Παίρνω φόρα και χτυπώ το κεφάλι στην πόρτα του τρένου. Ναι, του τρένου! Το ότι οι ελληνικές συγκοινωνίες τον «παίζουν» κανονικά, το ξέρω χρόνια τώρα. Γι’ αυτό και πάντα πίστευα ότι το τρένο είναι το μόνο αξιόπιστο και απολύτως απαραίτητο μέσο. Έλα, όμως, που θυμήθηκαν μεσούσης της σεζόν να κάνουν έργα τα χρυσά μου στον ηλεκτρικό. Και για να φτάσει κανείς στην ώρα του πλέον στη δουλειά του, στο γκόμενο του, στον κολλητό του πρέπει να ‘χει κάνει τάμα δύο 24ωρα πριν.
Μέρες τώρα, βλέπω αλλόφρονες τουρίστες με αμαξίδια, βαλιτσίδια και λοιπά συμπραγκαλίδια, να μπαίνουν κύριοι στην Ομόνοια, ελπίζοντας ότι σε ένα 25λεπτο, βία μισή ώρα θα είναι στον Πειραιά. Και να καταλήγουν ημίτρελοι να τσιρίζουν στο Μοσχάτο ότι θα χάσουν το πλοίο!
Πριτς! Εδώ θα κάτσεις, κερατά, μαζί μου να καείς. Και να σου μείνει και το εισιτήριο ενθύμιο από το Ελλαδιστάν.
Διότι, βλέπεις ο οδηγός βγάζει εκεί μια ανακοίνωση να βρίσκεται, ότι θα σημειωθεί καθυστέρηση και ότι ο συρμός διέρχεται άνευ στάσης στο Θησείο. Δεν σου λέει, όμως πόση ώρα ακριβώς θα είναι αυτή η γαμωκαθυστέρηση. Όοοχι! Σ’ αφήνει να μαντεύεις, να παίζεις με τα νεύρα αυτών που έχεις στήσει, να ανοίγεις κουβέντα με τους άλλους τρελαμένους με ‘σένα, να κάνεις καινούριο ρεκόρ στο «φιδάκι» στο κινητό και άλλα τέτοια εκπαιδευτικά.
Και καλά να ξεκινήσεις πρωί πρωί που είναι σφιχτά τα γάλατα και κάνουν πάρτι οι μισοκοιμισμένοι. Αλίμονο σου, αν ζητάς να επιστρέψεις σπίτι σου το μεσημέρι από την Ομόνοια.
Τα βαγόνια των συρμών είναι γεμάτα με ανθρώπινα τσαμπιά που κρέμονται από παντού.
Έλεος, ρε πούστη!!! Θέλετε, λέει, να κάνετε τον ηλεκτρικό πιο αθόρυβο και πιο γρήγορο, αλλά βάλτε κι έναν ενισχυτικό συρμό, γαμώ τον ζωδιακό μου κύκλο, γαμώ!
Τρεις εβδομάδες τώρα, ξέρω ότι μεταξύ πρώτης και πέμπτης στάσης θα ακούσω κάποια τσιρίδα τρόμου από πίσω, μπροστά, δίπλα, πάνω μου!
Κάποιος ελαφροχέρης θα ‘χει βουτήξει το πορτοφόλι, το κινητό, το φάιλοφαξ (!), το ταμπόν (;;;) κάποιας κυρίας παύλα κυρίου και μέσα στο γενικότερο σύσκατο, θα γίνεται της τρελής με: κυρίες που κυνηγούν Πακιστανούς, κυρίους που προσπαθούν να βάλουν τρικλοποδιές σε τσιγγάνους, πιτσιρικάδες που πολύ τη βρίσκουν να κυνηγάνε πρεζόνια. Του βρακιού το πανηγύρι, κοινώς…
Πλιζ, πλιζ, πλιζ! Έκκληση κάνω η γυναίκα: είναι κρίμα Σαρακοστή πράμα να κολαζόμαστε με βρισίδια ολημερίς και ολονυχτίς στα ρημαδοτρένα! Πάει χαμένη και η νηστεία, μάνα μου!
Η μόνη που ενδεχομένως θα μπορούσε να εκτιμήσει αυτό το χάλι είναι η μακαρίτισσα η Καρένινα. Με τέτοιο ντιλέι στα δρομολόγια, δεν μπορεί! Θα το ξανασκεφτότανε να πέσει…
ΥΓ1.: Κυρία, μιας κάποιας ηλικίας (και υστερίας) μου έστειλε το γραπτό της για να με μαλώσει που το ‘χω ρίξει στην τεμπελιά και που δεν παίρνω… θέση για τα τηλεοπτικά…μαχαιρώματα (Μάνεση, Κακαουνάκη, Καγιά, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα). Εκεί που έκλασαν τα μαχαίρια, δηλαδή, προέκυψαν τα εν λόγω μαχαιρώματα.
Μαντάμ ή που με υποτιμάτε ή που δεν είστε τόσο μαντάμ και παίζετε παιχνιδάκια. Αν νομίζετε ότι ο κόσμος κοιμάται και ξυπνάει με αυτά, με τρομάζει το γεγονός ότι ψηφίζετε. Αρκετά με το σκατατζίδικο και αν δεν με ξαναπροτιμήσετε κυρία, θα ξαγρυπνήσω κανά δυο βράδια, αλλά θα το αντέξω.
