Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Βύσσινο γλυκό

(Για το «κουστούμι» που ακολουθεί ευθύνεται η Ελένη ή αλλιώς Abbtha aka Παυλίτσα. Εγώ είχα σκοπό να γαζώσω κάτι για το μπούστο της Φαίης Σκορδά που ενόχλησε τη Βάνα Μπάρμπα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και ενώ θα χαχανίζαμε λίγο και μετά θα πηγαίναμε για ύπνο, με αναγκάζει αυτή η κακούργα η Ελένη να…ξεστρατίσω και να αρχίσω τις ιστορίες απ’ τον στρατό. Χαλάλι της όμως…).

Η κακούργα Ελένη, λοιπόν, στο μπλογκ της πάει και ρωτάει «τι είναι η αυτοχειρία;».
Πρώτον, στο άσχετο θέλω να πω, ότι η νεκρώσιμη ακολουθία είναι από μόνη της μια ανεξέλεγκτη κατάσταση.
Για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι από πάνω σου μαίνεται ένα καραγκιοζιλίκι άνευ προηγούμενου που δεν μπορείς να κάνεις ζάφτι. Κι ενώ πολύ θα γούσταρες να σηκωθείς επάνω, να αρπάξεις έναν κουβά με σκατά και να τον αμολήκεις πάνω στους καραγκιόζηδες, εν τούτοις, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. (Οι δημοσιογράφοι της παρέας θα με αντιλαμβάνονται λίγο καλύτερα…).
Κλείνει η παρένθεση του άσχετου και φεύγω βουρ για την ιστορία.
Όταν ήμανε μικρή, θες η πολλή τηλεόραση, θες η ζεματιστή βλακεία της ηλικίας, πίστευα – έλα Χριστέ! – ότι κατά κάποιο τρόπο είμαι αθάνατη.
Τότε η τιβι έδειχνε πολύ τσίρκο. Και ακροβάτες. Και δωσ’ του να κρέμονται απ’ τα σκοινιά και δώσ’ του να σκαρφαλώνουν στου διαβόλου τη μάνα, ε, παιδί ήμανε, πίστευα ότι μπορώ να κάνω μια απ’ τα ίδια.
Παρένθεση: η γιαγιά μου – Θεός σχωρέσ’τη - έκανε συγκλονιστικό γλυκό βύσσινο, που το φυλούσε σε μια τεράστια γυάλα και το σήκωνε στο πιο ψηλό ράφι της κουζίνας. Ακόμη κι η ίδια για να το φτάσει χρειαζόταν σκαλίτσα. Γιατί το ‘βαζε εκεί πάνω η ευλογημένη, ποτέ δεν κατάλαβα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Μέχρι να κλείσω τα 5 γνώριζα πολύ καλά τα απαγορευμένα του σπιτιού: τα ξυριστικά του μπαμπά, τα συρτάρια της μαμάς και η γυάλα με το βύσσινο της γιαγιάς. Για τα ξυριστικά χέστηκα, για τα συρτάρια επίσης (τα είχα ξεψαχνίσει και τα δυο) το γλυκό όμως πολύ με απασχολούσε.
Μια ωραία πρωία, αποφασίζω να πράξω αυτό που είχα δει με τους ακροβάτες (μη βιαστείτε να πείτε καμιά αηδία, ήμουν μόνο 5).
Μετά πολλών βασάνων σέρνω το τραπέζι της κουζίνας κοντά στα ράφια. Μετά πλείστων άλλων κόπων ανεβαίνω στο τραπέζι και μαζί μου σέρνω ένα σκαμνί. Και μια και δυο ανεβαίνω σε τραπέζι και σκαμνί για να φτάσω το αντικείμενο του πόθου μου.
Πλην όμως – παιδί γαρ – δεν έχω υπολογίσει ότι η γυαλίτσα δεν ήταν για τα κυβικά μου και ζυγίζει κάτι λιγότερο από μένα.
Τραβάω τη γυάλα, όμως το βάρος της παίρνει σβάρνα εμένα, εγώ το σκαμνί και όλοι μαζί βουτιά στο πάτωμα.
Δεν ξέρω πώς να περιγράψω τι θόρυβο έκανε η πτώση. Ούτε πόσα κομμάτια έγινε η γυάλα. Ούτε ότι το πάτωμα δεν καθάρισε ποτέ από τη χρωστική του βύσσινου. Ούτε το ότι η πρώτη τούφα της γιαγιάς μου άσπρισε με τον κρότο που άκουσε και το θέαμα που αντίκρισε.
Ξέρω όμως ότι σε αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου που με χώριζαν από το μάρμαρο, μες στο παιδικό κεφάλι μου – άδειο τώρα, πιο άδειο τότε – πίστεψα ότι ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να πάθω κάτι. Περί θανάτου δε, αστεία συζήτηση.
Πιο οδυνηρό μου φάνηκε το βρωμόξυλο που έφαγα μετά, παρά το να έσπαγα το κεφάλι μου, ας πούμε.
Μου φαίνεται ότι από τότε έχουν περάσει αιώνες.
Νομίζω από τότε σταμάτησα να πιστεύω όσα δείχνει η τηλεόραση.
Και βρίζω κάθε φορά που σκέφτομαι ότι η γυάλα με το βύσσινο που έχω στην κουζίνα θα είναι ακόμη στη θέση της, ακόμη κι αν αύριο – όξω και μακριά – εγώ, κάποιος που αγαπώ, κάποιος που δεν αγαπώ και άλλοι τόσοι δεν θα υπάρχουμε.
Ήταν στην ίδια θέση, όταν καλή φίλη με πήρε για να μου πει ότι φίλος και συμφοιτητής μας βούτηξε στο κενό απ’ τον 4ο…
Κι όταν τσαντισμένη, μπήγω το κουτάλι στο γλυκό και το βύσσινο χτυπάει στον ουρανίσκο, σταματάω το βρισίδι.
Και σκέφτομαι πόσα υπέροχα πράγματα έχω ζήσει και πόσα βάρβαρα. Και τα θέλω όλα. Χωρίς καμία περικοπή. Σαν σίριαλ που το βλέπεις κάθε μέρα. Χαζό, δευτεράντζα, βαρετό, αλλά θέλεις να το βλέπεις. Κατάλαβες τι μου ‘κανες απόψε, Ελένη μου και δεν ήταν καλή και η παλιοβδομάδα;

