Blogoδιαφημίσεις και Νανάκα: ένα… ψευτοδίλημμα κι ένας… θρίαμβος της αληθινής ενημέρωσης!

Εδώ και πολύ καιρό, εφημερίδες διαβάζω μόνο από υποχρέωση. Από «πρέπει», που λένε. «Πρέπει να…», λόγω δουλειάς.
Παλιά ήταν η απόλαυση μου. Πρωί – πρωί, πριν ξεκινήσω το «κόψε – ράψε», δυο εφημεριδούλες πάνω στον «κοπτοράπτη», πρώτο τσιγάρο, πρώτος καφές και μετά στη φάμπρικα.
Και μετά ήρθαν τα blogs.
(Προηγούμενως είχε ενσκήψει το πρώτο κύμα εφημεριδοβαρεμάρας...).
Και την καταβρήκα.
Και σιγά - σιγά, η παλιά απόλαυση είχε την κατάληξη που έχουν οι συμβατικοί γάμοι.
Το γνωστό και ως συζυγικό σεξ.
Αυτό που, όταν το κάνεις σκέφτεσαι πόσο πήγε το επιτόκιο, τι λείπει από το αυριανό γεύμα και άλλα συναφή, αλλά παντέλώς άσχετα με την στάση στην οποία βρίσκεσαι και την οποία έχεις ξεχάσει, γιατί ούτε που κουνιέσαι. Τέτοια σπαρίλα.
Παρομοίως, όταν θες να γράψεις, αλλά ο εκδότης βαριέται τις αγωγές, οπότε γράφεις συντηρητικά, ή βαριέται τα άντερα του, οπότε γράφεις μαλακίες, κατόπιν δεν κάνεις κέφι να διαβάσεις ούτε εσύ ο ίδιος την παπάρα σου. Άρα γιατί να αγοράσεις την παπάρα ενός άλλου που στην τελική διατελεί στην ίδια trans; Ή γιατί να έχεις την απαίτηση να αγοράσει κάποιος άλλος την παπάρα που έγραψες εσύ;
Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά θα την έβρισκα πιο πολύ, αν υπήρχαν περισσότερες.
Οπότε εδώ και καιρό την καταβρίσκω - για 'μένα μιλάω, μην παρεξηγηθεί κανείς - με τα blogs.
Που θέλω να καταλήξω, γιατί το 'πιασα από τη γέννα του: Ό,τι θέλω είναι εδώ. Ένα link απόσταση. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι. Με κάποιους, ξερόμαστε, κοινώς γνωριζόμαστε, φίζικλι. Τους έχω δει, με ξέρουν σαν φάτσα και σαν ιδιοτροπία. Με κάποιους επίσης ξερομαστε, αλλά διαμπλογκικώς. Με άλλους πάλι ούτε ξερόμαστε, ούτε θέλουμε να ξεραθούμε, ωστόσο τους διαβάζω και ίσως να με διαβάζουν κι εκείνοι.
Θέλω να πω, κάτι που το κάνεις επειδή σου γουστάρει, πολύ που χέστηκες, άμα σε τρέφει. Τώρα αν κάτσουν και τα ρημαδοφράγκα δεν έγινε και τίποτα. Ωστόσο, θεωρώ βλακώδες το δίλημμα «βάζω ή δε βάζω διαφήμιση στο μπλόγκι». Είναι θέμα του καθενού και όπου ακούω πύρινους και ιδεολογίες, κόβω λάσπη διότι ως γνωστόν, όπου ανθίζει η ηθικολογία, η ηθική την έχει προ πολλού κοπανήσει από το παράθυρο.
