Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Εντάξει. Οι συγγραφείς δεν είναι πουτάνες...


(απλώς, εθισμένοι στην παρλαπίπα των social media. Ok, τώρα;)

Φοβόμουν πολύ καιρό να το γράψω, αλλά για να ‘μαι ειλικρινής τώρα πια δεν με πολυ-αφορά. Είναι χρόνια τώρα που πιστεύω, ότι όταν κάποιος πολυβγαίνει στο «γυαλί», ας είν’ κι ο Πάπας της Ρώμης που λέει ο λόγος, μοιραία, όσο και χαλύβδινος χαρακτήρας να ‘ναι, δυο πράγματα του συμβαίνουν: σταδιακώς την «ακούει τέρμα» και μετά ψιλο-γελοιοποιείται.

Δυστυχώς, και υποθέτω λόγω επαγγέλματος, το είδα να συμβαίνει πολλές φορές, ακόμη και με κόσμο που πίστευα ότι εκτιμούσα και μετά ψιλοσιχάθηκα και ακόμη πιο μετά μου ‘βγαιναν συναισθήματα καθαρού οίκτου. (Εκείνο το αυθόρμητο, «α, τον καημένο» που σου βγαίνει, όταν βλέπεις θεάματα σαν τη Τζούλια – τη γνωστή – ή τον Κίμωνα και μετά σκυλομετανιώνεις που ξεστόμισες τέτοιο πράγμα για έναν ταλαιπωρημένο συνάνθρωπο. Αυτό).

{Α, και προς Θεού, με όλο αυτό δεν εννοώ ότι εχτιμούσα ποτέ την Τζούλια ή τον Κίμωνα. Μην τρελαθούμε, κιόλας}.

Φαντάζομαι – δεν κατέχω από ντρόγκες– ότι η τηλεόραση είναι κάτι σαν ναρκωτικό, κάτι που σε κάνει να νιώθεις σαν τον Πανάγαθο ένα πράμα, πανταχού παρών και τα πάντα ελέγχων και φυσικά πρώτο τραπέζι πίστα στα καλύτερα, από τα highlands του Κολωνακίου μέχρι τον περίπτερα της γειτονιάς σου.

Στην πορεία βέβαια αποκτάς κουσουράκια που γράφουν ακόμη και στη μουρίτσα σου. Κάνεις κάτι γκριμάτσες τύπου ψυχιατρείο, μιλάς πιο θεατράλε, μ’ έναν στόμφο ανεξήγητο, με μια φόρα σα να κάμεις διάγγελμα, γενικώς βγάζεις γέλιο, αλλά έλα που έχεις αρχίσει ήδη να εθίζεσαι στα ρεζιλίκια, άσε που τη βρίσκεις, κιόλας.

Και μετά έρχονται οι κριτικές, (ενίοτε κι από κάτι τιποτένιες σαν τα μούτρα μου) και αισθάνεσαι, ΕΣΥ η τηλεπερσονα, αδικημένη, αλλά κυρίως πανέτοιμη να μου κανείς τα μούτρα κρέας και αν μου βαστάει κι έχω τα κότσια ας βγω να μετρηθούμε στο γήπεδο σου.

Είναι το σημείο που έχεις χάσει τελείως τη μπάλα, δεν σε φτάνει να μου την πεις, θες να μου απαντάς από παντού, μπλέκεις μέσα και τα social media και δεν σταματάς να μιλάς ακόμη κι όταν ψοφησω που λέει ο λόγος. (Μιλάμε για καημό!).

Και καλά να είσαι τηλεπερσόνα, που είναι στη φύση σου και στη φύση αυτού που νομίζεις ότι (εξ)υπηρετείς, να τα κάμεις σκατά! Αλλά όταν είσαι συγγραφέας, τι γίνεται;

Είναι κανά δεκάρι μέρες που γίνεται της Υπαπαντής και ενώ καίγεται κυριολεκτικά ο κώλος μας, το πλήθος μέγα και μικρό ασχολείται με ερωτήματα τύπου: είναι άραγε οι συγγραφείς πουτάνες; Υπάρχουν άραγες πληρωμένοι κοντυλοφόροι; Μπορεί ένας “ανώνυμος blogger” (άλλη ανόητη καραμέλα κι αυτή) να κρίνει την πνευματική ζωή του τόπου;

(Που κολλάει η τηλεόραση; Κολλάει).
Μα τω Χριστώ, δεν με νοιάζει η ουσία της κόντρας. Πάντα θα υπάρχει ένας καλός ή ένας ανάξιος λόγος για να γίνεται ο κόσμος μαλλί – κουβάρι.

