H Κοπτοραπτού δέχθηκε... πρόταση και είπε... ναι!

Πω, πω... Από που ν’ αρχίσω... Βασικά (με πιάνουν οι ντροπές μου και έχω ένα μπλοκάρισμα, ντοντ γουόρι, θα ξεκολλήσω), πριν από λίγες μέρες χτύπησαν την πόρτα του εργαστηρίου μου κάτι ακομπλεξάριστα παιδιά -ευάερα, ευήλια- και με ρώτησαν, αν θα ήθελα να... "γαζώνουμε" παρέα.
Κοίταξα τον Κοπτοράπτη – είναι και μεγάλος ως μηχάνημα – και λέω "ρε παιδιά, χωράει ο ρημάδης; Είναι και... θεωρητικός και πιάνει τόπο...".
"Χωράει", μου είπανε, "αλλά, εννοείται, ότι το εργαστήριο σου το κρατάς!".
Κάνανε κάτι μαγικά εκεί πέρα, τεχνολογικής φύσεως και – άκου να δεις! – μου τον κάνανε και... πτυσσόμενο (τον Κοπτοράπτη)!
Να μην σας πολυζαλίζω, τα παιδιά ήταν από το mediablog.gr.
Και πλέον η Κοπτοραπτού – η ολίγον ντροπιάρα και πολύ μονόχνοτη – έκανε φίλους.
Της (blogo)καρδιάς, για να εξηγούμαστε, και όχι της τσέπης...
Η πρόταση περί... "μεταγραφής", (έτσι την αποκαλούν στο σάιτ, τρομάρα μου) ήταν από τις πιο συγκινητικές (εγώ τα λέω αυτά, που σιχαίνομαι τις κλάψες), τις πιο ανόθευτες και τις πιο ειλικρινείς που έχουν "ακουμπήσει" πάνω στον ταλαίπωρο τον Κοπτοράπτη την τελευταία δεκαετία.
Πλέον, μερικές φορές την εβδομάδα θα περνάω από εκεί να τα λέμε ένα χεράκι (mediablog.gr/koptoraptou). Και κυρίως να τα... "γαζώνουμε".
Μύξες και κλάψες, τέλος.
Παιδιά, ευχαριστώ για όλα!


ΥΓ.: Εκεί προς το βραδάκι έχω να πατήσω κάτι «γαζιά» για μερικά ενδοκαναλικά «πουκαμισάκια». Και ενδοεφημεριδικά. Έτσι, για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας.