει καεί γούνα μου και στην καμένη αυλή μου, μου τραγουδάει ο Χατζηγιάννης «χέρια ψηλά»!
IV. Η Μενεγάκη ίσως να είναι από τα πιο σοβαρά τηλεοπτικά πρόσωπα στην Ελλάδα. Μιλώ σοβαρά. Εν συγκρίσει δε μ’ αυτά που είδα, μιλώ σοβαρότερα.

Και για τις δύο περιπτώσεις πάντως, το πατρόν είναι ένα: Τι ‘χες Γιάννη μ’, τι ‘χα πάντα! Το «κουτί» στερείται του θανατά φαντασίας.
Και δυστυχώς δεν το σώζουν ούτε οι εξτραβαγκάντ καρφίτσες, ούτε οι περίτεχνες αλογοουρές ούτε οι Κριστιάν Λαμπουτέν γόβες...
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: nightweed.com

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Διαπιστώσεις λόγω... φθόνου!

Κάθε μέρα που περνάει διαπιστώνω – με παράπονο μεγάλο και φθόνο απερίγραπτο – ότι θα μείνω για πάντα… κοπτοραπτού. Γιατί:

- αδυνατώ να καταλάβω γιατί «η κ. Γεννηματά συμβολίζει μια ολόκληρη κοινωνία της Αττικής». Το είπε ο Γιώργος Παπανδρέου στην κ. Όλγα Τρέμη και τον κ. Γιάννη Πρετεντέρη στην αποκλειστική συνέντευξη του στο Mega.
- τόσα χρόνια τα φοράω τα ρημάδια τα γυαλιά – έστω και στη ζούλα για να μη γίνομαι ρόμπα, η κομπλεξικιά – και μόλις σήμερα ανακάλυψα ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει πράσινα μάτια! Τον «πέθανε» στα ζουμ ο κάμερα μπόι του Mega!
- φοβάμαι που στο debate των αρχηγών θα επικρατήσει ο αριθμός 6! Το είπε η κυρία Μάρα Ζαχαρέα στο δελτίο των 8 του Alpha με το νέο λογότυπο και χωρίς την Έλλη Στάη. 6 αρχηγοί, 6 δημοσιογράφοι, 6 ενότητες. Εγώ πάντως το debate θα το παρακολουθήσω αγκαλιά με την εικόνα του Αγίου Κυπριανού. Άσε, καλού κακού, δεν ξέρεις τι γίνεται…
- όταν έχω «ασφουγγάριστα» μέσα στο «εργαστήριο», δεν με νοιάζει αν η ταμπέλα έξω είναι τρέντι. Αλλά είπαμε. Εγώ είμαι φασονατζού. Που να καταλάβω το ζωντόβολο τι εστί το να είναι ο λογότυπος σου … επικοινωνήσιμος…
- Που είναι τόσο δύσκολο οι αρχισυντάκτες να μιλούν κατανοητά στους συντάκτες. Ρε παιδιά, προεκλογική περίοδος είναι. Τρεχαλάνε που τρεχαλάνε τα καημένα, μην τα λέτε και ‘σεις μπερδεμένα…

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2007

Κωλο...καταστάσεις!


