Την έκανα, παιδιά! (ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!)

Φίλοι (κι εχθροί), πελάτες (κακοπληρωτές και ου), συναγωνιστές και λοιποί, σας εύχομαι καλές γιορτές!
Την εκοπάνησον μ' αλαφρά και θα με ξαναδείτε εκεί παραμονές Πρωτοχρονιάς.
Μέχρι τότε ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ και τέζα τα αφεντικά!

Όταν η τηλεόραση... κλάνει

Ο καθωσπρεπισμός των συστημικών, νομίζω, φταίει που εις το σημερινό κοινωνικό σύστημα έχει υποτιμηθεί σκοπίμως, η αξία της κλανιάς.
Και των σκατολογικών συζητήσεων, γενικώς.
Μη γελάτε. Το θέμα είναι σοβαρό, αγγίζει τα όρια της συνωμοσίας και μπαίνω κατ’ ευθείαν στο ψητό.
Κινδυνεύει κάποιος να θεωρηθεί φαιδρός – ειδικά στην τηλεόραση – αν αρχίσει να φιλοσοφεί πάνω στα είδη της κλανιάς και του πέρδεσθαι ελευθέρως σε δημόσιους χώρους; Ασυζητητί.
Έχετε δει, άλλωστε, πως αντιμετωπίζουν τον τρισμέγιστο γιατρό Φικιώρη… Μόνο ως τηλεοπτικό ντεσού σε χιουμοριστικές εκπομπές.
Κινδυνεύει, όμως το ίδιο, μια πανελίστρια / παρουσιάστρια του κώλου, όταν σχολιάζει το πόσο συγκλονισμένος είναι ο… καλλιτεχνικός κόσμος από τον χαμό του τάδε ατζέντη ή του δείνα «επιχειρηματία»; Ουδόλως.
Ασχέτως, αν η τελευταία κλάνει λεκτικώς πολυβοληδόν, αυτή θα εξακολουθήσει να αποκαλείται παρουσιάστρια και ο γιατρούλης θα ψάχνει να βρει το δίκιο του…
Ρατσισμός, κυρίες και κύριοι! Και μάλιστα του χειρίστου είδους .
Χρόνια τώρα, ο κόσμος μορφάζει υποτιμητικά, κάθε που κάποιος φυσιολογικός άνθρωπος τολμά θαρραλέα (και δημοσίως) να σχολιάσει τα έργα της κοιλιάς του: ήταν μακρουλά; Δύσκαμπτα μήπως; Τον ταλαιπώρησαν λίγο πριν πάρουν την άγουσα για τον ωκεανό; Και τα αέρια; Πως ήταν τα αέρια; Πως τον βασάνιζαν προχθές μέσα στο τρόλει, που κόντεψε να λιγοθυμήσει από τις οδύνες και την… αιδώ;
Απλές κουβέντες, πελάτες μου και φίλοι! Είμεθα ρατσιστές και υποκριτές.
Τον χριστιανό που τολμά να εξομολογηθεί μια τέτοια αλήθεια τον καταδικάζουμε στη χλεύη.
Ενώ την κάθε σκατιάρα παρουσιάστρια, τον κάθε χεζοβράκη δικηγόρο / δημοσιογράφο / σατιρικό παπαρολόγο, τι τον κάνουμε;
Του ανοίγουμε διάπλατα την πόρτα για να έρθει να χέσει ακριβώς μπροστά μας.
Αίσχος και ντροπή και στα μούτρα μας καταπάνω, έχω να πω.
Διότι δεν είναι που με χέζουν
(ο καθένας με τον τρόπο του: ο ένας άργησε 10 μέρες να καταλάβει ότι κάηκε η χώρα και δεν ντρέπεται να μου το πει.
Ο άλλος – αυτός κι αν έχεσε – έβαλε μπροστά το… θέλημα του Θεού για να υπερασπιστεί έναν… δεν έχω λόγια.
Ο τρίτος, ήρθε μετά από δυόμιση μήνες… «αποχής», για την καθιερωμένη τηλεγκρίνια του και δε λέει να προτιμήσει τον επίσημο απόπατο της κοινωνικής ζωής – την πολιτική – για να ξαλαφρώσει πιο αποτελεσματικά. Και δεν σταματάει το καζανάκι να δουλεύει…).
Όοοοχι, δεν είναι αυτό το ζήτημα μου.
Είναι ότι ενώ τα σκατά (τα κανονικά) έχουν προσωπικότητα (μελάτα, σκληρά, ξανθά, ελικοειδή), αυτά εδώ παρουσιάζουν μια ομοιογένεια εξαιρετική, γεγονός που εξηγείται μονόμπατα: η τηλεόραση τρέφεται αποκλειστικά με φασολάδα, κουνουπίδι, μπρόκολο και δαμάσκηνα βραστά.
Δηλώνω απεριφράστως ότι εμένα προσωπικά το χαρτί υγείας μου τελειώνει.
Κι αν συνεχιστεί αυτό το χεσίδι μεσ’ το σαλόνι μου – που θα συνεχιστεί – θα αμολήκω, τον Βύρωνα, τον μολοσσό του κολλητού μου, στις κανάλες και σαν καλό σκυλί που είναι θα αρχίσει να μοιράζει… δωράκια.
Έτοιμο του το ‘χω το αγιοβασιλιάτικο σκουφί. Κι αν τους βαστάει ας μου στείλουν λογαριασμό για καινούριες μοκέτες.
Μετά απ’ όλο αυτό, νομίζω ότι η κλανιά δεν θα υποτιμηθεί ξανά στην κυριολεξία της, γιατί μεταφορικώς παράπονο δεν έχουμε. Ας είναι καλά η ελληνική τηλεόραση. Κρατική (με τα ντου και με τα όλα της) και ιδιωτική (με τις κηδείες και τις καλλιτεχνάρες της)…



ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://www.capriogroup.com

Θα συνηθίσεις στην ασχήμια;

Σιχαίνομαι. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά . Και το κακό είναι ότι συνήθως σιχαινόμουν καταστάσεις, επιχειρήσεις, τακτικές,
Πλέον σιχαίνομαι πρόσωπα.
Όχι κατ’ ανάγκην γι’ αυτό που εκπροσωπούν. Αλλά για την κάθε πολιτικάντικη γκριμάτσα, για κάθε ψεύτικο δάκρυ που χύνουν αυτές τις μέρες.
Ειδικά, δε, αν τυγχάνει να τα γνωρίζω προσωπικά, σιχαίνομαι τον εαυτό μου περισσότερο. Που μπορεί να μοιράστηκα ακόμη και μια «καλημέρα» μαζί τους.
Δε με νοιάζει το κύρος της χώρας, που όπως λέει τώρα, ο μεσιέ Παπανδρέου, έχει καταρρακωθεί.
Δεν δίνω μία για τα σενάρια περί προβοκάτσιας.
Παντελώς γραμμένα έχω τα φρου φρου περί «λευκής επιταγής» και άλλων τέτοιων σπιν-ντοκτορίστικων ηλιθιοτήτων.
Χέστηκα για το χριστουγεννιάτικο δέντρο που θα ανάψει κατά δήλωσιν του κ. Κακλαμάνη, που όπως μας θύμισε "οι γιορτές γίνονται για τους… φτωχούς" και όχι για τους πλούσιους που πάνε στην Ελβετία.
Με νοιάζει που πάνω στο κορμί ενός αθώου, κάποιοι πάλι θα γράψουν την δική τους πολιτική έκθεση ιδεών. Τη δική τους μουτζούρα.
Με νοιάζει που υπάρχει κόσμος που αγνοεί τον πόνο. Μπουρδολογεί, την ώρα που κάποιοι κλαίνε παιδιά και όχι καταστήματα.
Με νοιάζει που όσες τζαμαρίες κι αν κατέβουν, σ' αυτή τη χώρα πάντα θα έχει εκτραφεί κάποιος που κανένας δεν θα μπορέσει να τον εμποδίσει να μου φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι. Επειδή έβγαλα γλώσσα.
Με νοιάζει που φοβάται ο κόσμος να κατέβει στην Αθήνα, φοβισμένος και κλεισμένος στο σπίτι του, σε μια κατά τ’ άλλα προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Με νοιάζει που μέσα στη φωτιά και τα ξηλωμένα πεζοδρόμια κάποιοι αναπολούν το… άρωμα των Χριστουγέννων, το πνεύμα των γιορτών που χάθηκε (α, ρε, καραγκιόζη…).
Με νοιάζει που έφαγες, κοροϊδεψες, γάμησες, απέλυσες, στέρησες, σκότωσες, καταδίκασες, δάγκωσες, υποβίβασες, στράγγιξες τόσους πολλούς που δε σε χωράει ο τόπος.
Χρόνο με τον χρόνο, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, πίεσες για να φτιαχτεί μια κρούστα ανοχής: το σπιτάκι μου, το μαγαζάκι μου, η ζωούλα μου και ας καεί το σύμπαν.
Ε, λοιπόν το σύμπαν κάηκε κι ας κατεβαίνουν ακόμη κάποια ζώα για σαφάρι και πλιάτσικο στο κέντρο της Αθήνας, στο ευσταλές Κολωνάκι, των ευσεβών πόθων κάθε καταπιεσμένου.
Ελπίζεις να βγει τίποτα απ’ όλες αυτές τις στάχτες;
Οργίστηκες για τα πραγματικά αίτια που σ’ έφτασαν μέχρι εδώ;
Ή απλώς συγχύστηκες με τα «κωλόπαιδα» που εσύ εξέθρεψες, εσύ ανάγκασες, εσύ προκάλεσες και που ανάμεσα τους σπάρθηκαν όλως τυχαίως και κάποιοι προβοκάτορες;
Θα κάνεις τίποτα για όλα αυτά;
Εκτός από να στέλνεις δύο κρανοφόρους να δείρουν μία κοπέλα;
Μάλλον δεν θα κάνεις. Τουλάχιστον όχι αυτό που πρέπει να κάνεις.
Πολύ πιθανόν να συνηθίσεις τα ξηλωμένα πεζοδρόμια.
Να συνηθίσεις να σε φτύνουν 16άρηδες, γιατί τα λοιπά ηλικιακά κοινά τα είχες γειωμένα, καιρό τώρα.
Το θέμα είναι ότι λίγοι έχουν συνηθίσει ανθρώπους σαν κι εσένα. Και τους ομοίους σου…