Παράδειγμα: αν κάποιος όλη μέρα σφουγγαρίζει χέστρες – μια χαρά επάγγελμα, δεν το συζητώ – για να ζήσει και το βράδυ γουστάρει να γράφει, ε, δεν θα κάτσει να πει «όχι εγώ δεν βάζω διαφήμιση στο blog προτιμώ να πεθάνω ιδεολόγος ξεσκατιστής δημοσίων ουρητηρίων». Απλοϊκό το εξάμπλ, αλλά για ‘μένα έτσι είναι και το γράφω τόσο κυνικά, γιατί όπως προείπα σιχαίνομαι τους εξάψαλμους περί του να «διατηρηθούν αγνές οι προθέσεις της blogoσφαιρας». Φιλαράκι, άμα είσαι πιστός σε κάτι, κάν’ το και μη κατακεραυνώνεις όσους δεν το κάνουν. So simple.
Και για να επανέλθουμε στα δικά μας, φτάνει πια με τις αστειότητες. Ας ασχοληθούμε με κάτι σοβαρό, που σε εμένα, την ταπεινή κοπτοραπτού γέμισε με τρελή ευτυχία.
Νανάκα ιζ μπακ, αγκέν!
«Ένα πρόσωπο με μεγάλη εμπειρία στον χώρο της δημοσιογραφίας έρχεται στο Alter για ΠΟΛΥ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ. Η αγαπημένη δημοσιογράφος Νανά Παλαιτσάκη, με τον δυναμισμό και την ανατρεπτικότητα που τη χαρακτηρίζουν, είναι έτοιμη να αναλάβει τον νέο της ρόλο, τόσο μπροστά όσο και πίσω από τις κάμερες της εκπομπής. Από τη νέα τηλεοπτική σεζόν, η Νανά Παλαιτσάκη παίρνει θέση, όπως μόνο εκείνη ξέρει, στο πάνελ της εκπομπής για ΠΟΛΥ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ». Άι εμ σο χάπι!!!
(Σ.Σ.: Για τους αμύητους υπάρχουν τα παλαιότερα posts λατρείας και αφοσίωσης στην ξανθιά αγαπημένη μαντόνα της ελληνικής δημοσιογραφίας…)
Αυτά γράφει το Δελτίο Τύπου που ξαπόστειλε το κανάλι του Μπουρναζίου – ο γιαραμπής να το ‘χει καλά – που από Σεπτέμβρη θα στεγάσει τη Νανάκα μου!
Το δεύτερο πιο σοβαρό θέμα της μέρας, ήταν ο πανικός που επικράτησε στις συσκέψεις κάποιων καναλιών για το πώς θα διαχειριστούν το θέμα του…αγροφύλακα. Στο Mega πάντως πολύ το γουσταράνε το σκηνικό με τον Πολύδωρα. Όλα τα λεφτά ήταν το τέλος του σπικάζ – αν θυμάμαι καλά γιατί εκείνη την ώρα μου ‘χε φύγει ένα «στρίφωμα» και ψαχνόμανε η γυναίκα – που έλεγε ότι ο «οικολόγος αστυνόμος» θα είναι αναγνωρίσιμος από το σήμα με το…τριφύλλι. Κάν’ τους τέτοια υπουργέ μου να γουστάρουνε που τα ‘χουν πάρει όλα σοβαρά… Ξέρω εγώ τι λέω.
Ας είναι. Άντε καλό μας μήνα, άντε καλή μου λεκανίτσα να βουτήξω τα ποδάρια μου μέσα που γίνανε σήμερα σα λουκάνικα Φρανκφούρτης κι αύριο μέρα είναι, όλο και κάτι θα βρεθεί για να μην πλήξουμε…


ΥΓ1.: Κάποια κυρία από Κάντζα μεριά φωνάζει βοήθεια ή με γελούν τ’ αυτιά μου;
Άντε, άντε κι ακόμη δεν μπήκε ο Σεπτέμβρης…

ΥΓ2.: Λοβέρδο, Δαμανάκη δεν τους λυπούνται εκεί στο ΠΑΣΟΚ;
Στασό δεν έχουν οι άνθρωποι. Πρωί – βράδυ στα τηλεπαράθυρα και για να φάνε κανά σάντουιτς κάνουν σκάντζα με την Αποστολάκη. Λυπηθείτε τους, τους «κάψατε» πριν την ώρα τους…