Φρι... γουάτ;

Όταν ξεκινούσε αυτή η ιστορία με τα φρι πρες, γούσταρα πολύ. Ξαφνικά, είχα έναν λόγο – πέρα από το κοπτοραπτικό βίτσιο – να διαβάζω εφημερίδες. Φρέσκες, ζουμερές, χωρίς κλισεδούρες και κατευθυνόμενες λαλακίες.
Θα πέρασε κάπου ένας χρόνος στο έτσι. Κάθε Πέμπτη, πάνω στον κοπτοράπτη υπήρχαν 2-3 φριπρεσάκια. Τα φυλούσα για να ριλαξάρω στο... διάλειμμα της «γαζώτριας».
Στον χρόνο επάνω διέκρινα μια γλυκιά (ακόμη) βαρεμάρα, μια χαριτωμένη (ακόμη) κούραση.
Εννοείται ότι τότε (ακόμη) πίστευα ότι τα φριπρεσάκια είχαν κερδίσει το στοίχημα των εντυπώσεων στο 100% και της ουσίας στο 70%.
Τα κείμενα δεν μύριζαν ναφθαλίνη και «γραμμή», τα εξώφυλλα σε έκαναν να χαμογελάς, ακόμη και τα λεγόμενα... σοβαρά θέματα ήταν «ραμμένα» έτσι που να αφορούν όλους.
Πάνω στον οίστρο τους για στροφή στα νιάτα και την τεχνολογία, αγκάλιασαν τους bloggers, τους έδωσαν και τεχνολογική «ομπρέλα» να μπουν από κάτω και όλα έμοιαζαν πολύ... ντάξει, ξηγημένα, ελευθέρια.
Πάνω στα δύο χρόνια, άρχισα να μαθαίνω για τις πρώτες απομακρύνσεις συνεργατών (ναι, εδώ ο όρος «απόλυση» δεν υπάρχει), ενώ η βαρεμάρα, βδομάδα με τη βδομάδα, δεν ήταν πια ούτε χαριτωμένη, ούτε γλυκιά. Ήταν απλώς εκεί. Εμφανής.
Και προχθές εκεί μεταξύ ξηλώματος και γαζιού, πληροφορήθηκα τα πρώτα κρούσματα λογοκρισίας.
Τα οποία προσγειώθηκαν στο κεφάλι γνωστού blogger.
Και εκεί συνήρθα. Μάζεψα τα φριπρεσάκια πάνω από τον κοπτοράπτη, μάζεψα τα ξέφτια και τις κλωστές κάτω από τον κοπτοράπτη και όλα μαζί τα οδήγησα προς την έξοδο.
Ελπίζω να μη με μηνύσει κανείς, επειδή παστρικά και χωρίς περιστροφές του λέω ότι δεν θα μπω στη διαδικασία να τον διαβάσω ξανά.
Και εννοώ από μερικούς να καταλάβουν ότι αυτή η καραμέλα «υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γράφονται», δεν συγκινεί πια ούτε τις αγράμματες κοπτοραπτούδες...

ΥΓ.: Είχα πει ότι σήμερα θα γράφαμε καμιά προεκλογική αηδία να χαχανίσουμε λίγο. Αλλά θέλω ν’ αγιάσω και δε μ’ αφήνουν... Τέσπα, θα επανέλθω...

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: jeremiaheads.com