Καλό ταξίδι, παιδάκι. Και καλό μάθημα σε όλους εμάς.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://www.kornim.com

Να τις χαίρεστε!

...τις λοβοτομημένες της τηλεόρασης που πάνω στο ροζ συννεφάκι της μαλακίας τους, προσπερνάνε νεκρούς, καμένες γειτονιές και κάνουν αστειάκια σε φόντο κουνελί.
Όξω βούρλα!

Κοινωνικότητες (ζητείται εκπαιδευτής)

Φέρε μου μπιστολάκια, φέρε ρόλεϊ, φέρε κραγιόν και μάσκαρες και κυρίως φέρε μου οδηγούς καλής συμπεριφοράς.
Ή για να το θέσω πιο σωστά: φέρε μου καλούς οδηγούς πι αρ (άκα δημόσιες σχέσεις).
Πρέπει να κατέβω από τα δέντρα, πρέπει να πάψω να τρώω μπανάνες και κυρίως πρέπει να σταματήσω να κάνω παρέα μαϊμούδες.
Σου λέω επείγομαι, διότι αν συνεχίσει o ευγενής κύριος προϊστάμενος να με στέλνει σε κοσμικά στέκια, γκαλά, σουαρέ και λοιπές κουλασιόν, για να γνωρίσω νέα πελατεία και να ράψω καινούρια κουστούμια, την έχω βάψει.
Δεν είναι δυνατόν να μην μπορώ να σταθώ ένα τρίωρο χωρίς να κάνω τίποτα, περιτριγυρίζοντας σαν (σαν;) τη βλαμμένη με ένα κατουρλιό στο χέρι και την επομένη να αισθάνομαι σαν να με πέρασε τρένο.
Πρέπει να μάθω να δίνω το χεράκι μου και να λέω «καλησπέρα σας» σε ανθρώπους που υπό κανονικές συνθήκες θα πέταγα αυγά (σόρυ…).
Επίσης, μετά το «καλησπέρα σας» πρέπει να μάθω να συντηρώ μια κουβέντα (χα)…
Αλλά πες μου πως συντηρείται μια κουβέντα που περιφέρεται σαν αδέσποτη τσουλάρα από τον "Λάκη τον Γλυκούλη" (γιακ!) στην "Πολυκατοικία" (μπλιαχ…) και από εκεί στη Μονή Βατοπεδίου (πως γράφεται τώρα αυτό; Με «ε»; Με «α-ι»; Δεν μου φτάνουν τα κοινωνικά μου έχω και ορθογραφικά ζόρια, η γαζώτρια!).
Η ίδια κουβέντα, σε τέτοια μέρη – κοσμικά, δημοσιοσχεσίτικα, πολυτελίξ – μπορεί να πάει στον Ρουσόπουλο και μετά στις κρέμες σώματος και τα νέα κραγιόν της Ντιόρ και ειλικρινά πρέπει να πάσχω από κάποια σοβαρή κοινωνική αναπηρία και αδυνατώ να φύγω από ένα τέτοιο σημείο, χωρίς μετά να χρειάζομαι τρεις κούτες βαλεριάνα και έξι πράσινα τσάγια για να ξανάρθει το κεφάλι μου στη γνωστή του θέση…
Όταν δε, η πουτάνα η συζήτηση, έρχεται στο μέγα κεφάλαιο ελληνική τηλεόραση, εκεί, φίλε μου, σκατά, έχω να σου πω.
