Υπάρχει ακόμη η "δακτυλομετρούμενη" {;}

Βαριέμαι, του θανάτου όμως.

Δέκα μέρες τώρα, πορδοβούλωμα στην κουβέντα μας, το διαζύγιο. Περιμένεις τα ρέστα από τη φουρνάρισσα, σε κοιτάει λίγο λοξά, σου σκάει εκείνο το γελάκι τύπου «ξέρεις μωρέ, θέλω να σε ρωτήσω κάτι, αλλά φοβάμαι ότι θα με πάρεις για κατίνα» {που θα σε πάρω, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα}. Και σου ‘ρχεται ο στούφος: «Τι μαθαίνεις για την Ελενίτσα;». Τίποτα. Τίποτα! ΤΙΠΟΤΑ!!! Τίποτα δεν μαθαίνω! Δεν με ενδιαφέρει. Καθόλου κι αλήθεια.
Από το φούρνο, κατευθύνομαι στο ραφείον, φορτωμένη με συμπράγκαλα κι υπό βροχή κι ακούω πλακίτσα από τα παιδιά του κυλικείου: «Μάγκες "ν’ ανεβάσουμε" τους καφέδες, να βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι, να στηρίξουμε το κορίτσι που χωρίζει!».
Από τη μία σκυλοβαριέμαι {γιατί δεν μ’ αφορά} και εκνευρίζομαι {γιατί το βρίσκω συνέχεια μπροστά μου}, από την άλλη εντυπωσιάζομαι.

Τόσο ψηλά λοιπόν έχει η ελληνική κοινωνία τον θεσμό του γάμου;

Τόσα όνειρα κοριτσιώνε συντηρούνται ακόμη από τα στέφανα και τις βέρες;

Τόσο κύρος προσδίδει το να είσαι «σύζυγος»;

Και εξαγιάζει όλο τον προηγούμενο και τον μετέπειτα βίο;

Υπάρχει λοιπόν ακόμη η «δακτυλομετρούμενη».

Που την καμαρώνει όλο το χωριό. Κι ας είναι και τηλεοπτικό. Που την κανακεύει όταν είναι σεβαστικιά και μετρημένη και της παίρνει το σκαλπ, όταν τον "κουνάει" και δίνει δικαιώματα.

{Υπάρχουν ακόμη τα... "δικαιώματα" και οι "πομπές". Που σκατά ζώ; Σε επαρχια του '30;}.
Το αγνοούσα ομολογώ και λυπάμαι, γιατί για άλλη μια φορά ανακαλύπτω ότι έχω πάρει {τελείως} λάθος δρόμο, με {τελείως} λάθος όνειρα.
Μόλις ευκαιρήσω, θα βρω μια γωνιά να κλάψω. Για την ώρα δεν προκάμω ούτε να φτύσω. Την τηλεόραση συγκεκριμένα και όχι κατ’ ανάγκη τα μεσημεριανά. Εσχάτως ανακαλύψαμε ότι «κουτσομπολίτσες» και ανακατώστρες φύονται σε όλες τις τηλεοπτικές ζώνες.

ΥΓ1.: Κάτι η γρίπη {η κανονική και δυστυχώς ουχί η… ενισχυμένη}, κάτι οι αναποδιές και λίγο έλειψε να βαρέσει διάλυση το ραφείον. Ζητώ πολλές συγνώμες για τις απουσίες μου και από εδώ και από τα μπλογκόσπιτα σας! Θα κουβαληθώ με… γλυκά τις επόμενες μέρες!

ΥΓ2: Μέσα στις αναποδιές βάζω και το ότι η σύνδεση μου τα τίναξε και το πληκτρολόγιο μου την «κοπανάει» σιγά σιγά. Πρώτα κατέβηκαν σε απεργία οι παρενθέσεις, μετά το «κ» και πιο μετά το «ν», το «ι» και το «γ», με αυτή τη σειρά. Άντε να δούμε ποιο άλλο γράμμα της αλφαβήτας θα πάρει μέρος στην αποστασία.

ΥΓ3: Το ‘χω ξαναγαζώσει, αλλά μάλλον δεν έγινε αντιληπτό: Το ραφείο δεν δημοσιεύει ανεξακρίβωτες ειδήσεις, σιχαμάρες που αφορούν κόσμο εντός και εκτός μπλογκόσφαιρας, συμπλεγματικές καταγγελίες και «κουφές» ερωτήσεις. Υπάρχουν άλλα «μέρη», γι’ αυτές τις δουλειές.

Και πάντα υπάρχει η πιθανότητα για τους «ενδιαφερόμενους» να βρεθούν προ εκπλήξεως. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα, όταν εσύ έψαχνες, εγώ να είχα ήδη βρει. Και να μην αντιδρώ, γιατί έτσι. Το «έτσι» όμως κάποτε θα τελειώσει και δεν θα πάρει σβάρνα μόνο εσένα.

ΥΓ4: Οι γείτονες και φίλοι μην ενοχλείστε!