Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Αγγούρια μέρες

Απόλυση.
Νομίζω όλοι καταλαβαίνουν τι σημαίνουν αυτά τα εφτά γράμματα στη σειρά.
Όλοι μπορούν να το κάνουν εικόνα:
Ας πούμε, μπορεί να είναι μία μέρα που καταφθάνεις στη δουλειά και σου ‘ρχεται η ξανάστροφη από εκεί που δεν το περιμένεις. Δατς δε ίζι βέρσιον.
Ή μπορεί να είναι πολλές μέρες μαζεμένες, όπου περιμένεις, κρύβεσαι, βγαίνεις, πας τοίχο τοίχο, κάνεις τον κουφό όταν κάποιος σε φωνάζει γιατί δεν ξέρεις τι θα σου πει, κάνεις δουλίτσα σου (ήσυχα, ήσυχα), μαζεύεις πραγματάκια σου και αθόρυβα όπως μπήκες, εξέρχεσαι του κτηρίου, ελπίζοντας σε μία ακόμη μέρα εργασίας.
Βέβαια, όλες αυτές οι μαζεμένες μέρες, όπου αισθάνεσαι μία τσεκούρα πάνω απ’ την κεφάλα σου, είναι πολλοί μικροί θάνατοι.
Αυτή είναι η αγγούρι βέρσιον της απόλυσης.
Είναι το μαρτύριο της σταγόνας.
Είναι μέρες στις οποίες σκοτώνεσαι στα τηλέφωνα («ρε παιδιά, χωράει άλλος ένας εκεί που είστε εσείς;»), μέρες στις οποίες κοιτάς την οικογένεια σου με αγωνία και πανικό, μέρες που ψάχνεις τοίχο να χτυπήσεις ότι έχει απομείνει από το κεφάλι σου που σου το ‘χουν κάνει καζάνι, ψάχνεις επίσης εκκλησία να προσευχηθείς να μη σε αφήσουν στον άσο, γιατί έχεις τρία παιδιά, τέσσερα δάνεια, οχτακόσιους λογαριασμούς και πεθερά άρρωστη.
Σ’ αυτές τις… αγγούρια μέρες, θα βρεθούν διάφοροι σκερβελέδες να σου πουν, ότι έλα μωρέ, όταν κλείνει μια πόρτα ανοίγουν τρία παράθυρα, και άλλες τέτοιες παρηγοριές του κώλου.
Στο ίδιο αυτό διάστημα, που εσένα θα σου φαίνεται αιώνας, θα απορείς τι σκατά κάνει το… σωματείο σου, που χάθηκαν όλοι οι συνάδελφοι που κάποτε πολύ σε αγαπούσαν, γιατί όσα τηλέφωνα κι αν παίρνεις με απόκρυψη ή χωρίς, βουίζουν αναπάντητα πάντα.
Στον δρόμο από μακριά σε χαιρετούν κι από κοντά ΔΕΝ σου κρένουν, λες κι έχεις τύφο.
Στο μεταξύ, αυτή η ελεεινή λέξη δεν λέει να ξεκαρφωθεί απ’ το κεφάλι σου. Εκεί, μπηγμένη: «απόλυση, απόλυση, απόλυση…».
Σαν τον Χορν παραμιλάς περπατώντας «1 εκατομμύριο, 101 χιλιάδες, 101 και 10», μόνο που αυτός δεν είναι το ποσό που δεν μέτρησες σωστά. Είναι το ποσό που καλείσαι να δώσεις σε υποχρεώσεις δεν λένε να απολυθούν κι αυτές να ησυχάσεις.
Ιν δε μίνταιμ, πραγματικοί και γιαλαντζί συνδικαλιστές θα αγωνίζονται. Οι πρώτοι εντίμως και όρθιοι, οι δεύτεροι ξαπλωτοί, χαϊδεύοντας τη μπάκα τους και χαζεύοντας τον κώλο καμιάς συναδέλφου.
Όσο συνεχίζεται το μαρτύριο της σταγόνας, τόσο θα παρακαλάς να τελειώνεις.
Και μόλις τελειώσεις, αρχίζει το ταμπούρλο.
Σου λένε ότι ο καλός δεν χάνεται, ότι κάτι θα γίνει, αλλά δεν ξέρουν πότε, ναι, μωρέ αδερφέ αλλά κουνήσου κι εσύ λίγο, τρέξε να κοιτάξεις για καμιά δουλίτσα, θα την βγάλεις τον πρώτο καιρό με την αποζημίωση («πώς, ρε παιδιά;») και μετά θα σ’ αφήσουν στην ησυχία σου. Κυριολεκτικά.
Την πρώτη λέξη την κατάπιες.
Στη γωνία όμως σε περιμένει κι άλλη. Επίσης εφτά γράμματα. Ανεργία.
Πλέον θα έχεις καιρό να ψάχνεις.
Και να ξεσκαρτάρεις. Φίλους, αφεντικά, «συναδέλφους».
Να τους χαιρόμαστε.


