Νιου Γιορκ, Νιου Γιορκ...

Αν με «φάει» κάτι δεν θα’ ναι ούτε το τσιγάρο, ούτε οι υπερωρίες, ούτε τα ξενύχτια.
(Ούτε η τηλεόραση).
Οι συσκέψεις θα ‘ναι, μάνα μου.
Το ‘χω ξαναπεί, αλλά το ξαναλέω!
Παιδιά, ΒΟΗΘΕΙΑ!
Μην κάνετε – ΛΕΜΕ – άλλες συσκέψεις!
Από μία τέτοια (σύσκεψη) βγήκα την Τρίτη και δεν ήθελα ούτε την...κοιλιά μου.
Για τέτοια διαταραχή, μιλάμε.
«Την κοντή να την ψηλώσεις, την χοντρή να την λεπτύνεις...», επί 4ωρον.
Αλλά ήρθα και μπούκωσα, διότι «γαζώτρια» είμαι και ουχί ο Προκρούστης.
Εξήλθον αλαλάζουσα της αιθούσης των συσκέψεων, μάζεψα τα σκουτιά μου και πήρα τους... 5 δρόμους.
Και επανήλθον την εσπέραν της Κυριακής στο φτωχικό και αφού ο ταλαιπωρημένος πισινός μου είχε πάρει αρκετόν αέρα.
Σίγουρη ότι το «κοπτοραπτείον» ρολλάρει και χωρίς εμένα, «τσάκωσα» μια γαβάθα πατατάκια και ένα αφρίζον μαυροζούμι και άπλωσα το βασανισμένο από τους δρόμους κορμί επί του καναπέος.
Άνοιξα την τιβί και το ζάπινγκ με «ξέρασε» πάλι πάνω σε δρόμους.
Στους... 31 για την ακρίβεια.
Ως κορίτσι πτωχό, που εύκολα ξιπάζεται και που το έχουν μεγαλώσει με το στιχάκι «Αμερική, Αμερική, καλά το ‘λέγαν μερικοί, πως είσαι χώρα μαγική», χαμήλωσα τα φώτα (για να φαίνονται καλύτερα τα νυχτερινά Νιου Γιορκ πλάνα) και ιδού τι παρακολούθησα παύλα συμπέρανα. Εν περιλήψει βέβαια, για να μη φάμε τα χρόνια μας :
- Κοριτσάκι τσίου πίου, ρομαντικό και χαρισάμενο συλλαμβάνει γκόμενο της να ξενοπηδεί. (Πρωτότυπο;)
- Κοριτσάκι, με ματάκι βαμμένο αλά αρκουδάκι Πάντα, αποφασίζει φύγει στις ΗΠΑ για να ξεχάσει και να «ψαχτεί». (Α, κι εγώ που νόμιζα ότι αυτά συνέβαιναν το ’80. Πάει! Κούτιανα!)
- Κοριτσάκι, φτάνει Αμερική, το περιμένουν φίλοι, του δείχνουν ξενώνα και μουρλό συγκάτοικο, ξάδερφο κολλητής κοριτσακίου. Ξάδελφος λιμπίζεται κοριτσάκι. (Έλα!!!)
- Κοριτσάκι κάνει λάθος μείνει μόνο του με ζαβό συγκάτοικο. Συγκάτοικος ψάχνει κιλοτάκια κοριτσακίου στη βαλίτσα και μετά χουμάει. Στο κοριτσάκι. (Πω, πω!)
- Κοριτσάκι φεύγει κλαίγοντας, προλαβαίνει όμως να πάρει μαζί του βαλίτσα Λουί Βιτόν, τίγκα στις μπότες και τα σκουτιά. (Δεν ξανάγινε...)
- Κοριτσάκι τριγυρίζει μόνο του στο εχθρικό Νιου Γιορκ, ώσπου του την πέφτουν. Μαντράχαλοι δυο, βοήθεια καμία, βαλίτσα κάνει φτερά (Γαμώτι!)

Ιν δε μιντάιμ:

- Αγοράκι από μπόιμπαντ χαμουρεύεται με πολλά κοριτσάκια σε αμερικάνικο χαμαιτυπείο μετά μουσικής. Το χαμαιτυπείον κατέχει Έλλην – ντούγκλα το μουστάκι.
- Αγοράκι μπλέκει σε γκομενοκαβγά, κάνει βαβά χεράκι του, αφού σεκιούριτι έχουν πετάξει όξω αγοράκι και φίλους αγορακίου.
- Αγοράκι πιάνει φίλη του ξενοπηδιέται. (Τι μου θυμίζει; ΚΑΡΜΑ- ΚΑΡΜΑ!)
- Αγοράκι συναντά (το προαναφερθέν) κοριτσάκι (που διεσώθη από έτερο κοριτσάκι – φύλακα άγγελο) σε πάρτι. Και εκεί ανθούν πούπουλα και σουτιέν, κοινώς ανατέλλει ο φτερωτός Θεός Έρωτας πάνω από την Πλανηταρχία (Αχ! Τι γλυκό!).

Στο σημείο αυτό είμαι κατάφορα ιμπρέσντ, ενθουσιασμένη θέλω να πω και σκέφτομαι ότι κάτι ξέραν οι παλιοί που ‘λέγαν ότι Γκαντ Μπλες Αμέρικα!
Μόνο Αμέρικα, όμως.
Ούτε Διευθυντές Προγράμματος ούτε άλλον κανέναν.
Σκέφτομαι επίσης, ότι αν μας πάει έτσι ο χειμώνας, εγώ θα πάω να ανοίξω σουβλατζίδικο στην Αστόρια κι ας κόψει το λαιμό του ο «κοπτοράπτης».
Τουλάχιστον, όλα τούτα τα θαυμαστά, να τα ζήσω λάιβ.
Και να μη χρειάζεται να κουράσω εξαιρετικό σεναριογράφο, διευθυντή φωτογραφίας, σκηνοθέτη, πολύ καλούς ηθοποιούς (για τους υπόλοιπους, λέμε) για να μου εξηγήσουν από ποια στάδια περνάει ένας Έλληνας για να πετύχει στη Γη της Ευκαιρίας.
Μετά από όοοολα αυτά, μπορώ να πω ότι ο Swell είχε δίκιο...βουνό.
Ναι, φίλε μου. Τίποτα δεν άλλαξε, αλλά δοξασμένο το όνομα της Πλανηταρχίας που δεν θα μας αφήσει ποτέ – ΜΑ ΠΟΤΕ! – να βαρεθούμε!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.destination360.com