Τι 'χες, Γιάννη; (Τι 'χα πάντα)

Όχι ότι μ’ αρέσαν ποτέ τα συμβατικά θεάματα, αλλά αυτό με τον Μελισσανίδη – Άμλετ με ξεπερνάει, με συγκινεί κι αν δεν είχα καβατζάρει και τα 33, θα έγραφα με δονεί, αλλά πλέον πονούν οι αστραγάλοι μου και δεν είμαι για ζόρια.

Ειλικρινώς, αδυνατώ να εννοήσω προς τι όλο αυτό το μπρούχαχα και η καζούρα που πέφτει εναντίον του Ιωάννη στα διαδίκτυα (ελληνάρες, παιδί μου!!! Προτιμάτε τον Μπένι και τον ΓΑΠ, κρυφομαζόχες!!!).

Και εννοείται ότι δεν είμαι καθόλου αντικειμενικιά, διότι το αγαπώ αυτό το παιδί, από τότε που ήμουν κι εγώ παιδίσκη, καθότι ενσαρκώνει (ναι, ναι, κόφτε τα χάχανα) το όνειρο της ελληνίδας μάνας: πεισματάρικο, σπουδαγμένο, αριστούχο, και της τσογλανιάς και της αριστοκρατίας, και γιατρός και ολυμπιονίκης, και πρώην ασχημόπαπο (αλλά πάντα κορμάρα) και νυν... (βάλτε κάτι τελοσπάντων, δεν μου ‘ρχεται). Και καινοτόμος και τολμηρός και στο Μπρόντγουεϊ (μην το ‘χεις λίγο) και στον «Καλλιγούλα» κι άμα λάχει δέρνει κιόλας (έτσι λένε, μπροστά δεν ήμουν....).

‘Νταξ’. Έχει κάνει και κουλαμάρες.

‘Νταξ’. Έχει φωτογραφηθεί και με σάνδαλο και βρακάκι περίεργο.

‘Νταξ’. Ισιώνει και το μαλλί και έχει κοτσάρει και φακό επαφής που (σε) σκιάζει.

Ε, και; Το ’96 (έδινα πανελλήνιες κι είχα πάθει λαλά, κάποιον έπρεπε να αγαπήσω εκτός από τον Πλάτωνα, πανάθεμα το άγνωστο κείμενο και τη μετάφραση του) τον Αλεξέι Νέμοφ περιμένανε χρυσό και τον έβαλε ο Ιωάννης να φάει τα ταπί και δώρο για επιδόρπιο τον Βιτάλι Σέρμπο.

Ε, και; Το παιδί έχει κάψει τη σπονδυλική του στήλη στη γυμναστική. Δίσκος για δίσκος, σου λέει (ο γιατρός μου) δεν έχει μείνει.

Και τι κακό έκαμε; Στον "Άμλετ" το γύρισε και έτσι νιώθει ευτυχής.

Ενδεχομένως, το πνεύμα του Σέξπιρ σκίζει τα κουρτινάκια της Πίπας (Μίντλτον) και σβουρδάει στο πάτωμα τις πορσελάνες της βασιλίσσης της Αγγλίας.

Και ενδεχομένως, ο πρίγκηψ της Δανιμαρκίας να σφιγγότανε λιγότερο, όταν σκεφτότανε τι τσουλάκι ήταν τελικά η μαμάκα, που αγκαζάρισε τον αδελφό του αντρός της πριν τα 9μερα, πλην όμως τις πλατάρες του Ιωάννη δεν τις είχε που να κοπανιότανε!

Αλλά το παλλικάρι προσπαθεί. Παραδεχτείτε το.

Το ξέρω. Η ερμηνεία κάτι (σας) κάνει, σας ψιλο-αποσυντονίζει το μάτι που έχει ένα αλάφιασμα. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο φτύνει με αγγλοσαξωνικό αξάν τις λέξεις, δεν είναι ένα ποίημα (χαλάλι το Ρογιαλ Ακάντεμι οβ Αρτς);

Όχι, βρε Ελληνάρα, πες κι εσύ με τέτοιο αξάν «μπατ του μανθς ντεντ, νέι, νοτ σόου ματς, νοτ του, σόου έξελεντ έι κινγκ δατ γουόζ, του δις χαϊπίριον του έι σέιτιρ: σόου λάβινγκ του μάι μάδερ δατ χι μάιτ νοτ μπιτίμ δε γουίντς οβ χέβεν» και όλον τον λοιπό γλωσσοδέτη του τάχα μου δήθεν σαλταρισμένου Άμλετ και θα σε ράβω τσάμπα μέχρι που να... χρεωκοπήσουμε. Άιντε!

ΥΓ1.: Μη δω κακό σχόλιο για το παιδί, θα βριστούμε.

ΥΓ2: Θα «κρέμαγα» και το σχετικόν βίντεο με τον Ιώαννη – Άμλετ, αλλά τα σχόλια στο Γιου Τιουμπ βρωμούν αντρίλα και πάει καιρός που με συγκινούσε η ποδαρίλα και το νύχι με πένθος.

ΥΓ3: Παρ’ όλ’ αυτά, με το τρέιλερ Σεργουλόπουλου – Μπακοδήμου κλαίω απ’ τα γέλια. Μήπως δεν αγαπώ τόσο τον Ιωάννη, τελικώς;

ΥΓ4: Πάω στοίχημα. Άλλα περιμένατε και τη «βγήκα» με... Ιωάννη. Τι να κάθομαι να «γαζώνω» τώρα για ενάμιση χρόνο απουσίας από το «ραφείον;». Ας πούμε, απλώς, ότι ήταν ένα μεγάααλο ταξίδι με καλούς, κακούς, καραγκιόζηδες, πολύ και λίγο μαλάκες, μικρές και τεράστιες γκαντεμιές, αλλά ευτυχώς κουμπάρε που δεν πάθαμε και τίποτα, που λέει και το ανέκδοτο. (Που πάθαμε και το ξέρει μόνο η ψυχούλα μας και κανά δυο ψοφίμια. Aλλά αυτά θα κρατήσουν το στόμα τους κλειστό για να αποφύγουν την ξεφτίλα και εμείς για να συμμαζέψουμε τα άντερα μας απ’ τα πατώματα, δεν μας φταίνε οι πελάτες. Ελπίζω, δηλαδή, γιατί με τα αληταριά ποτέ δεν ξέρεις, αλλά ποτέ δεν ξέρουν κι αυτά. Σωστά;).

ΥΓ5: Είναι ωραίο να γυρίζεις σπίτι. Αν εξαιρέσεις τις σκόνες, τα άπλυτα και τους ληγμένους λογαριασμούς.(Και τον Γιωργάκη. Και τις βλακείες του. Αλλά είπα να κάνω έντρι χωρίς εμπάθειες).

ΥΓ6: Μωρ’ τι απέγιναν οι «Αγανακτισμένοι»; (το μπι κοντίνιουντ).