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.organicsweet.gr

33 σχόλια:

agrampelli είπε...

Aυτό που λες,το ότι νοιώθεις αθάνατη,ναι το ξέρω και 'γω...Δεν είναι μεγάλη δύναμη κα ταυτόχρονα και μεγάλη βλακεία;

monahikoslikos είπε...

Ποια νομίζεις πως είσαι που θα μείνεις αθάνατη ο ...Μητσοτάκης (μπρρρρρ).
κι ένα γλυκό του κουταλιού για καληνύχτα

Giannis Kafatos είπε...

ξέρω τουλάχιστον έναν που ακριβώς επειδή δεν θα άντεχε να ακούσει όσα θα ειπωνονταν (και τελικά έτσι έγινε) πάνω από το νεκρό δεν προσήλθε. και μίλησα και με πολλούς που ήταν έτοιμοι να πάρουν τον κουβά αφού δεν μπορούσε ο "ενδιαφερόμενος" αλλά δεν το έκαναν ...
τώρα για τις highlander-ικές σου αναζητήσεις θα σου πω - σ'ένα γενικότερο χαλαρό ύφος - τι μας λέει ο παιδίατρος για τα παιδιά: κάθε παιδί έχει έναν άγγελο πάνω από το κεφάλι του, διαφορετικά δε θα ήταν δυνατόν να ξεφύγουν από τις κακοτοπιές που τα βάζει ο διάολος ...

όλα δικά μας είναι και τα χρόνια μας (πολύς λόγος γι' αυτά εσχάτως), και τα πάθη μας και τα παθήματά μας. Αγαπητή μου Ελένη, βιοπαλαίστρια το πιο σίγουρο πράγμα, το πιο μόνιμο και οριστικό είναι η αποχώρησή μας. Μέχρι τότε όμως, συμφωνώ, να θέλουμε όλα, να τα κάνουμε όλα, να τα βιώνουμε όλα - δυστυχώς και τις απώλειές μας!
καλημέρα
www.u-hoo.gr/gianniskafatos

Swell είπε...

Τώρα κατάλαβα που οφείλεται το τικ. Το τρέμουλο στο κάτω χείλι όταν με βλέπεις. Στην πτώση από το σκαμνί και το τραπέζι αγκαλιά με τη γυάλα.

vatraxokoritso είπε...

Είμαι σίγουρη ότι έβλεπες κι εσύ την βιονική γυναίκα...

