(Πω, πω! Και δεν το ‘χα σκοπό αυτό το ποστ…)

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω κάτι (που προφανώς τόσο καιρό έχει γίνει αντιληπτό): Ζορίζομαι με τις «σοβαρές συζητήσεις», ειδικά όταν γίνονται επί «σημαντικών» θεμάτων…
Ως αφελής δε, (χαρακτηρισμός που εισέπραξα από τον φίλτατο Tzonako, όχι εγώ προσωπικά, αλλά όλοι όσοι συμμετείχαμε σε συγκεκριμένη εκδοτική προσπάθεια…), είναι φως φανάρι ο λόγος που η συμμετοχή μου σε σοβαρές συζητήσεις κρίνεται εκ του περισσού…
Με την αφέλεια αυτή και με τη τάση να με πιάνουν κότσο υπέπεσα σε μέγα αμάρτημα: να αφήσω κάποιους να με «ομαδοποιήσουν» ω;… μπλόγκερ (ντροπή τους!), να κάνουν χρήση του ιερού αυτού όρου, τη στιγμή που τι είμαι εγώ; Μια κοπτοραπτού! Ορθόν!
Επειδή το βιβλίο που προέκυψε έφερε τον τίτλο “Bloggers” κατά τα γραφέντα, με πατρονάρισαν (;), με μαρκετοποίησαν (;;), πουλάνε εις βάρος μου (;;;) και ποιος ξέρει (!;) – αυτό το συμπληρώνω εγώ – ίσως πάρω πολύ σοβαρά τον εαυτό μου και την ψωνίσω πολύ άσχημα…
Γαζί – γαζί, χρόνια τώρα και διόλου…σοβαρά σκεπτόμενη, έχω αντιληφθεί ότι το κακό σπυρί σε όλες τις δουλειές δεν είναι ο τίτλος, η λέξη δηλαδή, αλλά το καβάλημα που σου δίνει ο τίτλος.
Είσαι, ας πούμε, αρχισυντάκτης, διευθύνοντας, αρχιμάγειρος, σάμθινγκ τελοσπάντων;
Δε σε φτάνει που είσαι – και μπράβο σου! – ξαφνικά κάτι σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι η ιερή αγελάδα της δημοσιογραφίας, της εταιρείας, του μαγειρείου, «φοράς» τον τίτλο σου και περιφρονείς τους αφελείς, τους καημένους, που – χα! – νομίζουν ότι μπορούν να σε φτάσουν…
Και ξαναρωτώ: τι γράφει στην προμετωπίδα; «Κοπτοραπτού». Το γράφει, όμως, το δηλώνει.
Τώρα αν κάποιος θέλει να διαβάζει «μπλόγκερ», «οξυγονοκολλητής», «μέντιουμ – πελματομάντης», με γειά του.
Δεν είναι, όμως, σίγουρο ότι θα γυρίσω αν με φωνάξει έτσι.
Παρένθεση: Στο σχολείο όταν έκανα καμιά παπάτζα και με ρωτούσαν «Γιατί, παιδί μου;», τους κοιτούσα σιωπηλή. Αν δε, έπεφτε και κανάς φούσκος – πως μου ξέφευγε, ρε γαμώτι – και χαμογελούσα.
Οι φωστήρες της γυμνασιαρχίας θεωρούσαν το χαμόγελο αναίδεια κι έτρωγα και καμιά ακόμη.
Ως εκ τούτου, όταν με καλούν να…συζητήσουμε σοβαρά και να… ανοίξουμε έναν διάλογο επιπέδου για την εμπορευματοποίηση του μπλόγκινγκ κινδυνεύω να πάθω ακριβώς τα ίδια, ενώ θα μπορούσα να απαντήσω τα εξής (και να ξεμπερδεύω):
- Σιγά τα ωά
- Δεκάρα δεν πήρα απ’ αυτή την ιστορία. Τόσο πουλήθηκα, λοιπόν…
- Γούσταρα και το ‘κανα. Ως «αφελής» πλην «συμπαθής» κιουρία που όλο την πατάει ρε γαμώτι και της πιάνουν και τον κώλο…
- Από πού κι ως που εθίγησαν οι μπλόγκερς της επικρατείας; Δηλαδή, αν βγει καινούριος περιπτεράς στη γειτονιά και γράψει πάνω απ’ το μαγαζί του «περίφτερον» οι λοιποί περιπτεράδες θα του ζητήσουν άδεια επιτηδεύματος; Και αν δεν έχει, θα του την «πέσουν»;
- Τι ταμπελολατρεία, Χριστέ μου!
- Αμάν πια…
Και για να κλείσω, είμαι από εκείνα τα παιδιά που μου αρέσουν οι παρατηρήσεις. Στα μούτρα μου, όμως. Μπροστά μου.
Και που πιστεύω ότι αν έρθει κάποιος πάνω απ’ τον κοπτοράπτη να μου πει πόσο αφελής θα είμαι να «γαζώνω» κατά πως θέλω και κατά πως αγαπώ να διαχειρίζομαι τα «φουστάνια» μου, ε, εκεί σταματάει η όποια περί ελευθερίας σοβαρή συζήτηση.
Ως ελεύθερη, λοιπόν, απαντώ και φυσικά μετά πλήρους επίγνωσης ότι μπορεί να χάσω καλούς επισκέπτες, τους οποίους ευτυχώς ποτέ δεν είδα σαν «χτυπήματα» στο κοπτοραπτείο ούτε δεκαρολογικώς κάθισα να μετρήσω τα σχόλια τους.
Μόνο τις προθέσεις τους και τη φιλική τους διάθεση. Και εδώ είμαι κερδισμένη, μη σου πω και πλουσία. Γιατί έκανα φίλους από ‘δω μέσα.

ΥΓ1.: Για ΑΝΤ1 ήθελα να γράψω. Αλλού γι’ αλλού βρέθηκα. Ως συνήθως. Αλλά δεν πειράζει. Θα το γυρίσω το «γαζί» στην ευθεία του.
ΥΓ2: Σε κανά δυο μέρες – που θα ‘χει πλουτίσει αρκετά από ‘μένα ο κακός εκδοτικός οίκος που με εξέδωσε – θα «ανεβάσω» την πέτρα του σκανδάλου. Το ρημαδοκείμενο που μπήκε στο ρημαδοβιβλίο, για το οποίο αναγκάζομαι να απολογηθώ για την αφέλεια μου.
ΥΓ3.: Πρώτη φορά καταχράστηκα ένα ποστ ολόκληρο για την αφεντιά μου. Θέλω να πω σε τόσο προσωπικό ύφος. Δεν θα ξαναγίνει. Σουεάρ!



ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.cartoonstock.com