Στην πολυκατοικία...

(... Και αφού σιγουρεύτηκα ότι όντως το ’11 ξεκουμπίστηκε, μπορώ να ευχηθώ «καλή χρονιά»...).

Αλλά δεν μπορώ να το φωνάξω. Βλέπεις, όλη η πολυκατοικία είναι μία πληγή και τα πολλά χάχανα τη σκοτίζουν. Παλιότερα, το μόνο αναμμένο φως μετά τις 2 το χάραμα ήταν το δικό μου. Τώρα, η πλευρά που βλέπει στον ακάλυπτο είναι... φωταγωγημένη.

Κι αν δεν είναι, βλέπεις μικρές φλογίτσες πίσω από τζάμια με τις τραβηγμένες όπως – όπως κουρτίνες. (Και μιλάμε για πολυκατοικία – εξορία, άλλοτε, όπου η μόνη καπνίστρια ήταν η αφεντιά μου).

Γυρίζω το βράδυ στο σπίτι και ξέρω πότε ο διπλανός είναι μέσα. Κλαίει. Χωρίς σταματημό, χωρίς ανάσα, χωρίς διακοπή. Είναι 31, 8 μήνες άνεργος, τους τελευταίους 3 χωρίς ρεύμα. Με βάρδιες και χωρίς πολλά λόγια, ζεσταίνουμε το νερό για τον καφέ του, βράζουμε μακαρόνια, ξέρουμε πότε κάνει μπάνιο απ’ τις κραυγές που σέρνει, όταν πέφτει το κρύο νερό πάνω του.

Δεν λέει «ευχαριστώ» στους γείτονες. Μόνο μας αφήνει σημειώματα κάτω από τις πόρτες με χαρούμενες φατσούλες και μονές λέξεις ευγνωμοσύνης.

Η από πάνω σπούδαζε μουσική. Το καλοκαίρι έδωσε εξετάσεις, «γονάτισε», λέει, το Ωδείο από τη χάρη της και τώρα, πουλάει κατσαρόλες τηλεφωνικά, part time το απόγευμα. Πληρώνεται με ποσοστά. Προχθές, της δώσανε 200 ευρώ, που θα πει ότι μέσα σε 2 μήνες είχε καταφέρει να πουλήσει 3 σετ, δύο χύτρες και 4 βραστήρες.

Τουλάχιστον, ξενυχτάμε, αλλά 2 με 6 το πρωί, μερακλώνουμε με Σούμπερτ, Τάλεμαν και Σοστακόβιτς. Ενίοτε, ο έχων δύο τσιγάρα ή δύο πακέτα (αναλόγως τα κεσάτια), κερνάει διαμπαλκονικώς τους άλλους, με το σύστημα «ζεμπίλι»: πέφτει σχοινάκι, δεμένο με σακουλάκι, βάζεις (στο σακουλάκι) αυτό που προαιρείσαι και με μανταλάκι σου ‘ρχεται χαρτάκι που γράφει «ευχαριστώ».

Στον 2^ο, στον 3^ο, στο ισόγειο, δεν υπάρχει όροφος χωρίς τον άνεργο του, όπως είχε τόσο σοφά εξηγήσει ο "ήρωας" κ. Παπανδρέου.

Βέβαια, εκτός από σονάτες και λοιπά πρελούδια, ακούς και μπινελίκια. Ξεκινούν στις 8, την ώρα των δελτίων και κρεσεντάρουν όταν «παίζει» το “Master Chef Junior”. Κατανοητό. Ο διπλανός που τρώει επί τρίμηνο μακαρόνια – ρύζι – μακαρόνια, έπαθε σύνδρομο Τουρέτ από τη μέρα που είδε λίγη τηλεόραση με τη γιαγιά του 3^ου. Με τόσους ξιφίες, σολωμούς και καπνιστά ριζότα ήρθε και την πλήρωσε (αδίκως) η δόλια Μπεκατώρου.

Ε, και φυσικά έχει και τα τυχερά της η πολυκατοικία. Στο άκουσμα της είδησης ότι ο Κουλούρης πήγε να πατήσει αστυνομικό, αρχίσαμε όλοι να ψαχνόμαστε για εφεδρικά μαύρα μαλακά μολύβια ματιών. Τι τα θες; Σε άλλους πάνε τσιγάρα στο κελί, σε άλλους μάσκαρες. Ο ευπατρίδης πολιτικός γλίτωσε τη σύλληψη, οπότε κι εμείς σώσαμε τα νεσεσέρ μας και ο Hondos δεν έχασε έναν καλό πελάτη.

Κατά τα λοιπά, όλα καλά. Μόνο για την κοκορόμυαλη του 4^ου φοβάμαι που μπαινοβγαίνει (ακόμη!) με σακούλες από τον «Καρούζο» και τη “Luisa”. Να ‘ναι καλά το κορίτσι, αλλά το μπουγέλο από τον δίπλα και την από πάνω δεν το γλιτώνει. Εκτός κι αν προλάβει ο οικοδόμος του ισογείου...

ΥΓ1.: Δεν έχει νόημα να γράψω κάτι για το ’11, τώρα πια, ε; Απλώς θα το θυμαμαι σαν τον χρόνο που μου πήρε (σχεδόν) τα πάντα και με «σύστησε» με όλο εκείνο το καραγκιοζιλίκι που μια ζωή απέφευγα. Και με θεωρούσα και τυχερή γι’ αυτό. Τρομάρα μου.

ΥΓ2.: Καλή χρονιά, είπα, ε;