Ο κοπτοράπτης είναι συνηθισμένος στους γυναικείους πισινούς. Τι θέλω να πω: επειδή το εργαστήριο έχει λίγες καρέκλες, πολλές φορές οι πελάτισσες απιθώνουν τον αποτέτοιο τους πάνω στο μηχάνημα.
Και αρχίζουν την κοζερί.
Εννοείται, ότι όποιος δεν έχει παρακολουθήσει τέτοιου είδους γυναικεία κουβέντα, είναι χαμένος από χέρι, αλλά αυτό θα το «καρικώσουμε» κάποια άλλη φορά.
Οι πιο ενδιαφέροντες κώλοι είναι αυτοί που έρχονται από Σούρμενα, Μεταξουργείο, Κολωνό, Κάτω Πετράλωνα, Μπραχάμι και τα συναφή.
Κοινώς από περιοχές, όπου το να τον κουνάς σωστά, δεν έχει ακόμη πολιτογραφηθεί ως μπασκλάς και δευτεράντζα.
Οι λιγότερο ενδιαφέροντες κώλοι – και οι πιο κομπλεξικοί, οφείλω να συμπληρώσω η φασονατζού – είναι οι Κολωνακιώτικοι, Εκαλιώτικοι, Κηφισιώτικοι, και γενικώς οι βου που (βορείων προαστείων)…
Παρ εξάμπλ, αν πάνω στο μηχάνημα καθόταν η Έφη Σαρρή, η κοπτοραπτού θα περνούσε ζάχαρη, θα μάθαινε και κανά νέο από την ευρύτερη πιάτσα, θα άκουγε και κανά τραγουδάκι και όλοι θα πηγαίναμε σπίτια μας ευχαριστημένοι…
Αν, καθόταν – λέμε τώρα – η Έλενα Ράπτη (φτου, φτου, μια χαρά κοπέλα, δε λέω!) ο κοπτοράπτης θα είχε πρόμπλεμ.
Διότι, δεν θα μπορούσε να «φτύσει» τα ξέφτια, όπως γουστάρει, θα φοβόταν μην αμολήκει κανά λάδι και της λεκιάσει το Μπούρμπερις… Και το κυριότερο: πόσα μπορείς να πεις με την Έλενα Ράπτη;
Για να μην έχουμε καμία παρεξήγα, οφείλω κάπου εδώ να πω ότι το κείμενο δεν είναι… πολιτικό. Δεν είναι σπεκουλιάρικο δηλαδή, υπέρ της κυρίας Ταρινίδου ή εναντίον της κυρίας Ράπτη.
Σα να λέμε ούτε η μία θα αποσπάσει την ψήφο μου, ούτε η άλλη.
Αλλά: αισθάνομαι ότι με δουλεύουν άσχημα, όταν πωλούν πνεύμα σε ένα λαϊκό παιδί, όπως η Εφούλα.
Θα μου πεις η Εφούλα, τη δουλειά της κάνει και για την ακρίβεια, βοηθάει άλλους να κάνουν τη δική τους δουλειά.
Ευχαριστώ πολύ, πες μου κάτι που δεν ξέρω.
Αλλά δεν το κρύβει!
Οπότε, μην τη δουλεύεις ρε γαμώτι! Θες να της τα χώσεις;
Ρώτα τη στα ίσια: «Κυρά μου, γιατί άφησες τα μικρόφωνα και τις γόβες στιλέτο που στην τελική είναι σπορ που κατέχεις και μου μπλέκεσαι με πεντακομματικές και άλλα επικίνδυνα;».
Κι ασ’ τηνε να λαλάει. Αλλά μην τη ρωτάς λαλακίες περί Μεγάρου Μουσικής και δικαιώματα του εργάτη, γιατί από κάτι τέτοια δυναμώνει η Εφούλα.
Νες πα;
Στην τελική η Έφη είναι κόμμα από μόνη της.
«Σταυρώστε μου», σου λέει – βυζάκι, μπουτάκι έξω – και παίζει μπάλα έστω και σαν best στο youtube.
Ενώ άλλες κι άλλες τηλεφωνάνε στον «κοπτοράπτη» και σε άλλα εργαστήρια κοπτικής και ραπτικής και με θράσος, σου λένε: «Στη 1 θα είμαι στο Μπαλτάζαρ. Έλα να φάμε παρέα. Και… ντύσου λίγο πιο τρέντι. Θα είναι κι ο Ρούλης μαζί μου. Και ξέρεις πόσο σε εκτιμάει».
Έκανε κι η μύγα κώλο, σα να λέμε…
Και μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Κακαουνάκης γίνεται… ήρωας.
Γιατί λέει και κάνει, αυτά που άλλοι τα λένε στα κρυφά.
Και δεν έχουν τον… κώλο (με το συμπάθειο κιόλας) να τα κάνουνε – και να τα πούνε - φόρα παρτίδα.
Παρ εξάμπλ, νούμερο δύο. Χθες το βράδυ, ο Κρητικός είχε ένα… «προβληματάκι», με την κυρία Παναγιωταρέα.
(Παναγία μου, αυτήν δεν μπορώ να τη σκεφτώ πάνω στον κοπτοράπτη…).
Το ‘λυσε χωρίς πολλά - πολλά!
Σκασίλα του για το δελτίο του Alpha, σκασίλα του για τις δυο κιουρίες (Στάη και Ζαχαρέα), σκασίλα του και για την Παναγιωταρέα.
Έβαλε μπροστά το γκρέηντερ και μάζεψε κώλους, μικρόφωνα, ακουστικά σε χρόνο ντε τε.
«Ουστ!!! Άντε να χαθείς! Δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην την έχεις γλύψει!», ούρλιαξε και από τη γκαρίκλα η Μάρα χλώμιασε.
Η καθηγήτρια εκ συμπρωτεύουσης, αρχικώς πολύ κομιλφό, ψέλλιζε κάτι του στυλ, «Νίκο μου, μου κάνεις προσωπική επίθεση…».
Αλλά μετά ξέχασε και τα πανεπιστήμια, τους φοιτητές της και τους καλούς της τρόπους και άφησε το πραγματικό dna της– χωρίς κεριά και πολυελαίους, που λέει κι ο ποιητής - να κυλήσει γάργαρο από μέσα της.
«Είσαι ψεύτης και κομματόσκυλο!».
Ηθικόν δίδαγμα (παλιό, αλλά παντοτινά διαχρονικό): γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.
Και μαζί μ’ εσένα κι ο πισινός σου. Όταν ξέρει να κάθεται παντού, δεν αλλάζει συμπεριφορά, όταν τον στρώνεις σε λουικένζ καναπέ ή στα χώματα της αυλής σου.
Κι αν νομίζεις ότι θα του αλλάξεις συνήθειες με το να τον περιφέρεις ανεκπαίδευτο από προάστιο ή από προάστιο, ή ακόμη χειρότερα από στούντιο σε στούντιο, μπλέκεις σε…κωλοκαταστάσεις!


Προς Γ.Ο – που μου άφησε το 12ο σχόλιο στο προηγούμενο ποστ:

Συμπαθέστατε, κύριε Ο.
Προφανώς αναφέρεστε στο κείμενο που «ανέβασα» στο
mediablog.gr/koptoraptou
Σας απαντώ, λοιπόν:
Τίποτα δεν πήρα σβάρνα. Αυτό είναι προνόμιο της τηλεόρασης. Γενικώς.
Θυμάμαι όμως πολλά. Και 27, και 30, και 60 χρόνια μετά.
Η ανατρεπτική δε ποίηση – κι αυτό δεν έχει σχέση με την Έφη Σαρρή - είναι το καλύτερο μου.
Για να θυμάμαι. Τα υπόλοιπα, προσπαθώ να τα ξεχάσω, έστω και δια της πλάκας.
Να ‘στε πάντα καλά!

