Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

Στάθης Μαντζώρος: "Η βία της εποχής μας είναι η αδιαφορία"...


Ο νεαρός που βλέπετε στη φωτογραφία είναι ηθοποιός. Το όνομα του Στάθης Μαντζώρος. Σίγουρα τον έχει πάρει το μάτι σας στο «10» του Καραγάτση. Σ’ ένα ρολάκι, μικρό, μουγγό, τόσο δα (παίζει τον αγαπητικό της γριάς πόρνης του 10 που υποδύεται έξοχα η Ρένη Πιττακή). Τον πέτυχα επίσης – κι εκεί στάθηκα με ενδιαφέρον, αν και κοπτοραπτού - στη μουσικοθεατρική παράσταση του Διονύση Τσακνή «Τί γυρεύεις μες τον ύπνο μου πατέρα;»…
Περίμενα πολύ καιρό, με όλες αυτές τις περγαμηνές των τηλεκριτικών και όλη αυτή τη φασαρία που έγινε με αφορμή της σειράς, να δω κάπου «γαζωμένη» μια συνέντευξη του. Μια κουβέντα του. Αλλά φευ!
Οι δημόσιες σχέσεις του καναλιού αμφιβάλλω αν γνωρίζουν ότι στους ανθρώπους της σειράς, υπάρχει κι αυτός ο Χριστιανός με ταλέντο περισσευάμενο.
Τα λοιπά περιοδικά προτίμησαν να στραφούν στους πιο «διάσημους» της σειράς.
Αλλά επειδή εγώ έχω κουσούρια και μ’ αρέσει πάντα να κοιτάω στο τέλος του διαδρόμου, έπιασα ψιλοκουβέντα με αυτόν εδώ τον κύριο.
Συγκρατήστε το όνομα του και διαβάστε καλά τα όσα λέει για την τηλεόραση και την εποχή που ζούμε.
Το συγκρατώ κι εγώ και ελπίζω στο μέλλον να συνεχίσει με την ίδια ζέση. Και να μην τον δω εξώφυλλο σε λάιφ – στάιλ περιοδικά σαν ζεν πρεμιέ.
Να μείνει έτσι. Σαν καλός μαθητής του Καταλειφού και σαν σκληρά εργαζόμενος για την τέχνη του.


(Σ.Σ.: Είπα να αρχίσω την εβδομάδα γλυκά και να μην μπλέξω με τα ξέφτια της επικαιρότητας. Δυστυχώς, δεν την βλέπω να γλιτώνω και σύντομα θα επανέλθω. Φιλιά και καλή ανάγνωση!)



«Αν σου ζητούσα να μου περιγράψεις την τέχνη που υπηρετείς σε 300 λέξεις, τι θα μου έγραφες;

Η σύνθετη τέχνη που υπηρετώ, είναι το ποιητικό ισοδύναμο της ζωής! Αντλείς εικόνες, ήχους, καταστάσεις από τη ζωή με το πλέον ανήσυχο μάτι σου και όχι αδιάφορα (κάπου άκουσα ότι η βία της εποχής μας είναι η αδιαφορία), όλα αυτά φιλτράρονται μέσα από τις ευαισθησίες, τον ψυχισμό και τη φαντασία σου και εν τέλει τα μεταφέρεις στη σκηνή, μέσω της μοιραίας ενσωμάτωσής τους στη σκέψη σου έως ότου εκφραστούν ως ένα ψυχοσωματικό συμβάν.
Μ’ αυτόν τον τρόπο επιδιώκεις να κινητοποιηθείς εσύ ο ίδιος, για να μπορέσει μέσα από τη δράση να κινητοποιηθεί ο θεατής, το ζητούμενο της θεατρικής πράξης. Μιλώ για μια ενέργεια που μεταφέρεται κατά τη διάρκεια της παράστασης και λειτουργεί σαν ένα επιδέξιο και ιδανικό κάτοπτρο για να μας θυμίζει αυτά που ξεχνάμε στη δύσκολη καθημερινότητα και στον αγώνα για επιβίωση. Στην εποχή του Fast Food, των καμένων δασών, των ναρκωτικών, της κοινωνικής ανισότητας, της ακρίβειας, της βιασύνης, έχουμε αναπτύξει όλοι έναν εσωτερικό μονόλογο, σταματήσαμε να συναντιόμαστε επί της ουσίας, η ματιά μας δεν ακουμπά, τις περισσότερες φορές δεν ακούμε καν! Έτσι αντιλαμβάνομαι την τέχνη μου, μία ανήσυχη και ενεργή ματιά που εμπεριέχει όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, ή αν θέλετε, αυτά που δεν συμβαίνουν και θα ‘πρεπε. Αυτή υπηρετώ και θα υπηρετώ γνωρίζοντας πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην ισορροπία μιας κοινωνίας.