Φακ (Φρίκουεντλι Ασκντ Κουέστιονς):

«Γιατί;»
Γιατί απολύθηκες, γιατί απολύεσαι, γιατί είσαι υπό απόλυση;
Πάντως - εννιά στις δέκα - όχι επειδή δεν έκανες καλά τη δουλειά σου, όχι επειδή είσαι κακό παιδί.
Η απόλυση είναι μία από τις σύγχρονες ανεξήγητες πληγές του Φαραώ που καταδικάζουν καλούς ανθρώπους και καλούς επαγγελματίες, επειδή κάποιοι άλλοι δεν έκαναν καλά τη δική τους δουλειά. Τόσο απλό, τόσο επώδυνο, όσο ένα τροχαίο όπου ένας τύφλα στο μεθύσι βολανίστας ξεκληρίζει μια αθώα οικογένεια….


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: cherished79.wordpress.com

42 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καλά τα λες. τώρα όσον αφορά το φακ..

ε βέβαια δε φταις εσύ που σε απολύουν, οι άλλοι φταίνε... να δήλωνες παραίτηση πριν σε απολύσουν ή να μη δούλευες καν σε μέρη που απολύουν τα "καλά" παιδιά.
και δε λέω για αυτή/ον με τα τρία παιδιά, τέσσερα δάνεια και οκτακόσιους λογαριασμούς, αλλά τουλάχιστον για τα νέα παιδιά που δέχονται να τους εκμεταλεύονται, να τους έχουν ανασφάλιστους, η μία επιχείρηση να τους νοικιάζει σε άλλη, να τους κοροϊδεύουν εν γνώσει τους. για να μην τους απολύσουν, λες και δε θα τους απέλυαν κάποια στιγμή (βλ. συμβασιούχους). για τα παιδιά που συμβιβάστηκαν μόνοι τους, πριν πιεστούν να συμβιβαστούν, επειδή "έτσι είναι τα πράγματα"... και μόκο.. σκύβουμε το κεφάλι και τα λέμε στο blog μόνο..

έτσι είναι τα πράγματα επειδή λέμε "έτσι είναι τα πράγματα". έτσι είναι τα πράγματα όχι γιατί μας τα άφησαν έτσι οι μεγάλοι, αλλά γιατί εμείς τα αποδεχόμαστε, δε θέλουμε (όταν λίγο βολευτούμε) ή φοβόμαστε να τα αλλάξουμε (βλ. "εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;").

όχι ρε! δεν είναι έτσι τα πράγματα.
και, ναι ρε! εγώ θα αλλάξω τον κόσμο. Μάλιστα τον αλλάζω κάθε μέρα, κάθε στιγμή. έτσι είναι τα πράγματα.

Επίσης εννιά στις δέκα φταις εσύ για το τροχαίο που σου "συμβαίνει".

[νομίζεις (αναγνώστη) ότι είμαι "ρομαντικός"; είμαι. εσύ να 'σαι ρεαλιστής.. χα! γιατί έτσι είναι τα πράγματα... ε;]

Ανώνυμος είπε...

Την υγειά μας νάχουμε

Sophia Kollia είπε...

O/H χωρίς λόγια, συγγνώμη αλλά αν δεν έχεις να φας, δεν κάνεις μαγκιές.
Ένα τέστ θα ήταν να κάνεις ότι ψάχνει κάποιος σπίτι με συγκεκριμένα χρήματα, να δει τις τρύπες τα υπόγεια, τα παλιόσπιτα, και μετά τα λέμε πάλι. Μην είμαστε τόσο αυστηροί, και τα λέω εγώ που στα καλομαθημένα πιτσιρίκια τα χώνω καθημερινά, λόγω δουλειάς κιόλας.

Κοπτοραπτού,
λυπάμαι πάρα πολύ αν έχεις τέτοιο πρόβλημα. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω, που πραγματικά δεν μπορείς να πεις τίποτα να νιώσει καλύτερα ο άλλος. Ίσως οι Ιστορίες της Ευτυχίας, να σε κάνουν να χαμογελάσεις, αν είναι δυνατόν. Το έχω περάσει και είναι πραγματικά ένα συναίσθημα θανάτου.
Ελπίζω για το καλύτερο.
καλή βδομάδα

Unknown είπε...

μαζί σου, έστω σιωπηλά!

Tzeve είπε...

αν και ιπποπόταμος...είναι δύσκολο να εργάζομαι εδώ στο Africa...αλλά κάτι έχει πάρει το αυτάκι μου...

καταρχάς τα συναισθήματα που νιώθεις είναι απολύτως φυσιολογικά και ανθρώπινα...οποιαδήποτε απόρριψη μας κλονίζει λίγο τη γη κάτω από τα πόδια μας...και όταν αυτή συνδυάζεται με βιοποριστικούς λόγους-πόρους τότε τα πράγματα δυσκολεύουν...

εγώ θα σου πω...βασίσου πάνω σου...εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους μας...

και να θυμάσαι τα πάντα αλλάζουν--- για όσο αλλάζουν...

και τέλος μη ξεχάσω...

αν δεν ήσουν ευχαριστημένη με τη δουλειά που είχες...τότε καλύτερα απόλυση παρά παραίτηση...

