(Ή τουλάχιστον, σταμάτα να κελαηδάς παπαριές...)Που να με χτυπάς, δεν γράφω στο Twitter. Αλήθεια. Λογαριασμό έχω. Και προφίλ στο Facebook. Αλλά σ’ αυτό το ρημάδι το «Τσίου» δεν γράφω. Δεν αντέχω, λέμε, αυτό το «μία σου, μία μου και μία παραπάνω». Μιλάμε για ασόβαρες καταστάσεις, από τύπους με γραβάτα Κι επειδή δεν το ‘χουν χορτάσει τα μέλη του εγχώριου glam στερεώματος, το πράγμα γίνεται χειρότερο.
Έλα, παραδέξου το, έχει μια γελοιότητα κοτζαμάν άντρες (και γυναίκες) με υποχρεώσεις (λέμε τώρα) και καθημερινά παλούκια να κάθονται να χαζολογάνε με το Άι- Φον στο χέρι ποιος τους απάντησε και ποιος τους σκούντηξε. Παρντόν, αλλά έχω και φαΐ στη φωτιά.
Εντάξει, σούπερ είναι τα σόσιαλ μίντια, δεν το συζητώ ότι είναι τρέλα να κάνεις ένα κλικ και να μαθαίνεις τα πάντα – έστω και διαγωνίως – από ένα σκρολ ντάουν. Αλλά, η φάσις έχει λαστιχάρει.
Δεν είναι το Twitter το γκιογκιό σου, αγαπητέ. Δεν είναι η κλειδαρότρυπα που μεγέθυνες κιόλας, για να βλέπουμε καλύτερα το σώβρακο σου. Ιτ’ς νοτ δε ράιτ πλέις για σπεκουλίτσες, καρδούλα μου.
Και φυσικά δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Η αρρωστίλα δεν κάνει διακρίσεις. Σαφώς και έχω κάνει μπανιστήρι στα tweets αλλουνού. Εννοείται ότι με πιάνει νοσταλγία κοζάροντας φωτογραφίες και πηγαινέλα φίλων, γνωστών και εχθρών μη σου πω.
Αλλά μπάστα. Μετά βαριέμαι. Θέλω βόλτες. Κανονική... δικτύωση. Κανονικές σπρωξιές. Κανονικά φιλιά και αγκαλιές. Και αληθινά μέρη. Και όχι, δεν θα βαλω foursquare για να ‘ρθετε να με βρείτε.(Το σιχαίνομαι αυτό το "νια - νια - νια, κοίτα που είμαι", έχω "πετάξει" κόσμο έξω γι' αυτές τις αηδίες, μα τω Θεώ!).
Αν με πιάσει το φιλότιμο, μπορεί να ποστάρω καμιά φωτό στο Facebook. Άιντε και κανά τραγουδάκι. Κι αν δεν μου κάνεις like δεν θα πεθάνω. Πάει να πει ότι ευτυχώς που δεν έβαλα foursquare, γιατί αυτό το σημείο αρέσει μόνο σ’ εμένα. Κι αυτό το τραγουδάκι μόνο τις δικές μου τρίχες σηκώνει και σ’ εσένα σ’ αφήνει αδιάφορο. Δεν πειράζει. Θα ζήσω και χωρίς “follow”, “re –twit” και “poke”, στ' ορκίζομαι.
Κι αν μου πεις και καμιά μαλακία, πάντα υπάρχει η πιθανότητα να μη σου απάντησω και να την αφήσω να πέσει κάτω. Κάλλιο το ‘χω να κοιμάμαι όλη μέρα, παρά να «μαλλιοτραβιέμαι» μαζί σου στα σόσιαλ μίντια.
(Σ.Σ.: Εκτός κι αν – τι να πω πια; - τα «θέλει» τόσο πολύ ο αποτέτοιος σου, οπότε υπάρχει και το "δια ζώσης". Πιο υγιές μου κάνει).