Παλιότερα, μεγάλο ρόλο στη «ζύμωση» ενός ηθοποιού έπαιζαν οι θεατρικές ομάδες. Πλέον, τις συναντάμε όλο και πιο σπάνια και σχεδόν ποτέ με κάποια ώριμη δουλειά. Τι πιστεύεις ότι έχει οδηγήσει σε αυτή την εξέλιξη;

Είχα την τύχη να ζήσω την εμπειρία της ομάδας, αρχικά ως μαθητής του Θεάτρου Τέχνης, έχοντας την τιμή να μαθητεύω και την ίδια στιγμή να συνυπάρχω στη σκηνή με σπουδαίους δασκάλους. Έπειτα, τέσσερα χρόνια στην πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, βίωσα την ομαδικότητα, τη σκληρή δουλειά κάτω από ένα κοινό όραμα και την υποστήριξη του Νίκου Κούρκουλου. Δίχως την δημιουργία από το Εθνικό Θέατρο και τον Στάθη Λιβαθηνό του εργαστηρίου σκηνοθεσίας και υποκριτικής και την εκπαίδευση με Ρώσους καθηγητές, η ομάδα της πειραματικής δεν θα είχε το αποτέλεσμα και τη διάρκεια που κατέκτησε. Πράγμα που σημαίνει πως για να υπάρξουν και να ορθοποδήσουν σήμερα θεατρικές ομάδες χρειάζεται καταρχήν ανθρώπους με όραμα να ηγηθούν της προσπάθειας, μια ευαίσθητη πολιτεία που να χρηματοδοτήσει την προσπάθεια αυτή και διαθέσιμους ηθοποιούς που να είστε σίγουροι ότι υπάρχουν. Χωρίς τα παραπάνω, οι προσπάθειες είναι μεμονωμένες και ημιτελείς.

Τι έχει να προσφέρει η τηλεόραση σε έναν νέο ηθοποιό και τι έχει να του απομυζήσει;

Στο βαθμό που η τηλεόραση, σήμερα, έχει εισχωρήσει τόσο στη ζωή μας, έχει γίνει το μέσο αξιολόγησης των δυνατοτήτων και του ταλέντου του ηθοποιού. Αποτελεί πλέον το βήμα μέσω του οποίου εκτίθεται ο ηθοποιός στο ευρύ κοινό. Στην απόλυτη κυριαρχία όμως της τηλεόρασης κρύβεται και ένας μεγάλος κίνδυνος. Η τηλεόραση είναι σαν ένα μάτι πριν από το μάτι του θεατή, δεν έχει και δεν μπορεί να προσφέρει την επικοινωνιακή αμεσότητα του θεάτρου, μια αμεσότητα που δεν επιτρέπει να κρυφτεί ή να παρερμηνευθεί κάτι. Δυστυχώς, η μέσω της τηλεόρασης αναγνωρισιμότητα, καθορίζει την κρίση του κοινού και το μέλλον του ηθοποιού. Μοιραία λοιπόν, η τηλεόραση αποτελεί κομμάτι της εργασίας του ηθοποιού, και άπτεται πλέον στον ίδιο τί επιλογές θα κάνει (πάντοτε με το τίμημά τους) και στην θεατρική παιδεία που φέρει.

«Το Νερό Γνωρίζει». Ένα συγκλονιστικό αφήγημα για το πως φθάνουμε στη γνώση. Τι κέρδισες από αυτήν εμπειρία;