ΥΓ.: Μην με πάρει κανείς για Κακαουνικιά, γιατί «θα τα πάρω». Νομίζω, άλλωστε ότι είναι αντιληπτό το μπότομ λάιν.

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

Αναζητείται αλεξίβλακο (και απαντήσεις για τις τηλε-φωτιές…)

Ώρες – ώρες σκέφτομαι ότι αν υπήρχε κάποια ένεση, κάποιο χεσαμόλι που να το πίνεις και να σου προκαλεί…αλεξιβλακεία, θα πούλαγα και το ένα μου χέρι για να το αποκτήσω.
Για ένα διάστημα πίστευα ότι «το ‘χα». Ότι δεν πολυφρικάριζα με τις παπαριές.
Αλλά εδώ σφάλουν λεξικά κι εγκυκλοπαίδειες, ο «κοπτοράπτης» θα γλίτωνε;
Την «βαλίτσα» την πάω σε δύο mail που έλαβα και μ’ άφησαν στον τόπο.
Το ένα γραμμένο από έναν ψευτοαστό που αναφερόταν στα… γλυκερά και μελό ποστς κάποιων bloggers για τις φωτιές.
Το άλλο μου ήρθε… «συστημένο», από κάποια κυρία, η οποία χρησιμοποιούσε για ψευδώνυμο της, το όνομα γνωστής συναδέλφου (!) και μεταξύ άλλων «κρυάδων» με ρωτούσε τα εξής:
- «Μήπως είμαι η τάδε ή η δείνα συνάδελφος;» (ονομαστικά!)
- «Μήπως προέρχομαι από συγκεκριμένη πολιτική κίνηση;» (!!!) και άλλες παπαριές, ωστόσο «γαζωμένες» σε στυλ… καθυπαγόρευσης…(αδόκιμη η λεξούλα, αλλά με βολεύει…).
Ξεκινάω ανάποδα και αρχίζω το «γαζί» από τη δεύτερη κυρία.
α) Καλό θα ήταν τέτοιου είδους απορίες να μου τις «ποστάρετε» στα σχόλια. Να μας παίρνουν μάτι άπαντες και άπασες, γιατί στο κοπτοραπτείο τις πόρτες τις αφήνουμε ανοιχτές. Γι’ αυτό και επιλέγω να σας απαντήσω από εδώ και ουχί στο μέιλ σας.
β) Οι ονομαστικές αναφορές σε συναδέλφους υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι ύποπτες. Τώρα είναι απλώς γελοίες. Θα ψάξω να βρω μια εικονίτσα του Ιουστινιανού για να σας «φυλάει» στο «Βυζάντιο», στο οποίο – εικάζω - εργάζεστε…
γ) Εγώ, μανδάμ, είμαι κοπτοραπτού. Τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, τις ξεχνάω όταν κρατάω ψαλίδι. Βέβαια, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να ξεχαστώ…
Με την ελπίδα ότι δεν θα ξαναβρώ τέτοια παπαριά στο μέιλ μου, περαστικά σας. Α, και είπαμε, ε!: τα σχόλια σας, φόρα παρτίδα.
Τώρα, σε ό,τι αφορά τον πρώτο ένα έχω να πω: α, πάγαινε πουλάκι μου!
Πάμε τώρα στα… φλέγοντα, κυριολεκτικώς και οποιανού του βαστάει ας απαντήσει:
- Υπήρξε κάποιου είδους προβοκάτσια στα τηλεφωνήματα που «έπεφταν» στα κανάλια από κατοίκους των φλεγόμενων χωριών;
- Υπήρξαν θετικά σημεία που δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας;
- Υπήρξαν τοπικοί παράγοντες που έδιναν σε κανάλια και πυροσβεστική πλαστή εικόνα για τα όσα συνέβαιναν στον τόπο τους;
- Αντιλήφθηκε η τηλεόραση σε πόσες περιπτώσεις «χρησιμοποιήθηκε» από κατοίκους χωριών; Και δεν εννοώ με την καλή την έννοια…
- Επειδή μπορεί να μου ξέφυγε: υπήρξε κάπου δημοσιευμένη – ή αδημοσίευτη – λίστα θυμάτων. Αν κάποιος την έχει, θα ήθελα να τη δω.
Αυτά για την ώρα. Το κλείνω το «ρημάδι» να ξεκουραστούν τα λαστιχάκια του και το πρωί τα λέμε στο mediablog.gr.
Από την Παρασκευή έχω τάξει κάτι «γαζιά» προς Μεσογείων μεριά κι ακόμη να τα πατήσω η άχρηστη…

ΥΓ.: Όσοι δεν το κάνατε ακόμη, πηγαίν’ τε μια βόλτα από τον «Παραμυθά». Έγινε παππούς, ο γλυκός μας!

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ (για ανησυχούντες και όχι μόνο...)

Δεν το διέλυσα το μαγαζί. Απλώς συνέρχομαι. Το βράδυ έχουμε να «γαζώσουμε» κάργα.

ΥΓ1: MonahikeLike, Swell, Ριτσάκι, Torch, Pavlo, σας ευχαριστώ όλους για τα μηνύματα σας. Και εδώ και στο μέιλ και στο mediablog.gr. Θα τα πούμε.

