Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Το LSD των '00s

Αν δεν βρεθώ στα επείγοντα μία απ’ αυτές τις μέρες, θα είμαι ευτυχής. Σαν το ζωντόβολο σκουντουφλάω από γωνία σε γωνία κι από τοίχο σε ράφι. Που υπάρχει καρφί; Κανά σκαμπό παρατημένο; Αφήστε το, παιδιά, για ‘μένα είναι.
Το όλο κόνσεπτ – σκουντούφλημα, κουτούλημα, γλίστρα, σαβούρδα και πάει λέγοντας – συνοδεύεται και από κραυγές πόνου (από 9 πρωί μέχρι 1 μεσημέρι και από 5 απόγευμα μέχρι 9 βράδυ). Τις ώρες κοινής ησυχίας κάνω βουβό πόνο (τι φταίνε οι γείτονες, αν εγώ είμαι ζαβλαμού;) , ο οποίος συνοδεύεται από εντελώς γελοίες γκριμάτσες και από χοροπηδητά τύπου «σπουργιτάκι μουλάρα» που χοροπηδάει σε στυλ «κουτσό» μέσα στο σπίτι, καθότι με τα χέρια κρατάω πατούσα που για 80η φορά σακατεύτηκε στην ίδια (γαμω) γωνία!
Η φάση συμπληρώνεται από απηυδισμένες μητρικές-φιλικές- γκομενικές (όποιος είναι μπροστά εν πάση περιπτώσει) ερωτήσεις / διαπιστώσεις «αμάν παιδί μου!», «θα σκοτωθείς!», «δεν σε είδε, ε;»…
Κουτσή, χωρίς χέρια, συνεχίζω για λίγο ακόμη το ντόμινο (σε ράφια, εταζέρες, κορνίζες, κέρατα δίφορα) και στη συνέχεια πολύ θα βόλευε και ένα τρίτο χέρι για να πιάσω και το κεφάλι μου, που όλο και κάπου έχει κοπανήσει (και αυτό!).
Σε τέτοια κατάσταση (ένα πόδι, κανένα χέρι ελεύθερο, κεφάλι - μπαλάκι πινγκ πονγκ) με βρήκε το τηλεφώνημα συναγωνίστριας γαζώτριας σε παράκρουση.
«Είμαι γριά, χοντρή και συμβασιούχα».
Είναι 29 χρονών, 55 κιλών στο 1,61. Και συμβασιούχα.
Αλλά σε κάποιον που εσχάτως βλέπει μόνο Βίκυ Καγιά και δελτία ειδήσεων, δε φέρνεις αντίρρηση. Υπάρχει πρόβλημα, οπότε συμπαραστέκεσαι και συμπάσχεις. Και πας και σε πορείες.
Και – τι να κάνω; - πήγα. Τσούκου τσούκου, μασώντας καραμέλες και γνωρίζοντας καινούριο άνεργο κόσμο, βρεθήκαμε μέχρι το Σύνταγμα.
Κάπου εκεί, κάτι τα αυχενικά, κάτι που είχα βγάλει το πετσί μου από τη ζέστη κι από τη δίψα, άρχισα να τραβάω τη συμβασιούχα μου απ’ το μαλλί να κάνουμε μια στάση.
Στρίβουμε δεξιά για Κολωνάκι – άλλο που δεν ήθελε που μου κατέβηκε για πορεία με πουλόβερ και μπουφάν στους 22 βαθμούς – και ξαφνικά! Άλλη χώρα!
Στρίβοντας στην Κανάρη και αφήνοντας πίσω μας τους τελευταίους χακί ένστολους, έψαχνα να βρω τη… ντουλάπα.
Σαν τα μούλικα στη Νάρνια, ήταν λες και μπήκαμε από μια πόρτα (χάος, φωνές, μπάτσοι, κομμένη κυκλοφορία) και βγήκαμε στο «αλλού». Βιτρίνες, μανικιούρ, (πολύ) κυρίες, με (πολύ) φουσκωτά μαλλιά, ο κ. Βουλγαράκης με τη βέσπα του, κι ο χρόνος να κυλάει πιο αργά.
Γυαλισμένες καλημέρες και «καυλ’ άρ γιου;», «αγάπη μου» και «χρυσό μου» στη λιακάδα, πουρομπεμπέκες και πιπίνια με μπότες μέχρι το λαιμό, λες και η χώρα της κυρίας Κακανιά (που να ‘ναι καλά κι αυτή κι ο άνθρωπος που την έφτιαξε) υπάρχει κάπου σ’ ένα θόλο μέσα στην Αθήνα. Ένα θόλο που ανοίγει με κωδικούς θησαυροφυλακίου ή εκ λάθους, από ζαβές, καλή ώρα σαν κι εμάς.
Όξω φρύαζε το σύμπαν, μέσα πέρα βρέχει.
Ποιοι συμβασιούχοι, ποια stages, ποια ανεργία και ποια απεργία. Η συμβασιούχα μου είχε πάρει γραμμή την Κανάρη και χάζευε μοντελάκια με εμβρίθεια ηλικιωμένης fashionista.
Το Κολωνάκι θα μπορούσε να είναι το lsd των ’00s. Ένα τέταρτο στους δρόμους του και η φίλη γαζώτρια είχε ξεχάσει τις αψιλίες της και μου εξηγούσε, γιατί φέτος θα φορεθεί το φλούο λαχανί και τι ντροπή θα ήταν να μας συλλάβει ο φωτογραφικός φακός με… κάμελ τόου (σε περίπτωση που σαλτάρουμε τελείως κι αρχίσουμε να κυκλοφορούμε σαν την Λέιντι Γκάγκα με το βρακί στους δρόμους… Έλα, Χριστέ μου!).
«Τι θα γίνει μανίτσα μου, θα κάτσουμε κάπου τον ταλαιπωρημένο μας κώλο να πιούμε έναν καφέ;» (ε, μα είχα ξεπετσιαστεί, πια!).
Η fashionista είχε γίνει πάλι συμβασιούχα. Κι ακόμη χειρότερα είχε μπήξει τα κλάματα. Αισθανόταν πάλι ξανά γριά, χοντρή. Και συμβασιούχα. Το ναρκωτικόν Κολωνάκι είχε κάνει τον κύκλο του.
Και εγώ είχα ξαναβρεί κάτι – ένα προεξέχον κάγκελο, για την ακρίβεια - γωνία για να σκουντουφλήσω.
(Όχι, που δεν θα… μ’ έβλεπε!).
Δεν ξεφεύγεις από το πεπρωμένο σου, παιδί μου. Ούτε καν στο Κολωνάκι.



ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: lamiavitafolle.files.wordpress.com/2008/06

19 σχόλια:

Swell είπε...

Bρε συ, αφού δεν σε προσέχουν γιατί δεν φωνάζεις ότι πλησιάζεις, ώστε να σε προσέξουν; Σοβαρά τώρα, μήπως εκεί που συχνάζεις συνάντησες το Μητσοτάκη; Γιατί αυτή η "επιμονή" είναι περίεργη (τουλάχιστον). Α, και μια απορία: Το κάμελ τόου είναι βαμμένο δάχτυλο που μοιάζει σα να βουτήχτηκε στα σκ..;

koptoraptou είπε...

@ swell

Κάμελ τόου αγαπημένε μου φίλε δεν έχει καμία σχέση με... δάχτυλο.
Είναι όταν φοράς μαγιώ ή βρακάκι και είσαι κοριτσάκι; Και το μαγιώ "γράφει" κάπως περίεργα μπροστά; Κατάλαβες; Να μην επεκταθώ η μοδίστρα!

Σε φιλώ κι εσένα και τις απορίες σου!

Μάγισσα Κίρκη είπε...

Χχαχαχαχαχα ίδια φάση περνάμε και πάλι καλά να λες που είχατε και το κουράγιο να βγείτε για καφέ στην πόλη της Πλουτίδου!
Για να γλιτώνεις τις μετωπικές με τις κόχες και τους σοβάδες, κάλλιστα μπορείς να γεμίσεις το σπίτι με προστατευτικά μωρού μη και βάλεις το χέρι στη πρίζα σε καμια δύσκολη στιγμή και τί θα γίνουμε!

