Μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Στο ναό της κατανάλωσης. Στην οδό Ερμού. Εκεί όπου όταν κλείνουν τα φώτα των μαγαζατόρων, πλέκονται ιστορίες ανθρώπων όμορφων, πλούσιων με το δικό τους τρόπο, μακριά από τις μικρότητες ενός μικρόκοσμου που δε μας χωράει όλους που να πάρει ο διάβολος…
Έξω από ένα κατάστημα που το φθηνότερο πατσαβούρι του στοιχίζει 725 ευρώ, ένας νεαρός παίζει κλασική μουσική χαϊδεύοντας ποτήρια γεμάτα νερό. Και λίγο πιο κάτω ένας ακορντεονίστας παρατάει στη μέση την «Κομπαρσίτα» για να παίξει ένα…συνθηματικό που ειδοποιεί τους μαύρους με τις πολύχρωμες τσάντες, ότι κάπου παραμονεύουν τα ευσεβή όργανα της τάξεως…
Και στο κέντρο, στη μέση ακριβώς του ναού της αγοραστικής καφρίλας, ένα ζευγάρι σε ένα περίεργο σκηνικό κουκλοθέατρου.
Εκείνος παίζει βιολί κι εκείνη μανουβράρει τις κλωστές της μαριονέττας, επιδέξια, με όρεξη, με πάθος...
Εκείνος σίγουρα θα μείνει εντός ρυθμού.
Εκείνη θα προσπαθήσει η μαριονέττα να ακολουθεί τα «σκασίματα» της μουσικής του.
Όταν κάποια στιγμή οι κλωστές θα μπερδευτούν, μετά από τόση μανούβρα, η μαριονέτα δεν θα υπακούσει και θα κάνει τα δικά της.
«Μαριονέττες...», λέει η κοπέλα χαμογελώντας απολογητικά, για την ανυπακοή της κούκλας να εκτελέσει το νούμερο της.
Κάποιοι από τους απαιτητικούς θεατές θα ρίξουν λίγα κέρματα και θα φύγουν…
Κάποιοι άλλοι θα μείνουν να δουν τη μαριονέτα να συνετίζεται.
Ξεχνώντας, ότι κι αυτοί σε κάποια μυστικά σκοινιά υπακούουν.
Κάποια μυστικά σκοινιά που τους σηκώνουν κάθε μέρα απ’ το κρεβάτι τους, τους στέλνουν βαριεστημένους στη δουλειά τους, τους οδηγούν σε ένα χαμένο παιχνίδι επικράτησης με όποιο κόστος.
Οι περισσότεροι από εμάς, ξεχνάμε ότι κάποτε τα σκοινιά σπάνε.
Ο αόρατος μαριονετίστας μένει με τις κλωστές στο χέρι και μέχρι να τις…ξαναράψει στη θέση τους έχουμε ελεύθερο χρόνο να αποφασίσουμε:
Θα ξαναγίνουμε μαριονέττες ή θα αντέξουμε να κινούμε μόνοι μας χέρια και πόδια, χωρίς καθοδήγηση;
Βλέπεις, τα σκοινιά προσφέρουν ασφάλεια, κάλυψη, θαλπωρή.
Η έλλειψη τους επιφυλάσσει ελευθερία, γνώσεις, αλλά και βουτιά σ’ άγνωστα και βαθιά νερά. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Για να βουτάς έτσι, όμως, πρέπει να είσαι και λίγο καλλιτέχνης.
Κι οι περισσότεροι, ελέω της… ασφαλούς διαιώνισης του είδους, προτιμούν τα σκοινιά…
Μη δίνετε σημασία. Είναι οι συνηθισμένες φθινοπωρινές μαυρίλες. Με την πρώτη παραγγελιά χοντρού παλτού θα μου περάσουν όλα.
Πι Ες: Θα μου επιτρέψετε να καλωσορίσω ξανά την Abbtha, μια γενναία ύπαρξη στη blogόσφαιρα, που όταν της τη "βαράει" ξέρει να κόβει τα σκοινιά σε όσους την πληγώνουν. (Ξανά) καλωσόρισες, γλυκειά μου!