ΥΓ2: Κάτι λαμόγια που στέλνουν κουλές επιστολές στο e-mail της Κοπτοραπτούς, να το πάρουν αλλιώς, γιατί κρατάω και ψαλίδι. Και με εσάς θα τα πούμε το βράδυ…

Κυριακή 26 Αυγούστου 2007

ΓΙΑΤΙ;;;

Δεν μου ‘χουν μείνει λόγια. Για κόμματα, κανάλια, κράτος. Σ’ αυτή τη φωτιά όλοι αφήσαμε κάτι. Ανθρώπους, αξιοπρέπεια, ανοχή. Πενθώ μαζί με όλους, όσοι έχασαν είτε άνθρωπο είτε πίστη. Σε ανθρώπους και θεσμούς. Ο κοπτοράπτης για κανά δυο μέρες θα «σβήσει». Ίσα για να τιμήσει δυο φίλους.
Να ‘στε καλά όλοι.

Σάββατο 25 Αυγούστου 2007

Μας "μαύρισαν"...

http://corporate.pukar.googlepages.com/corporate.black.v.JPG/corporate.black.v-full.jpg



Όλη η Ελλάδα μυρίζει. Καμένες καρδιές. Τα σπίτια που δεν κλαίνε είναι λιγοστά.
Δεν ξέρω ποιος το 'κανε.
Ο κ. Χατζηνικολάου αναρωτιόταν στο δελτίο του αν είναι δυνατόν "απέναντι από το σπίτι του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου να παίρνει φωτιά στις 4 τη νύχτα;".
Γιατί ήταν δυνατόν η μάνα με τα τέσσερα παιδιά να φανταστεί τέτοιο τέλος;
Είναι δυνατόν τόσες ψυχές να φύγουν άκλαφτες για τα παιχνίδια κάποιων...
Είναι δυνατόν να περιμένω από το μεσημέρι για να σιγουρέψω ότι δυο φιλαράκια ζουν και απλώς να ελπίζω ότι το κινητό τους είναι off;
Είναι δυνατόν;
Παιδιά, για πλάκα λέγαμε "μαυρίστε τους" - χωρίς να εννοούμε κάποιο κόμμα συγκεκριμένα - και μας μαύρισαν αυτοί. Χωρίς εισαγωγικά...
Αν είναι δυνατόν!

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

Προβληματάκι στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1;

Ρε παιδιά! Σεβασμός στον εργάτη! Πως έρχεστε και αποθέτετε τέτοια νέα πάνω στον κοπτοράπτη, την ώρα που το σβήνω το ευλογημένο το μηχάνημα;
Βιετνάμ έγινε λέει το ραδιόφωνο του ΑΝΤ1, όταν χθες ο Γενικός Διευθυντής Ειδήσεων και Ενημέρωσης των fm, μετέδωσε μήνυμα ακροατή, το οποίο «στόλιζε» τόσο τον ίδιο, όσο και τον έτερο των «Ραδιουργιών», Βασίλη Αδαμόπουλο.
Το θέμα βεβαίως δεν ήταν ο στολισμός, αλλά το ότι το μήνυμα ανέφερε το όνομα του ιδιοκτήτη του Ομίλου και παρουσίαζε τους δύο συνεργάτες (για να το πούμε κομψά) ως ανθρώπους της εργοδοσίας.
Ο Γιώργος Χουδαλάκης μετέδωσε το μήνυμα, αποδεχόμενος τον χαρακτηρισμό.
Ξέρετε, από αυτές τις απαντήσεις που το κεντρικό τους νόημα είναι «και ποιο είναι το πρόβλημα σου εσένα»;
Για τον ακροατή δεν πήρε όρκο κανείς, πάντως κάποιος άλλος από τα ψηλά πατώματα είχε πρόβλημα.
Και για τον λόγο αυτό, σύμφωνα με τα επί του...κοπτοραπτηρίου νέα, ο Γιώργος Χουδαλάκης για την ώρα θα βρεθεί σε... άδεια.
Αποφάσεις, λένε όσοι ξέρουν, θα ληφθούν, μετά τις εκλογές.
Μπα σε καλό σας, παρασκευιάτικα, είπα να τελειώσω μια φορά νωρίτερα και να ‘μαι πάλι στο διαβολομηχάνημα...
Τα λέμε μετά την Κυριακή!

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

H Κοπτοραπτού δέχθηκε... πρόταση και είπε... ναι!

Πω, πω... Από που ν’ αρχίσω... Βασικά (με πιάνουν οι ντροπές μου και έχω ένα μπλοκάρισμα, ντοντ γουόρι, θα ξεκολλήσω), πριν από λίγες μέρες χτύπησαν την πόρτα του εργαστηρίου μου κάτι ακομπλεξάριστα παιδιά -ευάερα, ευήλια- και με ρώτησαν, αν θα ήθελα να... "γαζώνουμε" παρέα.
Κοίταξα τον Κοπτοράπτη – είναι και μεγάλος ως μηχάνημα – και λέω "ρε παιδιά, χωράει ο ρημάδης; Είναι και... θεωρητικός και πιάνει τόπο...".
"Χωράει", μου είπανε, "αλλά, εννοείται, ότι το εργαστήριο σου το κρατάς!".
Κάνανε κάτι μαγικά εκεί πέρα, τεχνολογικής φύσεως και – άκου να δεις! – μου τον κάνανε και... πτυσσόμενο (τον Κοπτοράπτη)!
Να μην σας πολυζαλίζω, τα παιδιά ήταν από το mediablog.gr.
Και πλέον η Κοπτοραπτού – η ολίγον ντροπιάρα και πολύ μονόχνοτη – έκανε φίλους.
Της (blogo)καρδιάς, για να εξηγούμαστε, και όχι της τσέπης...
Η πρόταση περί... "μεταγραφής", (έτσι την αποκαλούν στο σάιτ, τρομάρα μου) ήταν από τις πιο συγκινητικές (εγώ τα λέω αυτά, που σιχαίνομαι τις κλάψες), τις πιο ανόθευτες και τις πιο ειλικρινείς που έχουν "ακουμπήσει" πάνω στον ταλαίπωρο τον Κοπτοράπτη την τελευταία δεκαετία.
Πλέον, μερικές φορές την εβδομάδα θα περνάω από εκεί να τα λέμε ένα χεράκι (mediablog.gr/koptoraptou). Και κυρίως να τα... "γαζώνουμε".
Μύξες και κλάψες, τέλος.
Παιδιά, ευχαριστώ για όλα!