Και πάντα θα υπάρχουν πρόθυμοι «στόχοι», αλλά και καλές δούλες προκειμένου να μεταφέρουν αυτή την κόντρα στο «γυαλί». Αλλά στα social media, ρε γαμώτο; Οι μπουγάδες, τα μανταλάκια κι όλο το νερό της γούρνας; Γιατί; Και στο Twitter και στο Facebook οι ζαβές πρακτικές της τηλεόρασης;

Και πας και απαντάς ΕΣΥ, που δεν είσαι τηλεπερσόνα, αλλά συγγραφέας.
Εσύ που ξέρεις τη δύναμη των λέξεων και την υπεροχή της ψυχραιμίας κι από τουί σε ριτουί και ξαναμανά – ριτουί ανακατεύεις τη χαβούζα του διαδικτύου με κουτάλα που μόνος σου πήρες με τα χεράκια σου. Και το ωραίο; Σε σιγοντάρουν σ’ αυτό το ανακάτεμα όχι μόνο οι φανατικοί σου «αναγνώστες», άλλα αρρωστάκια κι αυτά του διαδικτυακού ξεσκίσματος, αλλά και οι όμοιοι σου συγγραφείς.

Και ξεφωνίζεις ότι η οργή και το δίκιο σε πνίγουν και γλώσσα δε βάζεις μέσα και την Κατίνα της γειτονιάς που κάποτε την έφτανε και την περίσσευε το να βγει στην τηλεόραση, τώρα είσαι ικανός να μου την κουβαλήσεις μέχρι το LinkedIn. Και μου το ονομάζεις αυτό δημόσιο διάλογο...

Άμε, πουλάκι μου, παραπέρα. Βρες μια κάμερα να τα πεις ή γράψε ένα βιβλίο. Σε κάθε περίπτωση θα κερδίσει το διαδίκτυο, θα σωθεί το Facebook από την παράκρουση και θα επανέλθει το Twitter στα συγκαλά του, τύπου «καλημέρα τουϊτάκια μου!!! Σήμερα σηκώθηκα και έκαμα τσισάκια!».


ΥΓ.: Και μετά έρχεται ο Χριστιανόπουλος (που ποτέ δεν χώνεψα την εμπάθεια του με τον Ελύτη, αλλά ok) και σου λέει λιτά, ευγενικά και αυστηρά ότι δεν θέλει το βραβείο Λογοτεχνίας. Κοινώς, πάρτε και βάλτε το στο... ράφι σας. Πως να μην τον σεβαστείς, τον σοφό, μέσα σε τόση παρλαπίπα;


11 σχόλια:

Δήμος είπε...

Συμφωνώ με όλα. Μία παρατήρηση μόνο. Ειλικρινά πιστεύεις ότι πρόκειται για συγγραφείς; Αν ναι, πάσο. Αλλά πρόκειτια για μία ελιτ τάχαμ δήθεν "γραφιάδων" ευνοούμενων ενός συγκεκριμένου συστήματος και εκδοτικού εννοείται που αν παρεκκλίνεις από τις δικές τους φόρμουλες είσαι από απλώς αγράμματος έως κατάσκοπος των εχθρών και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Σε κάθε περίπτωση δεν περιμένουμε σοβαρότητα από μυαλοπωλητές ή άλλου είδους πλασιέ. Σωστά;:)))

Μάγισσα Κίρκη είπε...

Δεν πα να γράψουν και έξω από τον τοίχο του σπιτιού μου; Κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά κανέναν άσε που ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα που χέστηκε για τον Πιτσιρίκο και τον Παπαρόπουλο ή κι εγώ δεν ξέρω για ποιόν άλλον.Σχεδόν όλοι όσοι εργάζονται στο συνάφι τους λίγο ή πολύ, τα ίδια σκατά είναι.Απλώς εμείς οι απέξω τα μαθαίνουμε όταν εκείνοι τα χαλάνε στη μοιρασιά! Φιλάκια κορίτσι!

agrampelli είπε...

Ο πόλεμος των "εκλεκτών" που τρομάρα να τους έρθει...σαματάς να γίνεται και καυγάς και άιντε να δούμε ποιος θα πρώτογράψει την πιο καλή ατάκα που θα την χιλιοθαυμάσουνε τα λάικ των πιστών...

Να σε γλυκοφιλήσω και να γυρίσω πλάτη στα υπόλοιπα·καληνύχτα κούκλα μου:))

Ανώνυμος είπε...

λοιπόν θες το πιστεύεις θες όχι και εγώ χρόνια το πιστεύω αυτό. Ότι οι τηλεορασάνθρωποι μουρλαίνονται αλλά κανείς δεν τολμάει να τους το γράψει. κι εκεί που σαλτάρουν τελείως είναι με την έξοδο τους από την τηλεόραση. να 'σαι καλά γιατί αν περιμέναμε από τις κυρίες της τηλεκριτικής θα είχαμε γεράσει. βλέπεις οι φιλίες δεν αφήνουν περιθώρια. να 'σαι καλά κορίτσι!

