Τα κλοπιμαία

Σε γενικές γραμμές δεν είμαστε κλαψιάρα οικογένεια. Πράγμα που σημαίνει ότι όταν υπάρχουν υγρά πρόσωπα στο σπίτι ή η «βάρκα» ψιλομπάζει ή κάτι έχει χτυπήσει ευαίσθητη χορδή.

Η δε μαμά δεν είναι αυτό που λέμε παραδοσιακή ελληνίδα μάνα, καθότι ελληνίς είναι κατά το ήμισι, το διαφορετικό και το απ’ αλλού φερμένο που έλεγε κι ο ποιητής.

Δεν ήταν ποτέ επιπολαίως τρυφερή, δεν ήταν ποτέ του ακκισμού και της φανφάρας, κι ως πιτσιρίκι – γιατί δεν ήμουν και το αγγελούδι της πλάσεως – έχω μαζέψει πολύ σφαλιάρα και τράβηγμα κοτσιδιού, όχι αδίκως, οφείλω να αναγνωρίσω (και να προσθέσω ότι αν με είχα εγώ παιδί θα με καρύδωνα).

Όταν οι άλλες μαμάδες μετρούσαν με αγωνία τον πυρετό, η δικιά μου τραβούσε κουβέρτες, πετούσε μαξιλάρια και γρίλιζε: «Σήκω, τεμπέλα! Τίποτα δεν έχεις! Κανόνισε να μου γίνεις δειλή και ψοφίμι».

Σήμερα, λοιπόν, όταν επέστρεψε από τα πρωινά ψώνια με μάτι ζουμιασμένο και χείλη δαγκωμένα, τα χρειάστηκα. Όταν μάλιστα όρμησε καταπάνω μου με χάδια και φιλιά, το μάτι μου έφερνε βόλτα τον χώρο (που είναι το πιεσόμετρο; Τα χάπια της καρδιάς είναι στη θέση τους; Να προλάβω...).

Με το τσιγκέλι κατάλαβα ότι η νταρντάνα του σπιτιού και της καρδιάς μου, που λίγα της λες και πολλά βουτάει, κάπου είχε σκαλώσει αγρίως, που δεν το συνηθίζει, έχουν δει πολλά τα μάτια της κι η πλάτη της έχει σηκώσει άλλα τόσα.

Στο σούπερ (μάρκετ), μπροστά της προπορευόταν κοπέλα με παιδάκια δύο, γάλατα τέσσερα και λίγες κονσέρβες. Η ουρά καθυστερεί, η ταμίας κάτι λέει πνιχτά, καταφθάνει ο προϊστάμενος και από το καπαρτινάκι της κοπέλας ξεμπουκάρουν άλλο ένα μπουκάλι γάλα και μια σακούλα κουλουράκια.

Αυτό ήταν. Τη δικιά μου την έχουν πάρει τα ζουμιά, παρακαλάει (ποιος; Η μάνα μου!) να πληρώσει εκείνη τα «κλοπιμαία», να αφήσουν την κοπέλα με τα μωρά να φύγει, να, να, να... Μύλος.

Την είχα καμιά ώρα στον καναπέ βουβή και μετά σε έξαλλη κατάσταση να κάνει δουλειές, μουρμουρίζοντας σε γλώσσες τρεις (αυτό είναι κακό σημάδι), και μετά πάλι στον καναπέ με το μάτι απλανές στις γραμμές του τρένου.

Την προηγούμενη εβδομάδα μαζί ήμασταν στον χασάπη, όταν συγκεκαλυμμένα ατάραχος μας ενημέρωνε ότι η κόρη της τάδε, με μωρό της αγκαλιάς, φούνταρε απ’ τον 6^ο, εννιά μήνες άνεργη.

Και το Σάββατο, πάλι μαζί, πετύχαμε το άλλοτε ένοικο του διπλανού διαμερίσματος, βουτηγμένο στον κάδο της γειτονιάς να ψάχνει.

Και προχθές, όταν της διάβαζα για τις όψιμες ευαισθησίες των κωλάδικων της τηλεόρασης να μη μεταδίδουν ειδήσεις αυτοκτονίας, με είχε κοιτάξει σα να της μίλαγα κινέζικα.

«Γιατί;;;»

«Για να μην πανικοβληθεί ο κόσμος, λένε»

«Κάνεις μαλακισμένο επάγγελμα, παιδί μου», μου είπε, και μετά το ίδιο βλοσυρά επανόρθωσε: «Γράψε λάθος. Οι συνάδελφοι σου είναι μαλάκες. Πολύ».

Αυτό ήταν. Ούτε «μα», ούτε «μου», ούτε αναλύσεις.

Και σήμερα, ζουμιά. Θέλω πολύ να πιστέψω ότι η Κλαίρη μεγαλώνει – δεν μ’ αρέσει το «γερνάει» - και γίνεται ευσυγκίνητη.

Όμως, το ξέρω ότι δεν είναι αυτό.

ΥΓ1: Προφανώς έλειψα πολύ καιρό και κάποια... επεισόδια του εγχώριου blogging τα έχασα. Πιάνω τον εαυτό μου να «τσεκουρώνει» σχόλια, ακόμη και ανθρώπων που γνωρίζω. Έχετε σαλτάρει; Ποιος σας είπε ότι λύνω προβλήματα μεταξύ τρίτων; Ή ότι μπορείτε να φτύνετε όπου γουστάρετε επειδή 10 αλήτες έχουν κάνει το διαδίκτυο χαλάκι για να σκουπίζουν τα πόδια και τον πισινό του σκύλου τους μαζί; Είπαμε έκλεισε για λίγο το μαγαζί, αλλά όχι κι έτσι... Ωστόσο, το σχόλιο σας στο προηγούμενο ποστ φίλε (;), φίλη (;) Helion, το ενέκρινα έστω και με καθυστέρηση για συγκεκριμένους λόγους.