Πέη ντέι!

Ω, νομίζω πως η κατάθλιψη είναι έτοιμη να μου χτυπήσει την πόρτα!

Και δεν μπορώ να το παίξω και κουφή…
Η μία χαστούκα με βρίσκει μετά την άλλη και πλέον σκέφτομαι πολύ σοβαρά ότι η εργασία που μου ταιριάζει είναι αυτή του δοκιμαστή χαστουκιέρας, ηλεκτρικής ή χειροκίνητης δεν παίζει ρόλο…
Και αχ τι ωραία που τα περάσαμε τη μέρα της απεργίας, τι καλά που τα είπε ο κ. Σόμπολος για τα δικαιώματα των δημοσιογράφων, πόσο συγκινήθηκα!
Χάρη στον πρόεδρο ανακαλύπτω κάθε φορά ότι δεν είμαι τελικά τόσο γαϊδούρα, όσο φαντάζομαι.

Ότι μέσα μου υπάρχουν αισθήματα, που μόνο όταν κάνει δηλώσεις on camera, βγαίνουν στην επιφάνεια και καταλήγουν σε γοερά δάκρυα στο μυξομάντηλο που πάντα έχω πάνω στον κοπτοράπτη για τέτοιες έκτακτες περιπτώσεις.
Σήμερα, μια μέρα μετά την απεργία, με έκραξαν από τον κοπτοραπτικό όμιλο με τον οποίο συνεργάζομαι, για να με αμείψουν.
Άι καλά! Τις λατρεύω αυτές τις στιγμές!

Όχι για την ουσία του πράγματος – η οποία όπως αντιλαμβάνεστε είναι πενιχρή – αλλά για τους τύπους και τη λογιστική επισημότητα!
Όλα κι όλα!

Πας, πιάνεις στασίδι πίσω από ένα κάρο ταλαιπωρημένους νοματαίους σαν κι εσένα, και περιμένεις!
Αν έχεις μπλοκάκι (που στις μέρες μας απαγορεύεται να μην έχεις) τελειώνεις σχετικά πατ – κιουτ.
Αν δεν έχεις αλίμονο σου: πρέπει να συμπληρώσεις κανά δυο αιτήσεις, να στις υπογράψουν δυο τρεις διευθυντές και με ύφος κακόμοιρο να δικαιολογηθείς σε πέντε έξι υποπόδια των ποδών των διευθυντών, γιατί ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΠΛΟΚΑΚΙ!
Μετά, με τις αιτήσεις στο χέρι, φτάνεις (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!) στο ταμείο και εκεί απ’ ό,τι γράφει το χαρτάκι, παίρνεις ακριβώς τα μισά, και πολλά σου πέφτουν, καθότι αμείβεσαι με (δελτίο) δαπανών και να πας να τσακιστείς να βγάλεις ΜΠΛΟΚΑΚΙ ΤΩΡΑ, γελοίε!
Αλλά το θέμα μου δεν είναι εκεί (όπως πάντα…).
Το τρελό το γέλιο (πικρό, αλλά τρελό) το έριξα σήμερα το πρωί, εκεί στον μέγα…κοπτοραπτικό όμιλο, όπου περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου.
Εμού, προηγείτο κοπελίτσα, μαθητεύομενη – εξ όσων αντιλήφθηκα – κοπτοραπτού.
Της κοπελίτσας προηγείτο η…αστρολόγα του ομίλου.
Προσπαθώντας να τηρώ και μια σχετική απόσταση ασφαλείας, προτίμησα να κόβω βόλτες δώθε κείθε.
Ακόμη κι έτσι όμως, μου ήτο αδύνατο να μην ακούω το κινητό της αστρολόγας που χτυπούσε δαιμονισμένα και από τα συμφραζόμενα, μάλλον ήταν από κάποια τηλεφωνική υπηρεσία από αυτές που στη παρούσα φάση εγώ προσωπικά έχω μεγάλη ανάγκη να μου πουν αν θα φάω κι άλλη κοσμική χαστούκα ή το κακό θα σταματήσει εδώ…

(Τεράστια πρόταση η από πάνω, το ξέρω, αλλά χέστε με!).
Δεν θέλω να το παίξω αετομάτισσα, αλλά το ποσό που πήρε η αστρολόγα ήταν τετραψήφιο (και σε καλή μεριά, κουκλίτσα μου!).
Κάποια στιγμή ήρθε και η σειρά της μαθητευομένης.

Αν κρίνω απ’ το χαμόγελο της, πρέπει να ήταν και τα πρώτα λεφτά που θα ‘βαζε στην τσέπη από την σεμνή εργασία της.
Συνεχίζω να κόβω βόλτες όταν σε κάποια φάση ακούω τη νεαρά με τρεμάμενη φωνή να λέει: «Συγνώμη, είστε σίγουρος ότι για ‘μένα έχετε μόνο 450 ευρώ; Γιατί με τον προϊστάμενο μου, είχαμε συμφωνήσει για 600…».
Τι να πει κι ο λογιστής, κι αυτός υπάλληλος είναι και τι (περισσότερο) να πει κι η νεαρά;
Υπέγραψε, έβαλε τα λιγοστά γιούρια στην κωλότσεπη, καλημέρισε ευγενικά και ήρθε η σειρά μου…
Χα!
Την πρόλαβα στο κυλικείο, να απαριθμεί (μιλώντας στο κινητό με κάποιον) τα... κουστούμια που... γάζωσε μέσα στον μήνα, τις εργατο-ώρες που σκότωσε για να βρει τα κατάλληλα... υφάσματα και (την τύχη της μέσα!) το δούλεμα που έφαγε από τον προϊστάμενο…
Γι’ αυτό σας λέω, όταν ακούω τον κύριο Πρόεδρο να μιλά για δικαιώματα, κοιλόπονος με πιάνει…
Και εννοείται, ότι σήμερα στη δουλειά το κωλοβάρεσα λιγάκι, καθότι πήγα κι αγόρασα κανά δυο βιβλία περί εφαρμοσμένης αστρολογίας.
Όχι φυσικά για να ξεστραβωθώ για το τι με περιμένει.
Όλα κι όλα! Θέλω να μάθω τέχνη. Ό,τι να ‘ναι! Ακόμη και του λέγειν τον καφέ!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.acf-fr.org