ΥΓ2: Ζητώ ταπεινά συγνώμη που δεν απαντώ στα – όπως πάντα – πετιμεζάτα και καραμπουμπούμ σχόλια σας. Από τη μία ένα προβληματάκι υγείας, από την άλλη μία ψιλή μελαγχολία και στη μέση ένα τρελό πατιλίκι στο κοπτοραπτείο, με αναγκάζει να βλέπω και να μην απαντώ, που δεν είναι και του χαρακτήρος μου. Είναι όμως μια καλή ευκαιρία για να κάνω «ντου» στα δικά σας τα blogo- σπιτάκια.
Μέρες τώρα, βλέπω αλλόφρονες τουρίστες με αμαξίδια, βαλιτσίδια και λοιπά συμπραγκαλίδια, να μπαίνουν κύριοι στην Ομόνοια, ελπίζοντας ότι σε ένα 25λεπτο, βία μισή ώρα θα είναι στον Πειραιά. Και να καταλήγουν ημίτρελοι να τσιρίζουν στο Μοσχάτο ότι θα χάσουν το πλοίο!
Πριτς! Εδώ θα κάτσεις, κερατά, μαζί μου να καείς. Και να σου μείνει και το εισιτήριο ενθύμιο από το Ελλαδιστάν.
Διότι, βλέπεις ο οδηγός βγάζει εκεί μια ανακοίνωση να βρίσκεται, ότι θα σημειωθεί καθυστέρηση και ότι ο συρμός διέρχεται άνευ στάσης στο Θησείο. Δεν σου λέει, όμως πόση ώρα ακριβώς θα είναι αυτή η γαμωκαθυστέρηση. Όοοχι! Σ’ αφήνει να μαντεύεις, να παίζεις με τα νεύρα αυτών που έχεις στήσει, να ανοίγεις κουβέντα με τους άλλους τρελαμένους με ‘σένα, να κάνεις καινούριο ρεκόρ στο «φιδάκι» στο κινητό και άλλα τέτοια εκπαιδευτικά.
Και καλά να ξεκινήσεις πρωί πρωί που είναι σφιχτά τα γάλατα και κάνουν πάρτι οι μισοκοιμισμένοι. Αλίμονο σου, αν ζητάς να επιστρέψεις σπίτι σου το μεσημέρι από την Ομόνοια.
Τα βαγόνια των συρμών είναι γεμάτα με ανθρώπινα τσαμπιά που κρέμονται από παντού.
Έλεος, ρε πούστη!!! Θέλετε, λέει, να κάνετε τον ηλεκτρικό πιο αθόρυβο και πιο γρήγορο, αλλά βάλτε κι έναν ενισχυτικό συρμό, γαμώ τον ζωδιακό μου κύκλο, γαμώ!
Τρεις εβδομάδες τώρα, ξέρω ότι μεταξύ πρώτης και πέμπτης στάσης θα ακούσω κάποια τσιρίδα τρόμου από πίσω, μπροστά, δίπλα, πάνω μου!
Κάποιος ελαφροχέρης θα ‘χει βουτήξει το πορτοφόλι, το κινητό, το φάιλοφαξ (!), το ταμπόν (;;;) κάποιας κυρίας παύλα κυρίου και μέσα στο γενικότερο σύσκατο, θα γίνεται της τρελής με: κυρίες που κυνηγούν Πακιστανούς, κυρίους που προσπαθούν να βάλουν τρικλοποδιές σε τσιγγάνους, πιτσιρικάδες που πολύ τη βρίσκουν να κυνηγάνε πρεζόνια. Του βρακιού το πανηγύρι, κοινώς…
Πλιζ, πλιζ, πλιζ! Έκκληση κάνω η γυναίκα: είναι κρίμα Σαρακοστή πράμα να κολαζόμαστε με βρισίδια ολημερίς και ολονυχτίς στα ρημαδοτρένα! Πάει χαμένη και η νηστεία, μάνα μου!
Η μόνη που ενδεχομένως θα μπορούσε να εκτιμήσει αυτό το χάλι είναι η μακαρίτισσα η Καρένινα. Με τέτοιο ντιλέι στα δρομολόγια, δεν μπορεί! Θα το ξανασκεφτότανε να πέσει…
ΥΓ1.: Κυρία, μιας κάποιας ηλικίας (και υστερίας) μου έστειλε το γραπτό της για να με μαλώσει που το ‘χω ρίξει στην τεμπελιά και που δεν παίρνω… θέση για τα τηλεοπτικά…μαχαιρώματα (Μάνεση, Κακαουνάκη, Καγιά, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα). Εκεί που έκλασαν τα μαχαίρια, δηλαδή, προέκυψαν τα εν λόγω μαχαιρώματα.
Μαντάμ ή που με υποτιμάτε ή που δεν είστε τόσο μαντάμ και παίζετε παιχνιδάκια. Αν νομίζετε ότι ο κόσμος κοιμάται και ξυπνάει με αυτά, με τρομάζει το γεγονός ότι ψηφίζετε. Αρκετά με το σκατατζίδικο και αν δεν με ξαναπροτιμήσετε κυρία, θα ξαγρυπνήσω κανά δυο βράδια, αλλά θα το αντέξω.
ΥΓ2: Ζητώ ταπεινά συγνώμη που δεν απαντώ στα – όπως πάντα – πετιμεζάτα και καραμπουμπούμ σχόλια σας. Από τη μία ένα προβληματάκι υγείας, από την άλλη μία ψιλή μελαγχολία και στη μέση ένα τρελό πατιλίκι στο κοπτοραπτείο, με αναγκάζει να βλέπω και να μην απαντώ, που δεν είναι και του χαρακτήρος μου. Είναι όμως μια καλή ευκαιρία για να κάνω «ντου» στα δικά σας τα blogo- σπιτάκια.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: cityofathens.gr
