Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Το χαρωπό μου χρέος (παιχνιδάκιον σελίδος 123)!

Iδού η σελίς 123. Είναι από το βιβλίο:

«Σιδηρά Διαθήκη & Χρυσή Διαθήκη» - Πολ. Δημητρακόπουλος – Εκδόσεις Πέλλα
Σελ. 123 – Από το Κεφάλαιο 56 με τίτλο «Ο Αντικατοπτρισμός»

"Η άμμος είναι λεπτή και πονηρά, σου λέγει: «Έλα κοντά μου και θα σου δώσω μίαν νέαν ζωήν».
Προχωρείς και αντί να εύρεις τη νέαν ζωήν, χάνεις και εκείνην που έχεις – η αιώνια πολιτική της σμικρότητας".


Για την ιστορία είναι ένα βιβλίο που βρίσκεται στο πρώτο ράφι πάνω απ' τον κοπτοράπτη. Το χέρι μου πάει αυτόματα σ' αυτό κάθε φορά που χρειάζομαι ένα "τσικ" γέλιου, λύπης, σκέψης. Είναι το πρώτο πράγμα που μου έδωσε να διαβάσω ο πατέρας μου και μάλιστα σε ηλικία που δεν καταλάβαινα Χριστό.
Lyke, to χαρωπόν χρέος μου το έκαμα! Για να δούμε τσι υπόλοιποι!


Σημείωση: Κάποια στιγμή θα ανεβάσω μερικά αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο. Το οποίο όποιος το βρει σε βιβλιοπωλεία θα του χαρίσω μία χρυσή λίρα (πλάκα κάνω) καθότι είναι μουσειακό κομμάτι!

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το βιβλιο μπορει κανεις
να το αγορασει εδω:
http://igoto.co.uk/t7r

Δωσε μου τωρα την χρυση λιρα
:-)

monahikoslikos είπε...

Βγήκαν οι κεφαλοκυνηγοί στη γύρα για μια λίρα.
Άντε από αύριο σου εύχομαι με καινούργιο κοπτοράπτη και ιντερνέτ για ζόρικα γαζώματα γιατί έχει ξηλωθεί η πιάτσα όλη.

Swell είπε...

Εμένα πάλι το πρώτο βιβλίο που μου έδωσε ο πατέρας μου ήταν το Deep Throat. Και επίσης δεν κατάλαβα έι θινγκ.

koptoraptou είπε...

@ Phi:
Χα! Όπως είπα έκανα πλάκα. Αλλά είναι σκληρό νόμισμα το ευρώ.
ΥΓ.: Καλωσήρθατε!

@ MonahikosLikos:
Δε λες τίποτα, Λύκε μου! Και να δω τι θα πρωτοράψω η ευλογημένη... Την καλημέρα μου!

@ Swell:
Μυστήρια τρένα οι πατεράδες, αγαπημένε. Άσε που τώρα που καταλαβαίνουμε, είναι αργά.

kanataki είπε...

μπονζούρ!

κοπάνα από τη δουλειά σήμερα

υγ ελπίζω να μην είσαι η διευθυντρια του περιοδικού μου και έχουμε κι άλλα!
υγ δηλαδή αν είσαι ΘΕΛΩ ΑΥΞΗΣΗ

koptoraptou είπε...

@ kanataki:

Όχι. Δεν είμαι η διευθύντρια σας. Τι κρίμα. Θα ήταν πραγματικά μία φλεγματική στιγμή στην χαρούμενη Θεσσαλονίκη.

ΥΓ.: Εννοείται ότι αστειύομαι. Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

σελ.71
ιδου η οδυνηροτερα στιγμη της ζωης
να μακαριζης το παρελθον και να τρεμης το μελλον.