Της...τρελής!

Όχι! Δεν με έπιασαν οι φιλολογικές μου ανησυχίες. Άλλωστε, τι δουλειά έχει μια κοπτοραπτού με τις φιλολογίες;
Απλώς δυο μέρες τώρα, «γαζώνοντας» με τη τιβί ανοιχτή, θυμήθηκα το ποίημα που ακολουθεί.
Λέγεται «Ο Γάμος της Τρελής»*, είναι του Γιάννη Τσακασιάνου, επτανήσιου ποιητή – να αναπαύει ο Θεός την ψυχούλα του – κι αν τον είχα δίπλα μου, αυτές τις μέρες και έβλεπε αυτά που μας δείχνουνε θα το…ξανάγραφε.
Διότι, μερικοί – μερικοί της πρωινής ζώνης σου λένε: «Θα βγάλουμε τον μουρλό να μας πει, γιατί έκανε αυτό που έκανε και θα κάνουμε νούμερα! Ποιος θα μας μιλήσει; Ρεπορτάζ κάνουμε!».
Κάτι άλλοι της απογευματινής ζώνης σου λέει: «Τσίρκο δε θέλετε; Εδώ ο θηριοδαμαστής! Φέτος θα σας δείξω από το κορίτσι με τα γένια μέχρι το καγκουρό με τα 8 κεφάλια!».
Ό,τι παράξενο, ό,τι…διαφορετικό, αντέχει ο τηλεθεατής να το ξεσκίζουμε μπροστά του!
Αμ, δε καμάρια!
Οπότε τους αφιερώνω με μπόλικα «γαζάκια» και καλά θα κάνουν να το διαβάσουν…
Ειδικά οι τελευταίοι στίχοι τους αφορούν. Όπως και όλους μας!


Ο γάμος της τρελής

Τι ‘ναι και τρέχουνε, χαρά γεμάτοι,
Με γέλιο ανέκφραστο γέροι και νιοι;
Τι τάχα βλέπουνε με τέτοιο μάτι
Στο τόσο ανάβρασμα ποιος τους κινεί;

Με τόση μάνιτα γιατί κοιτάνε;
Για ποιόνε τρέχουνε ωσάν μουρλοί;
Με τόσο θόρυβο για ποιον γελάνε;
Θέ μου, λυπήσου τους, για μια τρελή!

Στεφάνι ακάνθινο, ψευδή πορφύρα,
Χριστέ σου βάλανε για χλευασμό,
Και ‘σε νυφιάτικα, ω κακομοίρα
Ρούχα και στέφανα για εμπαιγμό.

«Εστεφανώθηκα» τρέχει και κράζει,
Έγιν’ αρχόντισσα, είμαι κυρά!»
Κι ο κόσμος, φρόνιμος, «ουρρά!» φωνάζει,
Και τρέχει πίσω της όλο χαρά.

Να, σαπιολέμονα, χούφτες αλάτι,
Χαλίκια πάνω της καθείς πετά,
Κι εκείνη η δύστυχη, χαρά γεμάτη,
Για τα κουφέτα τους, τους φχαριστά.

Ω, κι αν ξανοίγατε, δυστυχισμένοι,
Στου πεπρωμένου μας τη σκοτεινιά,
Ποια μοίρα βάρβαρη κι εμάς προσμένει
Δε θε να δείχνατε τόση απονιά.

Ποιος συλλογίζεται, που ενώ στην πλάση
Φτωχή και πάνερμη είχε βρεθεί,
Μες το άγριο σκότος της, για να χορτάσει
Έγραψε η μοίρα της: «Να τρελαθεί!».

Κι ακόμ’ – αχόρταγοι! – τρέχουν σιμά της,
Σκορπούν τα γέλια τους στη συμφορά,
Μες τα τρισκόταδα τα λογικά της
Βρίσκει η καρδούλα τους, τροφή, χαρά!

Γεια σας, χορτάσετε, όλοι γελάτε,
Σταυρώσατε τηνε, είναι μουρλή
Λεμόνια ρίχτε της, πέτρες πετάτε,
Και μη φοβόσαστε! Ποιος σας μιλεί!

Σταυρώσατε τηνε! Τέτοια είναι η γη μας.
Αύριο ίσως παίζουνε άλλοι μαζί μας…
Ποιος ξεύρει η μοίρα του τι του κρατεί;

*Ο γάμος της τρελής, 37-40. Γ.Θ. Ζώρας (επιμ.), Ποίησις και πεζογραφία της Επτανήσου. Βασική Βιβλιοθήκη, 14. «Αετός» Α.Ε., 1953. 364.


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: commons.wikimedia.org