Οι κάλοι μου και "Οι Πύλες του Ανεξήγητου"

Παράπονο το ‘χουν μάι μπιλόβντ ουάνς να προσέχω στον δρόμο, όταν περπατάω. Α, αυτό αξίζει να το δείτε, διότι φαινομενικά δεν έχω καμιά επικοινωνία με το περιβάλλον, 9 στις 10 έχω μαραφετάκι στα αυτιά και ακούω χαζαμάρες και 10 στις 10 μ’ έχει χτυπήσει το παπούτσι και πηγαίνω σαν συγκαμένη με ολίγον από χαζό χαμόγελο στη μάπα.
Με λίγα λόγια, είμαι γυναίκα που σταματώ την κυκλοφορία!
Καθότι δεν ακούω όταν μου κορνάρουν, αλλά και να θέλω δεν μπορώ να τρέξω διότι έχω μάθει στις ξυπολησιές και οποιοδήποτε παπούτσι στα δέκα λεπτά με έχει αχρηστέψει ως άνθρωπο ευθυτενή.
Οι άσχετοι και πυροβολημένοι πιστεύουν ότι τανιέμαι και κουνιέμαι (πονάω, βρε γελοίε! Την όρεξη σου είχα να πηγαίνω σα σκούνα!), οι δε καλοί άνθρωποι, ψιθυρίζουν με τρυφερότητα ατάκες του τύπου: «χαζούλικο, μωρέ, αλλά χαριτωμένο» (να ‘στε καλά, παιδιά!).
Η ουσία είναι ότι εγώ τα πάω περίφημα με την πάρτη μου κι αν με άφηναν αι συνθήκαι να κυκλοφορώ ξυπόλητη για το υπόλοιπον του βίου μου, θα είχα διαπρέψει (δεν ξέρω που, αλλά περί αυτού είμαι βεβαία)…
Αυτή του κουλαμάρα, με τους κάλους στα πόδια (του μυαλού δεν ενοχλούν στην κίνηση), εγώ την πάω βόλτα εδώ και πάνω από 25 χρόνια και καθόλου δε με χάλασε. Ο δε κολλητός μου προτιμά να με λέει «ιδιαίτερη», απ’ το να φωνάζει κουλή και να με πληγώνει.
Όσο για τον καλό μου, ε, αυτός έχει πάρει απόφαση ότι τα’ χει φτιάξει με γιαγιάκα που μοιάζει με προσκοπίνα και ο χριστιανός (με) πηγαίνει μονίμως στο ρελαντί.
Σημειώστε δε ότι, όταν πρέπει να παρουσιαστώ σε κάποιο επαγγελματικό ραντεβού, μίτινγκ (μη χέσω!) ή άλλη κοινωνική υποχρέωση με αδιάκριτα βλέμματα, είμαι η επιτομή του «άνω θρώσκω» και του «βαδίζω γαμάτα!». Σφίγγω τα δόντια, το παπούτσι έχει γίνει ένα με το νύχι μου κι ας είναι και δυο νούμερα μεγαλύτερο (!), οι κάλοι είναι έτοιμοι να ερεθίσουν τους δακρυγόνους αδένες μου, αλλά χαμογελάω με χάρη και δεν τρέχει κάστανο.
(Βέβαια, στο τέλος της ημέρας είμαι σαν τον Ντάνιελ Σαν στο Καράτε Κιντ, να σφαδάζει από τσι πόνοι και χωρίς κανέναν Κινέζο σένσεϊ να του βάζει μαγική λοσιόν στα ματωμένα κάτω άκρα, αλλά δεν πειρά…).
Ωραία! Και ενώ σας έχω πει όοοολα αυτά και πλέον είναι πανεύκολο να με εντοπίσετε στους δρόμους της Αθήνας, πως θα σας φαινόταν αν συνέχιζα το κείμενο, παρντόν το φουστάνι ήθελα να πω, με ανάλυση για την πυρηνική ενέργεια και τον Βανούνου τον άτιμο;
Θα λέγατε ότι η Κοπτοραπτού το ‘καψε και θέλει καινούριες φλάντζες και κανένα άδικο δεν θα ‘χατε.
Ε, κάπως έτσι την πάτησα το Σάββατο τα μεσάνυχτα (όχι, δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω με μία φαγωμένη απ’ το παπούτσι φτέρνα!), όταν επέλεξα να δω (ΝΑΙ! ΝΑΙ!) «Πύλες του Ανεξήγητου» στον Άλτερ.
Το θέμα ήταν, αν επικοινωνούν μαζί μας οι συγχωρεμένοι μας και πως το κάνουν, ενώ στην εκπομπή ήτο καλεσμένο και ένα διάσημο «διάμεσο».
Προσπεράστε το γεγονός ότι είδα αυτό που είδα (τα ‘χουμε πει: είμαι βιτσιόζα! Συμπαθάτε με…), προσπεράστε και τη θεματολογία που για τους πολλούς μπορεί να θεωρηθεί και λίγο σπούκι…
Σταθείτε στο ότι χαμπάρι δεν πήρα για το θέμα – άτιμες τηλεοπτικές αναγγελίες, άλλα λέτε και άλλα δείχνετε! – και στο ότι χωρίς το «διάμεσο», «γραμμή» με τη γιαγιά μου τη Νινή δεν θα βγάλω που να χτυπάω τον αποτέτοιο μου χάμου.
Βέβαια, μπορεί να φταίει ότι ποτέ δεν κατάφερα να επικοινωνήσω της προκοπής με τους ζώντες και θα βγάλω άκρη με τους συγχωρεμένους;
Επίσης, (προσπαθώ να εστιάσω στη ρίζα του προβλήματος), ίσως να ‘φταιγε ότι με απασχολούσε κάτι πολύ γήινο, όπως η γιγάντια φουσκάλα που είχε φυτρώσει τόσο στη φτέρνα όσο και στο μεσαίο δαχτυλάκι… Πως λοιπόν να ασχολούμαι με την ύλη – τα ξερά μου, δηλαδή; - και να ‘χω απαιτήσεις να επικοινωνήσω και με το «πέρα από ‘δω»;
Άσε που γενικώς είμαι πολύ κατά του οβολού υπέρ μαργιολικατζούδων που θα μου πουν
α. τι κάνει η γιαγιά μου εκεί πάνω, β. ποια τσούλα μου βούτηξε τον γκόμενο στη Γ’ Γυμνασίου, γ. που καταχώνιασε η μάνα μου την καφέ μου τη βερμούδα (ΠΟΥ;;;).
Διότι, ναι, ο κύριος «διάμεσος» πλερώνεται κανονικά για να κάνει συνεδρίες δημοσίως, αλλά αν πας και τον τσιμπήσεις στο μουλωχτό και στο ιδιωτικό μπορεί να σε εξυπηρετήσει, αλλά να είναι προβληματική η λινκιά του με τον Ύψιστο.
Κατά τα λοιπά ο κ. Χαρδαβέλλας μου είναι εξαιρετικά συμπαθής. Ειδικά όταν είναι όρθιος και βαδίζει πάνω κάτω στο στούντιο. Είναι που πιστεύω ότι κι εκείνον τον κόβουν τα ρημαδοπάπουτσα και συμπάσχω.
Να, μια εκπομπή που θα ‘χε ενδιαφέρον, λοιπόν: μήπως οι κάλοι είναι εξωγήινοι ξενιστές με στόχο την σταδιακή εξαφάνιση μας (από τους γαμωπόνους);;;; Ρωτώ.



ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.stickertracks.com