Διαγωνίσματα!

Έχω μια φυσική απέχθεια για τους διαγωνισμούς. Για τα τεστ. Την ευγενή – και αγενή μη σου πω – άμιλλα.

Ας υποθέσουμε ότι είμαι καλή σε κάτι. Στην καλαθοπλεκτική, ας πούμε.

Και μαζί με μένα είναι καλοί και άλλοι 99. Αν… διαγωνισθούμε (όλοι εμείς οι 100) το μόνο βέβαιο, είναι ότι ο τελευταίος, ο πιο ρεμπεσκές από τους 99 θα μου βάλει τα γυαλιά και θα μου δώκει τις κλωστές – παρντόν, τα καλάμια - στο χέρι.

Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό. Είναι παλιό.

Στο σχολείο ας πούμε, όταν είχαμε…διαγωνίσματα, με έπιανε πονόκοιλος, ίλιγγος, ήθελα τη μαμά μου και τελικώς έγραφα… σκατά (συγνώμη κιόλας πρωινιάτικα).

Στο πανεπιστήμιο, όταν μαζευόμασταν καμιά δεκαριά κοπτοραπτούδες για να διαβάσουμε, έπαιρνα το βιβλίο και πήγαινα – κανονικά! – για ψάρεμα.

Διότι, ακόμη κι αν λυσσούσαν οι συναδέλφισσες ότι εγώ είμαι η πιο… έτοιμη, ητο μοιραίο, τη στιγμή που θα βρισκόμουν απέναντι στον εξεταστή, ότι θα ήθελα να κάνω οτιδήποτε άλλο – τσιγάρο, τατουάζ, κουβέντα για κραγιόν – απ’ το να αποδείξω τι στα ρημαδοκομμάτια ξέρω για να πάρω βαθμό. Χα!

Γενικώς, η έννοια του κομπετίσιον εμένα προσωπικά με αναστατώνει και την αποφεύγω και καλύτερα δώστε μου μια ήσυχη γωνιά να τα τινάξω παρά να διαγωνιστώ...

Δεν είναι ο εξεταστής που φοβάμαι, αν με εννοείτε.

Είναι αλλού η... φοβία.

Παράδειγμα: ας πούμε, δεν θα ήμουν ποτέ η Ζαρίφη (ούτε ο Μουτσινάς) και να ξέρω ότι τη Δευτέρα θα βγει από «απέναντι» η Ελένη με τα μαστίγια.

Θα μου πεις, κάπως έτσι γίνονται τα μονοπώλια.

Ναι, αλλά το προτιμώ, χρυσέ μου, απ’ το να βγει ο ιξ τελευταίος μετά και να μου πει «τι – δεν – έκανα – σωστά»… (Έιδικά, αν δεν έχω προετοιμαστεί για να το κάνω... σωστά...)

Διότι το θέμα δεν είναι ο… βαθμός, η τηλεθέαση, σα να λέμε.

Ο φόβος έγκειται στο "μετά"...

"Μετά", που θα βγει η μανταρίστρα, η κομμώτρια, η μπαλωματού και θα αρχίσουν να μου λένε «τι δεν έκανα σωστά».

(Δημοκρατία δεν έχουμε; Ε, αυτό το επιχείρημα θα είναι αρκετό για να τις αμολήκουν άνευ χαλινού...).

Ας πούμε στο τάδε καρέ δεν έπρεπε να βήξω και στο πιο κάτω στιγμιότυπο δεν έπρεπε να ξύσω τη μύτη μου.

Και μετά το πράγμα φτηναίνει, γίνεται κουρελάκι για να παίζει η γάτα μου και χάνεται και η έννοια του κομπετίσιον…

Διότι (πάλι «διότι») ποτέ δεν σε κρίνει αυτός που ξέρει.

Αυτός που έχει φάει το αγγούρι πριν από ‘σένα, οπότε και δικαιούται να ομιλεί και η γνώμη του έχει ένα βάρος.

Δυστυχώς – για ‘μένα, για ‘σένα, για όλους – σε κρίνει μια κυρία με:

- μαλλί κράνος και μυαλό νάθινγκ

- προτεραία ασχολία «τρώω τα λεφτά του συζύγου»

- καιρό για χάσιμο, καθότι πριν από ‘σένα τίποτα δεν έκανε καλά και κατήντησε πανελίστρια!

Βέβαια, πάντα υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο στη θέση του κριτή να βρεθεί ο Ζουράρις ή ο Πρέκας, οπότε το πράμα αλλάζει.

Απ’ το να σε αρχίσει στα «συναμφότερα» ο ένας και στα χάχανα ο άλλος, προτιμάς να πας για ψάρεμα έτσι κι αλλιώς…

Επίσης, υπάρχει το ακόμη σοβαρότερο ενδεχόμενο, το τηλεοπτικό σου πεπρωμένο να σε κάνει… σύζυγο υπουργού.

Εκεί, επιλέγεις, πριν αρχίσουν τα φασκελίδια απ’ το σύστημα (των κομματικών κομμωτριών και τιγκελούδων) να πας σπίτι σου και να δέεσαι να πέσει η κυβέρνηση, γιατί αλλιώς άσπρη μέρα δεν…

Δεν συζητώ τι μέλλεται, όταν σου ξημερώνει να γίνεις η Ελεωνόρα Μελέτη. Και δεν το συζητώ, διότι σκορτσάρει ο κοπτοράπτης και θα μείνει η πελάτισσα με μισιακό φουστάνι…

Κλείνω με μία προσφορά προς άπασες τις πρωινές κυρίες, ειδικώς του ψυχαγωγικού τομέα της κάθε κανάλας ξεχωριστά:

Κορίτσια, το κατάστημα ράβει τσάμπα ωραιότατα πρωινά ταγεράκια, μονδέρνα και ασορτί με την ώρα που…εμφανίζεσθε.

Πρωί πρωί ΔΕΝ φοράμε βραδινά φορέματα, μακριά σκουλαρίκια, ντεκολτέ μέχρι το βρακί και γόβες ιδανικές για σαφάρι κατσαρίδας στις βρώμικες γωνίες του πλατώ.

Για περάστε, για περάστε!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.oceanrainbow.com