Ανώνυμος είπε...

sofia επιχείρησα να εξαιρέσω αυτούς που έχουν παιδιά, δάνεια, αλλά η αλήθεια είναι ότι λίγο πολύ πολλοί είναι σε μια τέτοια κατάσταση.
το δεν έχεις να φας είναι σχετικό. και μακάρι αυτοί που έχουν να φάνε να έκαναν "μαγκιές", αλλά συνήθως δεν τις κάνουν ούτε αυτοί.
δεν έλαβα καθόλου υπ' όψιν μου αν συνέβη κάτι τέτοιο σε σένα kopτoraptou. τώρα αν σου συνέβη, εκτός από το πιθανό συναισθηματικό δέσιμο με τη δουλειά και την αναστάτωση που σου προκαλεί, δε λυπάμαι και δεν ανησυχώ καθόλου για την αποκατάστασή σου. είναι σίγουρη, δε χρειάζεται να πω πολλά. και πιστεύω/ελπίζω χωρίς συμβιβασμούς.
το μόνο σίγουρο είναι ότι βγαίνεις πιο δυνατός από τέτοιες καταστάσεις.

koptoraptou είπε...

Καλημέρες σε όλους!
Θα μου επιτρέψετε να απαντήσω λιγο αργότερα ξεχωριστά στον καθένα για να μην μου καεί το πιτόνι, αλλά να κάνω μια διευκρίνηση:

Το ποστ δεν μιλάει για την αφεντιά μου, αν και τα αγγούρια σε ό,τι με αφορά εγώ προσωπικώς τα γεύτηκα πριν από κανά χρόνο. Αυτά για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Σας φιλώ πολύ και τα λέμε σύντομα!

Ανώνυμος είπε...

Κοπτοραπτού,
για όποιον και να γράφεις, λες αλήθειες.
Εγω προσωπικά σ' ευχαρι΄στώ.
Είμαι ένας από αυτούς που η... "τσεκούρα" κρέμεται πάνω από το κεφάλι του και δεν κάνει τίποτα άλλο απο τον α περιμένει και να ελπίζει.
Καλή χρονιά σου ευχομαι!

Ένας κάποιος εν δυνάμει απολυμένος

Coco είπε...

είναι πράγματι φριχτή αυτή η σιωπή της απόλυσης ή της ανεργίας
η γη γυρίζει αλλά εσύ είσαι νεκρός

venceremos είπε...

αληθειες λες
αληθειες σκληρες
απολυσεις και ανεργια
την ζωη μας την θαμπη
καμακωνουνε με ΒΙΑ
φιλια καρυστινά

faraona είπε...

Δύσκολες καταστάσεις αν εχει καποιος και μικρα παιδια ειναι αστα να πάνε...

anepidoti είπε...

όταν διάβασα εχθές, κατάαβα πως γράφεις μάλλον με αφορμή τους 100, μπαίνω σήμερα και με πιάνει πανικός απ' τα σχόλια και λέω είμαι ηλίθια, δεν κατάλαβα..
πήγε η καρδιά μου στη θέση της με την διευκρίνιση..
τώρα, πριν κάποια χρόνια, είχα μια δουλειά που λάτρευα, για διάφορους λόγους έξω από μένα, βρέθηκα εκτός.....και με φοβερά προβλήματα σ' εκείνη την φάση..
ξέρω πως ποτέ δεν θα ξεχάσω τα συναισθήματα εκείνης της περιόδου..
τρόμος, καλά ακούσατε, οργή, πανικός, απαξίωση ακόμη και του εαυτού μου και διάφορα...
πέρασε καιρός και χιλιόμετρα για να ορθοποδήσω και σε πληροφορώ πως καθόλου δεν ήταν οφέλιμη μια τέτοια ταλαιπωρία, αυτό για την χωρίς λόγια φίλη...
μακάρι κανείς και ποτέ να μην βιώσει τον πόνο και την μετέπειτα οικονομική ανέχεια της απόλυσς...
πωπω, τι μου θυμίσατε....
φιλιά πολλά ψυχούλα!

Swell είπε...

Kαλημέρα και καλή εβδομάς αγαπητή,

Διαβάστε εδώ για έναν ροδίτη, ανασφαλή κουταρνίθα με την πέλεκυ στο χέρι.

Τσουχτρα είπε...

Με την οικονομική κρίση ως άλλοθι, πολλοί θα βρεθούν στο δρόμο κι άλλοι τόσοι θα προσληφθούν στην θέση τους με όρους, μισθούς και συνθήκες που τώρα μας ακούγονται λίγο...."κοκκινοσκουφίτσα". Οι δε έχοντες έως σήμερα δουλειά σιώπησαν ένοχα πολύ καιρό προκειμένου να διατηρήσουν την καρεκλίτσα τους. Οπότε τώρα στο παζάρι της εργασίας θα "σκύψουν" και θα "σκύψουμε" πολλές φορές...
Κάτι σαν kinder έκπληξη για όλους... Όποιος το έζησε ήδη, καταλαβαίνει τι εννοώ.

Τις καλημέρες μου και καλή εβδομάδα σε όλους !

tantoguanto είπε...

