Αγάντα Θοδωρή...

Το να βρεις περίπτερο στην Αθήνα τον Αύγουστο είναι σα να ρωτάς δημοσίως αν είσαι μαλάκας. Απάντηση δεν θα πάρεις (γιατί λείπουν όλοι ή τουλάχιστον αρκετοί πρόθυμοι να σου απαντήσουν) κι αν βρεθεί ψυχή ζώσα να σου απαντήσει, τσάμπα κόπος. Θα σου πει κάτι που το ξέρεις ήδη.
Καλύπτοντας τρομερά χιλιόμετρα – εις αναζήτηση περιπτέρου, μίνι, μάρκετ, ψιλικατζίδικου, μπαρμπουτάδικου έστω! – έκανα διάφορες τριανταμίες με το μυαλό μου, από αυτές που κάνει ένας ηλίθιος, σε μια άδεια πόλη, με κρεμασμένα χέρια (και γλώσσα) στο λιοπύρι.
Συνήθως, σε τέτοιες στιγμές – που δεν έχω περιπατητική παρέα – ή τα ακουστικά στα αυτιά να ακούω σαχλαμάρες, αρχίζω τα μάιντ γκέιμς: πόσες ταινίες έχει κάνει ο Αλμοδοβάρ, πόσοι σταρ του Χόλιγουντ έχουν πάει άκλαφτοι απ’ την κόκα, από πόσα ξένα τραγούδια θυμάμαι όλους τους στίχους, πόσες μαλακίες έχω κάνει από 12 μου μέχρι σήμερα (δεν βολεύει αυτό στα όρθια, θέλω χαρτί και στυλό…), που ήμουν πέρσι τέτοια μέρα…
Παραδόξως, χθες και αφού είχα καλύψει μια σεβαστή απόσταση 3 χιλιομέτρων, το μυαλό μου γύριζε στο που ήμουν πέρσι τον Δεκέμβρη…
Πόσο πιθανό ήταν να βρισκόμουν πίσω, μπροστά, δεξιά, αριστερά απ’ το σημείο που συλλάβανε τον Θοδωρή Ηλιόπουλο.
Είμαι άσχετη με τις πιθανότητες, τα στοιχήματα, το που μπορεί να κάτσει η μπίλια.
Αλλά στη θέση του, λογικά και έτσι όπως έχει γίνει η ζωή (μας), όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση του.
Όπως στη θέση του φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, ανθρώπων που βρέθηκαν ακριβώς στο κέντρο της παράνοιας.
Δεν δέχομαι αυτό το εμετικά κλισεδιάρικο «στον λάθος τόπο, τη λάθος στιγμή». Τι σκατά σημαίνει αυτό;
Γύρισα σπίτι – με τη γλώσσα ξεδιπλωμένη μέχρι τον ακάλυπτο – και στις τσέπες μου είχα δύο πακέτα τσιγάρα. Κανένα από το δύο δεν ήταν η μάρκα που κάπνιζα. Λογικά, η γλυκύτατη ρωσίδα περιπτερού που μου τα πούλησε βρισκόταν τη λάθος στιγμή μπροστά στο λάθος πελάτη; Αηδίες!
Στα δελτία των 3, των 6, των 7, των 8, ούτε κουβέντα για τον Θοδωρή Ηλιόπουλο. Σωστά. Θα χαλάσει η μόστρα της Μυκόνου, η ειδησεογραφία της μπαγιατίλας και τα κονέ με εμπόρους μεταχειρισμένων αυτοκινήτων που «δεν πουλάνε», «είναι στα πρόθυρα χρεοκοπίας», κι άλλες τέτοιες παπαριές.
Σιχαίνομαι, νιώθω κούραση και πλέον έχω μια σιγουριά ότι σωστός τόπος και σωστή στιγμή, στην Ελλάδα, είναι απλώς μια ουτοπική θεωρητικούρα. Στην πράξη; Κουβάς με σκατά.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: au.srichinmoycentre.org