Έχω κάνει ακριβώς τα ίδια ακροβατικά για να φάω γλυκό κεράσι και, ενώ κινδύνευα, πάντα κάτι με έσωζε την τελευταία στιγμή.

Ανώνυμος είπε...

O NONOS

"Όταν ήμουν μικρή...". Γιατί τώρα που μεγάλωσες έχεις μαζευτεί βαφτηστήρα μου.
Γιατί δε λες και τα τωρινα σου κατορθωματα; Παντα κερατο είσουν, αλλα χαλαλι σου γιατι εισαι καλο παιδί. Αντε άκουσες καλη κουβέντα κι απο μένα !

Ανώνυμος είπε...

Ολα αυτά για βύσσινο?
Να 'ταν καμμιά σοκολατίνα να σε συμπονέσω!

anepidoti είπε...

Το συνεχίζεις και καλά κάνεις!
το βάζο μόνον μένει ακλόνητο στην θέση του, δεν πα να το σαβουρντίσεις εσύ, θα αντικατασταθεί από κάποιο χέρι...
το δικό μας πεπερασμένο είναι δεδομένο
το θέμα είναι πόσο το απολαμβάνει κανείς
και όταν δεν το απολαμβάνει, για να έρθουμε στο προκείμενο, τι σεντούκια ανοίγει για να το αντιμετωπίσει και αν έχει σεντούκια...
τελικά αν δεν μπούμε στην λογική της ιδέας του θανάτου-μια χαρά είναι ο Επίκουρος γι' αυτό, τουλάχιστον εγώ είδα φως-δεν αντέχεται η ιδέα του!

Ανώνυμος είπε...

Έλα τώρα δεν θέλω δικαιολογίες!
Και τα βραστά κολοκυθάκια θα υπάρχουν όταν χαθεί κάποιος αλλά δεν βλέπω να θέλεις να τα καταστρέψεις (καταβροχθίσεις) σαν το βύσσινο. Μάλλον είσαι γλυκατζού (Ήσουν από μικρή δηλαδή).

Τσουχτρα είπε...

Σιχαίνομαι τα γλυκά (κουταλιού, πηρουνιού, ταψιού,κατσαρόλας...τα πάντα !), οπότε τι γνώμη μπορώ να έχω εγώ για το βύσσινο ? Καμία ! Ό,τι ξύλο έφαγα απο γιαγιά και μαμά (αποτέλεσμα δεν είχε...ασχετο) αφορούσε σε μπρίζες, μαχαίρια, σπίρτα...Απλά και καθημερινά πράγματα.
Όσο γι' αυτούς που ...φεύγουν ...μάλλον μας βλέπουν και γελάνε με τα χάλια μας ! Έτσι θέλω να το σκέφτομαι κι αφού το θέλω, εντελώς δημοκρατικά, έτσι είναι...και συνεχίζω ακάθεκτη ...

Καλό απόγευμα να έχουμε όλοι, παρόντες και απόντες...και φιλιά μοδιστρούλα μου !

Ανώνυμος είπε...

Nα σου λείπει το βύσσινο.

Tzeve είπε...

αυτοχειρία...μάλιστα...καλύτερα να ρωτήσουμε τους Σουηδούς...

παρ'όλα αυτά έχω τύχει και γω σε παρόμοιο σκηνικό που ένα κορίτσι του σχολείου αφαίρεσε τη ζωή της...αδικαιολόγητα για όλο το σχολείο που τη κορόϊδευε και δικαιολογημένα γι'αυτήν που πέραν της χλεύης όλων μας αντιμετώπιζε και κακοποίηση από το σπίτι της...

μέσα στη μάζα βλέπεις παίρνει και εμένα η μπάλα...

στο γενικό θέμα τώρα...πάντα υπάρχουν επιλογές εκτός από αυτήν...

K@terin@ είπε...

θύμιζει ανάμνηση που λίγο πολύ όλοι έχουμε από τα παιδικά μας χρόνια.
Το βάζο με το βυσσινο μπορεί να αλλάζει αλλά σε κάθε περίπτωση όλοι έχουμε μία σκανταλιά αντίστοιχη
!!!!

Unknown είπε...