ΥΓ.: Εκεί προς το βραδάκι έχω να πατήσω κάτι «γαζιά» για μερικά ενδοκαναλικά «πουκαμισάκια». Και ενδοεφημεριδικά. Έτσι, για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας.

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2007

Σ'τα λεγα ρε γιαγιά να μη βλέπεις τηλεόραση (και να μην έρχεσαι στο φασονατζίδικο)...

Πως το παθαίνεις το εγκεφαλικό; Ρωτώ. Θέλω να πω, τη σακουλεύεσαι ότι έρχεται, έτσι δεν είναι;
Η βάβω μου πάλι, σαν το σκυλί στ’ αμπέλι θα πήγαινε.
Γιατί αν και σοφή, δεν ξέρει ότι δεν υπάρχει πλαφόν στη μαλακία.
Ανοίγει την τηλεόραση, χωρίς να ‘χει πάρει χάπι.
Έρχεται βόλτες στο φασονατζίδικο, κάθεται δίπλα στον κοπτοράπτη κι ακούει τις ξετσίπωτες τις πελάτισσες μου, χωρίς να μετρήσει πρώτα την πίεση.
Το ‘χα δει εγώ το όνειρο από την Κυριακή.
Το χειλάκι της γιαγιάς είχε αρχίσει να στραβώνει από την ώρα που ξεκίνησε το έγκριτο δελτίο του Alter.
Στο ένα «παράθυρο» ο Νίκος Καραχάλιος, υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού της Νέα Δημοκρατίας.
Στο άλλο «παράθυρο» ο Giorgos Liagas, γνωστός – μέχρι ψες – παρουσιαστής του δελτίου του Star (σημερινός υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ στην τιμημένη Λάρισα).
Ο πρώτος, γραμματιζούμενος άνθρωπος αρχίζει να αναλύει ότι ο «Γιωργάκης» και ο «Κωστάκης» είναι δύο νεαροί που έχουν δώσει ραντεβού σε ένα παγκάκι με μια κοπέλα που τη λένε «Ελλάδα».
(Σε αυτό το σημείο η γιαγιά τσεκάρει το ακουστικό της, αλλά επειδή το κάνει συχνά δεν δίνω σημασία)…
Και ο δεύτερος, ψηλός και άπειρος, τον κοντράρει εξηγώντας του, γιατί η κοπέλα δεν πρέπει να κάτσει «εκεί» και πρέπει να κάτσει «εδώ».
Βλέπω τη γιαγιά να «φωσφορίζει» από τη φούρκα της.
«Ακούς πομπές, τσουπί μουουου; Τις κιλότες μας θέλουν…», φωνάζει.
Κατεβάζω ταχύτητες, βουτάω το πιεσόμετρο και ταυτοχρόνως, κλείνω την τηλεόραση γιατί η γιαγιά θα τη δώσει τη μαγκουριά, αλλά ο Liagas δεν θα τη νιώσει. Μόνο η τηλεόραση μου.
Η πάρεση δεν υποχωρεί κι αρχίζω να φοβάμαι, διότι η γιαγιά με ρωτάει αν φυτεύονται κώλοι στις παραλίες.
«Που σου ήρθε;», τη ρωτάω και μου απαντά ρετάροντας: «Α, δεν θα αναλάβει ο κ. Λιάγκας τον τομέα περιβάλλοντος;».
Στα καπάκια, τη Δευτέρα, μου ‘ρχονται τα νούμερα της ΑΒΓ (λέγε με και Agb) και αντιλαμβάνομαι ότι έχω υποπέσει στην αμαρτία της βασκανείας. Τα μάτιαξα τα κορίτσια. Πρώτη η Τρέμη, τέταρτες η Μάρα με την Έλλη.
Από κοντά και η γιαγιά. Η πάρεση – πάρεση, αλλά τα αυτιά της χωνιά.
Την Τρίτη πια με πάει πατητά. Δε με φτάνει η δουλειά στο φασονατζίδικο, η γιαγιά θέλει να ‘ρθει μαζί κι η πρώτη πελάτισσα – την τύχη μου την άρρωστη – μας προκύπτει φαν του Δημήτρη Αβραμόπουλου.
«Που δεν ξέρεις πόσο τον πείραξε που έβαλαν τον Αβραμίδη από πάνω του, ντάρλινγκ…».
Άντε τώρα δηλαδή να εξηγήσεις στην κολωνιακώτισσα ότι το γιώτα από το όμικρον το χωρίζουν μια μούτζα – πέντε δηλαδή – γράμματα της αλφαβήτου. Εδώ δεν το κατάλαβε κοτζαμάν υπουργός…
Η γιαγιούλα στο σκαμπό της είχε πάρει περίεργη κλίση, αλλά υπέθετα ότι έσκυβε για να ακούσει καλύτερα. Εκεί μάλλον «παίχτηκε» και ο ντουβρουτζάς της αγαπημένης μου γραίας.
Χωρίς χάπι – και ενώ η πελάτισσα μιλούσε με Ρηγίλλης – η γιαγιά έμαθε σε χρόνο μηδέν ότι: α) ο Γιάννης Κουρτάκης, δημοσιογράφος για όσους δεν χρωστούν να ξέρουν, θα βρεθεί στο πλευρό του Καραχάλιου (του κυρίου με το παγκάκι που λέγαμε…) στο Γραφείο Πολιτικού Σχεδιασμού της ΝουΔου, β) ο Μάκης Γιομπαζολιάς – άνευ συστάσεων- κατεβαίνει με το ΠΑΣΟΚ, γ) ο Αχιλλέας Καραμανλής ξα-να-κα-τε –βαί- νει! Ντου γιου μπιλίβ ιτ; δ) η Ηρώ Πέτσα θα έχει βασικό ρόλο τη νύχτα των εκλογών στο studio της ΕΤ-3 (χιρ κάμς δε πέιν, μιλάμε) και ε) ο Λάλας θα κάνει μία πολιτική εκπομπή για… νέους στο Star.
Συγνώμη κιόλας, αλλά με τέτοιο ανεμορούφουλα θα το πάθω εγώ το εγκεφαλικό, η γριά θα γλίτωνε;

