Κακή ανατροφή

Αν το καλοδείς, ο αρχισυντάκτης του περιοδικού που έβαλε την Αφροδίτη Μήλου να {μας} υψώσει το μεσαίο δάχτυλο, ουσιαστικά είναι συνέχεια των αξέχαστων εκείνων φωτό της μαντάμ Καγκελαρίου με τα βαθιά ντεκολτέ και τα ζαντολάστιχα να κρέμουνται από κάτω, διόλου περήφανα, άνευ υποστήλωσης.
Καλώς καμωμένος ο κακός χαμός που προεκλήθη με ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων να σούρνουνε σκούπες και φαράσια στο γερμανικό βλαστάρι του περιοδικού που αποφάσισε να παίξει με το δάχτυλο της Αφροδίτης.
Μόνο που, μεταξύ μας, όλοι γνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από αδιασάλευτες πειθαρχίες, αψεγάδιαστες αουντοστράντες και παχιά γερμανικά γάλατα: καταπιεσμένες προσωπικότητες, απωθημένα πενηνταετίας και σοβαρές στερήσεις από αυτό που λέμε χαρά της ζωής.
Και κυρίως μια χοντροκοπιά στην αισθητική που βαραίνει ακόμη και τα πιο ελεύθερα γερμανικά πνεύματα, που ασυζητητί υπάρχουν στην εξοχική Γερμανία.
Διότι και εδώ ισχύει το γνωστό «το παιδί σου και το σκυλί σου, όπως το μάθεις».

Ας πούμε, εδώ στο Ελλάντα που όλοι κατά τους "φίλους" Γερμανούς είμαστε η χαρά της ρέκλας, της πρέφας και του καβλαντίσματος, μεγαλώσαμε με το εξής τρίπτυχο: «Δεν δείχνουμε – δεν χειρονομούμε – κι όταν μας τρώνε τόσο πολύ τα χεράκια, αντί να τα βάλουμε στη μύτη, κάνουμε καμιά δουλειά».
Που να τα ξέρει αυτά το παλικαράκι του περιοδικακίου; Δεν το έδειρε η μανούλα του μικρό, δεν του στραμπούλιξε κανά δυο φορές τα δαχτυλάκια – και δη τα μεσαία – για να μάθει τι δεν πρέπει να τα κάνει.
Και κοίτα πως έμπλεξε τώρα το κακομοίρικο, επειδή στο σπίτι του {προφανώς} το 'χανε συνήθειο να επικοινωνούν δείχνοντας {το "τι" και "ποιον", αδιάφορο} και χειρονομώντας.
Αυτά με την ανατροφή.

Γιατί μετά έρχεται και η επαγγελματική παιδεία. Στο Ελλάντα, ας πούμε, ο φωτοσοπάς {γιου νόου, αυτός που ασχολείται με την τέχνη του photoshop} είναι επαγγελματίας μεν, δεν είναι μαλάκας δε {9 στις 10}. Έτσι, λοιπόν αν του πας μια φωτό που του προσβάλλει την αισθητική ή του ζητήσεις να σου κάμει μια παπαριά που τον προσβάλλει και μαζί και το αναγνωστικό κοινό, το πιο πιθανό είναι να βγάλει το 48 νούμερο παπούτσι του και ν’ αρχίσει να σε κυνηγάει. Κι αν του ζαλίσεις και πολύ τα ούμπαλα να παραιτηθεί και ψάξε εσύ παπάρα αρχισυντάκτη να βρεις φωτοσοπά της προκοπής.
Εκεί – στην εξοχική Γερμανία – το τριπλό ντοκτορά στην πειθαρχία, ορίζει πως ό,τι μαλακία ζητήσουν απ’ τον έρμο εργαζόμενο θα την κάμει και θα πει κι ένα τραγούδι, ας είν’ κι η «Λιλί Μαρλέν».
Κι αφού διαχωρίσαμε και τον σωστό επαγγελματία από τον επαγγελματία "γιαβόλ καμαράτ" , πάμε και στο κωλοδάχτυλο, τη χειρονομία κοινώς.
Αγνοούν οι φίλτατοι, ότι εδώ στο Ελλάντα, που οι εθνικές λακκούβες είναι περισσότερες από τις εθνικές οδούς και που τα έξοδα {αναντίρρητα…} περισσότερα από τα έσοδα, είμαστε τόσο τρελαμένοι που χειρονομούμε ανά 10 δεύτερα. Χειρονομούμε, όμως, μπροστά στον άλλον κι άμα τα τραβάει το τομάρι του, ρίχνουμε και κανά μπινελίκι και στανιάρουμε αμφότεροι.

Άμα δε, παρα-ανέβουν τα «κέφια» παίζουμε και κανά μπερντάχι, μαλλιοτραβιόμαστε, και πάμε στη δουλειά ξαλαφρωμένοι. Τα «ξεμπουκώματα» μας όμως, και δη με τους ευρω-γείτονες δεν τα τυπώνουμε και δεν περιμένουμε και πούλιτζερ, όταν τον «παίζουμε», παρουσία φωτοσοπά και αναγνωστών.
Θα ήμασταν πραγματικά ανώτεροι, αν δεν τους παρεξηγούσαμε, καθότι είναι αντιληπτό ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε την κακή τους ανατροφή, ταχταρισμένη στα φρέσκα βούτυρα και διογκωμένη απ’ τα πολλά λουκάνικα και τις μπύρες…

ΥΓ: Καλοί γειτόνοι, θα σας παρακαλέσω θερμά, να είσθε κόσμιοι στις αντιδράσεις και να αποφύγετε τις ύβρεις. Και τις χειρονομίες. Παρά τις διαδόσεις, οι κύριοι δεν είναι φίλοι μας. Ας ανταλλάξουμε λοιπόν απόψεις σε κλίμα κοσμιότητας, κατανόησης και σχετικής ανοχής.