Και φυσικά, σε κάθε περίπτωση, όχι παιδιά: το μπανιστήρι στο Twitter διασημοτήτων δεν είναι ρεπορτάζ. Μια βλακεία είναι με την οποία το κάθε τούβλο της τηλεόρασης και της Βουλής, "ρίχνει" τζούφιες για να τσιμπήσουν τα "μαλάκια".
Ενδεχομένως, όοολο αυτό, να είναι ok για να διαφημίσεις τη δουλειά σου (είναι;), να δικτυωθείς (είναι), να μάθεις νέα και παράξενα απ’ όλο τον κόσμο (ΕΙΝΑΙ!), να ξεμπουκώσεις λίγο (λίγο λέμε) την ώρα που ακούς τον Βενιζέλο να σου εξηγεί πόσο δίκαιο και πατριωτικό είναι να του δώσεις τα κλειδιά του σπιτιού σου, να τσεκάρεις κάτι (δεν ξέρω τι, οτιδήποτε), να οργανωθείς (παίζεται. Το τι έγινε με τους... «Αγανακτισμένους» φάνηκε...), να κάνεις λίγη πλάκα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ωδή στο κωλοβάρεμα. Ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν βαριόταν τόσο επιδεικτικά και τόσο ανερυθρίαστα (γουάου. Σαν παρατήρηση του πατρός μου «βγήκε» αυτό, αλλά προσπεράστε το).
Ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν υπήρξε τόσο ψεύτης, όσο στο προφίλ του στα social media. Και φυσικά αυτά τα περί διαδραστικής επικοινωνίας είναι κολοκύθια, όταν θέλεις να γράψεις σε κάποιον: «Κατέβασε αυτή τη φωτογραφία, καραγκιόζη. Από τότε έχεις γίνει 800 κιλών και 600 ετών» ή «Που είσαι, καλό μου;;; Στο πενθχάουζ του Χίλτον;;; Φέρε πίσω τα 500 ευρώ που σου δάνεισα, βρε λαμόγιο!!!».
(Εξυπακούεται ότι σχόλια σαν κι αυτά τα τρώει το πισσοσκόταδο. Για ένα... προφίλ ζούμε).
Επίσης, ασχέτως αν σ’ αυτό το ρημάδι το προφίλ διαβάζετε «αγγέλους» για πτυχία, ντοκτορά και μάστερ, η ανορθογραφία έχει αναχθεί σε... χώρα και τα σημεία στίξεως είναι οι αναρχικοί της που πάνε και κάθονται όπου γουστάρουν. Ή την έχουν κοπανήσει. Δια παντός.
Χώρια που αρχίζεις να αμφιβάλλεις για τους φίλους σου. Όταν το "στάτους" σου λέει ότι καμιά πενηνταριά "δικοί σου" κοινοί φίλοι με τον ΓΑΠ, ω, ναι, φίλε μου. Είναι η ώρα να αρχίσεις να ανησυχείς...
6 σχόλια:
"(Το σιχαίνομαι αυτό το "νια - νια - νια, κοίτα που είμαι", έχω "πετάξει" κόσμο έξω γι' αυτές τις αηδίες, μα τω Θεώ!)."
Ζηλεύετε, Κοπτοραπτού; Δεν το περιμένα από εσάς. Τόσα χρόνια παρά το κάπως βάρβαρο φυζίκ με είχατε πείσει ότι είστε απαλλαγμένη από τέτοιου είδους ταπεινά αισθήματα:):):):)
Μια χαρά είναι το Twitter αν κρίνω απ' τους καθημερινούς ραδιοφωνικούς οργασμούς του Χ'νικολάου.
@ ανώνυμος:
Μπα, σε καλό σας! Με "τσακώσατε"!
@ Αντώνης Σ.