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2007

"Πάμε κοπέλες..." - Η Έλλη, η Μάρα και το Σανέλ Νάμπερ Φάιβ



Η κοπτοραπτού σήμερα νιώθει πολύ…κορίτσι! Μα τω Θεώ, δεν είμαι καλά. Είδα το δελτίο του Alpha με την κυρία Έλλη και την κυρία Μάρα και έχω πάθει λαλίαση. Βόηθεια! Κάτι ‘πάθαν οι ορμόνες μου. Ξαφνικά μου αρέσουν τα glossy κραγιόν (σ.σ.: καλέ που τα ξέρω εγώ αυτά;;;;), τα μπουστάκια, τα γυριστά προς τα έξω μαλλάκια, τα νάζια και οι σκιές ματιών! Χριστέ μου, μεταλλάσσομαι…
Από την ώρα που είδα την έκτακτη πρεμιέρα του δελτίου με τις δύο κυρίες, παντού στον αέρα μου μυρίζει Κοκό Σανέλ Νάμπερ Φάιβ και σαμπουάν Τζιλ Σαντέρ…
Έτσι, όπως καθόντουσαν δίπλα – δίπλα, σιδερωμένες, λουσμένες, μοσχομυριστές σαν τις παλιές Αρσακειάδες, έπαθα το πρώτο πολιτισμικό σοκ.
Έφυγα σφαίρα από τον κοπτοράπτη και πήγα και στάθηκα στον καθρέφτη.
Και μετά ξαναπήγα σφαιράτη στην τηλεόραση μπροστά… Κουκλίτσες, κουκλίτσες. Η κυρία Έλλη με πρόκα μαλλάκι και παρθενέ λευκό σακάκι. Και η κυρία Μάρα με φιλαριστό καρεδάκι, κοραλί τζάκετ, τζιν παντελόνι και χρυσή παντόφλα.
Και εκεί έπαθα τη μετάλλαξη. Ήθελα κι εγώ να είμαι έτσι – πώς να το πω; - μπένε λεβέ! Έτοιμη να αρπάξω τον Ζαγορίτη από το τσουλούφι και να τον βάλω να φάει τις σημειώσεις μου!
Και μετά κατά τη διάρκεια του δελτίου άκουσα την κυρία Έλλη να λέει στην κυρία Μάρα:
«…Και νομίζω, Μάρα, ότι αν μας ακούνε από το κοντρόλ, θα πρέπει να επικοινωνήσουν με τις ένοπλες δυνάμεις…».
Αν ήμουν η παλιά, κακιά κοπτοραπτού, η δετεράντζα γαζώτρια του συνοικιακού εργαστηρίου θα μετέφραζα ως εξής αυτή την ατάκα:
α) «Μας ακούει κανείς, το φελέκι μου μέσα, από το ρημαδοκοντρόλ;»
β) «Μάρα, δεν είπαμε να τηλεφωνήσεις εσύ η ίδια, αλλά κάνε κανά νόημα να κάνουν ρεπορτάζ από μέσα…».
Αλλά, είπαμε: σήμερα νιώθω πολύ, μα πολύ κορίτσι και κυρίως κορίτσι βορείων προαστείων. Δεν μπορώ να σκέφτομαι σαν δευτεράντζα.
Βέβαια, μετά η κ. Έλλη είπε πάλι, εκεί προς το τέλος: «Η πρώτη επίπτωση των εκλογών έπεσε πάνω μας. Εμείς είμαστε τα πρώτα θύματα των εκλογών!».
Η ελεεινή κοπτοραπτού θα σκεφτόταν για μετάφραση: «Παλιορεμπεσκέδες, είχατε δεν είχατε μας τις πηδήξατε τις διακοπές μας, αλλά τι να γίνει τώρα…»
Και μετά είπε εκείνο το άλλο: «Ένα πράγμα θα πρέπει να συνηθίσεις, Μάρα μου: να σε λένε Στάη και να με λένε Ζαχαρέα».
Εδώ, χαχαχούχα, έχω πάθει τέτοια μετάλλαξη που πλέον τα γαλλικά, το πιάνο και το μάνικιουρ κιτ που έχω στο τσαντάκι μου, η σούπερ κλάσι γκομενίτσα, δεν διανοούμαι να το μεταφράσω…
Και με αυτήν την girlie και πολύ Βου Που διάθεση θα αφήσω το ποτισμένο με άρωμα (Νάμπερ Φάιβ, είπαμε) μαντήλι μου να πέσει πάνω στις Λουί Βιτόν γόβες μου και θα πάω για clubbing με τα άλλα κορίτσια στο Γαλέα…

