Θεολογικά ζητήματα...

Αποφεύγω να κάτσω στον κοπτοράπτη εδώ και καμιά δεκαριά μέρες.
Μαζί με εμένα κάθονται κι άλλοι δύο τύποι (όχι δεν σάλταρα! Μιλώ σοβαρά!).
Ο ένας κρατάει τρίαινα, έχει δυο μικρά βερνικωμένα κερατάκια και μου τσιμπάει τον πισινό κάθε που πάω να πω «δε βαριέσαι, κι αυτό θα περάσει».
Ο άλλος φοράει κελεμπία, ξεψειρίζει κάτι εκνευριστικώς λευκά γένια και σε κάθε μου αντίρρηση, με το δεξί του χέρι με χαϊδολογάει και με το αριστερό αστράφτει ξανάστροφες στον βερνικωμένο...
Το βασικό μας πρόβλημα – ημών των τριών – είναι ότι ο καθείς πιστεύει πως για ό,τι μου συμβαίνει φταίει ο άλλος...
Το παπουλάκι με τα λευκά γένια θεωρεί ότι πηγή των προβλημάτων μου είναι ο τύπος με την τρίαινα...

Ο βερνικωμένος πάλι φρονεί ότι το πρόβλημα μου είναι ο μπάρμπας που με ωθεί στην αδράνεια, σε μαθήματα του τύπου «γύρνα και το άλλο μάγουλο»...
Εγώ πάλι φρονώ ότι μου τα ‘χουν ζαλίσει κι οι δύο και τις τελευταίες μέρες ψάχνω εντομοκτόνο της προκοπής που να ξεπαστρεύει ζωύφια σαν και την πάρτη τους (δεν βρήκα...).
Δεν ξέρω – μα την Αγία Καραμέλλα – ποιος από τους δύο είναι πιο εκνευριστικός...
Πάω να ανοίξω τον κοπτοράπτη, - τσουπ! – ακάλεστος ο μεσιέ με τα λευκά...
Στο πρώτο γαζί, σκορτσάρει ο ένας κλώνος, κόβεται η κλωστή, αρχίζω τα πουστιρλίκια και λες και τον ερώτησα, πετάγεται ο μπάρμπας:
«Μη βαρυγκωμάς. Κανένας δεν περνάει καλύτερα από ‘σένα... Να, βλέπεις το αφεντικό σου; Είναι μόνο του, χωρίς φίλους, χωρίς κανέναν να τον αγαπάει πραγματικά, χωρίς έναν άνθρωπο να του χαμογελά γιατί το εννοεί...».
Φουρκισμένη βουτάω το ψαλίδι. Αφενός να φτιάξω τις κλωστές αφετέρου να πατήσω μια ψαλιδιά στο καφτάνι του μπάρμπα, να ‘χει να ασχολείται να μ’ αφήσει στη μιζέρια μου.
Δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ και – παφ! – σκάει το σκατό με την τρίαινα. Και με μια τσιριχτή φωνή το πουτανάκι...
«- Τι κάαααθεσαι;;; Κότα!!! Κοτάρα!!! Βούτα το ψαλίδι και κάν’τα όλα λίμπα! Μπες μέσα και μην αφήσεις γαζωτική για γαζωτική! Χαζή!!!! Να σου πιάνουν τον πισινό, δε σε πειράζει!!! Εγώ σε πειράζω που σου ρίχνω καμιά για να ξυπνήσεις!!! Σήκωωωω! Κοτάρα, κωλώστρα, ψευτοτσαμπουκά της δεκάρας!!!»
«- Μην τον ακούς!», πετιέται αναπτερωμένος ο μπάρμπας. «Η ζωή είναι ανηφόρα. Αυτός θέλει το κακό σου! Θέλει να μείνεις με το ψαλίδι στο χέρι. Δούλευε και έχει ο Θεός. Δηλαδή, εγώ...».
«- Μμμμμ! Ο ρήτορας! Τέτοια λέγε της να κάτσει μια ζωή εδώ πάνω, να βγάζει τα μάτια της για τα κουρέλια των άλλων. Ξύπνα, γελοία! Πάρε την κατάσταση στα χέρια σου, μπαγλαμού!!!! Ε, μπαγλαμού!!!».

... Όπως καταλαβαίνετε, με τέτοιες παρέες κυκλοφορώ στην Αθήνα, καλοκαιριάτικα. Ούτε η Eurovision, ούτε τα καλλιστεία, ούτε το πάρτυ του Real, ούτε μια ταινία με ζόμπι που έδειχνε –μεγάλη η χάρη Του – το Mega, Δευτέρα ξημερώματα δεν μπόρεσε να με κάνει καλά...
Ένα αγαθό είχα εν αφθονία, η τρισέρμη, τον ύπνο, και το ‘χασα κι αυτό από τη μέρα που στο δεξί μου αυτί εγκαταστάθηκε ο θείτσος με τα πούπουλα και στο αριστερό μου το υπόθετο με το θειάφι και την τρίαινα.
Μακάριες οι γκόμενες των καλλιστείων! Πόσο θα ‘θελα να ‘χα την καΐλα τους! Πόσο θα ‘θελα τα ζόρια μου να λύνονταν με ένα απλό ξεμάλλιασμα. Και το μόνο μου ζόρι να ήταν ποια ξεφτίλω μου βούτηξε το στέμμα!


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ:
www.funbumperstickers.com
www.dancollinscartoons.com