κοπτοραπτάκι,
ευχαριστώ για το αφιέρωμα!
ευγνωμόνως...
τώρα κατάλαβα ότι και η έκφραση που λέμε καμιά φορά, είναι η δική σου ιστορία:
ας μένει το βύσσινο!...
έβλεπα το βύσσινο γλυκό στο μπλογκ μου, μου θύμιζε πόσο μου άρεσε, μα δεν έμπαινα να το διαβάσω, λόγω φόρτου τρομερού...
σήμερα η κούραση με βρήκε άπραχτη πια, και μπήκα και σε διάβασα...
σνιφ, συγκινήθηκα, γλυκό κοπτοραπτάκι, να είσαι καλά.
ένα θέμα της αυτοχειρίας είναι ακριβώς κι αυτό που έθεσε και κάποιος άλλος με το κορίτσι του γυμνασίου, που ζούσε τη χλεύη στο σχολείο, την κοινή όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε χλεύη, αλλά που προφανώς γινόταν αφόρητη γιατί ζούσε και μια μορφή βίας κάπου αλλού, σπίτι του, οπότε για το συγκεκριμένο άτομο το πράγμα δυσκόλευε.
για μένα αντί για γλυκό, η κορυφαία πράξη μου ήταν στα 7, να σκαρφαλώσω έναν τοίχο.
αυτούς τους χωμάτινους τοίχους, ξέρετε, όσο το θυμάμαι ακόμη, κομψοτέχνημα τοίχου: χώμα κι από πάνω ασβέστης, που αφήνει μικροεσοχές. φτάνοντας προφανώς κάπου ψηλότερα (που λέει και το άσμα), έπεσα με την πλάτη. το πιο γλυκό πράμα που θυμάμαι ήταν ότι δεν πονούσα καθόλου μα δεν μπορούσα να μιλήσω. έτσι ήμουνα αμέτοχη στο νταβαντούρι του κουβαλήματος μέσα στο σπίτι καθώς και στην αγωνία της μάνας μου.
το κενό όπου δεν ένιωθα τίποτα, αλλά είχα μόνο μάτια που έβλεπαν, τίποτε άλλο, ήταν το δικό μου βύσσινο γλυκό των παιδικών μου χρόνων.
να σαι καλά.
η άμπτθα που έγινε παύλα.
υγ. είπαμε. κακό σκυλί ψόφο δεν έχει, το έχω διαπιστώσει...
:)

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

Συμφωνώ αγαπημένη μου, η γυάλα με το βύσσινο μένει πάνταστη θέση της, και πάντα είναι πολύ δύσκολο να τη φτάσεις όμως.... αλλά και στα καλά και στα στραβά αξίζει τον κόπο να κάνεις τον ακροβάτη για αυτή τη ρημάδα την κουταλιά και ας τσακιστείς...! Έτσι κι αλλιώς πάλι θα σηκωθείς και πάλι η γυάλα στη θέση της θα είναι... αρκεί να θυμάσαι που την έχεις βάλει!

Τα φιλιά μου!

Ανώνυμος είπε...

μωρη εσυ καλά νιωθεις αθάνατη
εγω που μια ζωη νιώθω μαλάκας?

subir είπε...

απλά υποκλίνομαι στο post σου.
με συγκίνησες ρε koptoraptou.πραγματικά.

μια χάρη μόνο.μην το δημοσιεύσεις.

είναι για σένα και μόνο για σένα αυτό.

χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

Artanis είπε...

Εγώ έβλεπα τον Μαγκάιβερ...Αυτός έκανε κάτι τέτοια μυστήρια, και έσωζε τον κόσμο κάθε φορά από το χείλος της καταστροφής...Μου έχει μέινει βέβαια, ακόμα και σήμερα, ένα ανικανοποίητο...Πώς δεν έκανα αρκετές τρέλες όταν ήμουν παιδί...
(Και με αυτήν εδώ την ανάρτηση, περιττό να σου πω πως μου κατέστρεψες την εβδομάδα, επειδή η υποψία έγινε βεβαιότητα...)
Γέλασα πολύ πάντως με το περιστατικό της γυάλας...
Καλησπέρα...

Ανώνυμος είπε...

α, και κάποιος που έγινε γυάλα και δεν έσπασε:
ήταν στο μπαλκόνι του τετάρτου. ετών 14. και σκέφτηκε: δεν πάω να δω τι κάνουνε στο μπαλκόνι του πέμπτου;
ε, αναρριχηθηκε και είδε να πινουν καφέ, έντρομοι οι γείτονες του από πάνω ορόφου, που τον καλούσαν να μπει, να πηδήξει τα κάγκελα και να κατέβει από τις σκάλες. ε, το παιδί ήταν ευγενικό και δε θέλησε να ενοχλ΄σει...
βρέθηκε ξανά, με τον ίδιο τρόπο που είχε ανέβει στον πέμπτο, ε, να, κατέβηκε στον τέταρτο...
χωρίς να σκοτωθεί.
μια γυάλα αγωνία που δε σπάει εύκολα.
υγ. εγώ.

kanataki είπε...