ΥΓ.1: Βασικά, πάω να ρίξω έναν μαστραπά νερό πάνω μου, γιατί αν συνεχίσω έτσι θα καταλήξω στο ψυχιατρείο (όχι, ότι εκεί δεν έχει καλή παρέα…)
ΥΓ.2: Απόψε, μάλλον θα κατάλαβε ο Χατζηνικό ότι οι γυναικείες συμμαχίες δεν αντιμετωπίζονται ως άλλος ένας κλασικός αντίπαλος. Θα χρειαστούν ανίερες τακτικές από εδώ και στο εξής… Το δίωρο δελτίο ειδήσεων που προετοιμάζει θα θέλει τρελό κόπο και αγωνία.
ΥΓ.3: Καλά, ΑΝΤ1 και Mega συνελήφθησαν στο Βιλαμπάχο και ακόμη τρίβουν. Για το Star, ούτε λόγος βεβαίως.
ΥΓ.4: Άσχετο, αλλά ξέρει κανείς να μου πει – μόλις με εγκατέλειψε το κορίτσι μέσα μου – αν είναι πρέπον να εμφανίζεται κανείς στη λιτάνευση της Μεγαλόχαρης με όξω μπούστο και ροζ κουφετί φορεματάκι;
Όχι, ότι είμαι καμιά παρθενοπόπη, καμιά θεούσα, αλλά ρωτώ…

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2007

Όταν η τηλεόραση πηλαλάει πίσω από την κυβέρνηση...


Οι τηλεστάρ βρήκαν τον δάσκαλο τους από την παρούσα κυβέρνηση. «Πουλάκια μου», θα ‘λεγε ο Καραμανλής από μέσα του, «διακοπές μου θέλατε; Τσιμπήστε τώρα μία ψυχρολουσία να ‘χετε και μαζευτείτε από τις 20 Αυγούστου στο μαντρί σας για να μάθετε.
Μεταξύ μας, πάντως, ο Χατζηνικολάου έβγαλε πρώτος το φιρμάνι ότι επιστρέφει στις 20 του μηνός κι από ‘κει και δώθε ξυπνήσανε κι οι αποδέλοιποι.
Όπως οι κυρίες Στάη και Ζαχαρέα.
Τι ωραία που παίζανε μπροστά στον φακό, σαν τις συμμαθήτριες κατά τη διάρκεια σχολικού διαλείμματος. Ντυμένες στα μαύρα. Και να σου να δείχνουνε με το δαχτυλάκι –άγνωστο το τι δείχνανε- μέχρι που της ενημέρωσαν ότι είναι κακό πράγμα να δείχνεις και αναγκάστηκαν να…ανακαλέσουν.
Και να αρχίσουν τις εξυπνάδες περί… πληροφοριών. «Έχω μια πληροφορία, λέει η μία στην άλλη, υπονοώντας τις εκλογές…
Και καλά η Στάη. Αλλά η κυρία συμπαρουσιάστρια, να λέει φόρα παρτίδα ότι έχει μια πληροφορία για τις εκλογές… Πάει; Δεν πάει; Διότι θα σκεφτεί ο καλοπροαίρετος τηλεθεατής πούθε την έχει την πληροφορία. Από το ρεπορτάζ θα απαντήσει και επειδή είμεθα επιλήσμων λαός, θα το φάμε…
Για να καταλάβετε τον βαθμό ετοιμότητας, ο Alpha ενημέρωσε σήμερα το μεσημέρι για τα κάτωθι:

«Παρακαλούμε σημειώστε τις παρακάτω αλλαγές στο πρόγραμμα του σταθμού:

-Από την Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007 και κάθε μέρα από Δευτέρα έως Παρασκευή στις 05:50 θα μεταδίδεται η ενημερωτική εκπομπή «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ», αντί της προγραμματισμένης ενημερωτικής εκπομπής «ΠΡΩΙΝΗ ΠΑΡΕΑ».