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: blogs.birminghampost.net/
Έξω από ένα κατάστημα που το φθηνότερο πατσαβούρι του στοιχίζει 725 ευρώ, ένας νεαρός παίζει κλασική μουσική χαϊδεύοντας ποτήρια γεμάτα νερό. Και λίγο πιο κάτω ένας ακορντεονίστας παρατάει στη μέση την «Κομπαρσίτα» για να παίξει ένα…συνθηματικό που ειδοποιεί τους μαύρους με τις πολύχρωμες τσάντες, ότι κάπου παραμονεύουν τα ευσεβή όργανα της τάξεως…
Και στο κέντρο, στη μέση ακριβώς του ναού της αγοραστικής καφρίλας, ένα ζευγάρι σε ένα περίεργο σκηνικό κουκλοθέατρου.
Εκείνος παίζει βιολί κι εκείνη μανουβράρει τις κλωστές της μαριονέττας, επιδέξια, με όρεξη, με πάθος...
Εκείνος σίγουρα θα μείνει εντός ρυθμού.
Εκείνη θα προσπαθήσει η μαριονέττα να ακολουθεί τα «σκασίματα» της μουσικής του.
Όταν κάποια στιγμή οι κλωστές θα μπερδευτούν, μετά από τόση μανούβρα, η μαριονέτα δεν θα υπακούσει και θα κάνει τα δικά της.
«Μαριονέττες...», λέει η κοπέλα χαμογελώντας απολογητικά, για την ανυπακοή της κούκλας να εκτελέσει το νούμερο της.
Κάποιοι από τους απαιτητικούς θεατές θα ρίξουν λίγα κέρματα και θα φύγουν…
Κάποιοι άλλοι θα μείνουν να δουν τη μαριονέτα να συνετίζεται.
Ξεχνώντας, ότι κι αυτοί σε κάποια μυστικά σκοινιά υπακούουν.
Κάποια μυστικά σκοινιά που τους σηκώνουν κάθε μέρα απ’ το κρεβάτι τους, τους στέλνουν βαριεστημένους στη δουλειά τους, τους οδηγούν σε ένα χαμένο παιχνίδι επικράτησης με όποιο κόστος.
Οι περισσότεροι από εμάς, ξεχνάμε ότι κάποτε τα σκοινιά σπάνε.
Ο αόρατος μαριονετίστας μένει με τις κλωστές στο χέρι και μέχρι να τις…ξαναράψει στη θέση τους έχουμε ελεύθερο χρόνο να αποφασίσουμε:
Θα ξαναγίνουμε μαριονέττες ή θα αντέξουμε να κινούμε μόνοι μας χέρια και πόδια, χωρίς καθοδήγηση;
Βλέπεις, τα σκοινιά προσφέρουν ασφάλεια, κάλυψη, θαλπωρή.
Η έλλειψη τους επιφυλάσσει ελευθερία, γνώσεις, αλλά και βουτιά σ’ άγνωστα και βαθιά νερά. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Για να βουτάς έτσι, όμως, πρέπει να είσαι και λίγο καλλιτέχνης.
Κι οι περισσότεροι, ελέω της… ασφαλούς διαιώνισης του είδους, προτιμούν τα σκοινιά…
Μη δίνετε σημασία. Είναι οι συνηθισμένες φθινοπωρινές μαυρίλες. Με την πρώτη παραγγελιά χοντρού παλτού θα μου περάσουν όλα.
Πι Ες: Θα μου επιτρέψετε να καλωσορίσω ξανά την Abbtha, μια γενναία ύπαρξη στη blogόσφαιρα, που όταν της τη "βαράει" ξέρει να κόβει τα σκοινιά σε όσους την πληγώνουν. (Ξανά) καλωσόρισες, γλυκειά μου!
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: blogs.birminghampost.net/
40 σχόλια:
Ευτιχώς που όταν στην Οδό του χρήματος τα φώτα σβήσουν εμφανίζονται και αυτοί η άνρθωποι να μας θυμίζουν γιατί ζούμε σ'αυτη την Κολοζωή.
Άκου 725 ευρώ παπούτσι! Δεν ντύνω τα πόδια μου με 100 ευρα!
Ρε κοπελιά δεν μπορώ να αποφασίσω πότε μ αρέσεις πιο πολυ.
Όταν τα σπας και κατουριόμαστε στα γέλια η όταν γραφεις τετοια και με στελνεις αδιαβαστο.
Να εισαι καλα και να περνας κι από τις αγορές του Πειραιά !
Ειναι λιγοτερο ανθρωποφάγες.
