Χερ ας (and my ass)...

«Σ’ το ‘χουνε ξαναπιάσει ποτέ έτσι το κωλαράκι, μανάρι μου;».
Την ατάκα την άκουσα σήμερα το πρωί στο τρένο. Όχι εγώ (προς Θεού, είμαι και λογοπιασμένη γυναίκα! Χε,χε!).
Μία κοπελιά την… άκουσε, η οποία μαζί με το αμόρε της (στραβώθηκε και τον πέτυχε;…) πήγαιναν μάλλον στη δουλειά.
Κι οι δυο όρθιοι – εγώ στριμωγμένη, σαν το σκατό, δίπλα τους – αυτή μπροστά του, αυτός πίσω της (οι αρσενικοί να σταματήσετε τους συνειρμούς, ΤΩΡΑ!)
Αυτός ορεξάτος – μέσα στο τόσο στριμωξίδι, μπράβο του… – αυτή μισοενοχλημένη, μισοχαζεμένη, με ύφος «καλέ μη, καλέ μας βλέπουνε» (και σας ακούνε!).
Το τρένο σε κάθε στάση φρενάρει περίεργα, ο κόσμος πάει κι έρχεται (κι αυτοί οι δυο επίσης), εγώ πάλι, με την τσίμπλα στο μάτι, ζαλωμένη με «υφάσματα», «κλωστές» και «ψαλίδες» προσπαθώ: πρώτον να μην πατήσω κανά Χριστιανό, δεύτερον να διασώσω τον δικό μου τον πισινό, διότι τα χέρια του εραστού έχουν τον…ανοικονόμητο.
Της δαγκώνει το αυτί. Του τσιμπάει την κοιλιά. Τη γαργαλάει. Και κάνει ατσούμπαλες κινήσεις. Της τραβάει το τιραντάκι απ’ το φόρεμα και του δίνει μπατσάκια (έλεος).
Και στο τέλος, λίγο πριν κατέβουν (επιτέλους!), με τα δυο του χέρια, της βουτάει τον αποτέτοιο και της τσαμπουνάει την παραπάνω κοκαλοτσακιστήρια ατάκα. Όχι ψιθυριστά! (Το άκουσα κι εγώ και μια ζαβλαμού φοιτήτρια δίπλα μου κι ένας μπάρμπας πίσω μου και το μισό βαγόνι μη σου πω…).
Η δεσποινίς παγώνει. Με την άκρη του ματιού μου, μέσα από το καθρεφτέ γυαλί ηλίου, τη βλέπω να γίνεται μελιτζανί απ’ το κακό της και εκεί λέω «έχει γούστο!». Θα βγάλει το τακούνι και θα τον κάνει αλύπητο!
Μόνο που το ‘πα. Τίποτα δεν έγινε. Κατεβήκανε βουβοί στην επόμενη στάση και τέλος ο... σινεμάς. Και για ‘μένα και για το υπόλοιπο βαγόνι…
Που με το συμπάθειο τώρα – και μη με πείτε συντηρητικιά – αλλά τέτοιες μαλακίες στη μέση του δρόμου (του βαγονιού, της λεωφόρου, κλπ) εμένα μπορούν να με κάνουν τρελή.
Ειδικά, αν ο εις εκ των δυο δεν τις πολυγουστάρει.
Διότι, αν πρόκειται περί κοινού… γούστου, δεν το συζητώ, έλα και βγάλε τα μάτια σου μπροστά μου. Νόου πρόμπλεμ!
Αλλά αφού δεν τις σηκώνεις τις παπαριές μαντάμ, γιατί κάθεσαι;
Βαδίζοντας προς την υπέροχη τοποθεσία, όπου η… τέχνη μου με έστειλε για να εργαστώ, με πιάσανε τα ψυχολογικά μου…
Πόσοι από εμάς τολμάμε να μιλήσουμε όταν μας «τον πιάνουν» (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς);
Υπάρχει κάποια σχολή που να διδάσκει πως δεν «σου τον πιάνουν»(εργασιακώς, συναισθηματικώς, κοινωνικώς);
Και τέλος, αν υπάρχει τέτοια σχολή, άραγε θα πρέπει να δώσεις κ… για να σου τα μάθουν όλα αυτά; Ε;
(Βρε, δεν τον πιάνω μόνη μου να μην τους έχω και υποχρέωση;)…
Με αυτές τις σκέψεις (του κώλου), έφτασα εις την εργασίαν μου, και για το υπόλοιπον της ημέρας, γάζωνα – γκες γουάτ! – μεγάλα, πελώρια βρακιά από αυτά που πουλάνε στις λαϊκές αγορές, «3 ευρώ η εξάδα, έλα πάρε»!



ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.the19thfloor.net