Ανώνυμος είπε...

ρε μαλάκα [πολυ αντρικο βγηκε αυτο..] το πιστευεις οτι εμενα 7 χρονια στην Αθηνα και δεν πηγα ποτε μου στο Κολωνακι?
ουτε πως πανε δεν ξερω
ειμαι ΕΧΤΡΑ Βλαχαρα?

monahikoslikos είπε...

Γιατί δεν ράβεις ένα σκουτί -κάτι με μακριά μανίκια σαν ζουρλομανδύα- από καπιτονέ να γλυτώσεις και τις μελανιές...?

faraona είπε...

Τίποτε δεν παθαίνεις εσυ...ξέρω εγω ...εχεις ανθεκτικές βάττες στους ώμους ελα θα περάσουν ολα...
φιλιά

u-hoo / gianniskafatos είπε...

Κοπτοραπτού και Κολωνάκι, οπερέτα σε δύο μέρη, moderato cantabile
μου' λειψες αγαπημένη βιοπαλαίστρια
(μ' ενα Κολω-νάκι ξεχνιέμαι! σαν Αρλεκιν σε βίρτσουαλ εκδοχή)

καλή σου μέρα καλή μου

Τσουχτρα είπε...

Στο Κολωνάκι έχει απλώσει τον πισινό του έκαστος βλάχος, όστις κουτρουβάλησε απο τις ραχούλες και τίνγκα στην πιστωτική την κάρτα, πίνει καφέδες και κάνει το οφθαλμόλουτρό του.
Συνέχισε να κόβεις και να ράβεις και μακριά απο ναρκωτικά...Δεν φτάνουν για όλους !

Τις καλημέρες μου !

ΖΕΡΒΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ είπε...

Έτσι είναι αγάπη μου, μισή ωρίτσα και ξεχνάς ότι είσαι από τα δυτικά προάστια..... Έλα όμως που πρέπει να ξαναγυρίσεις εκεί που ανήκεις...
Άστα φιλενάδα.....
Καλό Σαββατοκύριακο!

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Σκουντουφλάς όποτε μελετάω τα γαζιά σου. Καιρό είχαν να δουν τα μάτια μου τα ΅κέρατα δίφορα΅.!

Artanis είπε...

Συγγνώμη, τί είναι είπαμε το "κάμελ τόου";
Την επεξήγηση τη διάβασα αλλά δεν κατάλαβα γρι...
Αυτό με τα πεσίματα και χτυπήματα, το έχω και 'γω...Σε καταλαβαίνω καλή μου...

Tzeve είπε...

1,90...85 κιλά...30 χρονών...πώς να αισθάνομαιιιιιιιιιιιι

τώρα που νυμφεύομαι????????

Coco είπε...

ήταν η μέρα που φρέναρα στο τσικ
μη φάω τον Σημίτη
με ...ποδήλατο

Sulpice είπε...

Πολύ καλή η παρατήρηση... Δύο διαφορετικοί κόσμοι!! Και το ωραίο είναι ότι σε κοιτάνε με υφάκι αφ΄υψηλού αν κάτσεις και δεν ακολουθείς τους ενδυματολογικούς κανόνες αλλά πφφφ! Je m'en fous

Side21 είπε...

Χωρίς παρεξήγηση ...
Σκέφτηκες ν' αλλάξεις γυαλιά ...
Μήπως κάπου εκεί είναι η αιτία ;;;
Αλλιώς κάνε κά'να ευχέλαιο !!!

the elf at bay είπε...

Πολύ καλό το κείμενο, με έκανες και χαμογέλασα πικρά για ακόμα μια φορά...

Ταχυδρόμος! είπε...

Καλημέρες! Τρελοκόριτσο!

KitsosMitsos είπε...

Εδώ είναι η παράδεισος και η κόλαση εδώ ;-)
Καλησπέρα

ΣΑΝ είπε...

πορεία και κωλονάκι..

όσο απέχει η εμβρίθεια από το κάμελ τόου!!

έραψες πάλι κοπτοραπτού.. κοίτα μην τρυπηθείς με τη βελόνα!!