Πιστεύω σε συναντήσεις τη σωστή στιγμή. Αυτό ήταν και «Το νερό γνωρίζει», μία συνάντηση αξιόλογων συντελεστών. Επιτρέψτε μου εδώ να αναφερθώ κύρια στη δουλειά μου με τον Δημήτρη Καταλειφό. Στη γενναιοδωρία του, στην εμπιστοσύνη που μου έδειξε, γεγονός που με τιμά ιδιαίτερα, στην εργατικότητα που τροφοδοτείται από την λαχτάρα του για αυτό που κάνει, στον τρόπο που αντιμετωπίσαμε και δουλέψαμε τον λόγο, στη ζωή που δώσαμε στις λέξεις και κάτω από τις λέξεις. Δώσαμε σ’ ένα αφήγημα θεατρικότητα με συγκρούσεις και δράσεις εκ των έσω. Φέραμε στο φως έναν «κλοσάρ», έναν άστεγο που ζει ανάμεσά μας, ξεδιπλώνοντας μπροστά στο θεατή τις στιγμές και τα πρόσωπα που καθόρισαν τη ζωή του και τον οδήγησαν να ζει μ’ αυτόν το τρόπο, πλήρως συμφιλιωμένος όμως μ’ ό,τι είναι και κουβαλάει. Θυμάμαι έναν θεατή μετά το τέλος μιας παράστασης να μου λέει “φεύγοντας από ‘δω αν τύχει και συναντήσω έναν τέτοιον άνθρωπο, δεν ξέρω αν θα τον πλησιάσω, το σίγουρο, όμως, είναι ότι θα το παρατηρήσω”».

15 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Δεν έχω άποψη για το τι μέρος του λόγου είναι ο ηθοποιός που προμοτάρεις αλλά για να το λες εσύ καλός θα είναι.

Ανώνυμος είπε...

Μου άρεσε αυτή η... στροφή στην ποιότητα!
Και η συνέντευξη άκρως ενδιαφέρουσα...
Συγχαρητήρια...

kanataki είπε...

δεν θα γίνει κι αυτός γεωργουλοτότσικας?

υγ θα γίνει..
υγ τότε να δούμε τι θα λέει για το ισοδύναμο
υγ μα τι λέξεις είναι αυτές που χρησιμοποιούν??
υγ αγκαλιά με τον τεγόπουλο-Φυτράκη να σ έχουν όλη μέρα!

koptoraptou είπε...

@ monahikos likos:

Μακριά από εμένα το προμοτάρισμα. Απλώς που και που βαριέμαι με τις εντολές προς τηλε-έντυπα που με το ζόρι σε βάζ:ουν να μιλήσεις με ένα χαζό και ντε και καλά να το βγάλεις θεό. Με καταλαβαίνεις τι εννοώ. Πάντως, Λύκε μου σ' ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη!

@ greekmedianews:

Θενξ καρντάση. Αύριο μεθαύριο θα επανέλθω στους καλούς - μη ποιοτικούς μου - ρυθμούς! Φιλιά!

@ kanataki:

Ελπίζω να μη γίνει Γεωργουλοτότσικας που λέτε κι εσείς!

υγ.: Μα δεν είναι τρέλα όταν σου μιλάνε έτσι; Σαν τη χήρα Μήτση που της αρέσανε τα αρχαία ελληνικά θα καταντήσουμε στο τέλος! Φιλιά κυρία μου!

gerasimos είπε...

Σε αυτή τη χώρα υπάρχουν πέντε κατηγορίες ανθρώπων που έχουμε υποχρεωθεί να ασχολούμαστε με τους ίδιους, τα επαγγέλματά τους και τις απόψεις τους επί παντός επιστητού: ηθοποιοί, τραγουδιστές, δικηγόροι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Συγνώμη αλλά βα-ρέ-θη-κα να αναγκάζομαι να ασχοληθώ με ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ νέους, ταλαντούχους και σκεπτόμενους ηθοποιούς. Περιμένω κι εγώ από καιρό να δω κάπου, οπουδήποτε στριμωγμένη μια συνέντεξη ενός νέου διανοητή. Ενός ανθρώπου που μπορεί να έχει αφιερώσει τη ζωή του στη σκέψη. Αντί γι' αυτό βλέπω καθημερινά σε τηλεοράσεις, εφημερίδες και περιοδικά συνεντεύξεις ηθοποιών και άλλων διαφόρων από τις παραπάνω κατηγορίες με τις κοινωνιολογικές, πολιτικές και φιλοσοφικές τους προσεγγίσεις. Που όλες - διότι οι άνθρωποι δεν είναι ούτε κοινωνιολόγοι, ούτε φιλόσοφοι ούτε πολιτικοί επιστήμονες - κινούνται γύρω από τον ίδιο, κατά βάθος ανώδυνο για το σύστημα που τους προβάλλει άξονα. Ευχαριστώ αλλά δε θα πάρω. Και προσοχή: έναν φιλικό προβληματισμό εκφράζω. Δεν κάνω κριτική στο ποστ σου.:-)

Ανώνυμος είπε...

