Σουπερνάτσουραλ!

Εκεί που φυσάει ένα υπέροχο αεράκι και σου δροσίζει τον τηγανισμένο σου κώλο, εκεί κάνει μία ελεεινή άπνοια και ο κώλος σου τηγανίζεται έτι περαιτέρω.
Όπως αντιλαμβάνεστε, υπό αυτές τις καθόλου κόζι συνθήκες, καμία όρεξη δεν έχεις για σοβαρές συζητήσεις, όπως λεφτά, δουλειά, σχέσεις...
Επίσης, καμία όρεξη δεν έχεις για σοβαρή τέχνη. Που αφορά σε πραγματικά θέματα. Α πα πα!
(Προχθές μία φίλη, παλιά κοπτοραπτού - καινούρια παντρεμένη, προσπαθούσε να μας «ψήσει» να πάμε σε μία πειραματική σκήνη που καταπιανόταν με τη διαλεκτική του Ιλιένκοφ, αν θυμάμαι καλά. Δεν είσαι καλά, κοπελιά! Θα φάω το βράδυ μου με τα προβλήματα του σοβιετικού σε ελληνικό έδαφος! Το οποίον σημαίνει: θα φάμε καμιά ώρα μέχρι να πάμε στου βοδιού του κέρατο, θα φάμε άλλες δύο ώρες να βουρλιζόμεθα με τα πχιοτικά κι άλλη μιάμιση μέχρι να γυρίσουμε και θα μας έχει φύγει και κανά 50ευρω πηγαινέλα – ΜΟΝΟ! – έτσι επειδή είναι του πχιοτικού).
Με αυτά και μ’αυτά η ώρα θα ‘χει πάει – στην καλύτερη περίπτωση – μιάμιση το ξημέρωμα και θα ‘χω χάσει και την αγαπημένη μου σειρά.
Σούπερνατσουραλ, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, «Παραφυσικό»!
Α, όλα κι όλα! Δεν μπορώ να πω! Φρόντισε φέτος το Σταρ να τον ξενυχτάμε τον μακαρίτη με δυο αδέλφια που κυνηγάνε διαβόλους και τριβόλους, σα να λέμε ο Βαν Χέλσινγκ εις διπλούν μόνο που δεν κυνηγάει μόνο βαμπίρ...
Εξαίρετη σειρούλα, καναδέζικη αμερικανιά, με γκομενάκια δύο, και υποθέσεις πολλές καθότι τα επεισόδια αυτοτελή...
Τη μία κυνηγούν την Μπλάντι Μέρι, την άλλη κάτι έντομα που στοιχειώσαν μια περιοχή, σούπερ περνάμε τις αδέκαρες και αποπνικτικές νύχτες μας.
Α, εμένα μ’ αρέσουν τα θρίλερ! Παθιάζομαι, πηδάω από καναπέ σε καναπέ, χτυπάω τοίχους και χαλώ και τον ύπνο του γείτονα, που σηκώνεται από τις 4 χαράματα και πλακώνεται στις κουλουμούντρες καθότι Μουσουλμάνος.
Αλλά δε με χαλάει. Ούτε εγω εκείνον. Ο καθείς με τα ζόρια του τα ωραριακά...
Τι έλεγα; Α, ναι! Γαμάτη η σειρούλα, για να μην πω πιο προσοντούχα από το περσινό Νιπ Τακ.

Καθότι με το Σούπερνατσουραλ, μπορείς να φας και μια μπουκιά φαί.

Ένα πατατάκι, ένα νάτσο, κάτι τελοσπάντων.

Με το Νιπ Τακ και να ‘θελες ήταν τόσο αληθοφανή τα σέα μέα των εγχειρήσεων των πλαστικών, που μόλις πήγαινες να βάλεις μια πιρουνιά σπαγκέτι στο στόμα, έβλεπες τα λίπια της 60άρας που έκανε ανόρθωση γλουτών και έκανες να φας μέχρι το επόμενο μεσημέρι.
Τα δε θριλεράκια έχουν κι άλλο προσόν: ξεχνιέσαι! Σαν τα Άρλεκιν, ένα πράμα. Διότι αποκλείεται (!) να σε πάρει στο κατόπι η πεθαμένη θεία που στοίχειωσε το σπίτι σου επειδή πηδιόσανε με τον δεύτερο σύζυγο της.
(Ενώ αν αρέσκεσαι σε ποιοτικά δράματα ή σε πειραματικές σκηνές, ειδικά αυτή την περίοδο, θες δεν θες θα ψυχοπλακωθείς διότι: ο ήρωας θα σου θυμίζει το πόσο σε αδίκησε η τύχη και η ζωή, η ηρωίδα θα σου φέρνει λίγο στο φυζίκ και άλλα τέτοια διόλου ευχάριστα...).
Τέλεια σου λέω, καθόλου ποιοτική μου πελάτισσα! Βλέπεις 45 λεπτά βανκουβεριανής αμερικανιάς (καθότι η παραγωγή είναι καναδέζικη) στην τσίτα, βλέπεις και λίγη κέτσαπ ολούθε – τάχαμ’ δήθεν το αίμα της μακαρίτισσας – και πας και κοιμάσαι σαν πουλάκι.
Άσε που ο κοπτοράπτης αρέσκεται εσχάτως να βλέπει πελάτες της αλλοδαπής κι ας είν’ κι από το Βανκούβερ. Πελάτες 2 μέτρα με πλάτες νααα! Ή πελάτισσες ξανθές με αναλογίες σούπερ (και καθόλου νάτσουραλ). Όχι σαν τις τις χοντρές που όλον τον χειμώνα είχαν κωλοκάτσει πάνω στο δόλιο το μηχάνημα και τώρα χρειάζεται αλλαγή στα λάστιχα, καθότι πιτσικάρισε το συφοριακό.
Είμαι τρε κοντάντ, λέμε! Κι αν μετά τη σειρούλα ακολουθεί κανά επίσης ματοβαμένο εργάκι, δεν το συζητώ: ξαπλάρω στον καναπέ και για να με σηκώσεις χρειάζεται γερανός!
Και γιατί γαζώνω τέτοια ντάλα θέρους; Α, είναι απλό: διότι επληροφορήθην ότι η σειρούλα τελειώνει όπου να ‘ναι, οπότε ας κάνει κάτι η αγαπητή κανάλα για να μην χαρμανιάσουμε κι εμείς τα αντιποιοτικά!
Γιατί αν χαρμανιάσουμε, μας βλέπω να καταλήγουμε απελπισμένα από βαρεμάρα σε τίποτα πειραματικές σκηνές και τίποτα διαλέξεις του τύπου: «Εκλεκτικισμός: Η σούπα του ζητιάνου της Αστικής Ιδεολογίας»...
Και δεν είναι να χάνουν τηλεθέαση οι κανάλες από τέτοια λιμά...

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.tvshowsondvd.net