Το οποίον σημαίνει ότι μας χαιρετάει άρον – άρον ο Καρσιώτης και έρχεται τρέχοντας ο Γιώργος Αυτιάς, ο οποίος από καιρό μας έχει ξεκαθαρίσει ότι… πολιτεύεται με τον Alpha.
Τέλος πάντων, το ζήτημα είναι ότι εκεί στα κανάλια, τους έχει πιάσει μεγάλη κωλοπηλάλα -με το συμπάθειο- και οι απανταχού διευθυντές ειδήσεων έχουν δώσει εντολή, άπαντες να βρίσκονται στις θέσεις τους στις 20 του μηνού. Το στόρι θυμίζει εκείνο το παλιό διαφημιστικό σλόγκαν για γνωστή σχολή δημοσιογραφίας. «Και ο Καμπουράκης; Και ο Οικονομέας; Και ο Ευαγγελάτος; Και ο Χατζηνικολάου; Και η Στάη με τη Ζαχαρέα; Και ο Αυτιάς;».
Μωρέ, όλοι θα είναι πίσω, λέμε! Εξόν από Star και Κρατική. Ο καθείς για τους λόγους του, βεβαίως…

ΥΓ.: Εύλογα υποθέτει κανείς ότι αυτή είναι μία από τις λίγες στιγμές που ακόμη και τα πρώτα ονόματα αισθάνονται όπως οι ρεπόρτερ των εκπομπών τους: αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν τις πολύτιμες στιγμές καλοκαιρινής ευτυχίας για να «χωθούν» με τα μούτρα στη δουλειά. Τελικώς, κι αν δεν υπάρχει Θεός, υπάρχει – για την ώρα – κυβέρνηση Καραμανλή. Δοξάστε την!

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2007

Twilight zone και άλλες ιστορίες...

Τρεις μέρες τώρα τις έχω περάσει στη ζώνη του λυκόφωτος. Δεν είχα φάει, δεν είχα κοιμηθεί, μου είχε βγει η γλώσσα πάνω από τον «κοπτοράπτη» και να ‘χεις και τα παλιόπαιδα να σε παίρνουν τηλέφωνο και πριν ακούσεις «καλημέρα» να ακούς ένα... φλατς, φλουτς. Μου βάζανε να ακούω το κύμα τα τσογλάνια κι εγώ να ματώνω η ρουφιάνα πάνω στα ρέλια και τα ξέφτια του μιανού και του αλλουνού. Αμ, θα το κλείσω το μαγαζάκι, αφεντικό μου και να δω ποιος θα σου κόβει και ποιος θα σου ράβει. Καλά, λέμε και καμιά λαλακία να περάσει η ώρα.
Για να μην πολυλογώ – όχι, που δεν το συνηθίζω, η καταπίεση βλέπετε – μπαίνω κατευθείαν στο ψητό με τα “best of” ενός ατέλειωτου τριημέρου πάνω στον «κοπτοράπτη» και τα ξαναλέμε...

Θέμα 1: Τώρα τελευταία όταν παίρνεις στο Mega να ρωτήσεις κάτι που αφορά στον ψυχαγωγικό τομέα, τα κορίτσια αναζητούν την κ. Βότση. What did I miss? Είχα την αίσθηση ότι η συμπαθεστάτη, ησχολείτο μόνο με θέματα που αφορούν τον τομέα ενημέρωσης...
Θέμα 2: Ο Πρόεδρος του ΕΣΡ επιβεβαίωσε την κατάθεση του συμφώνου αγοράς του άλλοτε «Ράδιο – Βερόνικα» , από τους Ανδρέα Κουρή και Νίκο Χατζηνικολάου. Με ενημερωτική πλέον ταυτότητα ο σταθμός θα αρχίσει να εκπέμπει αρχές του Σεπτέμβρη. Και μαντέψτε ποιος θα έχει αθλητική εκπομπή. Τον λένε Γιώργο και πάντοτε βρίζει...
Θέμα 3: Τέλος – μου είπαν οι πελάτες του – τα σενάρια για είσοδο του Γιώργoυ Μητσικώστα στο Mega. Άλλοι, πάλι, μου είπαν ότι είχε συνομιλία της τάξεως του μισαώρου με μεγαλομέτοχο του καναλιού και έγινε μια πρώτη κουβέντα για πεντάλεπτα σατυρικά σκετς και μία σειρά με... προχωρημένο σχεδιασμό. Τα υπογλώσσια του Μπούτου τα υπολόγισε κανείς; Μπορεί, γιατί ο μίμος είχε κουβέντες και με τον ΣΚΑΪ.
Θέμα 4: Μαθαίνω ότι εφρίκαρε η αντιπολίτευση – κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής για την ΕΡΤ – με το ύψος της αμοιβής του κ. Παναγόπουλου. Γιατί παιδιά;;; Μόνο 22.000 ευρώ έπαιρνε ο άνθρωπος! Και επειδή ήταν τόσο οικονομικός τον ξαναπροτίμησαν και του ανανέωσαν τη θητεία! Αυτά είναι. Πιάσε ένα τήλιο τώρα να μας ζεστάνει από την ψυχρολουσία...
Θέμα 5: Εξκιούζμι, αλλά δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά η πληροφορία ότι ο Ρέστης εισήχθη στο μετοχικό σχήμα της Real Group (Κουρής – Χατζηνικολάου, που λέγαμε και πιο πάνω...).
Θέμα 6: Η Νανάκα (κάτω τα χέρια από την αδυναμία μου) ήρθε, η Ελεάνα Παγουρά μάλλον την «κάνει». Αυτά έχει το «Πολύ Μπλα Μπλα». Από ένα σημείο και μετά δεν ξέρεις τι λένε. Για το τι λες, είναι σίγουρο...

Φτάνει, παιδί μου, νισάφι για σήμερα. Θα επανέλθω με αμπελοφιλοσοφίες, γιατί ζεσταίνομαι. Και πήζω, το ‘πα; Το ‘πα, αλλά το ξαναλέω για να ξεμπουκώσω η γαζώτρια….