Τιβί: Ρόουλ πλέινγκ γκέιμ φορ έβριβόδι

(Εμπνευσμένο από τον Swell και αφιερωμένο σε όσους δεν ζουν χωρίς τηλεόραση)

Παλιά, πολύ πριν κάτσω τον αποτέτοιο μου στον κοπτοράπτη, μαθήτρια γαρ, δεν μπορούσα να διαβάσω τα μαθήματα της επομένης, αν στην τιβί δεν «έπαιζε» μια παπαριά της εποχής.
Ολίγον «Τόλμη και Γοητεία», ολίγον «Σάντα Μπάρμπαρα», στα τσακίρ κέφια και στα δύσκολα διαγωνίσματα μπόλικη «Λάμψη» και στα καπάκια «Καλημέρα Ζωή».
(Μη με ρωτήσετε πως τελείωσα το σχολείο… Πάντως, παιδί Ίντιγκο δεν ήμανε. Το ‘χω ψάξει!).
Όταν πλέον έκατσα – πανάθεμα την ώρα – στο ρημάδι και άρχισε και για ‘μένα η λεγόμενη παραγωγική διαδικασία, μου ήτο αδύνατο να εργασθώ, αν δεν «έπαιζε» έστω και στο «ψιθυριστό» κάποια μεταγλώττιση, δεν πα’ να ήταν και η «Χουανίτα η Παρθένα».
Για να εξηγήσω το βίτσιο μου, ήθελα να ακούω κάποιον να παίζει τον ρόλο του: ο καλός, ο κακός, ο άσχημος, η Χιονάτη και τα 7 σκαμπό, η μάνα μου, ο πατέρας μου και έξι τούβλα όρθια.
Τώρα πια είμαι στην υπερευτυχή θέση να μη χρειάζεται να επιλέξω κανάλα, ώρα και μέρα: το οποίον σημαίνει, ότι η ελληνική τιβί είναι ένα ακατάληπτο τουρλού ρόλων, μια φοβερή πολυσαλάτα καρατερίστα, όπου ο διόλου απαιτητικός τηλεθεατής (σαν και τα μούτρα μου) μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρει κάποιον να του «παίξει» ό,τι τραβά η ψυχή του…
Και για να γαζώσω πιο ειδικώς: Υπάρχουν κάτι φοβερές διάνοιες τηλεκριτικής που πρώτες και πρώτοι λανσάρισαν το αξίωμα ότι για να επιζήσει κανείς στο μαγικό κουτί της τιβί πρέπει να βρει έναν ρόλο – του πάει, δεν του πάει, κανέναν δεν απασχολεί.
Το «τσίμπησαν» αυτό οι τηλεαστέρες, έμαθαν το ποιηματάκι τους απ’ έξω, πρόβαραν την πρόζα τους μπροστά στον καθρέφτη και οι ρόλοι μοιράστηκαν: από ‘δω τα «καλά παιδιά» (ελάτε τώρα, όλο κάπου πάει ο νους σας), από ‘κει οι «φωνακλάδες» (ξέρω τι σκέφτεστε!), παρακείθε οι κουλτουριαραίοι (…έλα, προσπαθήστε λίγο), πέρα Παναγιά λολίτες και ωραίες και πάει λέγοντας.
Οι κανάλες, εννοείται ότι δεν είναι χαζές κι ότι ψυχοπονάνε και σιγοντάρουν τους ρολίστες. Το χρήμα ρέει για όποιον φωνάζει, «τα λέει», πουλάει αίσθημα ή αμολάει κακίες και ο Θεός της τηλεόρασης ευλογεί όλη αυτή τη σαλάτα που καλύπτει κάθε ανάγκη του τηλεθεατή, σαν και τη πάρτη μου (χε,χε,χε).
Ποιος είπε ότι δεν ξαναγέννησε η φύση Αυλωνίτη; Σταυρίδη; Νοταρά;
Και τους ξαναγέννησε και έφτιαξε τους απαραίτητους κλώνους, μόνο που άλλους τους έριξε στα κεντρικά δελτία και άλλους στην πρωινή ψυχαγωγία. Άκου λέει!
Άλλωστε, τι θα ήταν η ζωή μας, αν ήμασταν όλοι ίδιοι;
Παρένθεση: Κάποτε πριν από πολλά χρόνια, η πολυαγαπημένη μου μήτηρ, ρώτησε τον επίσης λατρεμένο μου πατέρα, γιατί εννοεί να ακούει Τράγκα – Κακαουνάκη το πρωί στο ράδιο και το μεσημέρι να βλέπει Βασίλη Λεβέντη (στην αθάνατη εποχή του φραπέ και της πίτσας;)…
Η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Γιατί το Εθνικό κοιμάται όρθιο και η σχολή Κουν βγάζει μόνο διανοούμενους!».
Ξερή η μαμά, του έψησε τον καφέ, του τον άφηκε πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, δυνάμωσε και λίγο την ένταση και δεν ξαναρώτησε.
Το λοιπόν, εικοσιτόσα χρόνια μετά την ερώτηση της μητρός, συγχύζομαι απέραντα, όταν ακούω ότι «έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει», «η αμάθεια μας κυβερνάει μέσω της τιβί», «η αποξένωση και ο αφελληνισμός» και άλλα εκτός τόπου και χρόνου που βλέπω γραμμένα, σαν την αμίμητη ερώτηση της Μαίρης Αρώνη στον Διονύση Παπαγιαννόπουλο: «Λιόλιο, ήρθες;».
Βαράτε βιολιτζήδες! Δημοκρατία έχομεν (;) και κάποιος πρέπει να κάνει θόρυβο!
Διότι πως θα γαζώσω εγώ σε κλίμα απολύτου ησυχίας; Με Περγκολέζι και Σοπέν; Βάρα, μανίτσα μου, να μην πεινάσουμε!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: upload.wikimedia.org