καθηλωμένη στο σκοτάδι, σε παρακολουθούσα να γαζώνεις με επιμέλεια εδώ και καιρό...
κι εγώ και άλλοι είχαμε στεναχωρηθεί, επαναστατήσει, είχαμε νιώσει πολλές φορές ότι νικήσαμε, καθώς σε βλέπαμε να μη το βάζεις κάτω...
κι εγώ, μια προ-μαοϊκή κινέζα, με δεμένα τα πόδια...
έφτιαχνα κάποια κεντήματα, τα έδινα δεξιά-αριστερά, και το χαμόγελο του καθενός με γέμιζε έκσταση, να γυρνάω στα μικρά μου βηματάκια, και να εξακολουθώ μ' ένα αδιόρατο΄χαμόγελο...
γνώρισα φίλους και φίλες.
ακόμη κι αυτοί που μπορεί να με πίκραναν, μ' έκαναν να κοιτάξω τα πόδια μου...
άρχισα να κλαίω σαν το παγώνι.
τα παγώνια ξέρετε, κατά τη δύση του ήλιου βγάζουν κάτι άσχημες κραυγές: έχουν κοιτάξει τα πόδια τους, και κλαίνε για την ομορφιά που τα πόδια τους δεν έχουν...
ήρθε και για μένα η ώρα του απογεύματος. ξαφνικά η 23χρονη ψηλή ξανθιά χάθηκε, μέσα σε μιαν αμφιβολία.
η αμφιβολία με έκανε να σκύψω το κεφάλι.
κοίταξα τα πόδια μου, κι άρχισα να λύνω σιγά σιγά τα κορδόνια
- η μαριονέτα με κοιτάζει στοργικά- τα πόδια είναι ματωμένα και πονάνε.
αλλά ο δρόμος θέλει να έχει χνάρια από όλα τα πόδια, ακόμη κι απ' τα ματωμένα.
ένα τραγούδι
πα βου γα δι κε ζω νη
βαδίζω μόνη
δε θέλω να χάσω φιλίες.
καμιά φορά χάνοντάς τες, τις διατηρείς όσο αγνές ήταν απ' την αρχή.
τώρα η κινεζούλα πονάει λίγο
αλλά άνοιξε την πόρτα
ευτυχώς μέχρι να φτάσει το τείχος έχει ακόμη μονοπάτι για να σας συναντάει...
το τείχος φαίνεται από μακριά, και στο διάστημα να πας, το βλέπεις. σε περιμένει.
πριν όμως, καλλιγράφοι, κοπτοραπτούδες, άγριοι κανίβαλοι, ζώα και άνθρωποι, κορίτσια κι αγόρια, σκιάγματα και φώτα έχουνε στήσει χορό και σε φωνάζουν!
έλα ρε κοπτοραπτού, μη φωνάζεις τόσο!
για κουφή με πέρασες;
να σου φωνάξω εγώ ευχαριστώ,
τι να σου πω...
ό,τι και να σου πω είναι λίγο.
αυτό το μέτρο έχω, το λίγο. είναι πάντα μικρά τα βήματά μου, είμαι κοντή, όμως μου γέμισες κι εσύ κι όλοι οι φίλοι, ακόμη κι όσοι τυχόν με πίκραναν και τους στεναχώρησα κι εγώ, την καρδιά και φούσκωσε το στήθος.
λοιπόν: 120-60-90.
είμαι πάντα τόσο όμορφη...
αλλά έχω γεράσει.
φιλιά
τώρα, μετά από τόσες σαχλαμάρες
τελεία και άμπτθα που λέει κι ένας φίλος:)
Φ ΧΑ ΡΙ ΣΤΩ!!!!
Πολλοί τα σπάμε και μετά πάλι τα ξανακολλάμε... Κάποια στιγμή όμως, ευτυχώς, ακόμη και η logo σε προδίδει. Ύστερα από αυτό, είσαι είτε τελειωμένος, είτε ελεύθερος. Διαλέγεις και παίρνεις.
Καλησπέρα.
Μου άρεσε πολύ το κείμενό σου. Συμφωνώ ότι ορισμένες μαριονέτες, συνήθως οι πιο υγιείς, σπάνε τα σκοινιά τους είτε επειδή δεν αντέχουν άλλο ή μετά από σκέψη και πείρα ετών. Το θέμα είναι με όποιον τρόπο κι αν φτάσει κανείς στη στιγμή της μεγάλης αλλαγής να καταφέρει να μη φοβηθεί την απουσία διχτυού που θα τον αφήσει εκτεθειμένο στο κενό μέσα του.
κουβάρια νήματα, κλωστές μπλεγμένες σαν τη ζωή που σπαταλήσαμε ασυλόγιστα πάνω από βιβλία.
Και να μαστε τώρα θεατές στο κουκλοθέατρο της κοινωνίας να ψάχνουμε την άκρη της κλωστής, που έχει τυλιχτεί στο λαιμό μας και μας πνίγει...
καλό βράδυ
ΖΗΤΩΣΑΝ ΤΑ ΠΑΓΩΝΙΑ ΠΟΥ ΠΡΑ ΤΑ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΔΙΑ ΠΕΤΑΝΕ ΚΑΙ ΚΟΥΡΝΙΑΖΟΥΝ ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΟΙ ΚΛΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΝΕΤΙΣΤΑ.
Σαν καλλιτέχνιδα σε κόβω, για τις βουτιές λέω, δεν είσαι για σχοινάκια...
Νεαρά έχεις τις μαύρες σου και παρ' ολίγο να μας κάνεις να κόψουμε όλοι φλέβες
είσαι όμως πολύ δυνατή. Μας παρέσυρες στα συναισθήματα σου.
Ήταν που σε είχαμε συνηθίσει πάντα καλοκαιρινή. Όμως και με τα χειμωνιάτικα είσαι καλή.
καληνύχτα
Εννοείται ότι ψάχνουμε την αλληγορία πίσω από την ιστορία.
Άραγε, μήπως συχνά είμαστε μαριονέττες και δεν το καταλαβαίνουμε;
Θα το κάψω...
Μη νομιζεις. Ακομη και στα blogs μαριονέτες κυκλοφορουν. Μαριονέτες που θελουν να κανουν σεξ, να βρισουν, να ξεθυμανουν. Τυποι που επειδη ειναι μαριονετες στην κανονική τους ζωη προσπαθόυν να ανεξαρτητοποηθούν στη blogo - χώρα.
Πολύ δυνατο κειμενο. Αντάξιο ενός μυαλού που ξερει να κανει καλές πλάκες, αλλά που όταν μιλάει σοβαρά σε κερδίζει. Να είσαι καλά, γαζωτριούλα!
φιλεναδα...τιιιι γαμηστερο ποστακι ήτανε αυτο.
Πωπω μιλαμε το λατρεψα.Απο τα καλύτερα σου λέμε.
ναι έχεις δίκιο
Για αυτο καλύτερα στα βαθιά και χωρίς σκοινιά.
Αμέ.....
Πόσοι από μας άραγε έχουν τη δυνατότητα να περπατήσουν όρθιοι χωρίς σκοινιά και χωρίς δίχτυ ? Εγώ προσωπικά δεν έχω γνωρίσει κανένα στην πραγματική ζωή, μόνο στα βιβλία του Νίτσε.
Στη πραγματικότητα το μέγιστο που θεωρώ ότι μπορούμε να κατακτήσουμε είναι η γνώση της ύπαρξης τους και η επίγνωση της δύναμης τους για να περιορίσουμε τον έλεγχο που επιτρέπουμε να ασκούν επάνω μας.
Το σπάσιμο των σχοινιών εμπεριέχει και έναν άλλο κίνδυνο να μπερδευτούν να γίνουν θηλεία και να μας πνίξουν.
Δύσκολα θέματα μας έβαλες σήμερα αγαπητή μου, πάντα τέτοια.
Θέλουμε δε θέλουμε ...
σε νήματα μπερδεμένοι
ορατά και αόρατα χορεύουμε ...
Αφελώς θεωρώντας οι περισότεροι
το ρυθμό πως ελέγχουμε οι ίδιοι ...
ή πως δύσκολο είναι να ξεφύγουμε ...
Μα θαρρώ πως πιο δύσκολο είναι αλήθεια
την ελευθερία του να διαχειριστεί
κανείς σαν τα σκοινιά κοπούνε !!!
@ Cartman
Αχ, ναι! Και όταν ντύσετε τα πόδια σας με κατοστάευρα ντύστε και ‘μένα από πάνω μέχρι κάτω με 500ευρά περικαλώ!