Η Μπαλάντα του Κυρ- Μέντιου
Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!
Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.
Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!
Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.
Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.
Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.
Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνωνται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.
Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!
Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.
Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!
Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"
Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!
Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),
H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!
Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.
Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!
Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!
Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.
Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:
"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.
Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.
Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.
Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.
Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".
Την Καλημέρα μου!

monahikoslikos είπε...

Με 7 γράμματα η απόλυση και η ανεργία, με 7 γράμματα η εργασία και η ευτυχία...
Οι 2 όψεις του ίδιου καταραμένου νομίσματος με το οποίο αποτιμούν τις ζωές μας.

kopria είπε...

Άσχημο συναίσθημα αλλά όταν μια πόρτα κλείνει στην πλάτη μας ανοίγουν πέντε μπρόστά μας

Olga είπε...

Μεγάλες αλήθειες λες!! Πολύ μεγάλες..! Και αυτά τα εφτά γράμματα ακούγονται συχνά τελευταία!

Τις καλησπέρες μου!!:))

agrampelli είπε...

Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο...
Να δούμε πού θα σταματήσει αυτός ο χορός των απολύσεων!
Με την αγωνία, που εύστοχα περιγράφεις ζούνε, πόσοι άραγε εργαζόμενοι!
Φρόντισαν να μας γεμίσουν φόβο, ανασφάλεια και άγχος...
Καλησπέρα.

Side21 είπε...

Η σταγόνα που πέφτει
πιο φοβερή φαντάζει
απ' τη Γκιλοτίνα πάνω απ' το κεφάλι.
Είναι η αβεβαιότητα που επιτείνει
την τρομοκρατία περί απόλυσης ...
Κι ακόμα χειρότερη απειλή η κατάσταση
μιας παρατεταμένης ανεργίας ...
Βλέπω ακόμα πιο μαύρες μέρες νά' ρχονται.
Μέχρι να ξεχυλίσει ολότελα η οργή !!!

Ανώνυμος είπε...

δεν έχω καθόλου καλή διάθεση. Το θέμα που θίγεις είναι σκληρό και απάνθρωπο. Είναι σκληρό και απάνθρωπο γιατί (στο χώρο που εγώ κινούμαι - media - από το 1989 δεν έχω δει απολύση για πραγματικό λόγο. έχω δει απολυση των τελευταίων τροχών της αμάξης για να βολευτούν γκόμενοι και γκόμενες, έχω υποστεί απόλυση λόγω ισορροπιών. Δεν απολύθηκα όταν έκανα κάτι λάθος. Απολύθηκα γιατί ... έτσι! μετ' επαίνων μάλιστα. Ξέρω για απολύσεις που έγιναν όταν ο άλλος ήταν τάβλα στο κρεβάτι γιατί ... έτσι. ξέρω για απολύσεις γιατί πρώτα "του κάθησε" αλλά μετά δεν ήθελε άλλο ...
Με εννοείς?
Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς όταν ξαφνικά βρεθείς χωρίς δουλειά, έτσι που τά 'χουμε καταφέρει, βρίσκεσαι χωρίς ζωή. όταν η ζωή είναι η δουλειά και η "δουλειά" σε πετάει έξω, η αίσθηση είναι τρομερή. Θέλει πολύ προσπάθεια και στήριξη για να συνέλθεις.
από την πρώτη μέρα που άρχισα να δουλεύω προσπαθώ να έχω πάντα στο μυαλό μου το "ουδείς αναντικατάστατος"!
Μετά από τόσα χρόνια δουλειάς ως δημοσιογράφος αντιμετωπίζω με την κυνικότητα του "γιατρού" τα καθημερινά περιστατικά. "Αλλο ένα θέμα". Όχι όλα: τα παιδιά -θύματα και τα ρεπορτάζ με τους ανέργους μου προκαλούν ακόμη τρόμο! με τον ένα ή τον άλλο τρόπο Μας αφορούν όλους και πρέπει να τα ... παρακολουθούμε, όχι να τα ... βλέπουμε!

ATHENA είπε...

ΟΥΦ! ΑΝΗΣΥΧΗΣΑ!

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΠΤΟΡΑΠΤΟΥ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ 100.

ΚΑΙ ΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΠΟΡΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΥΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ...

Ανώνυμος είπε...

α ωραία ΑΤΗΕΝΑ.. ας κοιμηθούμε ήσυχα τώρα που δεν απολύθηκε η koptoraptou..

ATHENA είπε...

@ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΟ

ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΞΕΣ ΤΟ "ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ"

KitsosMitsos είπε...

Μαζεμένα τα εφτάρια μας κάνουνε κακό, τελικά... Γιατί και η φτώχεια εφτά γράμματα έχει.
Είναι από τους μεγαλύτερους εφιάλτες για τους περισσότερους υγιείς ανθρώπους. Αισθάνεσαι άχρηστος, ψυχολογικά πεσμένος και πολλά-πολλά άλλα.
Γιατί και πώς μάλλον δεν έχει...
Καλησπέρα.