Αντώνη, άσε τον κόσμο να χαίρεται:)
Καρδιά μου, εδώ ο Πιτσιρίκος έχει φτάσει να συμβουλεύει το Χατζηνίκο για το αν πρέπει να βγει στην τιβί, μέσω Twitter και να του εύχεται καλή επιτυχία και εσύ μιλάς για... ψόφο;;;
Και για να μην παρεξηγηθώ και με κυνηγάς με τα ψαλίδια, συμφωνώ μαζί σου, απλώς δεν γίνεται. Απλώς κάποια στιγμή θα το βαρεθούν το παιχνιδάκι τους και θα χρησιμοποιηθεί για τον πραγματικό σκοοπό του και όχι για να βγάζουν τους..... ατμούς τους οι "διασημότητες" και της τιβί και του διαδικτύου.
Προσωπικά σου έχω κανά δυο ερωτήσεις κι άμα θες απαντάς γιατί καλό όλο αυτό το κουκουρούκου και η μαγκιά, και πιθανώς έτσι τα λες όπως είναι αλλά εφώ δεν κατάλαβα ποτέ κανά δυο πράματα κι αν θες μου εξηγείς;
1ον, γιατί έφυγες από το σπίτι σου για να πας στη Γκολεμά;
2ον, γιατί έφυγες απ' τη Γκολεμά και ξαναγύρισες σπίτι σου;
3ον, θέλω να ξέρω πως πραγματικά αισθάνθηκες όταν αποκαλύφθηκε η ταυτότητα σου και μαλιστα στη ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΗ ΖΩΝΗ κι αν τελικά αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισες να τα μαζώξεις και να ξαναγυρίσεις στην έδρα σου που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να το κάνεις καιρό πριν και
4ον, γιατί ποτέ δεν βγήκες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου τη στγιμή που σου σούρνανε τα μύρια όσα πρώί μεσημέρι και βράδυ;
ΕΛπίζω το σχολιάκι μου να το δημοσιεύσεις και να μην το φάει το σκοτάδι και φυσικά ελπίζω να μου απαντήσεις
Δεν έχω καμία υποχρέωση να απαντήσω, το γνωρίζετε. Αλλά επειδή σιχαίνομαι τις παρανοήσεις, σας λέω τα εξής;
Πρώτον, (λοιπόν) έφυγα από το... «σπίτι» μου, για να πάω εκεί που λέτε, γιατί όπως θα γνωρίζετε κι εσείς τα λεφτά δεν φυτρώνουν σε κανένα μπαλκόνι. Ούτε και στο δικό μου.
Δεύτερον, επέστρεψα «σπίτι» μου, διότι είναι το «σπίτι» μου. Τη λογική του «μουρλού μανάβη» την έχω αναλύσει σε ένα από τα πρώτα ποστ και σας παραπέμπω εκεί. Φυσικά και δεν είμαι τρελή, όχι τόσο δηλαδή, που να αφήνω μια δουλειά και να τρέχω να κλειδαμπαρώνομαι σπίτι μου, άνευ λόγου. Χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα από αυτά που βάζετε με νου σας (καβγάδες, υστερίες, σούζες!).
Τρίτον. Πως αισθάνθηκα; Εσείς πως λέτε; Αλλά μεγάλα παιδιά είμαστε, πάντα έχουμε κατά νου και το σενάριο του να γίνει «στραβή». Τα υπόλοιπα είναι παρελθόν.
Τέταρτον. Να κάτι που δεν θα έκανα ποτέ. Βλέπετε, και ας ακουστεί υπεροπτικό, εγώ τυχαίνει να γνωρίζω τη δύναμη του Μέσου.
Βλέπετε, το «σχολιάκι» σας, όπως αποκαλείτε το κατεβατό σας, δεν το έφαγε το... σκοτάδι. Άργησα λίγο, αλλά ελπίζω να σας κάλυψα. Την καλησπέρα μου και προς Θεού μη χαθείτε από... πελάτης.
Δημοσίευση σχολίου