Δεν έχω τίτλο πρόχειρο για τόση στεναχώρια

Τι είναι χειρότερο, άραγε;
Να χαίρεσαι με τη στενοχώρια του άλλου; Με την απόγνωση του;
Ή να μπλέκεσαι με πράγματα που αγνοείς πως δουλεύουν;
Σκατόψυχα, κομπλεξικά, αποτυχημένα μπαρμπάδια πλάκωσαν όλη αυτή την εβδομάδα στις κανάλες κάνοντας τους δημοσιογράφους να ντρέπονται για το επάγγελμα που διάλεξαν.
«Προτιμώ να κλάψω για τον Μάικλ Τζάκσον παρά για μερικούς απολυμένους», μου έφτυσε με νάζι μια πιτσιρίκα στην ουρά για τη ΔΕΗ και δε βρήκα καν κουράγιο να της πω ότι η απόλυση δεν είναι επιλογή. Ότι όταν πραξικοπηματικά κλείνει κάτι που άνοιξε και άντεξε με κόπο, δάκρυα, χαρές, δουλειά, φίλους – ανεξαρτήτως κομματικών και λοιπών αφεντικών – είναι έγκλημα να καταλήγει στα αζήτητα, επειδή καποιανού η τσέπη έκανε βαβά (από δική του ευθύνη)…
Και κάπου αλλού, πολύ μακριά φαντάζομαι, από τη μίζερη και ζεστή Αθηνούλα, κάποιοι άλλοι σκέφτονταν μήπως το παιχνίδι τους θα δούλευε καλύτερα με άλλες μπαταρίες πιο οικονομικές που δε λεκιάζουν το περιβάλλον. Το δε λουκέτο στον "Ελεύθερο Τύπο", ανυπερθέτως ήταν πολυτελείας, όπως πολυτελείς και πανάκριβες ήταν οι εργατο-ώρες που αφιερώθηκαν για να ζήσει 26 χρόνια και να κλείσει σε ακριβά χεράκια με καλοφτιαγμένα ακριβά νυχάκια.
Πήραν φωτιά οι διατεταγμένες υπηρεσίες, ανοίχτηκαν σαμπάνιες, γίνονται πλάνα για μπιρ παρά εξαγορές, την ώρα που στιβάζονται κούτες με πράγματα, αναζητούνται λύσεις, γίνονται κουβέντες πάνω στα «καμένα».
Δεν έχω ούτε κέφι ούτε όρεξη και κυρίως έχω μια τεράστια λαχτάρα να την κοπανήσω, να κοιμηθώ για ένα μήνα και να ξυπνήσω σε ένα μέρος που η μαλακία θα είναι πράξη συνταγματικά απαγορευμένη.
Λυπάμαι, και ντρέπομαι και φοβάμαι. Όχι για την ημι-δουλίτσα μου, αλλά γιατί θα γεμίσει ο κόσμος από ημι-δουλίτσες, ημι-ένσημα, ημι-μισθούς. Όλα στη μέση κι όλα δανεικά. Και καθόλου δεν μπορώ να χαρώ που θα είναι κι άλλοι. Στην ίδια βάρκα μαζί μου. Καθόλου δεν χαίρομαι που πια δεν θα είμαι μόνη. Καθόλου.

ΥΓ.: Πως είναι δυνατόν να λυπάσαι για κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ, παρά μόνο ως μερικές αράδες σχόλιο στο μπλογκόσπιτο σου; Αχ, κύριε Νίκο, μελισσά κι αμπελουργέ μου, έπρεπε να ‘ναι ο κόσμος γεμάτος από μπαρμπάδες σαν και εσένα, άξιους, σοφούς και κιμπάρηδες. Θα ζούσαμε καλύτερα, θα κλαίγαμε λιγότερο και θα εκτιμούσαμε περισσότερο. Τα πάντα. Θα περνάς καλά ‘κει πάνω.


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: gadgetgrid.com