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

παντού όπου πηγαίνω αυτές τις ημέρες βλέπω ανθρώπους με αγριεμένα βλέμματα. αλίμονο αν μας κατάντησαν να φοβόμαστε μήπως μας φάει τη δουλειά ο διπλανός. κι εγώ φοβάμαι, για όλους μας φοβάμαι μήπως μας καταπιεί η μαύρη τρύπα. εγώ συνήθως έφευγα πρώτη από δουλειές, αλλά πλέον νιώθω λιγότερα κουράγια για τέτοιες μαγκιές κι έτσι μαζεύτηκα και καταπίνω ό,τι μπορώ στη δουλειά μου. δεν ξέρω, ελπίζω όλο αυτό το παράλογο χάος να τελειώσει γρήγορα.

koptoraptou είπε...

@ χωρίς λόγια

Θα μπορούσα να συμφωνώ μαζί σας, αν επί χρόνια δεν έβλεπα τι γίνεται γύρω μου.
Δυστυχώς, ο κλάδος δεν αποτελείται μόνο από συμβιβασμένους ανθρώπους, αλλά και από φοβισμένους επαγγελματίες που δεν θέλουν να χύσουν την καρδάρα με το γάλα, μέσω μιας παραίτησης ή μιας απόλυσης.
Υποθέτω ότι είστε πολύ νέα (ή νέος, συγνώμη αν δεν κατάλαβα) για να ισχυρίζεστε με τόσο πάθος ότι θα αλλάξετε τον κόσμο. Στα 20 και στα 25 μου και εγώ το πίστευα αυτό και ακόμη το πιστεύω κάποιες φορές, εκεί που βλέπω ότι υπάρχει ελπίδα για αλλαγή. Θα ήμουν βλαξ ωστόσο αν πίστευα ότι ο κόσμος πάει μπροστά με μπουνιά στο μαχαίρι.
Όταν μου λέτε ότι «εγώ φταίω για το τροχαίο» είναι σα να μου λέτε ότι το θύμα που βιάζεται τα ήθελε ο ποπός του και κουνιότανε και λίγο, γι’ αυτό έπαθε ό,τι έπαθε.
Κι οι δυο μας ξέρουμε ότι ακόμη και έτσι να ήταν, ο βιασμός (ηθικός, επαγγελματικός, κυριολεκτικός) δεν είναι κάτι που αξίζει σε κανέναν….

@ de profundis

Να την έχουμε αγαπημένε για να ψάχνουμε για δουλειά. Τα φιλιά μου!

@ Σοφία

Σοφάκι μου, μην συγχύζεσαι. Η αυστηρότητα είναι προνόμιο της νεότητας, οπότε κάνε λίγο σκόντο. Και όχι αυτή η υπόθεση δεν με αφορά, όχι τώρα τουλάχιστον. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε θα την ξαναβρείς μπροστά σου, και πάντα γνωρίζεις ότι είναι μία κατάσταση που προκαλεί πολύ πόνο σε πολύ κόσμο, που να πάρει ο διάολος τις εργοδοσίες και τα κουμάντα τους. Σε φιλώ πολύ και να προσέχεις.

koptoraptou είπε...

@ Λασπολόγος

Ααααχ, εσείς με τα καλά σας λόγια και τα τρυφερά με κάψατε και βούιξε το σύμπαν ότι απολύθηκα! Πλάκα κάνω, πάντως σας ευχαριστώ για παρηγορητικά λόγια. Υπήρχε περίοδος που όντως τα ‘χα ανάγκη και όλοι κάνανε το παπί. Καλό σαββατοκύριακο και να προσέχετε το ιπποποταμάκι! Φιλιά.

@ sofia

Χαλαρώστε, λέμε. Ολοι περνάμε από αυτά τα σοκάκια και μετά βγάζουμε… ταξιδιωτικό οδηγό με καρφίτσες στα επικίνδυνα σημεία. Φιλιά.

@ Ανώνυμος

Τι να σου πω, φίλε; Κουράγιο; Καλή δύναμη; Υπομονή; Και τα τρία; Κράτα ό,τι σε κάνει να αντέχεις καλύτερα. Τα σέβη μου!

koptoraptou είπε...

@ Coco

Νεκρός, δεν ξέρω. Απελπισμένος μέχρι θανάτου, ίσως. Τα φιλιά μου!

@ venceremos

Γεια σου, Καρυστίνα με τα στιχάκια σου! Καλησπέρες!

@ faraona

Αυτό νομίζω είναι που πονάει περισσότερο. Όταν έχεις παιδάκια. Καλησπέρες γλυκιά μου!

@ anepidoti

Κουκλί μου, όντως δεν είναι ωφέλιμη εμπειρία, αλλά και πώς να την αποφύγεις τη ρουφιάνα; Σ’ ευχαριστώ για το νοιάξιμο, πάντως. Που να ξέρω ότι θα σας λαχταρήσω; Άλλη φορά θα προσέχω! Μάκια!

koptoraptou είπε...

@ swell

Μα ρε αγάπη, δεν σε έφταναν οι αθηναίοι γκαγκά πήγες να βρεις και νησιώτες! Σε φιλώ πολύ και μακριά από ηλίθιους!