@ ανώνυμος
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια – έχει καταντήσει διαφήμιση, αυτό το πράγμα… - αλλά προτιμώ να κατεβαίνω στον Πειραιά για καφέ, αν δεν σας πειράζει. Καλησπέρες!
@ abbtha
Έλα, δεν το ‘βαλα κάτω! Και δεν φωνάζω. Το ξέρω ότι δεν είσαι κουφή. Και μη με συγκινείς, βράδυ βράδυ , γιατί θα βλέπω καλικαντζαραίους στον ύπνο μου.
Και μην ξανακάνεις κανά αστείο μικρό και παράφωνο παγώνι μου, γιατί θα σε πιάσω και θα σου μαδήσω την ουρά σου τρίχα τρίχα. Συνεννοηθήκαμε;
Και από ‘σένα ειδικώς να μην ξανακούσω ευχαριστώ. Σε φιλώ πολύ και να σε προσέχεις γιατί η μανούλα σου άλλη Ελένη δεν θα κάνει. Να το θυμάσαι αυτό!
@ vatraxokoritso
Η logo είναι λύση στιγμής. Το λέει και η διαφήμιση. Το μετά – όπως λέτε κι εσείς – είναι το θέμα… Καλησπέρες!
@ eva stamou
Πρώτον, καλωσήρθατε.
Δεύτερον, θα συμφωνήσω ότι το…μέσα μας είναι που κρίνει το αποτέλεσμα και όχι το σκοινί. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
@ monahikoslikos
Να σου πω, Λύκε μου: εσένα σε θέλω όρθιο! Σιγά που θα μείνουμε θεατές. Δεν ξέρουμε να τα κάνουμε όλα ανάστα ο Θεός, να τους φύγει η ούγια!
Καλό σου βράδυ!
@ Athena
Καλωσήρθατε κι εσείς! Ναι, τα άτιμα, τα παγώνια. Ξέρουν να κάνουν τον μαριονετίστα να νιώθει κομμάτι μαλάκας, με το συμπάθειο! Καλό βράδυ!
@ anepidoti
Εγώ μια ζωή χορεύτρια ήθελα να γίνω, μάνα μου. Αλλά ας όψεται το αυστηρόν οικογενειακόν περιβάλλον, την τύχη μου μέσα…
@ Νίκος
Ε, πότε έχομεν και ‘μεις τις μαυριλίτσες μας. Αλλά μη μου σκας, κύριε Νίκο μου, και ετοιμάζω μια κολεξιόν για το χειμώνα!!! Δεν θα πλήξουμε, ούτε μέρα!
Τα φιλιά μου!
@ kitsosmitsos
Μην πονοκεφαλιάζεις Κίτσεμήτσε μου. Η γαζώτρια συγκινήθηκε χθες το βράδυ και τώρα την πληρώνετε εσείς, οι αθώοι γείτονες. Τα φιλιά μου, πολυταξιδεμένε!
@ berbantis
Μη με κουρδίζετε, αγαπητέ, με τις μαριονέτες του διαδικτύου. Ας κάμουν σεξ, ας βρίσουν, ας πάνε στην ευχή της Παναγίας να δουν άσπρη μέρα.
Όσο για το κείμενο νομίζω ότι είναι αντάξιο της ρουφιάνας της κόπωσης που με κάνει και τα βλέπω όλα γκρι! Καλησπέρες!
@ aunt donna
Αααααχ, Θειτσουλάκι μου! Πως φαίνεται ότι ξέρεις κολύμπι! Θα σου ‘ρθω για βραδινό τήλιο. Τα φιλιά μου!
@ de profundis
Ναι, γαμώτι. Το βάρυνα λίγο σήμερα. Και ναι που να πάρει έχετε δίκιο. Αλλά εσχάτως έχω μια τάση να προτιμώ να με πνίξουν λιγάκι τα κομμένα σκοινιά που μπερδεύτηκαν. Τουλάχιστον αυτό θα γίνει μπαμ και κάτω. Ενώ αν αφήσω να με πνίγει ο μαριονετίστας; Λίγο λίγο κάθε μέρα; Α παπα! Καλύτερα να πάω απ’ το δικό μου χέρι. «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή» που λέγε κι ο Ρήγας. Την καλησπέρα και τα φιλιά μου!