Τον συγκεκριμένο τον είχα δει κι εγώ στην παράσταση του Τσακνή. Και μπορώ να σου πω ότι τον ‘φχαριστήθηκα μετά από αρκετή περιπλάνηση σε διάφορα θέατρα – συγνώμη κιόλας, του τύπου βαριά κουλτούρα και διανόηση.
Έχει δίκιο ο Γεράσιμος που λέει ότι δεν υπάρχουν διανοητές αλλά δεν μπορούμε να καταδικάσουμε και ηθοποιούς που ξεκινούν με όρεξη όχι να κάνουν εξώφυλλα αλλά να στηρίξουν με αξιοπρέπεια και διάβασμα την τέχνη τους.
Πάντως, καλά έκανες και έσπασες κάπως την συνήθεια του συστήματος να χαϊδεύει μόνο τους γνωστούς με συνεντεύξεις του τύπου «που διασκεδάζεις τα βράδια» και «ποιο είδος γυναίκας σου αρέσει». Ελπίζω να μη σε κούρασα με την πολυλογία μου. Σε διαβάζω συχνά, απλώς σήμερα είχα και έρεισμα για να σου γράψω. Να ‘σαι πάντα καλά και να συνεχίσεις έτσι. Αντισυστημικά!

Agent Provocateur είπε...

Dustuxws de vlepw serials susthmatika fetos k dh dramatika... Mono ta Yperoxa Plasmata parakolou8w, gia na eimai eilikrinhs. Wstoso, an den kanw la8os o idios h8opoios epaize se ena prosfato epeisodio stous Alh8inous erwtes ston ALPHA k mou fanhke endiaferousa h ermhneia tou...

Oso gia to teleutaio pragmatika megaleiwdes serial pou eidame sthn Ellada, htan kata thn tapeinh mou gnwmh h 'Ai8ousa tou 8ronou' prin apo kamposa pleon, dustuxws, xronia...

Filia!

ritsmas είπε...

Μου εμπνέει εμπιστοσύνη ο τύπος και κάτι σαν ωριμότητα εν τη γεννέσει της... Λες μικρό μου ; Μας χρειάζονται νεοι ταλαντούχοι άνθρωποι , όχι μονο στο θεατρο ή τον κινηματογράφο, αλλά παντού. Να σκάψουν, να ξύσουν, να βρουν καινούργια πράγματα, δεν μπορεί να στέρεψε ο πλανήτης ...
σε φιλω
ριτς

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου.Διαβασα το κομματι σου στο βιβλιο bloggers.Μου αρεσε πολυ και με εβαλε σε σκεψεις.

Ανώνυμος είπε...

Άκρως ενδιαφέρουσα η προσέγγιση αλλά και η συνέντευξη καθεαυτή. Επιτέλους, μακριά απο πομφόλυγες και βαρύγδουπες δηλώσεις ένα μικρό κείμενο, ενός νέου ανθρώπου που μάχεται. Θα προσθέσω επίσης ότι στις συνεντεύξεις κρίνεται ο συνεντευξιαζόμενος απο τις απαντήσεις αλλά και ο δημοσιογράφος απο τις ερωτήσεις. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Εύγε "γαζώτρια" !

koptoraptou είπε...

@ gerasimos:

Πρώτον, καλωσήρθατε. Δεύτερον, τα ίδια πράγματα λέμε. Περίπου. Αν εν τω μεταξύ δείτε κάποιον διανοητή ή ακόμη καλύτερα αν καταφέρετε να τον βγάλετε στο φως, πείτε μου κι εμένα. Αν και κοπτοραπτού μ’ αρέσουν οι σοβαρές συζητήσεις με διαβασμένα παιδιά.

@ Μαριάννα:

Την καλησπέρα μου και σ’ εσάς. Βλέπω το βαρύναμε το πράγμα και όπου να ‘ναι θα σκάσει κι η Μαρία Φαραντούρη από δίπλα. Όσο για το «αντισυστημικά», πω πω, με σκοτώσατε. Δηλαδή, τώρα δεν θα αξιωθώ ποτέ να ρωτήσω κάποιον… μερικές βλακείες που το ‘χω απωθημένο. Θα φαρμακωθώ!

@ agent provocateur:

Και έρχομαι να συμφωνήσω μαζί σας. Η «Αίθουσα του Θρόνου» ήταν τζιτζί! Την καλησπέρα μου!