@ tsouxtra

Φίλη, με έχεις. Αυτό είναι που με κάνει τρελλή. Ότι στη θέση αυτών που θα φύγουν, θα πάνε άλλοι με όρους που εξαθλιώνουν την πιάτσα και την κάνουν σαν τα μούτρα τους. Ετσι για να ολοκληρωθεί η ζημιά. Μην τυχόν και δεν γίνει αρκετή καταστροφή! Τα φιλιά μου!

@ tantoguanto

Το ιστολόγιον σας ευχαριστεί για τη συνεισφορά. Διότι μας διαβάζει και αγωνιζόμενη νεολαία (τρομάρα μου…). Τα φιλιά μου!

koptoraptou είπε...

@ monahikos likos

Μόνο αποτιμούν, Λύκε μου; Κόβουν μονέδα επάνω μας και εις βάρος μας. Τα σέβη μου!

@ Polykarpos

Πρώτον, καλωσήρθατε στο κατάστημα. Δεύτερον, με βολεύει πολύ η άποψη σας. Και εγώ έτσι πιστεύω, χωρίς να σημαίνει ότι μου βγαινει πάντα. Φιλιά.

@ Olga

Γι’ αυτό σου λέω: δώσε μου δυο τσιμπιές απ’ το συννεφάκι σου, να τις βάλω στα αυτιά μου να μην ακούω. Καλησπέρες, γλυκιά μου!

@ agrambelli

Ξέρεις τι κάνω όταν φοβάμαι; Το ρίχνω στις μαλακίες – με το παρντόν - και τα χάχανα. Έτσι για να ξορκίσω τον φόβο. Τα φιλιά μου!

koptoraptou είπε...

@ Side 21

Δεν θέλω να το βλέπω έτσι, αν και ξέρω πως εκεί θα καταλήξει. Γιατί όταν μιλάει οργή είδατε τι γίνεται στην Αθήνα και όχι μόνο. Τα σέβη και τις καλησπέρες μου!

@ Giannis Kafatos

Α, Γιάννη μου, όλα κι όλα. Όχι επειδή μπορεί κάποτε να ξεμείνουμε από δουλειά, ξεμένουμε κι από ζωή. Αυτά ειναι ολίγον υπερβολικά. Σε μέρες ανεργίας έχω κάνει τις ωραιότερες βόλτες (αδέκαρη), έχω γνωρίσει τους ωραιότερους γκόμενους (άβαφτη και αχτένιστη), έχω ζήσει ζάχαρη με λίγα λόγια κι ας είναι καλά ο κολλητός μου που με αντιμετωπίζει σαν…. Καλλιτέχνη που συχνά πυκνά ξεμένει από εργασία. Τι κρίμα να μην έχω κανά πίνακα να του πουλήσω (πλάκα κάνω, φιλαράκι!). Τα άλλα Γιάννη μου, του γιατρού, τα λέμε, για να μην υποφέρουμε πολλοί εμείς. Κατάλαβες; Τα φιλιά μου!

@ Athena

Αθηνούλι μου, μη μου τρομάζεις. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, να ‘ναι καλά τα ψαλίδια μου, μάνα μου! Σε φιλώ!

koptoraptou είπε...

@ χωρίς λόγια

Δεν μου λέτε, μαντάμ, μου απαγορεύετε να έχω φίλους που ανησυχούν για ‘μένα; Για να ξέρω, δηλαδή.

@ Athena

Αθηνά, χαλάρωσε. Είναι το ύφασμα τέτοιο φαίνεται.

@ kitsosmitsos

Άστα γείτονα. Αυτό το αίσθημα του λούζερ να σε κυνηγάει, είναι το μεγαλύτερο ζόρι. Έβερ. Φιλιά και καληνύχτες.

@ Κοκκινοσκουφίτσα

Ναι. Είναι τραγικό να αγριοκοιτάζεις τον άλλο μην πα και σου φάει το μαγγανοπήγαδο που εσύ λες δουλειά. Άστα βράστα, Κοκκινοσκουφί μου!

ATHENA είπε...

ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΕΓΩ ΤΑ ΥΦΑΣΜΑΤΑ, ΤΟΣΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ ΣΤΟΥ ΤΣΑΝΤΙΛΗ ΔΕΝ ΠΗΓΑΝ ΕΠΙ ΜΑΤΑΙΩ, ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΥΦΑΣΜΑ ΠΑΕΙ ΚΑΙ Η ΒΕΛΟΝΑ ΟΠΩΣ ΚΑΤΕΧΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ ΟΛΟΥΣ ΜΟΝΤΕΛΙΣΤ ΜΟΥ!

Ανώνυμος είπε...