@ side21
Καλωσήρθατε κι εσείς! Ναι, η ελευθερία είναι ένα ζήτημα. Που όμως, όταν κάποιος έχει ζήσει χρόνια στη…νουθεσία και στην υπαγόρευση, είναι το τελευταίο που τον νοιάζει. Σαν τον Πινόκιο που μόλις έγινε κανονικό αγόρι άρχισε να τρέχει δεξιά κι αριστερά και με κακές παρέες. Ωστοσο, την άκρη του τη βρήκε.
Καλησπέρες και σε ‘σας!
Μαριονέττες, άλλες γελαστές και άλλες θλιμένες, αλλά όλες τους το βράδυ που τις κλείνουν στο παιχνιδόκουτο, ζωντανεύουν και κάνουν το δικό τους πάρτυ! Όχι που θα κάτσουν να σκάσουν! Όσο για τα σκοινιά... η μαριονέττα "ψαλιδοχέρης" είναι σχεδόν έτοιμη και μόλις μπει και αυτή στο παιχνιδόκουτο και είναι παρούσα στο επόμενο πάρτυ... Τσικ τσικ θα τα κόψει τα σκοινάκια και θέλω να δώ το επόμενο πρωί τον μαριονεττίστα!!!
Αγαπημένη μου Φθινοπωρινή, αν θέλεις να σου δώσω μερικά λουριά (με τα περιλαίμιά τους) για να αντικαταστήσουν τα σχοινιά, πολύ ευχαρίστως. Ετσι η εικόνα θα γίνει πιο αληθινή. Εμείς, ευτυχώς, δεν τα χρειαζόμαστε.
Σας εχει περάσει καθόλου από το μυαλό οτι μαριονετίστες του ευατού μας, μπορεί να είμαστε και εμείς οι ιδιοι ???
κλωστές, σχοινιά, κορδόνια, είμαι τόσο μπερδεμένος που δεν ξέρω ποια έχω κόψει και ποια ακόμη με κρατάνε.
προσπαθώ πάντως να "κρατιέμαι" κι εγώ.
ωραία μας έβαλες σε σκέψεις δευτεριάτικο.
θενxxxxxxx
:)
www.u-hoo.gr/gianniskafatos
filia gia pollous logous....αυτες οι μαριονέτες ήταν υπαίθριες δηλαδή ;
Αυτό το κομμάτι, είναι πραγματικό διαμαντάκι. Εύγε.
Για άλλη μια φορά εξαιρετικό το κείμενό σου και τροφή για σκέψεις...
Να μην έχεις τύψεις και ενοχές...
Τα σέβη μου...
@ ποδηλάτρης
Μαριονέτα – ψαλιδοχέρης, ε; Δεν το είχα σκεφτεί, αλλά τώρα που το ‘πατε μου καλάρεσε! Να ‘στε καλά! Τα φιλιά μου!
@ swell
Τα λουριά είναι για άλλους, αγαπημένε μου. Όπως είπες, εμείς την κάναμε τη μαλακία με τα σκοινιά και τώρα που τα κόψαμε προσπαθούμε να ισορροπήσουμε! Σε φιλώ και μην ξεχνάς τον καφέ!
@ de profundis
Αν μου ‘χει περάσει; Κάθε μέρα το σκέφτομαι εδώ και κανά δίχρονο κι αν δε μου στρίψουμε οι βίδες, θα ‘ναι θαύμα φίλε μου! Καλησπέρες και σε ‘σενα!
@ giannis kafatos
Τζοβάνι μου, σε στενοχώρησα τσαγγαροδευτεριάτικα; Συγνώμη, μάνα μου, αλλά πότε πότε, με πιάνουν τα… βαριά μου. Όσο για τα σκοινιά κόψε όσα μπορείς, διότι το καλύτερο μέρος για να στηρίζεται κανείς – γνώμη μου – είναι τα πόδια του. Καλό ξημέρωμα, φίλε!
@ ritsmas
Ανταποδίδω τα φιλιά για άλλους τόσους λόγους. Και ναι, οι μαριονέττες ήταν υπαίθριες. Κάνε μια βολτούλα στην Ερμού, να φτιαχτείς κι εσύ! Τα φιλιά μου!