@ ritsmas:

Μακάρι, Ριτσάκι μου, να είναι έτσι. Δεν θα ‘θελα να δω την τηλεόραση να τον κάνει να παρατάει το «σκάψιμο» και να ασχολείται με την επιφάνεια. Εσύ με πιο έμπειρο μάτι κάτι παραπάνω θα βλέπεις! Φιλιά!

@ anisixos:

Καλωσήρθατε. Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Να περνάτε από εδώ να τα λέμε!

@ samizdat:

(Επίσης) καλωσήρθατε (τι γίνεται σήμερα;)! Πω πω, και δεν με βλέπετε για να δείτε ότι κοκκίνησα. Ευχαριστώ κι εσάς για τα καλά λόγια!

gerasimos είπε...

αχ βρε koptorapou νέοι διανοητές υπάρχουν, δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι αν περιμένουμε από τη σύγχρονη κοινωνία (ναι, για την Ελλάδα μιλάω) να τους αναδείξει είναι σα να περιμένουμε από ένα τσίρκο να ανεβάσει παράσταση με την 5η συμφωνία του Μπετόβεν.

Petros είπε...

Με όλο το θάρρος πρώτον θα συμφωνήσω με τον anisixo. Αυτό που έγραψες στο βιβλίο το κομματι σου ήταν ότι πιο σκληρό, βίαιο και ταυτόχρονα τρυφερό που εχω διαβάσει μέχρι σήμερα για την τηλεόραση, όχι ως συσκευη, αλλά ως έννοια, ως μέσον..
Γι’ αυτό άλλωστε πιστεύω ότι το κομμάτι σου ήταν στις πρώτες σελίδες πρώτο ή δεύτερο, δεν θυμάμαι.
Θα σου πω κάτι όμως και μη παραξεγηθείς. Δεν ήταν όλα τα κομμάτια καλά, κάποια ήταν κάτω του μετρίου και διαβάζοντας το βιβλίο ένιωσα πως έγινε μια μικρή ξεπέτα την τελευταία στιγμή.
Ελπίζω να μη σε χαλάσει η άποψη μου, σε διαβάζω πάντα, δεν συμφωνώ πάντα αλλα ο τρόπος σου έχει κατι...
Να ‘σαι παντα καλα και κάπου εδώ στα λημέρια σου θα συχνάζω κι εγώ.

- Όσο για τη συνέντευξη και εγώ θέλω να πιστεύω ότι ο νεαρός έχει κάτι να πει αρκεί να μην το καταπιεί το σύστημα της υπερπροβολής.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή κοπτοραπτού.

Απο την πρώτη μέσα σε διαβάζω. Απλά πρώτη φορά πως έχω κάτι να πω για τις "ραφές" και τα "γαζωτήρια" σου. Σχολίασα γιατί παρόλο που συμφωνώ μαζί σου σε πολλά, πρώτη φορά είδα σε blog κάτι τέτοιο και το θεωρήσα ιδιαίτερα αξιόλογο.
Καλές ραφές (ελπίζω μόνο να μην ράβεις στολές κρατουμένων) :-)

koptoraptou είπε...

@ gerasimos:

Ναι, αγαπητέ, το ξαναλέω. Τα ίδια λέμε πάνω κάτω. Και στην τελική, σύγχρονη κοινωνία είστε και εσείς και εγώ. Κι από αυτό το μικρό βήμα που σας δίνεται μπορείτε να αναδείξετε πράγματα και πρόσωπα. Μη βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω. A, και υπάρχουν αξιόλογο τσίρκα. Χωρίς ζώα. Μόνο με τρελούς, αλλά ακριβούς ακροβάτες.

@ petros:

Α. Δεν παρεξηγώ
Β. Λίγα πράγματα μπορούν να με χαλάσουν
Γ. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια περί του…κομματιού μου, όπως λες, αλλά πιστεύω ότι αδικείς αρκετούς από τους ανθρώπους που συμμετείχαν.
Δ. Να ‘σαι καλά. Πάντα ανοιχτά για ‘σένα

@ samizdat:

Α, θα τα χαλάσουμε. Και τους κρατούμενους δηλαδή κάποιος πρέπει να τους ράβει. Άσε που αρκετοί είναι παιδιά με καρδιά μάλαμα.
Και πάλι σ’ ευχαριστώ.

ΥΓ.: Αυτό καταντά διαφήμιση. Και θα μου την πεσουν ότι σας… πληρώνω για να τα γράφετε. Πλάκα κάνω. Να ‘σαι πάντα καλά!