Χαρτάκια

Στα 10 θες να αλλάξεις χαρτάκια κι αυτοκινητάκια. «Δώσε μου εκείνο που το έχεις διπλό, να σου δώσω ένα αυτοκινητάκι» και τανάπαλιν.
Θες να αλλάξεις ποδήλατο, διπλανό στο θρανίο, κούρεμα, στερεοφωνικό. Μαζεύεις ψιλά για καραμέλες, παιχνίδια και κυρίως για χαρτάκια!

Στα 20 θες να αλλάξεις τον κόσμο. Που είναι κακός, άδικος, γεμάτος ανισότητες, αλλά και γκόμενους και προοπτικές και εναλλακτικές.
Είσαι φουλ από κλισέ όνειρα και φιξ ιδέες ότι στο τέλος κερδίζει ο καλός και στο τέλος κάθε χοντρής σφαλιάρας είσαι ρέντι για νέα ξεκινήματα (καημένο…). Ακόμη κυνηγάς χαρτάκια. Πλέον έχουν μορφή πτυχίου, πιστοποίησης, μάστερ. Τα κυνηγάς και τα κορνιζώνεις κιόλας. (Βλάκα!).

Στα 30 προσπαθείς να αλλάξεις τον εαυτό σου (από μέσα προς τα έξω). Κάνεις μια κουβέντα με τα χοντρά κουσούρια σου, με τον κολλητό σου, με τον (έναν πλέον) γκόμενο σου. Ο κόσμος είναι ακόμη γεμάτος ανισότητες, αλλά υπάρχουν ακόμη προοπτικές. Να γίνεις καλύτερος – ή χειρότερος, γιατί όχι; - άνθρωπος, να γίνεις γονιός, να πάρεις έναν σκύλο, μια γάτα, κάτι τέλος πάντων που θα υφίσταται την προσπάθεια σου για αλλαγή (το κακομοίρικο…). Ο καλός δεν έχει πάρει παρτίδα ούτε για πλάκα, αλλά τουλάχιστον γνωρίζεις από πού έρχεται η σφαλιάρα. Ενίοτε φυλάγεσαι κιόλας.
Πάντως, εξακολουθείς να μαζεύεις χαρτάκια. Χρέη, επιταγές, ληξιπρόθεσμες οφειλές, κάρτες, λογαριασμοί. (Σκατά…)

Στα 40, επίσης προσπαθείς να αλλάξεις τον εαυτό σου (με φορά από έξω προς τα μέσα πια). Κάνεις μια κουβέντα με τον κώλο σου που φλερτάρει με το πάτωμα, το πηγούνι σου που βρίσκεται στα γόνατα, τα βυζιά που ανακαλύπτεις ότι μπορεί να φυτρώνουν και στην πλάτη από μια ηλικία και μετά. Όλα μαζί τα στέλνεις περίπατο στον πλαστικό αν έχεις φράγκα, στον περιφερειακό του Φιλοπάππου αν δεν έχεις. Επίσης, εξακολουθείς να κάνεις κουβέντες με τον κολλητό σου που είναι ακόμη εκεί, αλλά σε απόσταση ασφαλείας. Ο γκόμενος πάλι είναι αλλού, αλλά η απόσταση είναι χιλιομετρική. Έτη φωτός. Α, είσαι τόσο έξω φρενών που βαράς (κι εσύ) σφαλιάρες. Κυρίως σε ταξιτζήδες, σερβιτόρους, ποτέ σε αυτόν που πρέπει.
(Ο καλός δεν υπάρχει. Είναι σαν τον Άη – Βασίλη.)
Και τι περίεργο: η τσάντα σου είναι γεμάτη από χαρτάκια! Παραγγελιές από το αφεντικό σου, στάνταρ (πολλοί κι απλήρωτοι) λογαριασμοί, φυλλάδια από ταξίδια που δεν έκανες.

Στα 50 προσπαθείς να αλλάξεις ταπετσαρίες. Σερβίτσια. Κουρτίνες. Παθολόγο. Έχεις κόψει τις συνομιλίες με τον κώλο σου – με τον καθρέφτη, κυρίως – και με τον γκόμενο σου. (Συνεννοείστε με νοήματα. Και με σύμφωνα ή δίφθογγους. Ξέρεις: χμ, τς τςς, πστ!). Επίσης, έχεις κόψει τα τηγανητά, τα γλυκά, τα καυτερά ή απλώς τον παθολόγο. Το καλό είναι ότι έχεις συνηθίσει στις σφαλιάρες. Έχεις σκύψει πριν πέσουν και πάντα έχεις έτοιμο ένα κατάπλασμα. Όνειρα δεν έχεις πολλά, αλλά έχεις τρελή κούραση. Σ’ αρέσει να κοιμάσαι, να μη μιλάς πολύ, να μη σ’ τα ζαλίζουν.
Εννοείται ότι ξερνάς όταν ακούς για χαρτάκια που εν τω μεταξύ έχουν πολλαπλασιαστεί και είναι κακογραμμένα. Είναι απ’ τον γιατρό σου.

Στα 60 δεν μπορείς να αλλάξεις ούτε κανάλι. Άσ’ το να παίζει βλακείες. Σέρνεσαι όλη μέρα, αλλά πετάς τη σκούφια σου για εκδρομές με άλλα ραμολιά. Αν είσαι πολύ γκαντέμης, ερωτεύεσαι κιόλας. Και ξέρεις τι λένε για τους γεροντο-έρωτες. Αν είσαι πολύ τυχερός τραβάς κι ένα έμφραγμα πάνω (κυριολεκτικά) στην καψούρα και πηγαίνεις ευτυχής.
Αφήνεις πίσω σου τα χαρτάκια. Γενικώς.

Βέβαια, η νέα κυβέρνηση, το σκέφτηκε όλο αυτό. Και είπε να κάνει το σπορ πιο ευχάριστο. Να σε γυρίσει πίσω, στην ηλικία των 10. Τότε που τα χαρτάκια ήταν το «ζητούμενο» και το αγαπημένο σου παιχνίδι.
Να μια ενασχόληση καλύτερη από το κομπολόι και πιο υγιεινή απ’ το τσιγάρο: Μαζεύεις αποδείξεις. Κάνεις συλλογή. Ανταγωνίζεσαι φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Γίνεσαι εχθρός με τον φούρναρη, τον υδραυλικό, τον κουρέα. Η ζωή σου αποκτά άλλο νόημα, ξαφνικά γίνεται ενδιαφέρουσα. Και το καλύτερο; Κάποιος την παίρνει μάτι. Με τη βοήθεια της εφορίας, φυσικά.
Σούπερ! Καλύτερο από Μπιγκ Μπράδερ! Και με φοροελαφρύνσεις!
Είσαι τόσο πωρωμένος μ’ αυτό το νέο σπορ που μπορείς με άνεση να καβατζάρεις τα 70. Εσύ νιώθεις ακόμη 10 και θες να μεγαλώσεις τη συλλογή σου με τα… χαρτάκια.

ΥΓ1: Πόσο μαλάκες πιανόμαστε- ανεξαρτήτως ηλικίας - , Θε μου, είναι ασύλληπτο.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: arxaiologia.gr