Ν. είπε...

Για το ψυχιατρείο; Όλοι; Εντάξει ρε παιδί μου. Νάρκισσοι, ναι. Παρλαπίπες, ναι. Αλλά του γιατρού; Ξ΄ρω γω;

Το έταιρον 2μιση είπε...

Το θέμα με τα social media έχει ξεχυλώσει επικίνδυνα. Τώρα ο κάθε αναγνωρήσημος μαϊντανός έχει βήμα και μιλά για ότι του κατέβει...

Unknown είπε...

το γαζί λέει: την υστεροβουλία την έδιωξε κανείς από τα γραπτά και τις παρουσιάσεις τους, τις συνεντεύξεις, τα χαμόγελα και τις 'θέσεις', εννοώ όχι τις καρέκλες, τις θέσεις που παίρνουμε. κι εγώ μέσα, όπως όλοι.
λίγο ως πολύ.
πάντως ο χριστιανόπουλος μου άρεσε, με όλη την πικρία και τα γηρατειά του.
όσο για τους συγγραφείς, εννοείται ότι είναι πουτάνες. η τσατσά είναι ο εκδότης και ο οίκος είναι ο ανάλογος χώρος. εννοείται επίσης πως δεν είναι όλοι ακριβώς έτσι...
α ρε πιραντέλο, πειράζει που κάτι μου θυμίζεις παντού; το λουλούδι στο στόμα και το στυλό στο χέρι είναι δηλητήριο, και η μάσκα μου επίσης, άσε την αναζήτηση του συγγραφέα...
αχ! κοπτοραπτού μου, σε πεθύμησα πολύ! συγγνώμη για τις βλακείες μου, μα με ξέρεις δα...

ΑΦΡΟΔΙΤΗ είπε...

O κόσμος ειδοποιεί!!!
Σε 'σένα μιλάω κυρία Κοπτοραπτού. Λέει "έφυγα από το σάιτ της έγκριτης τηλεκριτικού και αξανάνοιξα το μαγαζί μου!!!".
Ππου έψαχνα να σε βρω και στη θέση σου έπεφτα πάνω σε άσχετα και έπρεπε να μιλήσω με παλιά μπλόγκερ για να μάθω νέα σου...
Δεν κάνουν έτσι!
Και κοίτα μην ξαναφύγεις ναι;
Και κάτι ακόμη, στο Mediablog συνεχίζεις;
Είμαι η Αφροδίτη παραγωγός κι αν θυμάσαι κάποιτε σου είχα ζητήσει μια συνέντευξη για το ραδιόφωνο που δούλευα εκείνη την εποχή.
Πολλά φιλιά και να περνάς υπέροχα!

koptoraptou είπε...

@ Δήμος

Συμφωνώ ότι συμφωνούμε. Αλλά, ναι, ακόμη κι από τους πλασιέ εγώ περιμένω σοβαρότητα. Ήμουν πάντοτε... απαιτητικιά! Καλησπέρες.

@ Μάγισσα Κίρκη

Όχι, ρε καλό μου και έξω από τον τοίχο του σπιτιού μου. Μου βγήκε η ψυχή για να πείσω τα φρικιά της γειτονιάς να μην κάνουν γκράφιτι τυπου "Σούλα, έλα ξανά":)) Κις γιου μπακ!

@ Agrampelli

Έλα μου, ντε, ρε Ντίνα. Φιλιά, καμάρι μου.

koptoraptou είπε...

@ ανώνυμος

Τις καλησπέρες μου!

@ Ν.
Δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε. Φαντάζομαι, το ξέρετε αυτό.

@ Έτερον 2μιση
Καλό μου, το να υπάρχει βήμα είναι καλό. Το να ζαλίζεις το διαδίκτυο με την προσωπική σου κόμπλα και κόντρα είναι το ζόρι. Μάκια.

koptoraptou είπε...

@ -

Μόνο εσύ με πεθύμησες; Εγώ να δεις! Περιττό να γράψω ότι συμφωνούμε, ε; Πολλά φιλιά!

@ Αφροδίτη

Καλησπέρα σας. Ναι, σας θυμάμαι. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Η απάντηση στη δεύτερη ερώτηση σας είναι "ναι". Να 'στε κι εσείς καλά και παρντόν αν σας ταλαιπώρησα, αλλά το πλέον εύκολο στην εποχή του... Ιντερνέτ - που λένε κι οι μπαρμπάδες - είναι να βρεις κάποιον. Καλά να περνάτε κι εσείς!