@ Γιώργος Καπράνος
Καλησπέρα και ευχαριστώ για τα καλά λογάκια. Πέρασα πριν από λίγες μέρες απ’ τα μέρη σας, αλλά ποστάκι καινούριο δεν είδα. Προφανώς τρέχετε κι εσείς όπως όλοι μας. Αναμένω! Τα σέβη μου.
@ greekmedianews
Βασικά προτιμώ να έχω ενοχές παρά απωθημένα. Την καλησπέρα μου, γειτονάκι!
Καλή μου φίλη. Αυτό το διάστημα πραγματοποιώ "εσωτερικές διαδρομές"
Ολοκληρώνω τη συγγραφή του 2ου βιβλίου μιας ιστορικής τριλογίας. Κατ' ανάγκη λοιπόν έχω ξεκόψει για λίγο από τα ποστάκια. Εσένα όμως, στις στιγμές της ανάσας, σε παρακο
λουθώ με ενδιαφέρον. Αναμένω.
Ξέρω κάθε σκοινί, τι όνομα έχει, και η κάθε κίνηση , τι αντίδραση θα φέρει.
Υπάρχει μια ανακούφηση σε αυτή τη γνώση. Όταν μεγαλώνεις πρέπει να μάθεις καλά τις κινήσεις, και όταν σπάσει κανένα, να μπορείς να αντισταθμίσεις..
καλημέρα
καλησπέρα ,
πολύ όμορφο το post αν και με μελαγχολεί λίγο. Δεν ξέρω αν είμαστε για δέσιμο ή είμαστε δεμένοι σαν σωστές μαριονέτες που δυστυχώς υπακούμε καλύτερα από τις ψεύτικες...
@ Γιώργος Καπράνος
Εγώ να ευχηθώ καλή δουλειά και καλή δύναμη και με το καλό στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Σας ευχαριστώ πολύ και θα τα λέμε.
@ Sofia
Είστε τυχερή! Άλλοι δεν ξέρουν ούτε το σκοινί, ούτε το σαπούνι, ούτε τις συνέπειες. Σας φιλώ και καλή μας μέρα!
@ Κ@terin@
Καλωσήρθατε κι εσείς! Για δέσιμο είμαστε σίγουρα, αλλά τουλάχιστον θα ανεβάσουμε τον βαθμό δυσκολίας μέχρι να καταφέρουν να μας δέσουν!
Όσο για τη μελαγχολία, ζητώ συγνώμη. Θα επανέρθω με τη γνωστή μου… καφρίλα! Τα φιλιά μου!
οχι οχι δεν φταίτε ....εσείς την πραγματικότητα λέτε
καλώς σας βρήκα !!!
ακαδημαϊκή ερώτηση: και αν η μαριονέτα δεν στηρίζεται σε σχοινιά , αλλά ο "χειριστής¨της ,έχει το χέρι του από μέσα (μέχρι τον οισοφάγο που λέμε...), εκεί πως "κόβονται"τα "σχοινιά"??
καλημέρα κοπτοραπτού...
η ζωή είναι ωραία.
καλη εβδομαδα αγαπουλα μου!
Εξαιρετικό θέμα και απο όσο σε εχω διαβάσει σίγουρα μπορούσες να το γράψεις ακόμα καλύτερα.
Η μαριονέτα γίνεται ανυπάκουη οταν νιώθει τα σκοινιά να την ενοχλούν, να την ορίζουν χωρίς να το θέλει.
Μα, οι μαριονέτες έχουν θέληση ;
Εχουν σκέψη και όνειρα ;
Μπορεί, ποιός ξέρει ...
@ K@terin@
Καλέ, μη μου σκάτε, ακόμη δεν σας καλωσόρισα. Μπα!
@ subir
Καλά, τι είπατε τώρα; Από μέσα, ε; Μήπως να ρωτήσουμε έναν χειρουργό; Καλησπέρες!
@ -
Λενιώ μου, ωραία είναι αλλά μέχρι στιγμής μου έχει αλλάξει τον αδόξαστο. Έχεις κάτι να προτείνεις;
@ Aunt Donna
Απ’ το στόμα σου και στο Θεού τ’ αυτί, Θειούλα μου!
@ tzonakos
Δεν ηδυνάμην για κάτι καλύτερο σε αυτή τη φάση αγαπητέ μου.
Η προσωπική μου μαριονέτα είναι εξοργισμένη και έχω αρχίσει να τη φοβάμαι. Τους χαιρετισμούς μου!
Δημοσίευση σχολίου