Good fellas

Χρόνια τώρα, όταν ακούω για «καλό παιδί» κουμπώνομαι και μετά από κάθε κοινωνική επαφή – με «καλά παιδιά» - καλού κακού ξαναμετράω τα δάχτυλα μου (και των ποδιών).
Η (όποια) πείρα με έχει διδάξει πως ό,τι κι αν είναι το «καλό παιδί» (γκόμενος, φίλος, συνεργάτης, συγγενής, πολιτικός, δημοσιογράφος, καλλιτέχνης) αργά ή γρήγορα θα χάσεις…δαχτυλάκι.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα γλιτώσεις με γρατζουνιά, έγκαυμα, δαγκωματιά.
Διότι 9,5 στις 10 μέσα σε κάθε πολύ «καλό παιδί» βρίσκεται μια σακουλίτσα τίγκα στο σπασμένο γυαλί, έτοιμη να σκάσει στα μούτρα αυτού που δεν θα πειστεί περί της καλοσύνης του.
Οι υπόλοιποι – οι πεπεισμένοι και ευτυχείς που γνώρισαν ένα τέτοιο…παιδί – καταπίνουν ένα μικρό γυαλάκι κάθε μέρα, μαζί με τον καφέ τους, κερασμένο φυσικά από το "καλό παιδί".
Δε χρειάζεται να πας πολύ μακριά: Άνοιξε την τηλεόραση. Πόσα «καλά παιδιά» – και «καλά κορίτσια», βεβαίως βεβαίως – βλέπεις; Πόση μαζεμένη τελειότητα; Τέλειες και τέλειοι σύζυγοι, άψογοι επαγγελματίες, σούπερ μαμάδες και πατεράδες ντούρασελ, αψεγάδιαστα καμάρια του κοινωνικού συνόλου, έτοιμα για Θεία Κοινωνία, άνευ νηστείας;
Στη ζούλα, φυσικά, η τέλεια σύζυγος και μητέρα μπορεί να σε κάνει καταπιτό μαζί με τον ρουχισμό σου, που λέει ο λόγος, αν υποψιαστεί και μόνο ότι αμφισβητείς τελειότητα και καλοσύνη.
Την ώρα που θα παίρνει το απογευματινό της καφεδάκι, θα ρευτεί διακριτικά, φτύνοντας το ρολόι σου, αφού στο μεταξύ θα σε χωνεύει…
Όσο για την πολιτική; Εκεί το πράγμα είναι προκλητικά εμφανές. Εκείνο το αιώνιο κνίτικο σύνθημα «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα», έχει μπολιάσει πολλούς και εκτός ΚΚΕ «καλούς ανθρώπους», κομμουνιστικών αισθημάτων, πλην ακροδεξιού μοντέλου ζωής.
Εδώ μιλάμε για το worst case σενάριο «καλού παιδιού»: ξεφωνίζει στις κανάλες, στα σπίτια και τις περιοδείες για τα δικαιώματα και τα ένσημα του εργάτη για κοινωνική δικαιοσύνη και μισθολογική ισότητα κι αν μια ωραία πρωία μπουκάρει το ΣΔΟΕ στην (όποια) επιχειρησούλα του, ο χειρότερος καπιταλιστής φαντάζει μπροστά του ως μία εκ των μωρών παρθένων.
Άσε που εκλογές έρχονται κι αυτό το αγωνιστικό φιλόστοργο μπλα μπλα με κάνει τρελή, καθότι το «καλό παιδί», απευθυνόμενο κατευθείαν στην καρδιά σου τη ρουφιάνα έχει βουτήξει το ψηφαλάκι (μου, σου, του), πριν καν το καταλάβεις.
Δεν θα επεκταθώ στον γκόμενο – «καλό παιδί». Έχουν περάσει χρόνια και ζαμάνια, απ’ την πρώτη και τελευταία φορά που ως μωρή παρθένα (κι εγώ... Αμ πως!) τακίμιασα με ένα τέτοιο παίνεμα του αντρικού γένους (οπότε, κορίτσια ξέρετε πλέον από πού πηγάζει η αρχέγονη προτίμηση στα τιμημένα καθαρόαιμα, πλην ξηγημένα καθάρματα).
Ούτε στον συνεργάτη – «καλό παιδί». Όλοι κλαίμε μια δουλειά, μια συνεργασία, έναν (μωρέ και δύο μισθούς) από ένα καμάρι που μπορεί να μην είχε απολύτως κανένα προσόν, αλλά ήταν – γιου νόου - «καλό παιδί».
Εννοείται – για να μην τα βάλουμε όλα στον αποχυμωτή – ότι υπάρχουν και πτσιχούλες (κυριολεκτικώς), ωστόσο δεν κυκλοφορούν με διαφημιστική πινακίδα πάνω από το κεφαλάκι με την τέλεια χωρίστρα, κάτω ακριβώς από το φωτοστέφανο.
Προσωπικώς, ειλικρινά προτιμώ τις άγριες φάτσες (μανάρι μου, εσύ!), με κανά σκίσιμο πάνω απ’ το φρύδι, που δεν χρειάζονται προλόγους και προσευχές και που στην ντουλάπα τους έχουν πολλά άπλυτα, τα οποία ούτε κρύβουν ούτε διαφημίζουν (ούτε αποφασίζουν τα στείλουν για… μπουγάδα, με έναν καλό γάμο, ένα καλό ρουφιανιλίκι, ένα καλό ξεπάστρεμα των… εχθρών σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων).
Είτε ως φίλοι είτε ως συνεργάτες είτε ως βουλευτές ή περιπτεράδες, τουλάχιστον ξέρεις με τι έχεις να κάνεις, οπότε κυκλοφορείς ξεκούμπωτος.
Και επειδή – για να επανέλθουμε στο μέτρημα των δαχτύλων – πλέον έχω μείνει με…19, ειδικώς σ’ αυτές τις εκλογές, όπου τα «καλά παιδιά» έχουν βγει για πελάτες, κυκλοφορώ με γάντια μηχανής και γυαλιά ηλίου για να μη στραβωθώ από τα…φωτοστέφανα.
Από τώρα εύχομαι καλό βόλι και το νου σας στα δάχτυλα σας!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: ticoweb.fr