Διαφορετικά...

Τις προάλλες χάζευα ένα ρεπορτάζ για τη διαφορετικότητα.
Νομίζω το «Κουτί της Πανδώρας» ήταν.
Δεν το είδα μέχρι το τέλος, καθότι το υπνόσημο είχε προ πολλού κολληθεί στο κούτελο μου και αναγκαστικώς πήρα την άγουσα για νανάκια.
Πρόλαβα, όμως, να δω τον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου να μιλάει για τη διάκριση, έχοντας κοτσάρει στο κεφάλι του ό,τι βρήκε πρόχειρο.
Συγκράτησα, λίγο πριν βαρύνουν τα ρημάδια μου, μια κουβέντα του, που γκρόσο μόντο έλεγε ότι «το σούργελο μην το φοβάσαι».
Προφανώς, ο χαρισματικός αυτός τύπος εννοούσε ότι δεν πρέπει να σε σκιάζει το διαφορετικό, αυτό που δεν σου μοιάζει.
Χθες, μεσημβρινή ώρα, σε εκπομπή για βασανισμένες κυράδες σαν και ‘μένα που, όταν γαζώνουν θέλουν να ‘χουν κάτι να τους πιλατεύει τα αυτιά, άκουσα τον κύριο Πολυχρονίου.
Κάποιο ντράβαλο τέλος πάντων άνοιξε με τον Φώτη Σεργουλόπουλο και τη Μαρία Μπακοδήμου και εξεκίνησαν τα… ευγενή μπινελίκια.
Αναρωτιόταν, λοιπόν ο κύριος Πολυχρονίου, αν είναι κακό να αποκαλέσει κοντό, κάποιον που είναι κοντός.
Στην ίδια εκπομπή ακούστηκαν διάφορα περί ομοφυλοφιλικών και εβραϊκών λόμπι, τα οποία είχε επικαλεστεί για πλάκα ο πάλαι ποτέ παρουσιαστής, σε παλαιότερες συνεντεύξεις του.
Το ξανάγραψα και θα το ξαναγράψω: σπανίως μου σηκώνεται η τρίχα.
Ούτε θα κάτσω να ασχοληθώ με το αν είναι κακό να αποκαλείς κάποιον κοντό. Την απάντηση την έδωσε ο Βαξεβάνης την Τρίτη μέσω της εκπομπής του: είναι διάκριση.
Κατά τον ίδιο τρόπο μπορούμε να αποκαλέσουμε τρελό αυτόν που τραγουδάει και σφυρίζει στον δρόμο (καλή ώρα…), άσχημο αυτόν που έχει ένα εκ γενετής σημάδι και πάει λέγοντας.
Μου σηκώνεται η τρίχα, όμως, όταν επειδή νομίζεις ότι σε πνίγει το δίκιο (μπλιαχ…), τσουβαλιάζεις τα πάντα, χαχανίζεις με τη διαφορετικότητα και γενικώς κανιβαλίζεις καταστάσεις.
Κατά τον ίδιο τρόπο, διαφορετικοί είναι και όσοι νομίζουν ότι ο κόσμος τους χρωστάει, ότι αδικήθηκαν κι ότι βρέθηκαν στην απ’ έξω. Τι πρέπει δηλαδή να γίνει μ’ αυτούς;
Δηλαδή, αν βγει κάποιος και τους πεις ότι κανείς δεν τους χρωστάει τίποτα; Κι ότι απ' … «παιχνίδι», όπως το λένε, μπαίνουν και βγαίνουν μόνοι τους, θα υποστεί το ίδιο κράξιμο; .
Εκείνο που μένει είναι οι χαρακτηρισμοί. Που και σε 100 χρόνια από σήμερα θα πονάνε.
Κατά τα άλλα είμαστε στο 2008 και η τηλεόραση μας είναι τόσο μονδέρνα που αντέχει να ακούει και να φιλοξενεί όλες τις απόψεις. Και τους χαρακτηρισμούς.
Με τις υγείες μας!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://interfacelift.com