Αγγούρια μέρες

Απόλυση.
Νομίζω όλοι καταλαβαίνουν τι σημαίνουν αυτά τα εφτά γράμματα στη σειρά.
Όλοι μπορούν να το κάνουν εικόνα:
Ας πούμε, μπορεί να είναι μία μέρα που καταφθάνεις στη δουλειά και σου ‘ρχεται η ξανάστροφη από εκεί που δεν το περιμένεις. Δατς δε ίζι βέρσιον.
Ή μπορεί να είναι πολλές μέρες μαζεμένες, όπου περιμένεις, κρύβεσαι, βγαίνεις, πας τοίχο τοίχο, κάνεις τον κουφό όταν κάποιος σε φωνάζει γιατί δεν ξέρεις τι θα σου πει, κάνεις δουλίτσα σου (ήσυχα, ήσυχα), μαζεύεις πραγματάκια σου και αθόρυβα όπως μπήκες, εξέρχεσαι του κτηρίου, ελπίζοντας σε μία ακόμη μέρα εργασίας.
Βέβαια, όλες αυτές οι μαζεμένες μέρες, όπου αισθάνεσαι μία τσεκούρα πάνω απ’ την κεφάλα σου, είναι πολλοί μικροί θάνατοι.
Αυτή είναι η αγγούρι βέρσιον της απόλυσης.
Είναι το μαρτύριο της σταγόνας.
Είναι μέρες στις οποίες σκοτώνεσαι στα τηλέφωνα («ρε παιδιά, χωράει άλλος ένας εκεί που είστε εσείς;»), μέρες στις οποίες κοιτάς την οικογένεια σου με αγωνία και πανικό, μέρες που ψάχνεις τοίχο να χτυπήσεις ότι έχει απομείνει από το κεφάλι σου που σου το ‘χουν κάνει καζάνι, ψάχνεις επίσης εκκλησία να προσευχηθείς να μη σε αφήσουν στον άσο, γιατί έχεις τρία παιδιά, τέσσερα δάνεια, οχτακόσιους λογαριασμούς και πεθερά άρρωστη.
Σ’ αυτές τις… αγγούρια μέρες, θα βρεθούν διάφοροι σκερβελέδες να σου πουν, ότι έλα μωρέ, όταν κλείνει μια πόρτα ανοίγουν τρία παράθυρα, και άλλες τέτοιες παρηγοριές του κώλου.
Στο ίδιο αυτό διάστημα, που εσένα θα σου φαίνεται αιώνας, θα απορείς τι σκατά κάνει το… σωματείο σου, που χάθηκαν όλοι οι συνάδελφοι που κάποτε πολύ σε αγαπούσαν, γιατί όσα τηλέφωνα κι αν παίρνεις με απόκρυψη ή χωρίς, βουίζουν αναπάντητα πάντα.
Στον δρόμο από μακριά σε χαιρετούν κι από κοντά ΔΕΝ σου κρένουν, λες κι έχεις τύφο.
Στο μεταξύ, αυτή η ελεεινή λέξη δεν λέει να ξεκαρφωθεί απ’ το κεφάλι σου. Εκεί, μπηγμένη: «απόλυση, απόλυση, απόλυση…».
Σαν τον Χορν παραμιλάς περπατώντας «1 εκατομμύριο, 101 χιλιάδες, 101 και 10», μόνο που αυτός δεν είναι το ποσό που δεν μέτρησες σωστά. Είναι το ποσό που καλείσαι να δώσεις σε υποχρεώσεις δεν λένε να απολυθούν κι αυτές να ησυχάσεις.
Ιν δε μίνταιμ, πραγματικοί και γιαλαντζί συνδικαλιστές θα αγωνίζονται. Οι πρώτοι εντίμως και όρθιοι, οι δεύτεροι ξαπλωτοί, χαϊδεύοντας τη μπάκα τους και χαζεύοντας τον κώλο καμιάς συναδέλφου.
Όσο συνεχίζεται το μαρτύριο της σταγόνας, τόσο θα παρακαλάς να τελειώνεις.
Και μόλις τελειώσεις, αρχίζει το ταμπούρλο.
Σου λένε ότι ο καλός δεν χάνεται, ότι κάτι θα γίνει, αλλά δεν ξέρουν πότε, ναι, μωρέ αδερφέ αλλά κουνήσου κι εσύ λίγο, τρέξε να κοιτάξεις για καμιά δουλίτσα, θα την βγάλεις τον πρώτο καιρό με την αποζημίωση («πώς, ρε παιδιά;») και μετά θα σ’ αφήσουν στην ησυχία σου. Κυριολεκτικά.
Την πρώτη λέξη την κατάπιες.
Στη γωνία όμως σε περιμένει κι άλλη. Επίσης εφτά γράμματα. Ανεργία.
Πλέον θα έχεις καιρό να ψάχνεις.
Και να ξεσκαρτάρεις. Φίλους, αφεντικά, «συναδέλφους».
Να τους χαιρόμαστε.


Φακ (Φρίκουεντλι Ασκντ Κουέστιονς):

«Γιατί;»
Γιατί απολύθηκες, γιατί απολύεσαι, γιατί είσαι υπό απόλυση;
Πάντως - εννιά στις δέκα - όχι επειδή δεν έκανες καλά τη δουλειά σου, όχι επειδή είσαι κακό παιδί.
Η απόλυση είναι μία από τις σύγχρονες ανεξήγητες πληγές του Φαραώ που καταδικάζουν καλούς ανθρώπους και καλούς επαγγελματίες, επειδή κάποιοι άλλοι δεν έκαναν καλά τη δική τους δουλειά. Τόσο απλό, τόσο επώδυνο, όσο ένα τροχαίο όπου ένας τύφλα στο μεθύσι βολανίστας ξεκληρίζει μια αθώα οικογένεια….


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: cherished79.wordpress.com