αχ και ήταν τόσο πρόμισινγκ αυτό με την αγαπημένη Φαίη Σκορδά

παω να δουλεψω την παραβολή του ύπολοιπου ποστ
με τοσα ξενυχτια και τη μαμα μου να μου υπενθυμιζει οτι οσοι κοιμουνται κατω απο 7 ωρες παθαινουν καρδιακα νοσηματα δεν την παλευω με τα νοηματα...

φιλια πολλα

KitsosMitsos είπε...

Πες μου ότι από εκεί βγήκε η έκφραση να λείπει το βύσσινο και τι άλλο!
Ωραία ιστορία πάντως...

greekmedianews είπε...

Για άλλη μια φορά με συγκίνησες...
"Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
να κλέψω το γλυκό μέσα απ'το βάζο
με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ
και μια ζωή στα πόδια να το βάζω"
Αφιερωμένοι εξαιρετικά οι στίχοι του Μιλτιάδη Πασχαλίδη από το τραγούδι "Κακές συνήθειες"

faraona είπε...

Ουπς!
Ωραιο γλυκο το βυσσινο.
Ασχημο πραγμα η αυτοκτονια.
Καλο πραγμα οι αναμνήσεις.
Δύδσκολο πραγμα η αθανασια.


φιλι

koptoraptou είπε...

@ agrambelli


Ένιωθα, αγαπημένη. Δεν νιώθω πια. Οπότε η δύναμη έφυγε η βλακεία πάλι, παρέμεινε. Καλή εβδομάδα!

@ monahikoslikos

Τι μου γράφεις, αγαπημένε;;;; Θες να γκρεμιστεί το κοπτοραπτείον και μετά να ψάχνουμε για νέο οίκημα; Για πρόσεχε τις κουβέντες σου.
Α, κι ευχαριστώ για το γλυκάκι!

@ giannis kafatos

Τι είπες τώρα, βρε Γιάννη μου και με συγκίνησες; Το οποίον σημαινει ότι ως παιδί είχα λεφούσι από αγγέλους πάνω απ’ το κεφάλι μου, διότι πολύ απλά το συμβάν με το βύσσινο δεν ήτο το μοναδικό, όπως αντιλαμβάνεσαι… Τα φιλιά μου τα πολλά και για τη νεκρώσιμη ακολουθία λέξη δεν θα πω. Αρκεί που είδα αυτά που είδα και μετά έψαχνα για κουβά.

koptoraptou είπε...

@ swell

Σα δεν ντρέπεσαι να με «δίνεις» έτσι στεγνά. Τα φιλιά μου!
ΥΓ.: Τώρα τελευταία τρέμει και το χέρι μου. Λες να μου ξεφύγει κανάς φούσκος και να γίνω θέμα;

@ vatraxokoritso

Είδες, γιατί δεν κάνει να βλέπουν τηλεόραση τα παιδάκια; Καλημέρες!

@ Ο ΝΟΝΟΣ

Τι να σας πω! Σκοτωθήκατε στις καλές κουβέντες. Εγώ φταίω που στα νιάτα μου δεν σας έκανα ένα γερό χουνέρι. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά, νονέ μου!


@ sakafiora

Τις σοκολατίνες τις ανακάλυψα πολύ μετά. Τις καλημέρες μου!

koptoraptou είπε...

@ anepidoti

Επίκουρο;;; Τρελαθήκατε; Μήπως πίσω από το νικ νέιμ σας κρύβεται μια καθηγήτρια που με κυνηγούσε από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο με κάτι κουλές σημειώσεις;;; Α πα πα! Και δεν το ρίχνω στον Τσιφόρο; Πλάκα κάνω, βεβαίως. Τα φιλιά μου, αγαπημένη!

@ cartman

Ψιτ, αγόρι. Πέτα τα κολοκυθάκια στον απόπατο και πάμε για μια κρέπα σοκολάτα με απ’ όλα να στανιάρουμε!

@ tsouxtra

Καλό παιδί ήσασταν κι εσείς μικρό! Όσο για τους απόντες, δεν γελάνε απλώς, αγαπητή μου: ξεσκίζονται στα γέλια με τα μούτρα μας. Έχω εσωτερική πληροφορία, επ’ αυτού. Τα φιλιά μου τα πολλά!