[είμαι ψιλοκαινούριος στα blog. συνηθίζεται αυτό; να σχολιάζεις τον σχολιασμό των σχολίων σου και να λες τόσα πολλά; όχι; θα το αλλάξω :)) :P ]

όχι και μαντάμ, μαντάμ! ο χωρίς λόγια. επίσης, ενικό παρακαλώ..
κατ' αρχήν το σχόλιο "ας κοιμηθούμε ήσυχα" πήγαινε στο ότι δεν ανησυχούμε και τόσο για αυτά που γίνονται λίγο πιο μακρυά από μας. κι εγώ μέσα σ' αυτούς.
ναι λοιπόν, είμαι 26. στην ηλικία περίπου που ίσως αρχίζει κάποιος να συμβιβάζεται. και βλέπω 18ρηδες και 20ρηδες να έχουν ήδη συμβιβαστεί να λένε "έτσι είναι τα πράγματα", "δε θα αλλάξω εγώ τον κόσμο". χωρίς να υπάρχει πίεση να θρέψουν κάποιον ή να συντηρηθούν. και τρελαίνομαι!!
από αυτό είμαι επηρεασμένος και από τα τελευταία γεγονότα. "άντε να τελειώσουν οι ταραχές, να γίνουν πάλι τα πράγματα όπως ήταν", η νέα ατάκα που με τρελαίνει..
δηλαδή τί σημαίνει να αλλάξω τον κόσμο; να αρχίσω να σπάω τα πάντα στο διάβα μου;
για μένα αλλάζω τον κόσμο αρχίζει τουλάχιστον από την στάση που κρατάω. από εκεί και μετά ό,τι μπορεί κανείς. και μπορεί! θα 'θελα να πω κι άλλα, πως μπορεί να αλλάζει τον κόσμο κάποιος, αλλά θα μακρυγορήσω και μάλλον το έχω ήδη κάνει αυτό (και θα συνεχίσω.. για λίγο!).
ε μα εγώ (συνήθως) φταίω για το τροχαίο.. ήπια πολύ, δεν πρόσεχα κτλ. σπανιότερα μπορεί να είσαι και στο άλλο ρεύμα και να σου 'ρθω εγώ που φταίω και να σε πάρω μαζί μου. ποιος βιασμός γλυκιά μου.. τον σιχαίνομαι, κι ας κούναγε τον ποπό της.
μας βιάζουν κάθε μέρα. εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να αντιδράσεις με μπουνιά και με μαχαίρι. αργότερα θα τους πας στο δικαστήριο. να τους πας όμως, μη φοβάσαι..

koptoraptou είπε...

@ Athena

Τα φιλιά μου, όμορφη!
@ χωρίς λόγια

Με το παρντόν, δεν ήξερα ότι είσαι μουστακαλής. Σχολίαζε ό,τι θες και όσο θες, εγώ τουλάχιστον δεν έχω κάποιο κανόνα εδώ μέσα, αρκεί να μη θίγονται άνθρωποι και καταστάσεις που στην τελική την άποψη τους λένε και αυτοί.
Τώρα και σε ό,τι έχει να κάνει με τα 26 σου χρόνια, πουλάκι μου να τα χαίρεσαι και να εκατοστήσεις.
Πάνω κάτω τα ίδια λέμε, απλώς εσύ τα λες λιγο πιο έντονα, εγώ πάλι που αρχίζω να γερνάω σε λίγο θα τα λέω με τις βελόνες της πλεκτικής και ένα φλιντζάνι τσάι. Το μόνο που δεν έχω ως σύμπτωμα ακόμη είναι να φοβάμαι τους λεχρίτες που λες.
Να έρχεσαι όποτε θες, να λες ότι σε ενοχλεί και που ξέρεις; Μπορεί να τον αλλάξουμε - έστω και κούτσα κούτσα - τον παλιόκοσμο.
Φιλιά.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Εγώ αφήνοντας για λίγο κάτω το ...νυστέρι θα θυμηθώ τις μελέτες για την μεταπρατική κομπαδόρικη ολιγαρχική τάξη στην Ελλάδα από το 1960 του Κωστή Μοσκώφ και άλλων, που πάντα χρησιμοποιούν για τον ...τρύγο του δημόσιου κορβανά τις απολύσεις εργαζομένων. Οι εργολάβοι το ίδιο κάνουν στην οικοδομή, τα φαστφουτάδικα στα ντιλίβερι μπόι και οι τηλεφωνικές εταιρείες στις τηλεφωνήτριες και τους τεχνικούς. Το δημόσιο κατέβασε τον πήχυ με τους συμβασιούχους, το επιχειρηματικό πνεύμα του νεοφιλελευθερισμού πληρώνει πανωτόκια στις τράπεζες και βέβαια όταν στερεύει η πηγή Εγνατία την πληρώνουν οι 100 φαντάζομαι του Εθνους μια και δεν βούτηξε κανείς τον μπάρμπα Γιώργο από το πέτο να του θυμήσει τότε που έπαιζε με κοντά παντελονάκια πίσω από την Ευαγγελίστρια τι κηνυγητό τράβηξε και ό ίδιος από τους τότε μαυραγορίτες.
Μαστόρια αν θέλετε θέση κάτω από τον ήλιο διεκδικήστε την ,αλλάχτε το πολιτικό σκηνικό. Ο νταβαντζής θέλει έναν αυτοδύναμο πολιτικό για να τον κουλαντράρει εις βάρος μας. Ας του τον στερήσουμε, κυβερνήσεις συνεργασίας. Και όρους φιλάνθρωπους και φιλεργατικούς.

koptoraptou είπε...

@ dionysos

Και πόσο δίκιο έχετε αγαπημένε...
Αλλά όταν υπάρχουν τα βλήματα που ψηφίζουν βάσει ρουσφετακίου και οι αφελείς που βγάζουν βουλευτές αυτούς που σκούζουν περισσότερο και έχουν ωραίο λέγειν, τέτοια θα βλέπουμε και χειρότερα. Καλησπέρες!

arh είπε...

