"...Καλοκαίρι, μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι...."

Αυτά τα καλοκαίρια, τα πλαστικά, τα μίζερα, που δεν ξέρεις πότε ίδρωσες, πότε κρύωσες, πότε σκατά θα βρέξει, είναι τα χειρότερα. Και για ‘σένα και για την τηλεόραση. Λες και ο καιρός είναι σε... απευθείας σύνδεση με αρκετούς υπηρέτες της δημοσιογραφίας.
Μιλά με το στόμα τους:
Πότε ξεπροβάλλει δειλά μια ακτίνα ήλιου – τότε που κάνουν όντως αυτό που πρέπει. Σε πληροφορούν.
Πότε βρέχει ακατάπαυστα βλακείες – καμιά ομπρέλα δεν είναι αρκετή.
Και πότε τα λεγόμενα τους καίνε σαν βασανιστικός, λιγδιάρης καύσωνας τα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Είναι οι στιγμές που τα σενάρια της μαλακίας – καμιά είδηση, μόνο σάλτσες – χύνονται από την οθόνη σαν καυτή ανάσα, ανθρώπου που έχει καιρό να πλύνει τα δόντια του.
Τις τελευταίες μέρες σχεδόν μακαρίζω τον Ταχτσή.
Ο φόνος του δεν βεβηλώθηκε ικανά.
Η λινκιά δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί.
Άσε που τω καιρώ εκείνω, οι ανόητοι αισθάνονταν ακόμη μια κάποια ντροπή για την ανοησία τους και φρόντιζαν να μιλούν λιγότερο.
Σήμερα, σε τεμαχίζουν, ενώ είσαι ακόμη ζωντανός. Σιγά που θα κωλώσουν, όταν πεθάνεις.
Αν δε, πεθάνεις φρικτά, οδυνηρά, κανείς δε σε γλιτώνει από το σκύλεμα.
Βλέπεις, ο νομοθέτης είχε προβλέψει την περιύβριση νεκρού – άρθρο 201 του Ποινικού Κώδικα. Δεν είχε προβλΤον Ιαίποτα για την τηλεοπτική περιύβριση που προκύπτει στο σαλόνι σου, βαφτισμένη «ενημέρωση».

«Οι τελευταίες στιγμές του Νίκου Σεργιανόπουλου».
«Στα ίχνη του δράστη του φόνου του Νίκου Σεργιανόπουλου»
«Όλη η αλήθεια για τη δολοφονία του Νίκου Σεργιανόπουλου»
«Πρόσωπο – κλεδί καταθέτει για την υπόθεση του Νίκου Σεργιανόπουλου»
«Έτσι σκότωσαν τον Νίκο Σεργιανόπουλο»

Κι ύστερα ήρθαν οι γενικεύσεις, τα υπονοούμενα, οι σιχαμερές νουθεσίες περί ομοφυλοφίλων, αυτά τα λεκτικά όργια που και νεκρό ανασταίνουν.
Κι ύστερα ήρθαν οι... «ενδοσκοπήσεις» από ψυχολογοψυχιάτρους που είναι να απορείς ποιος ασθενής τους εμπιστεύεται ό,τι πολυτιμότερο έχει: την ψυχή του...
Κι ύστερα ήρθαν οι... αγορεύσεις από δικηγόρους, που δεν θα καθόσουν να σε υπερασπιστούν ακόμη κι αν είχες κλέψει μια καραμέλα.
Ταφόπλακα στα παραπάνω, το τηλεπαπαδαριό που το φυσικό του περιβάλλον δεν είναι ούτε ο άμβωνας ούτε το εξομολογητήριο...
Μ’ έναν κώδικα ηθών και αξιών που η δικιά μου η μεζούρα – και κανενός, φαντάζομαι – αδυνατεί να προλάβει... Ποτε μακραίνει, κατά πως θέλουν όλοι αυτοί και πότε κονταίνει. Κατά τον ίδιο τρόπο.
Το τι τεκταίνεται, όταν οι προβολείς σβήνουν και τα γκλάμουρ πάρτις τελειώνουν, το ξέρετε όλοι. Κι αν δεν το ξέρετε, κάντ’ τε μια βόλτα μέχρι το blog του χαρισματικού Παναγιώτη Χατζηστεφάνου και την «Επώνυμη» του (panagiotishadjistefanou.blogspot.com).
Γραμμένο πριν από λίγα χρόνια, γραμμένο σκληρά, βάρβαρα σχεδόν, αλληγορικό σε πολλά σημεία, αλλά πέρα για πέρα πραγματικό, για όποιον το... «σηκώνουν» τα ευαίσθητα άντερα του.
Όλα τα υπόλοιπα, όσο κι αν καίγεστε από... ανθρώπινη περιέργεια, δείτε τα. Αλλά προσπερνώντας τα. Έτσι κι αλλιώς -και επειδή νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπο- είμαστε καταδικασμένοι να τα ξαναδούμε.
Σε επανάληψη. Αργά, εμετικά, βασανιστικά.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ:
www.ibiza-spotlight.com