Αδέσποτη μαργαρίτα

Μέσα στη γενικότερη άρνηση, πήγε και άνθισε μια μαργαρίτα - στο θεό της κι αυτή! – που; Στο σιφόνι του μπαλκονιού μου, γλείφοντας λίγο και τη σωλήνωση που με χωρίζει με τον από πάνω.
Και να πεις ότι δεν καθαρίζω τα μπαλκόνια; Τα γλείφω κάθε τρεις και μία με νερά και με χλωρίνες και τα συναφή.
Τόσες γλάστρες γύρω γύρω και η ρουφιάνα η μαργαρίτα πήγε να δέσει τη ζωή της, μεταξύ σιφονιού και σωλήνωσης.
Πίστευα ότι με την παλαβομάρα του Μάρτη, μία ζέστη, δύο κρύο, σαρανταδύο παγωνιά και ξεροβόρι, θα το βάλει κάτω και θα υποκύψει.
Η ρουφιάνα, όμως – και είναι και μωβ – δε λέει να εγκαταλείψει και έχει προσκολληθεί εκεί, κάπου μεταξύ σωλήνωσης και σιφονιού και κάθε πρωί μου βγάζει περιπαικτικά τη γλώσσα, γυρίζοντας προς τον ήλιο.
Το τσουλάκι, όταν κάνει πολύ κρύο, δε πα’ να έχει ήλιο, κλεινει τα φύλλα της και το κόβει στον ύπνο. Σου λέει, χαζή είμαι, να ξεμυτίσω τώρα; Άντε γεια!
Σχεδόν τη βρίσκω κάθε πρωί να τη χαζεύω, έτσι που ‘ρθε με το ζόρι και προσκολλήθηκε στη λοιπή ζούγκλα του μπαλκονάτου κήπου μου και με τσιριμπίμ τσιριμπόμ διάθεση περιπαίζει τις τριανταφυλλιές μου που καήκανε από το πέρα δώθε του καιρού.
Είμαι ντιπ γκαγκά με τη τεχνολογία και μέχρι να φωτογραφίζω, να σκανάρω και ανεβάζω δικές μου φωτό στο «ραφείον» ελπίζω ότι θα μου κάνει τη χάρη να επιμείνει εκεί, στη σωλήνωση που της ήρθε να ξεφυτρώσει.
Πλέον κάθε που τη βλέπω, μου ΄ρχεται στο μυαλό εκείνο το μότο της συντρόφισσας Τσούχτρας: «Από περιέργεια υπάρχω κι από καραγκιοζιλίκι».
Έτσι κι η μαργαρίτα μου, το πιο πολύτιμο της τυποποιημένης βεράντας μου.
Έτσι κι οι υπόλοιποι. Ευτυχώς…

(Το κείμενο πάει σούμπιτο αφιερωμένο στο Θεουλίνι. Και επειδή τη μαργαρίτα θα τη μεταφυτέψω, τα πρώτα παιδάκια – της μαργαρίτας – θα της τα στείλω πακέτο).

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.freewebs.com