@ de profundis

Τώωωρα! Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω να γιάνει! Φιλιά!

koptoraptou είπε...

@ Λασπολόγος

Κανένα να μη ρωτήσουμε. Να πάμε μια βόλτα να οξυγονωθούν τα μυαλά μας να μη σκεφτόμαστε κουλοσύνες! Φιλιά!

@ K@terin@

Όλοι έχουν μια ανάμνηση. Το ξύλο να έλειπε, φίλτατη, θα ήταν ακόμη καλύτερα. Καλημέρες!

@ abbtha

Να και ένα ακόμη καλό κορίτσι. Που δεν το χώραγε ο τύπος και έπαιρνε σβάρνα τους τοίχους και τις μάντρες. Και ενώ έτρωγε την τούμπα του μετά έκανε βούβα και απολάμβανε τον πόνο και τις αγάπες της μαμάς. Τι να σου πω καλή μου; Πολλές βιτσιόζες έχουμε μαζευτεί εδώ μέσα και δεν ξέρω τι θα γίνει. Σε φιλώ σταυρωτά και να προσέχεις πολύ. Τους «τοίχους» που έχουν χέρια, πόδια και στόμα και κάνουν μαλακίες στα γεράματα τους, επειδή δεν σκαρφάλωναν τοίχους όταν ήταν παιδιά.

koptoraptou είπε...

@ Ποδηλάτρης

Γι’ αυτή την κουταλιά δεν ζούμε, βρε παιδί μου; Γι’ αυτό κι εγώ ξεπατώνω τις γυάλες με τα βύσσινα όπου τις βρίσκω! Τα σέβη μου!

@ aunt donna

Δεν νιώθω αθάνατη πλέον πουλάκι μου. Νιώθω όπως νιώθεις κι εσύ. Όλο πιο συχνά τώρα τελευταία…Πρόβλημα, λες, ε;

@ subir

Τώρα μου το λες; Με φώτισες! Τα φιλιά μου!

@ artanis

Κάνε τώρα! Προλαβαίνεις! Κι αν σε μαζέψουν, σφύρα μας εδώ να σου ‘ρθουμε για συμπαράσταση! Φιλιά και καλή εβδομάδα!

koptoraptou είπε...

@ ανώνυμος

Να ένα ακόμη καλό παιδί της παρέας. Το τι κρυφά ταλέντα έχει αναδείξει αυτό το ποστ ούτε εγώ το φανταζόμουν. Στα σοβαρά τώρα, πιστεύετε ότι η αγωνία είναι μια γυάλα που δεν σπάει; Γιατί τα νεύρα της μάνας μου είναι τριαντατόσα χρόνια τσατάλια μαζί μου!

@ kanataki

Πρόμισινγκ; Με τη Φαίη Σκορδά; Α, δεν ξέρω. Εξαρτάται πως ήταν ως παιδί. Πείτε μας εσείς που γνωρίζετε! Τα φιλιά μου!

@ kitsosmitsos

Λες, γείτονα, να έχω γίνει παροιμία και να μην το ξέρω;;; Φιλιάααα!

koptoraptou είπε...

@ greekmedianews

Κι εσείς εμένα. Πάτε και μου κοτσάρετε τέτοιο ποίημα - γιατί περί ποιήματος πρόκειται - και περιμένετε να μείνω ασυγκίνητη;;; Φιλιά!

@ faraona

Συμφωνούμε. Σε όλα, όμως. Φιλιά πολλά πολλά!

Sophia Kollia είπε...

Καλημέρα,
πάει το σχόλιο μου, πάει...το έφαγε ο γκούγκλης.
Τέλος πάντων, καλημέρα και καλά κεράσματα τώρα που είναι χειμώνας.

μελονικος είπε...

Για σου νεολάία με τα ωραία σου.
Από μακριά σε χαιρετώ και από κοντά σου κρένω.
συνέχισε. ωραία είναι

koptoraptou είπε...

@ sofia

Ναι ο κερατάς ο γούγλης! Δε βαριέστε. Αρκεί που μας κάνατε τσα να μας πείτε καλημέρα. Φιλιά!

@ μελονικος

Λουλουδάκια, σημαιάκια, κορδέλες και κόκκινο χαλι, κύριε Νίκο μου για την επιστροφή! Ξέρετε εσείς! Σας φιλώ πολύ και να μη σκάτε!