Παρλαπιπιές

Σ’ αγαπώ, σ’ εκτιμώ, έλα και κάτσε στο κεφάλι μου επάνω, που λέει ο λόγος.
Αλλά προς Θεού, μη με πιάνεις στην παρλαπίπα.

Κι όταν λέμε παρλαπίπα, εννοούμε νον στοπ.

Να ξεκινάει με 10 λεπτά και να τελειώνει με πεντακοσάευρο…
Είχα μια τέτοια πελάτισσα, ανοικονόμητη και απαιτητικιά, που αν σε πιάσει στο μπλα μπλα, στ’ ορκίζομαι, την έβαψες.
Βρε, να θες να πας για τσίσα σου, να σ’ έχει πιάσει πονοκέφαλος από το σφίξιμο, η ρουφιάνα δεν πρόκειται να σ’ αφήσει να σηκωθείς.
Μια φορά για το στατιστικόν του πράγματος, τη χρονομέτρησα την άτιμη: 2 και 20 μετά μεσημβρίας είχε απιθώσει τον απαυτό της πάνω στον κοπτοράπτη κι όταν με το καλό τον ξεπέζεψε, το μηχάνημα είχε ζεσταθεί και το ρολόι έδειχνε 5 παρά τέταρτο. (Και φθηνά τη γλιτώσαμε, να λες, γιατί είχε κι άλλο υλικό για...εξαγωγή, αλλά σε κάποια κανάλα είχε να πάει και έτσι σπατσάραμε στην βολική τιμή των 2 Ντεπόν μόνο!)
Και να πεις ότι η παρλαπίπα είναι…εκπαιδευτική, να πάει στα κομμάτια! Του κερατά!
Θα μάθεις και κάτι. Αλλά το μόνο που έμαθα, απ' αυτό το δυομισάωρο μαρτύριο, είναι ότι την καλή την αποτρίχωση στα φρύδια την κάνουν Αιγύπτιες! (Μα τω Θεώ, να μη σηκωθώ απ’ τον κοπτοράπτη…).
Και το θέμα δεν είναι η παρλαπίπα. Ούτε ότι η παρλαπίπα δεν περιέχει τίποτα που να σ’ αφορά, οπότε να κάτσεις να την ακούσεις.
Το θέμα είναι η ανικανότητα που νιώθεις μπροστά στην παρλαπίπα. Η παράδοση άνευ όρων.
Διότι την παρλαπίπα δεν μπορείς
- να τη διακόψεις
- να κάνεις διάλογο μαζί της
- να διαφωνήσεις (ούτε γι’ αστείο)

Οι εργάτες της τηλεόρασης το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Είναι νόμος: η παρλαπίπα σου γεμίζει τηλεοπτικό χρόνο, αλλά λειτουργεί με επαναφορτιζόμενο ανταπτοράκι.
Δεν διακόπτεται (με την καμία), δεν καλοπιάνεται (έχει πάρει φόρα από μόνη της), δεν σταματά ποτέ (ντούρασελ!) και μη τυχόν και τη βουρλίσεις με καμιά μαλακία που θα (τολμήσεις να) ψελλίσεις, διότι δεν θα σε ξεπλένουν μήτε τα νερά της Κολάσεως.
Επίσης, η παρλαπίπα - συνήθως - τα ξέρει όλα: σε μία γκάμα που εκτείνεται από τη Μονή Βατοπεδίου μέχρι τη Αιγυπτία φρυδού, γνωρίζει τραγικές (και 9 στις 10 άχρηστες) λεπτομέρειες που μπορεί να σε ρουμπώσει με το που θα καταλάβει -όχι ότι πας να της βγάλεις γλώσσα- απλώς να ανασάνεις.
Η τηλεόραση είναι το ιδανικό έδαφος για παρλαπιπίστικες συμπεριφορές, κυρίως αν η ιδανική τους κατάληξη είναι το μουτζοπιάσιμο και τα μπινελίκια.
Ψυχοπιάνομαι όταν με βρίσκει τέτοια συμφορά, παρντόν, πελατεία ήθελα να πω.
Αρχίζω και λειτουργώ σε… καταστολή (μέθοδο που εφαρμόζω και σε ταξιτζήδες του είδους).
Υιοθετώ φιζίκ μισοκακόμοιρο και στον ρήτορα που ήρθε να μου ραφτεί απαντώ με «ναι», «όχι», «χεράκι πάνω», «να μετρήσουμε και μέση και τελειώσαμε» και τη ξεμπερδεύω.

(Συνήθως, γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που δεν πτοούνται από το μουγκοθοδωρέ στυλ και το βάζουν στοίχημα να σε στείλουν σπίτι σου με ημικρανία!).
Και λυπούμαι – από καρδιάς μιλώ και δεν κάνω πλάκα – τους κυρίους και κυρίες των ΜΜΕ που έχουν να συναναστρέφονται τέτοια πελατεία.
Κουράγιο τέκνα! Να σκέφτεστε πάντα ότι η παρλαπίπα, ειδικά αν είναι και γυρολόγος, θα σας αφήσει στην ησυχία σας το πολύ – πολύ σε κανά δίωρο. Μετρημένο με τη μεζούρα!

Υστερόγραφον 1: Είδες ο κ. Κοντομηνάς; Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι! Τους μάζεψε ούλους, τους τα ΄πε τάκα – τάκα και τους άφησε να χτυπιούνται! 125,7 εκατομμύρια γιούρια είναι αυτά. Θα ‘χουν να λένε και στα εγγόνια τους!

Υστερόγραφον 2: Άντε και στο κεφαλάκι καμιάς άλλης κανάλας που ζορίζεται και πιστεύει ότι θα τη βγάλει καθαρή μόνο με παρλαπιπιές!


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ:

thelongestlistofthelongeststuffatthelongestdomainnameatlonglast.com