Όταν η τηλεόραση... κλάνει

Ο καθωσπρεπισμός των συστημικών, νομίζω, φταίει που εις το σημερινό κοινωνικό σύστημα έχει υποτιμηθεί σκοπίμως, η αξία της κλανιάς.
Και των σκατολογικών συζητήσεων, γενικώς.
Μη γελάτε. Το θέμα είναι σοβαρό, αγγίζει τα όρια της συνωμοσίας και μπαίνω κατ’ ευθείαν στο ψητό.
Κινδυνεύει κάποιος να θεωρηθεί φαιδρός – ειδικά στην τηλεόραση – αν αρχίσει να φιλοσοφεί πάνω στα είδη της κλανιάς και του πέρδεσθαι ελευθέρως σε δημόσιους χώρους; Ασυζητητί.
Έχετε δει, άλλωστε, πως αντιμετωπίζουν τον τρισμέγιστο γιατρό Φικιώρη… Μόνο ως τηλεοπτικό ντεσού σε χιουμοριστικές εκπομπές.
Κινδυνεύει, όμως το ίδιο, μια πανελίστρια / παρουσιάστρια του κώλου, όταν σχολιάζει το πόσο συγκλονισμένος είναι ο… καλλιτεχνικός κόσμος από τον χαμό του τάδε ατζέντη ή του δείνα «επιχειρηματία»; Ουδόλως.
Ασχέτως, αν η τελευταία κλάνει λεκτικώς πολυβοληδόν, αυτή θα εξακολουθήσει να αποκαλείται παρουσιάστρια και ο γιατρούλης θα ψάχνει να βρει το δίκιο του…
Ρατσισμός, κυρίες και κύριοι! Και μάλιστα του χειρίστου είδους .
Χρόνια τώρα, ο κόσμος μορφάζει υποτιμητικά, κάθε που κάποιος φυσιολογικός άνθρωπος τολμά θαρραλέα (και δημοσίως) να σχολιάσει τα έργα της κοιλιάς του: ήταν μακρουλά; Δύσκαμπτα μήπως; Τον ταλαιπώρησαν λίγο πριν πάρουν την άγουσα για τον ωκεανό; Και τα αέρια; Πως ήταν τα αέρια; Πως τον βασάνιζαν προχθές μέσα στο τρόλει, που κόντεψε να λιγοθυμήσει από τις οδύνες και την… αιδώ;
Απλές κουβέντες, πελάτες μου και φίλοι! Είμεθα ρατσιστές και υποκριτές.
Τον χριστιανό που τολμά να εξομολογηθεί μια τέτοια αλήθεια τον καταδικάζουμε στη χλεύη.
Ενώ την κάθε σκατιάρα παρουσιάστρια, τον κάθε χεζοβράκη δικηγόρο / δημοσιογράφο / σατιρικό παπαρολόγο, τι τον κάνουμε;
Του ανοίγουμε διάπλατα την πόρτα για να έρθει να χέσει ακριβώς μπροστά μας.
Αίσχος και ντροπή και στα μούτρα μας καταπάνω, έχω να πω.
Διότι δεν είναι που με χέζουν
(ο καθένας με τον τρόπο του: ο ένας άργησε 10 μέρες να καταλάβει ότι κάηκε η χώρα και δεν ντρέπεται να μου το πει.
Ο άλλος – αυτός κι αν έχεσε – έβαλε μπροστά το… θέλημα του Θεού για να υπερασπιστεί έναν… δεν έχω λόγια.
Ο τρίτος, ήρθε μετά από δυόμιση μήνες… «αποχής», για την καθιερωμένη τηλεγκρίνια του και δε λέει να προτιμήσει τον επίσημο απόπατο της κοινωνικής ζωής – την πολιτική – για να ξαλαφρώσει πιο αποτελεσματικά. Και δεν σταματάει το καζανάκι να δουλεύει…).
Όοοοχι, δεν είναι αυτό το ζήτημα μου.
Είναι ότι ενώ τα σκατά (τα κανονικά) έχουν προσωπικότητα (μελάτα, σκληρά, ξανθά, ελικοειδή), αυτά εδώ παρουσιάζουν μια ομοιογένεια εξαιρετική, γεγονός που εξηγείται μονόμπατα: η τηλεόραση τρέφεται αποκλειστικά με φασολάδα, κουνουπίδι, μπρόκολο και δαμάσκηνα βραστά.
Δηλώνω απεριφράστως ότι εμένα προσωπικά το χαρτί υγείας μου τελειώνει.
Κι αν συνεχιστεί αυτό το χεσίδι μεσ’ το σαλόνι μου – που θα συνεχιστεί – θα αμολήκω, τον Βύρωνα, τον μολοσσό του κολλητού μου, στις κανάλες και σαν καλό σκυλί που είναι θα αρχίσει να μοιράζει… δωράκια.
Έτοιμο του το ‘χω το αγιοβασιλιάτικο σκουφί. Κι αν τους βαστάει ας μου στείλουν λογαριασμό για καινούριες μοκέτες.
Μετά απ’ όλο αυτό, νομίζω ότι η κλανιά δεν θα υποτιμηθεί ξανά στην κυριολεξία της, γιατί μεταφορικώς παράπονο δεν έχουμε. Ας είναι καλά η ελληνική τηλεόραση. Κρατική (με τα ντου και με τα όλα της) και ιδιωτική (με τις κηδείες και τις καλλιτεχνάρες της)…



ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://www.capriogroup.com