Σας καλησπερίζω όλους.
Αγαπητή κοπτοραπτού έχω αντιμετωπίσει το πρόβλημα αυτό για περισσότερες από μία φορές τα τελευταία χρόνια!!
Βλέπεις το ίδιο το κράτος έχει κάνει την αρχή και διαιωνίζει μία κατάσταση κατά την οποία δημιουργεί στρατιές ανέργων, προσλαμβάνοντάς τους με την μέθοδο των μορίων μέσω ΑΣΕΠ με 8μηνες συμβάσεις μετά την λήξη των οποίων ξαναγίνεται διαγωνισμός για να προσληφθούν κάποιοι άλλοι και έτσι να ανακυκλώνεται η ανεργία.
Στην ουσία δουλεύεις 8 μήνες κάθε δύο χρόνια επειδή πρέπει για να σε ξαναπάρουν να έχεις ένα χρόνο ανεργία για να μπορείς να συναγωνιστείς τους άλλους και με την προϋπόθεση βέβαια ότι τότε θα βγει προκήρυξη.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει όλους αυτούς τους ανθρώπους που μόλις μάθουν την δουλειά ,συνηθίσουν , έρχεται η απόλυση!!!
Για προγραμματισμό ζωής βέβαια ούτε συζήτηση.
Κι ενώ πηγαίνεις και ξέρεις ότι σε 8 μήνες θα φύγεις και λες ότι αυτή τη φορά δεν θα στενοχωρεθώ, όταν έρχεται εκείνη η ώρα περνάς πάλι το στάδιο της κατάθλιψης.
Το έχω ζήσει αυτό αρκετές φορές την τελευταία 1Οετια, αφού απολύθηκα από μία πολύ καλή δουλειά στην οποία ήμουνα 15 χρόνια.
Ούτε συζήτηση βέβαια για δουλειά στον ίδιο κλάδο (ναυτιλιακό ) με τέτοια προϋπηρεσία.
Πως θα αλλάξουν λοιπόν τα πράγματα, αφού το ίδιο το κράτος υιοθετεί αυτές τις καταστάσεις και είναι και πρωτοπόρος!!!!
Κάποτε νόμιζα κι εγώ ότι θ' αλλάξω τα πράγματα!!!!!

koptoraptou είπε...

@ arh

Ξέρω απολύτως τι περιγράφεται. Και ξέρω ότι κάθε κόμμα του σχολίου σας είναι αληθινό.
Εκεινο που δεν ξέρω είναι τι άλλο πρέπει να πάθουμε για να πάψουμε να εμπιστευόμαστε τις δουλειές μας σε λάθος ανθρώπους, λάθος κομματοσκυλα - συνήθως αριστερά - και τι αλλάγές παίρνει μια τέτοια κατάσταση. Εκτός από μπουρλότιασμα. Τα σέβη μου και μια ευχη: να βρείτε κάτι που να σας αξίζει!

Μάγισσα Κίρκη είπε...

Είπες ότι λέω εγώ τόσα χρόνια.
Δυστυχώς δεν με απέλυσαν ποτέ, τουναντίον με εξανάγκαζαν προς παραίτηση πράγμα που είναι χειρότερο.
Μετά από 5 δουλειές και αρκετές εμπειρίες έχω να πω τούτο: Δουλειά σήμερα έχει όποιος έχει βίσμα. Είτε αυτό το βίσμα είναι τα πόδια του, είτε ο κώλος του είτε ο μπαρμπας στην Κορώνη.
Από κει και πέρα ξεκινάνε τα σκατά που τρως για να βγει η δουλειά και η δική σου αλλά και του βίσματος που ξύνεται με 40 γκρέιντερ και αρέσκεται στο να κάνει ανάληψη μισθού στο τέλος του μήνα!

arh είπε...

Αγαπητή κοπτοραπτού,
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και τις ευχές.
Δυστυχώς όμως όπως λέει και η Μάγισσα Κίρκη σ' αυτό τον τόπο δεν κάνεις τίποτα αν δεν έχεις βίσμα.
Όχι μόνο σε θέμα δουλειάς.
Επίσης δεν προκόβει όποιος αξίζει, δεν φτάνει μόνο αυτό.
Κάποτε κάποιος διευθυντής μου είπε ότι δυστυχώς για σας προσλαμβάνουμε, βάσει γνωριμιών και όχι βάσει προσόντων. Διότι έτσι διατηρώ κι εγώ την θέση μου.
Μία παράκληση παρακαλώ σ' εσένα που είσαι του επαγγέλματος!!!!
Μπορούμε να ράψουμε από ένα φερμουάρ στο στόμα κάθε κυρίου που βγαίνει και εξαγγέλει πράγματα που δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει ποτέ; Όπου κι ανήκει αυτός .
Φυσικά και στους παρατρεχάμενούς τους τους επονομαζόμενους σπογγοκολάριους;
Τουλάχιστον δεν θα τους ακούγαμε.