Τι ντιμπέιτ, τι τηλεμαραθώνιος; Τι 'χες Γιάννη μ', τι 'χα πάντα...

Μερες τώρα με έχει «χτυπήσει» μια – πως να το πω; - «κοινωνική» τεμπελιά. Ίσως να φταίει το πολύ κόψε – ράψε. Ίσως να φταίει που τηλεμαραθώνιος και ντιμπέιτ μου ‘πέσανε μαζεμένα...
Δε θέλω να σηκώσω το τηλέφωνο. Μιλάμε ότι αρνούμαι!
Η πλακοραφού και η τιγκελού που έχουν «ζαλωθεί» με τις δικές μου «κοινωνικές» αγγαρείες θέλουν να με δείρουν. Μιλάμε ότι διαταράσσεται το κλίμα στο εργαστήριο.
Με έχει καταλάβει θλίψη φθινοπωρινή. Και μπαστακωμένη στο ρημαδομηχάνημα, χωρίς να έχω επιλογή ζάπινγκ (μην τολμήσει να μου πεις κανείς «ας το έκλεινες το ρημάδι», είμαι μαζόχα!), διαπίστωσα με τρόμο, τα εξής απλά για το ντημπέιτ:

I. Η αμηχανία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των τηλε- εκτεθειμένων. Όποιοι κι αν είναι αυτοί. Πρωθυπουργοί, δημοσιογράφοι, γυναίκες σε απόγνωση.
II. Όταν είσαι καραγκιόζης, μένεις καραγκιόζης. Είτε είσαι σε ντιμπέιτ είτε σε καλλιστεία είτε σε τηλεοπτική επαιτεία, η φυσική σου τάση είναι μία: να τα κάνεις σκατά!.
III. Το «ευχαριστώ» στην τηλεόραση δεν είναι ένα ρήμα με αυτονόητη σημασία. Τηλεοπτικώς είναι ένας αστικά ευγενής τρόπος για να υποδείξεις σε κάποιον να το βουλώσει!
IV. Ακόμη κι αν έχεις δίκιο για τα επί της ουσίας λάθη, όταν έχεις ξεκατινιαστεί με το μισό σύστημα, μοιραία σε χαρακτηρίζουν υστερική και σε άτσαλη κλιμακτιριακή φάση. Κι είναι κρίμα.

«Γαζώνοντας» τον τηλεμαραθώνιο, η «ούγια» του υφάσματος «ράφτηκε» με τα εξής ηθικά τηλεδιδάγματα:

I. Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου ΠΡΕΠΕΙ να μιλάει. Αν δεν μιλάει (συνεχώς) θα πεθάνει. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τον ακούει κανείς. Ακόμη κι εγώ που όταν «γαζώνω» κάτι πρέπει να απασχολεί τα αυτιά μου.
II. Τα κανάλια αγνοούν την παροιμία «κάνε το καλό και ρίχτο στο γυαλό». ΠΡΕΠΕΙ το «καλό» να το κανιβαλίσουν. Δηλαδή, τι θα γινότανε αν δε βγάνανε στο γυαλί εκείνους τους – σε σύγχιση από την τραγωδία των πυρκαγιών – παπούδες, να τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο;
III. Η τηλεόραση δεν θα αποβάλλει στα επόμενα 50 χρόνια το γκάγκα από μέσα της. Ακόμη κι εγώ που είμαι κομπλίτλι χάχας, δεν μπορώ να δω κανένα ευχάριστο, όταν έχει καεί γούνα μου και στην καμένη αυλή μου, μου τραγουδάει ο Χατζηγιάννης «χέρια ψηλά»!
IV. Η Μενεγάκη ίσως να είναι από τα πιο σοβαρά τηλεοπτικά πρόσωπα στην Ελλάδα. Μιλώ σοβαρά. Εν συγκρίσει δε μ’ αυτά που είδα, μιλώ σοβαρότερα.

Και για τις δύο περιπτώσεις πάντως, το πατρόν είναι ένα: Τι ‘χες Γιάννη μ’, τι ‘χα πάντα! Το «κουτί» στερείται του θανατά φαντασίας.
Και δυστυχώς δεν το σώζουν ούτε οι εξτραβαγκάντ καρφίτσες, ούτε οι περίτεχνες αλογοουρές ούτε οι Κριστιάν Λαμπουτέν γόβες...

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: nightweed.com