Η κατάρα της αλλήθωρης αρκούδας

Αν είσαι γυναίκα, γκόμενος ή γονιός στο ζήτημα «αρκουδάκι» έχεις τριπλό ντοκτορά για ευνόητους λόγους.
Ως γυναίκα – δεν μπορεί! – κάποιο κόλλημα θα έχεις με τα λούτρινα βλήματα. (Εκτός κι αν είσαι αλλεργική ή…εγώ).
Ως γονιός κατάκοπος και κουρασμένος, άφραγκος και μαδημένος σαν ξεπουπουλιασμένη κότα γιορτάρες μέρες, το χνουδωτό σίχαμα είναι η τελευταία σανίδα σωτηρίας της τσέπης σου.
Ως γκόμενος (μπορεί και σύζυγος) αμύνεσαι περί πάρτης και τσιφουτίστικα σκεπτόμενος, αγοράζεις αρκουδάκι (και θα συγκινηθεί η λεγάμενη και θα κάμεις οικονομία).
Κι όσο προσπαθείς να το αποφύγεις (το αρκουδάκι), τόσο πέφτεις πάνω σε παραφουσκωμένα καφέ, ροζ, μουσταρδί, λευκά σιχάματα, τα οποία μαγνητίζουν όλες εκείνες τις σάχλες έξω από βιτρίνες και παιχνιδάδικα: «Τι γλυκούλιιιι!», «Τι καλό!», «Τι μαλακό!!!».
Κι όσο εσένα ξυπνάει ο Ευαγγελάτος μέσα σου («με τι να το έχουν γεμίσει;», «μήπως να το ξεκοίλιαζα να σιγουρευτώ ότι δεν έχει κανά αρούρι μέσα;», «γιατί βρωμάει σαν πετρέλαιο το διαολεμένο;»), τα αρκουδάκια είναι στάνταρ προτίμηση (γαμώτι!).
Τι μπορεί να είναι χειρότερο απ’ αυτό; Για σκέψου λίγο:
Τα συμβατικά αρκουδάκια – ναι, ξέρεις αυτά τα καφέ με τη γλωσσίτσα έξω και το μάτι – κουμπί – κάπως τα αντιμετωπίζεις.
Για την ακρίβεια, απλώς τα κλάνεις. Δεν υπάρχουν, ρε παιδί μου.
Και παιδιά να έχεις και ανίψια, εσύ κάνεις την υπέρβαση και χριστουγεννιάτικα τους παίρνεις κάτι άλλο, πιο προβληματικό, πιο επικίνδυνο, πιο ζόρικο στην κατάποση…
Αδιαφορείς για την ύπαρξη των (συμβατικών) αρκουδακίων και το ζήτημα λήγει εκεί.
Έλα όμως που φέτος ο εκδικητικός Θεός και κάποιος πολύ μάγκας παραγωγός μας καπέλωσε αυτή την λαστιχένια πράσινη χλαπάτσα με το κίτρινο σώβρακο και τον χοντρό κώλο και δεν ξέρουμε – εμείς οι απανταχού εχθροί των τέντι μπέαρς – που να πάμε να κρυφτούμε.
Αυτή η αρκουδο-μπουχέσα λοιπόν – και πώς να μην είναι, αφού όλη μέρα τρώει πάριζα – έχει κάνει κατάληψη στην καθημερινότητα μου, απλώς δεν μπορώ να την προσπεράσω.
Ανοίγω την τηλεόραση, πιάνει τον κώλο καποιανής παρουσιάστριας.

(Βασικά, δεν έχει αφήσει κώλο για κώλο, αλλά τέλος πάντων).
Χαζεύω εφημερίδες και περιοδικά στο ψιλικατζίδικο, το δίνουν σε σιντί μαζί με σπαζοκλαμπάνικο τραγουδάκι που ξετρελαίνει τα πιτσιρίκια.

Ακούω ραδιόφωνο, σκοντάφτουν τα αυτιά μου πάνω στο εν λόγω σπαζοτέτοιο τραγουδάκι.
{Το οποίο τραγουδάκι, χωρίς παρεξήγηση κυρ – στιχουργέ μου, είναι η επιτομή της φλωροσύνης. Διότι το πράσινο, αλλήθωρο και ξεβράκωτο αρκουδάκι επιμένει ότι είναι καλό παιδί, διαβάζει τα μαθήματα του, χορεύει και ποιος ξέρει τι άλλο κάνει, αρκεί να το ταϊζεις το αλλαντικό της αρεσκείας του. Περίεργα τα μηνύματα κύριε στιχουργέ μου, δεν ξέρω, κάτι μ’ ενοχλεί…}.
Μην τα πολυλογούμε, έχω αγκυλώσει. Και τις τελευταίες δύο βδομάδες που οι δρόμοι έξω από σπίτι και δουλειά είχαν τιγκάρει στο σκουπίδι, με όλη αυτή την πράσινη μπίχλα που έχουν αφήσει πάνω στην άσφαλτο – ε, δεν θέλει και πολύ – το αρκουδάκι έχει «κλειδώσει» στο μυαλό μου.
Σχεδόν το…μυρίζω λέμε!
Σχεδόν έχω ‘πεθυμήσει τα άλλα, τα συμβατικά (αρκουδάκια). Που τα δαγκάνεις στο λαιμό και προσπερνάς.
Γιατί μ’ αυτό δεν θα ξεμπερδεύουμε εύκολα, το βλέπω. Ήδη το βάλανε να τραγουδάει χριστουγεννιάτικα. Γαμώτο!


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: indiequill.wordpress.com

ΥΓ1: Νομίζω ότι ξερνάω με την άγρια χαρά κάποιων ότι φέτος θα "ξηλωνόταν" και πάλι η Αθήνα (περισσότερο απ' όσο "ξηλώθηκε", δηλαδή), δίκην μνημοσύνου. Θεία δίκη. Και αυτοί και εμείς τιμωρηθήκαμε με τόνους σκουπιδοσκατών στη μούρη, απευθείας από τους οδοκαθαριστές της γειτονιάς μας.

ΥΓ2: Μα περισσότερο απ' όλα σιχάθηκα τα γλυκερά κείμενα για το αδικοχαμένο παλικαράκι. Ειδικά εκείνα που έφεραν φαρδιές πλατιές πολιτικές υπογραφές. Άλλες αρκούδες αυτές, αλλήθωρες, ξεβράκωτες και υποτακτικές.