Θα συνηθίσεις στην ασχήμια;

Σιχαίνομαι. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά . Και το κακό είναι ότι συνήθως σιχαινόμουν καταστάσεις, επιχειρήσεις, τακτικές,
Πλέον σιχαίνομαι πρόσωπα.
Όχι κατ’ ανάγκην γι’ αυτό που εκπροσωπούν. Αλλά για την κάθε πολιτικάντικη γκριμάτσα, για κάθε ψεύτικο δάκρυ που χύνουν αυτές τις μέρες.
Ειδικά, δε, αν τυγχάνει να τα γνωρίζω προσωπικά, σιχαίνομαι τον εαυτό μου περισσότερο. Που μπορεί να μοιράστηκα ακόμη και μια «καλημέρα» μαζί τους.
Δε με νοιάζει το κύρος της χώρας, που όπως λέει τώρα, ο μεσιέ Παπανδρέου, έχει καταρρακωθεί.
Δεν δίνω μία για τα σενάρια περί προβοκάτσιας.
Παντελώς γραμμένα έχω τα φρου φρου περί «λευκής επιταγής» και άλλων τέτοιων σπιν-ντοκτορίστικων ηλιθιοτήτων.
Χέστηκα για το χριστουγεννιάτικο δέντρο που θα ανάψει κατά δήλωσιν του κ. Κακλαμάνη, που όπως μας θύμισε "οι γιορτές γίνονται για τους… φτωχούς" και όχι για τους πλούσιους που πάνε στην Ελβετία.
Με νοιάζει που πάνω στο κορμί ενός αθώου, κάποιοι πάλι θα γράψουν την δική τους πολιτική έκθεση ιδεών. Τη δική τους μουτζούρα.
Με νοιάζει που υπάρχει κόσμος που αγνοεί τον πόνο. Μπουρδολογεί, την ώρα που κάποιοι κλαίνε παιδιά και όχι καταστήματα.
Με νοιάζει που όσες τζαμαρίες κι αν κατέβουν, σ' αυτή τη χώρα πάντα θα έχει εκτραφεί κάποιος που κανένας δεν θα μπορέσει να τον εμποδίσει να μου φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι. Επειδή έβγαλα γλώσσα.
Με νοιάζει που φοβάται ο κόσμος να κατέβει στην Αθήνα, φοβισμένος και κλεισμένος στο σπίτι του, σε μια κατά τ’ άλλα προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Με νοιάζει που μέσα στη φωτιά και τα ξηλωμένα πεζοδρόμια κάποιοι αναπολούν το… άρωμα των Χριστουγέννων, το πνεύμα των γιορτών που χάθηκε (α, ρε, καραγκιόζη…).
Με νοιάζει που έφαγες, κοροϊδεψες, γάμησες, απέλυσες, στέρησες, σκότωσες, καταδίκασες, δάγκωσες, υποβίβασες, στράγγιξες τόσους πολλούς που δε σε χωράει ο τόπος.
Χρόνο με τον χρόνο, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, πίεσες για να φτιαχτεί μια κρούστα ανοχής: το σπιτάκι μου, το μαγαζάκι μου, η ζωούλα μου και ας καεί το σύμπαν.
Ε, λοιπόν το σύμπαν κάηκε κι ας κατεβαίνουν ακόμη κάποια ζώα για σαφάρι και πλιάτσικο στο κέντρο της Αθήνας, στο ευσταλές Κολωνάκι, των ευσεβών πόθων κάθε καταπιεσμένου.
Ελπίζεις να βγει τίποτα απ’ όλες αυτές τις στάχτες;
Οργίστηκες για τα πραγματικά αίτια που σ’ έφτασαν μέχρι εδώ;
Ή απλώς συγχύστηκες με τα «κωλόπαιδα» που εσύ εξέθρεψες, εσύ ανάγκασες, εσύ προκάλεσες και που ανάμεσα τους σπάρθηκαν όλως τυχαίως και κάποιοι προβοκάτορες;
Θα κάνεις τίποτα για όλα αυτά;
Εκτός από να στέλνεις δύο κρανοφόρους να δείρουν μία κοπέλα;
Μάλλον δεν θα κάνεις. Τουλάχιστον όχι αυτό που πρέπει να κάνεις.
Πολύ πιθανόν να συνηθίσεις τα ξηλωμένα πεζοδρόμια.
Να συνηθίσεις να σε φτύνουν 16άρηδες, γιατί τα λοιπά ηλικιακά κοινά τα είχες γειωμένα, καιρό τώρα.
Το θέμα είναι ότι λίγοι έχουν συνηθίσει ανθρώπους σαν κι εσένα. Και τους ομοίους σου…

Καλό ταξίδι, παιδάκι. Και καλό μάθημα σε όλους εμάς.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://www.kornim.com