Επειδή είμαι γνωστό αθυρόστομο στοιχείο, πρέπει να προσέχω τι θα πω, οπότε τη βγάζω τουμπεκί ψιλοκομμένο ολ νάιτ λονγκ.
Διότι ο τάδε παρουσιαστής είναι φίλος κολλητός της τάδε τηλεκριτικού, ο δείνα ηθοποιός είναι γκόμενος της τάδε αρχισυντάκτριας, οπότε τι να πεις;;;
Ότι το δελτίο ΔΕΝ βλέπεται; Ότι ο ηθοποιός είναι μπάζον, αλλά να λες καλά που ξέρει ποιες να πιάνει γκόμενες για να μην τον φάει το μαύρο σκοτάδι κι οι διαφημίσεις τελεμάρκετινγκ;
Οπότε, για τι πι αρ μου μιλάς, ευλογημένε; Εδώ δεν πιάνει ούτε το τουμπεκί!
Διότι κάποια ξελυσσαγμένη θα βρεθεί που θα σε «κόψει» ότι ΔΕΝ πολυμιλάς, άρα ΔΕΝ πολυσυμφωνείς (ότι ο παρουσιαστής είναι γαμάτος και ο ηθοποιός τρισμέγιστος), άρα «τι θες εσύ ανάμεσα μας;». Οπότε θα στην «πει»! Χύμα. Χωρίς έλεος. Χωρίς να λυπηθεί την κοινωνική σου αναπηρία.
Το λοιπόν. Απόψε το εννόησα και κάνω δήλωση μετανοίας. Χρειάζομαι εκπαιδευτή και μάλιστα μάγκα...
Γιατί δεν είναι μόνο το πι αρ (μάι ας) εις το οποίον πρέπει να εξασκηθώ.
Πρέπει επίσης να μάθω να χρησιμοποιώ τριπλή σκιά στο μάτι, να μην κολλάει το γαμωκραγιόν πάνω στα δόντια και να μην περπατάω σαν χεσμένη μετά από 3 ώρες πάνω σε ψιλοτάκουνα.
Το βλέπω. Ολοκάθαρα. Χρειάζομαι βοήθεια. Κι η συμβουλή του κολλητού «γράφ’ τους στα παπάρια σου», είναι η πρώτη φορά που δεν πιάνει.
Πρέπει να γίνω κι εγώ άνθρωπος του κόσμου. Κοινωνικός και ευλύγιστος. Και μου τελειώνουν κι οι μπανάνες, γαμώτι…

ΥΓ1.: Θα το εκτιμήσω ιδιαιτέρως αν δεν βρεθεί κάποιος που θα με συμβουλεύσει να αλλάξω παρέες. (ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΜΟΥ!). Ή δουλειά (ΚΡΑΪΣΙΣ; ΓΙΟΥ ΝΟΟΥ; ΔΕΝ ΥΠΑΡΚΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΝΤΟΥΛΙΕΣ ΔΙΑΘΕΣΙΜΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ. Έτσι δε, που το πάμε με τα τετραήμερα εργασίας, τη βλέπω την καταδίκη μου, όλο σε τέτοια αδικιορισμένα θα με στέλνουν…). Ευχαριστώ!

ΥΓ2.: Άσχετο, αλλά το Μπελάς Τιβι μια απ’ τα ίδια ήταν. Εκεί στο Μέγκα καλά θα κάνουν να κοιτάνε ανθρώπους σαν τον Ρίσβα («Μαύρα Μεσάνυχτα») σαν τα μάτια τους.
Γιατί θα πλήξουμε. Τουλάχιστον όσοι δεν την βρίσκουμε και πολύ με την «Πολυκατοικία». Θενξ!


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.ethos-pr.com